หวง

หวง

" ไปไหนมา "ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวที่เดินยิ้มมา

" เห็นเพื่อนนายนั่งอยู่คนเดียวเลยชวนไปซื้อน้ำด้วยกันน่ะ " คนที่ตอบไม่ใช่คนที่เขาถามแต่กลับเป็นเพื่อนในกลุ่มที่เรียนคณะเดียวกัน

" ชั้นไม่ได้ถามนาย " เย่วเฟิ่งตวัดสายตามองเพื่อนตัวเองอย่างไม่พอใจ

" หึ...นายก็รู้ว่าคณะเรามีแต่เสือสิงห์กระทิงแรดแล้วก็ยังกล้าปล่อยให้เธอนั่งอยู่คนเดียวได้เนี้ยนะ " ทอยแสยะยิ้มเอ่ยกับเพื่อนรัก

พอเห็นว่าเพื่อนตัวดีของเขาย้อนกลับมาที่ตึกทอยก็รู้ได้ในทันทีว่าเพื่อนคนนี้พาใครบางคนมาด้วย ก็ดูจากท่าทางการเดินที่รีบร้อนของมันสิ

เขาชอบผู้หญิงคนนี้...แต่ดูท่าแล้วงานนี้คงจะยากเพราะงูจงอางตัวนี้มันหวงไข่เอามากๆ ซะด้วย

ทอยแอบชอบเมธิญาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ ตอนนั้นเธอไปทำงานพิเศษที่ตึกกลางของมหาวิทยาลัยซึ่งช่วงนั้นเขาก็ไปช่วยงานอาจารย์พอดี เมธิญาเป็นคนน่ารัก เธอใจดี ยิ้มแย้มกับทุกคน เขาประทับใจเธอมากจนตามสืบว่าเธอเรียนที่คณะไหน

ไม่นานทอยก็รู้ว่าหญิงสาวเรียนสถาปัตยกรรม เขาเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆเพราะไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จัก แต่แล้ววันหนึ่งสวรรค์ก็เข้าข้างเมื่อเขาเห็นเจย์เพื่อนในกลุ่มนั่งอยู่ข้างๆเธอ เมื่อเขาเดินเข้าไปทักเจย์ก็แนะนำว่าเธอคือเพื่อนสนิท นั่นจึงทำให้ทอยดีใจมาก

หลังจากวันนั้นเขาก็บอกเจย์ว่าเขาแอบชอบเมธิญามาตั้งนานแล้ว ชายหนุ่มขอให้เจย์เป็นพ่อสื่อให้

เขาก็ว่าแล้ว...ทำไมมันไม่ยอมรับปากเขาในวันนั้น เพื่อนคนนี้มันแอบชอบเธอเหมือนกันนี่เอง

" จะกลับรึยัง " เย่วเฟิ่งไม่สนใจเพื่อนตัวเอง เขาหันไปทำหน้าบึ้งใส่คนที่ตัวเองพามาด้วย

" ไปอารมณ์เสียจากไหนมา..กลับก็กลับสิก็รอนายอยู่เนี้ย " หญิงสาวเอ่ยถาม เธอไม่รู้ว่าเขาไปโกรธใครมาถึงได้ยืนทำหน้าบึ้งอยู่แบบนี้ โกรธเธอเหรอ...จะมาโกรธเธอเรื่องอะไร

" จะกลับก็ไปขึ้นรถ รึเธอจะอยู่คุยกับมันต่อ "

" เอ้า...จะบ้ารึไง มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันมั้ย " เมธิญาส่ายหน้าเอือมระอากับเพื่อนคนนี้ ก็รู้หรอกว่าเขาเป็นคนเอาแต่ใจ แต่ถ้ามากเกินไปเธอเองก็ไม่ยอมเช่นกัน

" งั้นเรากลับก่อนนะทอย เอาไว้วันหลังจะเลี้ยงน้ำคืน " เมธิญาหันไปเอ่ยลาคนข้างๆ แล้วเดินไปที่รถที่นั่งมาในตอนแรก

" เธอคงไม่รู้ว่านายแอบชอบ " ก่อนที่เย่วเฟิ่งจะเดินตามหญิงสาวไปเพื่อนตัวดีของเขาก็เอ่ยขึ้น

" ไม่ใช่เรื่องของนาย "

" ชั้นเป็นเพื่อนนายก็จริง แต่เรื่องหัวใจไม่มีคำว่าเพื่อนหรอกนะ ชั้นชอบผู้หญิงคนนี้มาก...นายก็รู้ "

" แล้วยังไง ? " เย่วเฟิ่งจ้องสบตากับเพื่อนของตัวเอง

" ก็ไม่ยังไง แค่จะบอกว่าชั้นเองก็ไม่ยอมแพ้หรอก ชั้นจะจีบเมย์ให้ได้ " ทอยเองก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้

หลังจากเดินหันหลังให้เพื่อนเย่วเฟิ่งก็ก้าวเข้ามาในรถที่มีเมธิญานั่งรออยู่แล้ว ชายหนุ่มพยายามสกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านของตัวเอง เขาโมโห...โมโหตัวเองนี่แหละ โมโหที่ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ แค่นึกถึงคำพูดของเพื่อนตัวเองที่บอกว่าจะจีบเธอให้ได้ ใจของเขาก็อยู่ไม่เป็นสุขแล้ว

" นายโกรธอะไรชั้น " เมธิญาเอ่ยถามเมื่อเห็นคนข้างกายนั่งนิ่ง

" เปล่า " ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเข้าออกลึกๆ เขาไม่อยากพูดอะไรมากเพราะกลัวตัวเองจะหงุดหงิดใส่เธอ มือหนาหมุนพวงมาลัยรถและขับออกไปจากจุดที่จอดอยู่

ระหว่างทางเมธิญาลอบสังเกตใบหน้าของเขาอยู่ตลอด โกรธอะไรก็ไม่บอก...แล้วเธอจะรู้มั้ยว่าโกรธเธอเรื่องอะไร จะว่าโกรธคนอื่นมาก็ไม่น่าใช่เพราะปกติเวลาที่เย่วเฟิ่งโกรธหรือโมโหคนอื่นมาเขาก็จะไม่เอามาลงที่เธอ แค่เล่าให้เธอฟังถึงสาเหตุที่เป็นไปก็เท่านั้น

หน้าบึ้ง หงุดหงิดและเงียบใส่นี่แหละ...อาการที่เป็นอยู่...โกรธเธอแน่นอน แต่เรื่องอะไรนี่สิ

" เธอเข้าไปรอข้างในก่อน " เมื่อขับรถมาถึงหน้าตึกเขาก็จอดพร้อมกับกดปลดล็อกประตูรถเพื่อให้เธอลง เดี๋ยวนี้เขาไม่ต้องเป็นคนเปิดประตูให้เธอแล้วเพราะเมธิญาสามารถสแกนลายนิ้วมือของตัวเองเข้าไปได้เลย

" นายโกรธอะไรชั้น " เมธิญาเลือกที่จะถามเขาอีกครั้ง เธอรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่

" ก็บอกว่าเปล่า "

" ฉันเป็นเพื่อนนายมา 5 ปีแล้วนะ นายเป็นอะไรรู้สึกยังไงทำไมฉันจะไม่รู้ "

" ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ เข้าไปรอข้างในก่อน "

" โอเค...ถ้าไม่พูดก็ไม่ต้องพูด " เมธิญาสะบัดใบหน้าหนีพร้อมกับเปิดประตูออกจากรถ เมื่อหญิงสาวลงจากรถแล้วเย่วเฟิ่งก็ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเขากำลังสับสนอาการของตัวเองที่เป็นอยู่

ทำยังไง...เอายังไง...จะเอายังไงดี คำเหล่านี้มันดังก้องอยู่ในหัวของเขา

เมื่อเอามือลงใบหน้าคมก็เงยขึ้นมองประตูหน้าตึก จากตอนแรกที่คิดว่าคนที่เปิดประตูรถออกไปจะเดินเข้าข้างในตึกไปก่อน แต่มันไม่ใช่แล้ว...เย่วเฟิ่งเงยหน้ามองกระจกหลังก็เห็นร่างบางเดินห่างออกจากจุดที่เขาจอดรถอยู่ไปได้ไกลแล้ว

" โธ่เว้ย !! ... เมย์ " ชายหนุ่มรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งตามเธอไปทันที

" เมย์ " ด้วยความสูงและช่วงขาที่ยาวทำให้เย่วเฟิ่งวิ่งถึงตัวเมธิญาในชั่วอึดใจ มือหนาคว้าข้อมือของเธอไว้

" จะไปไหน บอกว่าให้เข้าไปรอข้างในก่อน " ชายหนุ่มตวาดเธอเสียงดัง

" จะให้ฉันเข้าไปทำไม ในเมื่อเดี๋ยวนายก็ขับรถหนีไปแล้วปล่อยฉันทิ้งไว้ในนั้นคนเดียว " เมธิญาเองก็ไม่ยอมแพ้เธอตวาดเขากลับด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองเช่นกัน จู่ๆก็มาอารมณ์เสียใส่เธอ เห็นเธอเป็นตัวอะไร

" .... " เย่วเฟิ่งยืนเงียบ มันจริงดั่งที่เธอว่า อีกเดี๋ยวเขาก็จะขับรถออกไปและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวจริงๆ เขาชอบทำแบบนี้เวลาที่โมโหเธอ...ความจริงเขาไม่เคยโกรธเธอเลย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่เขาโกรธตัวเองต่างหากที่จัดการกับอารมณ์ในใจไม่ได้

" เห็นมั้ย มันจริงอย่างที่ฉันพูดใช่มั้ย เวลาโกรธฉันนายก็จะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวแบบนี้ เป็นอะไรก็ไม่ยอมบอก...ไม่พูดแล้วใครมันจะไปรู้ "

" ... " เงียบ เขายืนเงียบอีกแล้ว ทั้งๆที่เธอพูดไปตั้งหลายคำ

" เออ...ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด อะไรนักหนาวะ " เมธิญาเหนื่อยใจที่จะพูดกับคนตรงหน้า ตั้งแต่รู้จักกันมาแม้เย่วเฟิ่งจะร่าเริงขึ้น พูดเก่งขึ้น แต่เขาก็มักจะเก็บซ่อนความรู้สึก ไม่พูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา หญิงสาวสะบัดมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมเธอกำลังจะก้าวเดินต่อ

" ชั้นหวงเธอ "

เมธิญาหยุดนิ่ง...อะไรนะ เมื่อกี้เธอหูฝาดไปรึเปล่า

" ชั้น ... ชั้นหวงเธอ ไอ้ทอยมันชอบเธอ มันบอกมันจะจีบเธอ " ประโยคสุดท้ายที่เอ่ยออกมาทำให้คนฟังนึกขำ มันเบาจนเธอแทบจะไม่ได้ยิน

" แล้วยังไง " เมธิญาหันกลับมามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง วันนี้เธอจะทำให้คนตรงหน้าพูดความในใจออกมาให้หมดให้ได้

" แล้วไง ? นี่เธอไม่ตกใจเลยเหรอ ไอ้ทอยหนุ่มเพลย์บอยที่สาวๆคลั่งไคล้จะจีบเธอเชียวนะ "

" ก็รู้อยู่แล้ว " หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบ

" รู้อยู่แล้ว...รู้ได้ยังไง มันบอกเธอแล้วเหรอ ...แล้วมันบอกเธอว่าอะไร มันบอกตอนไหน แล้ว... แล้ว เธอตอบตกลงมันไปรึเปล่า " เมธิญานึกขำกับอาการของเขา ยิงคำถามรัวมาไม่เว้นช่องว่างให้เธอได้ตอบเลย ดูท่าแล้ว..คงจะหวงเธอจริงๆอย่างที่บอก

" ฮ่าๆ... นี่ที่หวงฉันเพราะกลัวว่าฉันจะหนีไปมีแฟนแล้วตัวเองก็จะไม่มีเพื่อนใช่มั้ย " เมธิญาปล่อยเสียงหัวเราะที่เก็บกลั้นเอาไว้ เธอก็นึกว่าเรื่องอะไร...ที่แท้ก็กลัวตัวเองจะไม่มีเพื่อนนี่เอง

" นี่แกล้งชั้นเหรอ " ชายหนุ่มหน้าบึ้ง ขนาดกลั้นใจรวบรวมความกล้าบอกไปขนาดนี้เธอยังไม่เข้าใจอีก แล้วนี่ยังมายืนหัวเราะใส่เขาอีก

" ก็ดูหน้านายสิ " หญิงสาวหัวเราะออกมาอีกครั้ง เย่วเฟิ่งเองก็จนใจ...อุตส่าห์บอกไปแล้วว่าเขาหวงเธอ แต่เธอก็ยังแปลความหมายไปเป็นอย่างอื่น ชายหนุ่มหมุนตัวเดินหันหลังกลับไปที่รถของตัวเอง เขายกมือขึ้นขยี้ผมของตัวเองแรงๆ

นัยน์ตาหวานยืนมองชายหนุ่มที่กำลังเดินห่างออกไป ริมฝีปากบางยกยิ้ม...จะพูดก็ไม่พูดออกมาให้หมด คนบ้าอะไร เมธิญาส่ายหน้า...

" รอด้วยสิ...ขาของฉันมันสั้น นายไม่รู้เหรอ " หญิงสาววิ่งตามหลังเขาไป แค่เขายอมรับว่าหวงเธอ...แค่นี้มันก็ดีแล้ว คนปากหนักแบบนี้เดี๋ยวเธอจะแกล้งซะให้เข็ดเลย