ตอนที่ 3 ทำร้ายร่างกาย

“หมอคะ”

หมอขิมหันไปมองหน้าคนที่ถาม เขาพูดด้วยความโมโหบางทีคำพูดนี้อาจจะแรงไปหรือเปล่า เขาจึงหันกลับไป

“หมออยากจะทิ้งก็ทิ้งสิคะ แต่ตราบใดที่มีนอยู่ที่นี่ต้องมีสักอย่างที่มีนรู้ว่าหมอชอบอะไร มีนจะพยายามค่ะ”

เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจพร้อมกับกรอกตาไปมา พูดไปก็เปล่าประโยชน์ นี่เธอไม่ได้ฟังที่เขาบอกเลยสักนิด เขาว่าเขาพูดแรงแล้วนะ หรือจะต้องบอกเธอไปตรงๆเลยว่าเขาทั้งรำคาญและไม่อยากได้อะไรจากเธอ

แต่เมื่อหันไปมองหน้าเธออีกครั้ง เขากลับพูดอะไรไม่ออก จนโมโหตัวเองและเดินกลับออกมาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้อ….อีกสองวัน เตรียมตัวกินแห้วซะละมั้ง”

อีกสองวันก่อนออกจากโรงพยาบาล

“นี่มันอะไรกันเนี่ย…แก้วตา!!”

เสียงที่ดังออกมาจากห้องพักคุณหมอทำเอาพยาบาลสาวหน้าห้องต้องมองหน้ากันและรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องพักคุณหมอทันที

“คุณหมอ มีอะไร…โห…นี่มัน…”

“ผมต้องถามคุณมากกว่า นี่มันอะไรกัน”

“เอ่อ ….แก้วตาพึ่งจะเข้าเวรมา ไม่ทราบเลยค่ะ”

“ให้คนเอาไปทิ้งให้หมด”

“แต่ว่าคุณหมอคะ นี่มันเยอะมากนะคะ”

“อีกห้านาที ผมจะกลับมาใหม่ ผมไม่อยากเห็นของพวกนี้อีก”

“ค่ะๆ”

กวินทร์เดินออกมาจากห้องพักและตรงไปที่ห้องแลปทันทีพร้อมกับพยาบาลที่เคาน์เตอร์ที่แทบจะไม่กล้ามองหน้าเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำให้เขาโมโหถึงขนาดนี้

“นี่พี่อ้อน เมื่อไหร่คนไข้คุณหมอคนนี้จะออกจากโรงพยาบาลเสียที”

“ทำไมละ”

“หนูกลัว อาจารย์โกรธแบบนี้ทุกวันเพราะของที่เธอส่งมา มันเยอะขึ้นทุกวันจนน่ากลัว เป็นหนูนะ…”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย คุณมีนรู้อยู่แล้วว่าถึงคุณหมอไม่กินก็ยกให้พวกเราอยู่ดี ดูสิ มีแต่ของดีๆทั้งนั้น เธอรู้อยู่ว่าเขาไม่เอาแน่เลยให้พวกเราไงละ ว่าไงแก้วตา วันนี้มีอะไรบ้าง”

“แกดูนี่สิ ช็อกโกแลตนี่นำเข้าเชียวนะ นี่กาแฟ มีสามแก้วอย่างกับรู้แน่ะว่าเราอยู่กันสามคน และยังพวกอาหารและลูกอมแก้ง่วงนั่นอีก แกว่าคุณมีนไม่ได้ตั้งใจส่งให้หมอ แต่รู้ว่าเขาจะต้องยกให้พวกเราหรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ รีบเอามาเก็บเร็วเข้าๆ เฮ้อ อยากให้คุณมีนอยู่นานๆกว่านี้จังเลย”

“ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ พี่ๆไม่เห็นหน้าหมอกวินทร์เหรอคะ หมอไม่เคยโมโหขนาดนี้มาก่อนเลย”

“เอาน่าเปรี้ยว ถือว่าได้โบนัสก็แล้วกันน่า”

“แลกมากับอยู่อย่างหวาดเสียวเนี่ยนะคะ พวกพี่แข็งแกร่งเกินไปแล้ว ข้าน้อยนับถือ”

“จะกินไหมลาเต้น่ะ”

“กินสิคะ”

ห้องพักผู้ป่วย

“แกนี่เข้าใจทำนี่ อย่างน้อยเขาไม่เอาก็ตกถึงมือพยาบาลของเขา ซื้อใจคนทางอ้อมแบบนี้พวกพยาบาลพวกนั้นถึงได้รักแกขนาดนี้”

“อย่างน้อยก็ได้เห็นถึงความพยายามละนะ”

“เฮ้ย ไปก่อนละ มีนัดลูกค้าตอนบ่าย เดี๋ยวเย็นๆกลับมานะ”

“จ้าๆ รีบไปเหอะ เดี่ยวริต้าก็มาแล้ว”

มินตรานั่งอ่านข้าวและวางแผนออกแบบบ้านของลูกค้าอยู่ เมื่อเสียงเปิดประตูเข้ามาเป็นแขกที่เธอไม่รับเชิญสองคนที่เดินเข้ามา มีนเงยหน้าขึ้น เธอคิดว่าหมอขิมมาตรวจอาการ

“พวกคุณมาทำไม ออกไป ไม่งั้นฉันจะเรียกพยาบาล”

“มีน นี่พ่อมาเยี่ยมแก”

“เยี่ยมเหรอ ถามคนข้างๆหน่อยไหม มาเยี่ยมหรือว่ามาดูว่าฉันตายหรือยัง หรือว่าไตยังอยู่ดีไหม”

“มีน พ่อ…”

“อย่ามาเรียกตัวเองแบบนั้น ฉันมีแต่แม่คนเดียว และตอนนี้แม่ก็ตายไปแล้ว ตายยังไงคงไม่ต้องพูด”

“มีน เรื่องเก่าๆนั่นเราอย่าพูดถึงเลยนะ ที่พ่อมานี่ เพราะพ่ออยากขอร้องแก”

“เหอะ พอเถอะ สายตาอ้อนวอนแบบนี้ จะมาขอให้ฉันบริจาคไตให้ลูกเมียน้อยงั้นเหรอ ง่ายไปไหม มีเงินไม่ใช่เหรอไปหาคนบริจาคสิ”

“ใช่ว่าฉันไม่ทำ แต่มันไม่มีไตที่เข้ากับยัยแพรได้นอกจากของแก”

“อ้อ ก็เลยถ่อกันมาถึงนี่ …ไม่ใช่ ต้องบอกว่าเพื่อให้ได้ไตฉัน ถึงกลับส่งคนไปตัดสายเบรกรถของฉันจนฉันเข้าโรงพยาบาล โชคดีที่ฉันยังไม่ตาย ไม่งั้นคงได้ไตฉันไปง่ายๆแล้วสินะ”

“มีน!! แกอย่าได้กล่าวหา....”

“กล่าวหางั้นเหรอ หึ อยากให้เอาหลักฐานมาให้ดูไหม กล้องวงจรปิดจับคนร้ายเอาไว้ได้ แค่ฉันสืบต่ออีกนิดเดียวก็รู้แล้วว่ามันเป็นคนของใคร ออกไปนะ”

“แก..แกมันใจร้ายใจมาร นั่นน้องแกทั้งคนนะ ทำไมแกไม่ช่วย”

“ออกไปนะ ฉันไม่มีน้อง ฉันเป็นลูกคนเดียว และมีแต่แม่คนเดียว”

“คุณบงกชอย่า!! เรามาคุยดีๆ คุณตกลงแล้วว่าจะมาขอร้อง....”

“ดูมันสิ ดูคำพูดมันแต่ละคำ นังมีน มึงมันควรตายไปกับแม่ของมึง”

“ได้สิ ฉันตาย ลูกแกก็ไม่มีไต ชีวิตลูกแกแลกกับแม่ฉัน แต่น่าเสียดาย ชีวิตลูกแกไม่ได้มีค่าขนาดนั้น ออกไปนะ!!”

“อีมีน!! ฉันจะฆ่าแก ตีให้ตายเลย อีเด็กไม่มีแม่”

“ปล่อยฉันนะ โอ๊ย ปล่อยนะ”

บงกชทั้งตบและตีมินตราที่อยู่บนเตียงจนริต้าเข้ามาพบเข้า เธอและภูวดลรีบแยกทั้งคู่ออกจากกัน ตอนนี้แผลที่หน้าผากของมีนแตกอีกครั้งเพราะบงกชจับศีรษะเธอโขกไปกับผนัง หมอและพยาบาลรีบวิ่งเข้ามาอีกครั้ง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!! เร็วเข้าจับเธอออกมา ผมจะดูคนไข้ก่อน พาพวกเขาออกไป!!”

ริต้ากันคนออกไปจนหมด รปภ.และพยาบาลที่มามุงดูพร้อมกับบงกชที่ยังโวยวาย มือของเธอยังกำผมที่ดึงจากศีรษะของมินตรามา ริต้าพาภูวดลออกมาด้านนอกพร้อมกับหมอกวินทร์ที่ไล่ทุกคนออกมา

“คุณ!! เป็นอะไรหรือเปล่า”

มินตราที่หันมามองเขา แต่ตอนนี้เธอไม่มีสติเหลือแล้ว เธอล้มลงพร้อมกับที่กวินทร์วิ่งเข้าไปรับเธอเอาไว้ทัน

“คุณ…มินตรา!! แก้วตา เร็วเขาเอายาแก้ปวด อุปกรณ์ทำแผลเข้ามาด่วนเลย”

หมอขิมเริ่มทำแผลให้มินตราใหม่ แม้แต่สายน้ำเกลือก็ต้องเจาะให้เธอใหม่อีกข้างเพราะแผลที่ถูกดึงจนฉีกขาดเป็นแผลยาวเพราะถูกทำร้าย หน้าผากได้แผลเพิ่มและมุมปากที่แตกและมีเลือดออก

เธอบอบช้ำไปทั้งตัวอีกครั้งโดยที่เขาไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนที่มาเยี่ยมเธอถึงได้ลงมือกับคนไข้ของเขารุนแรงถึงขนาดนี้

“ไปบอก รปภ.และให้ฝ่ายสอบสวนคุมตัวสองคนนั้นไว้ก่อน เดี๋ยวผมจัดการทางนี้เสร็จแล้วจะรีบไป”

“ค่ะคุณหมอ โธ่คุณมีนทำไมใจร้ายขนาดนี้นะ ดูสิ จะหายแล้วแท้ๆ แผลกลับมาอีกแล้ว แค้นกันมาแต่ชาติปางไหนกันนะ”

“ออกไปเถอะ”

“ได้ค่ะคุณหมอ”

เขาค่อยๆทำแผลให้มินตราที่นอนหมดสติอยู่ ส่วนหนึ่งเพราะเขาฉีดยาคลายเครียดและแก้อักเสบให้เธอเพื่อให้เธอได้พักผ่อนเขาจะได้ทำแผลให้เธอ

ไม่น่าเชื่อว่าสองวันก่อนจนถึงตอนเช้าวันนี้เธอยังยั่วโมโหเขาโดยการส่งของไร้สาระทั้งหลายไปที่ห้องของเขา แต่มาตอนนี้กลับถูกคนทำร้ายใต้จมูกเขาโดยที่เขาช่วยไม่ทัน

“พวกคุณเป็นใคร ทำไมต้องเข้ามาก่อเหตุทำร้ายคนไข้ของผมด้วย”

“ผมเป็นพ่อของมีนครับ”

“พ่อ แต่พวกคุณ....”

“มันสมควรตายแล้ว”

“คุณบงกช!!"

“คุณหมอ เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัวผม ผมรับผิดชอบเองครับ เรื่องความเสียหายและค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดผมจะจัดการให้ รบกวนคุณหมอดูแลลูกผม..”

“คุณยังพูดดีกับมันอีกเหรอ มันไม่ยอมให้..”

“เงียบ!!”

หมอกวินทร์มองสองสามีภรรยาอย่างนึกสงสัย แต่ในเมื่อเขาบอกเป็นเรื่องภายในครอบครัว เขาจะพูดอะไรมากไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องถามคนไข้ของเขาก่อนว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ หากว่าเธอเอาเรื่อง เขาก็ต้องดำเนินการส่งเรื่องนี้ให้ฝ่ายกฎหมายของโรงพยาบาล แต่ถ้า…..

“ช่างเถอะค่ะ”

“คุณจะไม่เอาเรื่อง”

“แค่หมากัด”