คนอ่อนแอ

คนอ่อนแอ

ตุ๊บ..." โอ้ยยย " เสียงเด็กสาวในชุดนักเรียนมอปลายร้องขึ้น ตอนนี้เธอกำลังกุมข้อเท้าของตัวเองอยู่ ใครกันนะมาขัดขาของเธอเมื่อกี้

" ฮ่าๆๆ " เสียงเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พากันหัวเราะ ทุกคนล้วนต่างยิ้มเยาะมองดูเธอโดยไม่คิดที่จะเข้ามาช่วยพยุงหรือถามไถ่แต่อย่างใด

" ไปนั่งทำอะไรอยู่ที่พื้นเหรอเมย์ หรือว่าอยากเอากระโปรงสกปรกๆของเธอเช็ดพื้นล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยเช็ดน้ำที่หกนี้หน่อยนะ " พูดจบเด็กสาวคนนั้นก็เทน้ำที่อยู่ในแก้วลงตรงหน้าเมธิญาทันที

" อุ้ยเคที่...ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็โดนเมย์เค้าหรอก มานี่เดี๋ยวชั้นช่วย " เด็กสาวอีกคนยื่นมือไปคว้าแก้วน้ำที่อยู่ในมือของเพื่อนอย่างรวดเร็วทำให้น้ำที่อยู่ในแก้วรดตัวเด็กสาวที่นั่งอยู่กับพื้น

" ว๊าย...ขอโทษนะเมย์ ชั้นว่าจะเทลงตรงนี้น่ะ หกรดตัวเธอหมดเลย ฮ่า ฮ่า "

เมธิญาก้มหน้ากำมือแน่นสภาพตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะอยู่ในห้องเรียนเท่าไหร่ เด็กสาวจึงวิ่งออกจากห้องมาทางด้านหลังของโรงเรียนซึ่งเป็นที่ประจำที่เธอใช้พักใจเวลาที่โดนเพื่อนในห้องแกล้งแบบนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก...แต่มันเกิดขึ้นบ่อยครั้งจนเพื่อนคนอื่นๆในห้องต่างชินชา ไม่มีใครกล้าคบเธอหรือพูดคุยแบบสนิทสนมด้วยเพราะกลุ่มเด็กสาวที่มักจะแกล้งเธอเป็นคนดังของโรงเรียน

เด็กสาวเป็นนักเรียนทุนเธอพึ่งจะสอบเข้าเรียนเกรด 10 หรือ ม.4 ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งนี้ได้ เมธิญาไม่คิดว่าการย้ายที่เรียนจะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนเช่นนี้ ที่โรงเรีนยเดิมเธอไม่เคยมีปัญหากับเพื่อนทุกคนรักใคร่เอ็นดูเธอไม่ว่าจะเป็นครูหรือเพื่อนๆ แต่ที่นี่....โรงเรียนใหม่ที่ใครก็ใฝ่ฝันอยากที่จะมาเรียนไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด ที่นี่ไม่มีใครสนใจใครหรือคนที่ถูกสนใจก็จะเฉพาะคนหล่อคนสวย โด่งดังและรวยเท่านั้น สำหรับเมธิญาไม่มีข้อที่กล่าวถึงเลยแม้แต่ข้อเดียว ยกเว้นแค่ว่า...เธอเรียนดีก็เท่านั้น

" ฮือๆๆๆ " เมื่อพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่ประจำได้เด็กสาวก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาแบบไม่ต้องอดกลั้น เวลาทุกข์ใจน้ำตาเป็นสิ่งที่ช่วยปลอบโยนความเศร้าให้เธอได้

" ถ้าไม่อยากโดนรังแกก็ต้องลุกขึ้นสู้ " เสียงทุ้มที่เอ่ยอยู่ใกล้ๆทำให้เมธิญาหันไปมอง เด็กผู้ชายในชุดนักเรียนเหมือนเธอกำลังกอดอกมองไปข้างหน้าอยู่ ผมสีดำถูกเซ็ตเป็นทรงอย่างดีบ่งบอกว่าเขาเองก็เป็นคนเอเชียเหมือนเธอ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าคมได้รูป ผิวของเขาขาวออกค่อนไปทางเหลืองแต่นั่นมันทำให้เขาดูดีมาก

นี่เขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติด้านหลังโรงเรียนจะเงียบสงบไม่ค่อยมีใครมาเดินเล่นหรือใช้ทำกิจกรรมอะไรนักหรอก ที่นี่จึงเป็นเหมือนที่หลบภัยของเธอ

" นาย...มายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ " เมธิญาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตัวเองนัก

" คนอ่อนแอก็มักจะแพ้เสมอ ถ้าไม่อยากแพ้ไม่อยากถูกรังแกก็ต้องสู้ " คำถามของเธอถูกเขาปัดทิ้งไป เด็กหนุ่มพูดประโยคที่ไม่สามารถเกิดขึ้นกับเธอได้

" สู้เหรอ ? ฉันจะเอาอะไรไปสู้กับเค้า คนพวกนั้นถูกให้ท้ายไม่มีเพื่อนคนไหนกล้าเข้ามาช่วยฉันเลยสักคน ไม่มีกล้าฟ้องครูเพราะกลัวถูกเล่นงานเหมือนกัน "

" ก็ถึงบอกว่าให้สู้ไง ...สู้ด้วยสมอง ในเมื่อพวกนั้นแอบแกล้ง เธอเองก็แอบสู้ได้เหมือนกัน สู้แบบเนียนๆน่ะ ทำเป็นมั้ย "

" ยังไง ? " เมธิญาทำหน้าสงสัย เขาจะให้เธอสู้ ...แล้วสู้ด้วยอะไรล่ะถึงจะชนะคนพวกนั้นได้

" มานี่ ... ไปกับชั้น " เด็กหนุ่มถือวิสาสะเดินเข้ามาจับข้อมือของเธอแล้วออกแรงจูงเมธิญาให้เดินตามเขาไป

เมธิญามองตามแผ่นหลังหนาที่กำลังจูงมือเธออยู่ตอนนี้ สายตาของเขาไม่เหมือนเด็กนักเรียนคนอื่นๆ แม้มันจะดูเรียบนิ่งแต่เธอก็รู้สึกถึงความจริงใจของเขา เด็กสาวเดินตามเขามาโดยง่าย ในเมื่อตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอะไรจะเสีย ถูกรังแกครั้งแล้วครั้งเล่า...หากยังเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอคงจะเรียนที่นี่อีกไม่ได้ ซึ่งเธอไม่มีทางยอมให้เป็นอย่างนั้นได้เด็ดขาด เธอเป็นนักเรียนทุนซึ่งเป็นทุนให้เปล่าฟรีทั้งค่าเล่าเรียนและค่ากินค่าอุปกรณ์ทุกอย่าง มันหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

เมธิญาเป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่กับน้าเพียงสองคนเท่านั้น น้าสาวของเธอเองก็หาเช้ากินค่ำลำพังเฉพาะค่ากินและค่าบ้านเช่าก็ลำบากแล้ว เธอไม่อยากเป็นภาระให้น้าอีก

เด็กหนุ่มพาเธอเดินลัดเลาะตามขอบกำแพงของโรงเรียนมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงอีกฟากฝั่งหนึ่งจากที่ที่เธอเดินมาเมื่อสักครู่ เมธิญามองขอนไม้ที่ถูกจับตั้งวางซ้อนกันซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าสามารถปีนไต่ข้ามกำแพงได้

" เอ้า...เธอจะไปก่อนรึให้ชั้นไปก่อน "

" หือ ? ไปก่อน...นายหมายความว่ายังไง " ไม่ใช่ไม่รู้หรอก..แต่ที่เด็กสาวเลือกที่จะถามออกไปเพราะอยากแน่ใจก็เท่านั้น

" โง่หรือแกล้งโง่ เอาเป็นว่าชั้นไปก่อนก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากโง่ก็ตามมา " พูดจบเขาก็ก้าวขาเหยียบขอนไม้ก้าวขึ้นกำแพงและกระโดดข้ามไปอีกฝั่ง

" คนบ้า...ใครจะอยากโง่กัน " เด็กสาวเอ่ยกับตัวเองเพราะถึงจะพูดอะไรไปตอนนี้เขาก็คงไม่ได้ยินหรอก เมธิญาตัดสินใจปีนข้ามกำแพงตามเด็กชายคนดังกล่าวไป เธอไม่ใช่คนอ่อนหวาน ปวกเปียก ทำอะไรไม่เป็น...ตรงกันข้ามเธอทำเป็นเกือบทุกอย่าง แค่ปีนกำแพงแค่นี้มันจะสักแค่ไหนกันเชียว

เมื่อเหยียบขอนไม้และก้าวขาปีนขึ้นด้านบนได้เมธิญาก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไปถนัด เธอลืมไปได้ยังไงกันว่านี่เป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังที่มีรั้วรอบขอบเขตสูงแค่ไหน เด็กสาวกลืนน้ำลายเหนียวลงคอมองพื้นด้านล่างที่ตัวเองต้องกระโดดลงไป เขายังยืนรอเธออยู่...ริมฝีปากหนายกยิ้ม กอดอกมองดูเธอว่าจะมีความกล้ามากแค่ไหน

" ถ้าไม่สู้ก็กลับไป " คนด้านล่างที่ยืนรออยู่นานแล้วเอ่ยขึ้น เขากำลังจะเดินหนีเธอไปทำให้เมธิญาที่ยังนั่งอยู่บนขอบกำแพงตัดสินใจกระโดดลงมาทันที

ตุ๊บบ.... " อ้าาา ซี๊ดดดดด " เด็กสาวร้องครางด้วยความเจ็บ เมธิญาก้มมองดูเข่าของตัวเองที่ตอนนี้มีเลือดไหลซึมออกมา

" ดีมาก ความกล้าเป็นด่านแรกที่จะทำให้เราชนะ อย่างแรกเธอชนะใจตัวเองได้แล้ว ต่อไปก็เหลือแค่การฝึกฝน ไปกันเถอะ "