ตอนที่ 4 คนไข้คนใหม่

“คุณมีสิทธิ์ที่จะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายในครั้งนี้ เขาทำคุณบาดเจ็บ และยังรับผิดชอบจ่ายค่ารักษาพยาบาลคุณทั้งหมด”

“ว่ายังไงนะคะคุณหมอ คุณบอกว่า…”

“ใช่ครับ เขารับผิดชอบจ่ายค่ารักษาทั้งหมดของคุณให้กับทางโรงพยาบาลและ..”

“ฉันไม่รับ ฉันจะจ่ายค่ารักษาเองค่ะ”

“แต่ว่าทางโรงพยาบาลออกใบเสร็จ…”

“พวกคุณจะทำอย่างไรฉันไม่สน แต่ฉันไม่รับความช่วยเหลือใดๆจากเขาทั้งนั้น”

“แต่ว่า เขาเป็น…”

“คุณหมอคะ มีีนเหนื่อยแล้ว หมอช่วยจัดการเรื่องนี้แทนมีนทีนะคะ เงินนั่นจะเอาไปที่ไหนก็ทำไป แต่มีนยืนยันว่าจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลเองทุกบาททุกสตางค์”

“คุณแน่ใจแล้วนะว่า…”

มินตราล้มตัวลงอย่างเหนื่อยล้าและหันหลังให้กับเขาและไม่พูดอะไรอีก เขาไม่เคยเห็นเธอเงียบแบบนี้มาก่อน เธออยู่โรงพยาบาลนี้มาเกือบหนึ่งสัปดาห์

เขาชินกับการที่เธอยั่วโมโหและคอยถามเขาไม่หยุดแบบนั้น แต่พอเห็นเธอในสภาพนี้กลับรู้สึกแปลกๆ แต่นี่เป็นเรื่องในครอบครัว ซึ่งนั่นไม่เกี่ยวกับเขา

“ถ้าอย่างนั้นหมอจะจัดการให้เอง เอาเป็นว่าหมอจะนำเอกสารที่เขาจ่ายค่ารักษามาให้คุณและเคลมเงินคืนกันไปก็แล้วกันนะครับ เพราะเอกสารและใบเสร็จออกมาแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ”

กวินทร์เดินออกมาจากห้องพักของเธอโดยไม่พูดอะไรอีกเพราะเขาพูดไปหมดแล้ว และหมดหน้าที่ของเขาแล้ว จึงเดินกลับไปที่ห้องพักของเขาและนั่งลงอย่างอ่อนเพลีย

เขาพลันเหลือบไปเจอกล่องช็อกโกแลตที่วางอยู่ที่โต๊ะ แก้วตาคงเอาออกไปไม่หมด เขาดึงออกมาพร้อมเห็นข้อความเล็กๆตรงหน้ากล่อง

“ช็อกโกแลตกินแล้วทำให้อารมณ์ดีจิตใจเบิกบานและหายเหนื่อย ยิ้มหน่อยนะคะคุณหมอขิม”

“หึ อารมณ์ดีงั้นเหรอ ”

เขาเปิดกล่องและหยิบดาร์กช็อกโกแลตออกมาชิ้นหนึ่งพร้อมกับแกะเข้าปากทันที น่าแปลก เขาที่ไม่ชอบกินของหวานแต่กลับชอบรสชาติของเจ้านี่

“อร่อยใช้ได้เลยนี่”

ช็อกโกแลตกล่องนั้นเป็นกล่องเดียวที่เขาหยิบใส่ในลิ้นชักของเขาพร้อมกับนั่งคิดบางอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ที่วุ่นวายและทำให้เขาพบกับหลากหลายอารมณ์จนตั้งตัวไม่ทัน จากโมโหเป็นตกใจ แปลกใจ เห็นใจและ….

เขาไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร รู้แค่ว่ามันไม่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ หรือเป็นเพราะว่าช็อกโกแลตนี่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงผิดปกติหรือเปล่านะ

“คุณหมอ ยังไม่กลับเหรอคะ”

“ยัง จะไปตรวจหน่อย”

“ให้ไปด้วยไหมคะ”

“ไม่ต้องหรอกผมไปเอง ขอแฟ้มหน่อยสิ”

“นี่ค่ะ”

หมอกวินทร์รับแฟ้มจากแก้วตามาพร้อมกับดึงแฟ้มมาเพียงอันเดียว นั่นคือห้องของมินตรา เมื่อหยิบมาแล้วเขาจึงเดินไปที่ห้องของเธอทันที แสงไฟในห้องดับหมดแล้ว เขาจึงเปิดแค่ไฟตรงหน้าห้องและเดินไปที่เตียงคนไข้

มินตราหลับสนิทเพราะยาที่เขาให้ไว้ เขาสั่งให้คนเฝ้าและห้ามเยี่ยมเป็นการชั่วคราวเพื่อป้องกันเหตุร้ายที่จะเกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ป้องกันอีก ดังนั้นวันนี้เลยไม่มีใครอยู่เฝ้าเธอ

“แม่…ฮือ…”

หมอขิมเดินเข้าไปที่เตียงคนไข้ เธอกำลังละเมอ เขาพึ่งสังเกตเห็นรอยเล็บที่ต้นคอของเธอ เขาไม่ทันได้สังเกตตอนที่ทำแผล รอยนั้นลึกพอสมควรและยังมีเลือดติดอยู่ เขาจึงได้รีบเดินออกไปทันทีเพื่อเตรียมอุปกรณ์ทำแผลเพิ่ม

“โสน เตรียมอุปกรณ์ทำแผลให้ผมทีแล้วเอาตามมาที่ห้องวีหนึ่ง”

“ค่ะคุณหมอ”

พยาบาลสาวที่เข้ากะดึกรับคำทันทีพร้อมกับเตรียมของให้เขาตามคำสั่งและเข็นไปให้คุณหมอที่ในห้อง ซึ่งเขาส่งสัญญาณให้เงียบที่สุดเพราะคนไข้หลับไปแล้ว

“ขอบใจมากคุณออกไปเถอะ ผมจัดการเอง”

“ค่ะคุณหมอ”

เขาเริ่มทำแผลให้เธอ คนที่นอนอยู่เริ่มดิ้นเพราะความเจ็บ เขาพึ่งจะเห็นว่าแผลนั้นมีมากกว่าที่เขาคิด แต่ว่าการจะมาเปิดเสื้อคนไข้ในเวลาแบบนี้…แต่เขาต้องทำแผลนี่นา

เขาเปิดเสื้อเธอออก ไม่คิดว่าจะพบว่าแผงคอจนถึงเนินอกนั้นเต็มไปด้วยรอยเล็บและรอยฟกช้ำที่มากกว่าที่เขาคิด

“ทำไมถึงทนได้ขนาดนี้นะ”

เขาทำแผลให้เธอจนเสร็จและเดินออกไปพร้อมกับสั่งงานพยาบาลเอาไว้ก่อนจะกลับบ้าน

วันต่อมา

หมอขิมต้องนึกแปลกใจเมื่อเขาเดินเข้าห้องทำงาน กลับพบกับของมากมายที่เต็มโต๊ะเหมือนทุกวัน

“แก้วตา นี่อะไรเนี่ย”

“คุณหมอคะ ถามทุกวันเลยแต่แก้วตาก็ไม่ทราบจริงๆค่ะ”

นี่มันวันที่หกแล้วที่มินตราส่งของมากมายมาที่โต๊ะเขาขนาดนี้พร้อมกับโน้ตเล็กๆนั่น

“แล้ว…จะให้แก้วตาจัดการไหมคะ”

“อืม จัดการด้วย ผมออกตรวจก่อน”

“อ้อคุณหมอคะ หมอจักรเรียกพบค่ะเห็นบอกว่ามีเรื่องด่วน”

“งั้นฝากคุณด้วย อ้อ เข้าไปดูแผลให้คนไข้ห้องวีหนึ่งแทนผมด้วยนะ”

“ค่ะๆ”

หมอขิมเดินออกจากเคาน์เตอร์ แม้ว่าวันนี้เขาจะไม่โมโหเหมือนเดิม แต่ก็สั่งให้เอาของพวกนั้นออกจากโต๊ะของเขาเหมือนเดิม พร้อมกับความแปลกใจของทุกคนเช่นกันที่มินตรายังกล้าส่งของมาให้เขาทั้งๆที่เมื่อวานนี้เธอเองก็เจอเหตุการณ์แบบนั้นไป

ห้องประชุมเล็ก

“อ้อ หมอกวินทร์ คุณมาพอดีเลย”

“มีธุระอะไรเหรอครับหมอจักร ท่านผู้อำนวยการ”

“มีเคสหนึ่งอยากให้คุณช่วยดูและจัดการหน่อย คิดว่าคุณน่าจะเหมาะสมที่สุด เพราะคุณชำนาญเรื่องปลูกถ่ายไต”

“ครับ”

หมอขิมรับแฟ้มประวัติคนไข้มาดู เขาอ่านคร่าวๆ และคุ้นหน้ากับคนไข้

“ไตวายเฉียบพลัน เกิดจากการกินยาเกินขนาดและโรคประจำตัว”

“ใช่ แต่ตอนนี้ยังไม่มีไตที่เข้ากันได้ เห็นญาติคนไข้บอกว่ากำลังจะขอร้องให้พี่สาวของเธอช่วยบริจาคน่ะ”

“เรื่องการบริจาคต้องได้รับความยินยอมจากเจ้าของ แม้ว่าจะเป็นพี่น้องตามสายเลือดก็ต้องทำเอกสารเพื่อรองรับจะได้ไม่เดือดร้อนในภายหลัง”

“ตอนนี้ปัญหาคือคนไข้กำลังจะย้ายมาพักฟื้นที่นี่ และต้องรอคำตอบว่าไตที่เข้ากับคนไข้ได้ เจ้าของจะยินยอมหรือไม่”

“แล้ว….”

“ระหว่างที่คนไข้มาพักฟื้นรอไตที่เข้ากันได้ ผมอยากให้คุณรับดูแลเคสนี้ คงต้องรักษาตามอาการไปก่อน จนกว่าเธอจะได้ไตใหม่”

“ครับ ทราบแล้วครับ”

ห้องพักพิเศษ

“เจ็บไหมคะคุณมีน พี่มือหนักไปไหมคะ”

“ไม่เลยค่ะ พี่แก้วตามือเบามากเลย ขอบคุณนะคะ”

แก้วตาหันไปยิ้มให้มินตราและนึกสงสารเธอจับใจ แผลที่เธอทำให้นั้นเกือบทั่วทั้งตัว เวลาไม่นานแต่กลับสร้างแผลได้มากขนาดนี้ พวกเขาจะต้องเกลียดกันมากขนาดไหนกันนะ

“แบบนี้คุณมีนเลยต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีกยาวเลยนะคะ”

“นั่นสิคะ พี่แก้วตาเบื่อหน้ามีนกับขนมของมีนหรือยังคะ”

“อุ้ย คุณมีนละก็ ไม่หรอกค่ะจะเบื่อได้ยังไงคะ แต่ว่าคุณมีนรู้เหรอคะว่า…”

“ก็ยังดีที่เขาไม่ทิ้งค่ะ อย่างน้อยพี่ๆก็จะได้มีของอร่อยๆกินแก้เบื่อในเวลางาน”

“ขอบคุณมากๆเลยค่ะ แต่ว่าตอนนี้พี่จะเริ่มอ้วนแล้วนะคะ ขนมและของดีๆทั้งนั้นเลยค่ะ”

“คุณหมอ…ไม่แตะเลยสักอย่างเหรอคะ”

“เอ่อ…”

“ช่างเถอะค่ะ แล้วเขาบอกหรือเปล่าคะ ว่ามีนจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน”

“อืม ดูจากบาดแผลแล้วไม่ได้หนักมาก ไม่เกินสองวันสามวันก็น่าจะออกได้แล้วค่ะ"

“ขอบคุณนะคะพี่แก้วตา”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปก่อนนะคะ มีอะไรก็รีบกดเรียกนะคะ อย่าปล่อยให้เป็นเหมือนเมื่อวานอีก”

“ได้เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ริต้าเดินสวนเข้ามา มองจากสีหน้าไม่สู้ดีของเธอแล้ว เลขาสาวคงมีเรื่องมาบอกเธอแน่ๆ เธอรอให้แก้วตาออกไปก่อนจึงได้ส่งแฟ้มมาให้มีน

“ริต้า นี่แฟ้มอะไร”

“คุณแพรวากำลังจะมาพักฟื้นที่นี่ค่ะ แล้วคุณหมอเจ้าของไข้ครั้งนี้….”

“หมอกวินทร์….หมอขิม”