คุณหมอขา อย่าเย็นชานักเลย

โรงพยาบาล

“เร็วเข้า”

“มีนอย่าพึ่งเป็นอะไรนะมีน”

“ญาติผู้ป่วยรอด้านนอกนะครับ”

“หมอกวินทร์มาหรือยัง”

“คุณหมอมาแล้วครับ”

“คนไข้รู้สึกตัวอยู่ไหม”

“สะลึมสะลือครับ”

“หัวใจเต้นปกติ บาดแผลภายนอก ศีรษะถูกกระทบกระเทือน แผลเปิด เตรียมเย็บแผล”

แสงไฟที่ส่องมากับสายตาคู่นั้นทำเอามินตรา นักออกแบบสาวรู้สึกว่าคุ้นเคยและเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่เธอในตอนนี้ไม่สามารถพูดอะไรได้ เสียงพูดคุยรอบๆค่อยๆเบาลงพร้อมกับสติที่หายไป

มินตราจำได้ว่าพึ่งกลับมาจากงานที่ต่างจังหวัดและขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯ รถตู้ส่วนตัวที่เธอนั่งมาเกิดเสียหลักและได้ยินว่าเบรกไม่อยู่เพราะความลื่นของถนนที่ฝนตกหนักทำให้รถนั้นเสียหลักลงข้างทาง และภาพก็ตัดไปทันที

ห้องพิเศษ

“อือ…เจ็บจัง”

“มีน มีนฟื้นแล้ว ริต้าเร็วเข้ารีบตามหมอมา”

มีนค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปยังคนที่เข้ามาจ้องเธออยู่

“มีน รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”

“แก้ม ทำไมแกมาอยู่นี่”

“เฮ้อ ใจหายใจคว่ำหมด ริต้าโทรไปบอกฉันว่ารถที่แกนั่งมาประสบอุบัติเหตุตกข้างทาง นี่ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก”

“อืม แล้วงานล่ะ”

“เรียบร้อยดี ได้สัญญามาแล้ว เดือนหน้าก็เริ่มงานได้เลย”

“ค่อยยังชั่วหน่อย ถือว่าไม่ได้เจ็บตัวฟรีละนะ”

“นี่มีน รถแกจู่ๆเบรกมันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงวะ”

“ตรวจสอบแล้วเหรอ”

“ริต้าตรวจสอบแล้วค่ะ คนขับบอกว่าเบรกไม่อยู่ พอเช็คสภาพรถหลังจากนั้นพบว่า สายเบรกถูกตัดค่ะ”

“เฮ้อ…กะเอาให้ถึงตายเลยเหรอ”

“นี่แกอย่าบอกว่า….”

“ไม่มีหลักฐานก็เอาผิดคนพวกนี้ไม่ได้”

“เลวเกินไปแล้ว นี่แค่เพราะต้องการ…”

“ก๊อก ก๊อก”

เสียงเคาะประตูทำให้ทุกคนหันไปที่ประตูทันที คนที่เดินเข้ามาใหม่เป็นคุณหมอในชุดกาวน์สีขาวดูสะอาดตา ผมสีดำขลับที่รับกับนัยน์ตาสีเข้มที่คุ้นเคยก่อนที่เธอจะสลบไปนั้นทำให้เธอจำเขาได้ในทันที ตอนนี้เขาไม่ได้ใส่แมสแล้ว

“คนไข้ตื่นแล้วเหรอครับ หมอขอตรวจแผลหน่อยนะครับ”

หมอเสียงนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับรับแฟ้มมาจากพยาบาล เขามองหน้าเธอแวบหนึ่งก่อนจะหันไปเช็คสายน้ำเกลือและตรวจเช็คที่แฟ้มนั้น แก้มเดินออกจากห้องไปเพราะมีสายเข้าพอดี

ตอนนี้เหลือเพียงมินตราและคุณหมอหนุ่มตรงหน้าแค่สองคน เธอเบิกตากว้าง เธอจำเขาได้แล้ว แม้ว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกมึนหัวอยู่ก็ตาม …เขานั่นเอง

“ตื่นแล้วรู้สึกปวดศีรษะไหมครับ”

“เอ่อ…ยังรู้สึกมึนๆอยู่นิดหน่อยค่ะ”

“มองเห็นชัดไหมครับ”

“ค่ะ”

“รู้สึกวิงเวียนหรือว่ารู้สึกว่าพื้นเอียง โลกหมุนบ้างไหมครับ”

“ไม่นะคะ ปกติดีค่ะ แต่ว่า…แต่ ทำไมตอนนี้….”

มีนเริ่มรู้สึกว่าหมอขยับร่างได้ และรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่ไหลออกมาจากจมูก และสติเธอก็วูบไปอีกครั้ง เธอได้ทันเห็นสีหน้าตกใจของคุณหมอตรงหน้า ก่อนที่จะล้มลงบนอะไรสักอย่างนุ่มๆ

สองชั่วโมงถัดมา

มินตราฟื้นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงพูดคุยที่เธอฟังไม่ถนัด ตาเธอค่อยๆกะพริบและค่อยๆลืมตาขึ้น

“โอยย…”

“อย่าพึ่งขยับตัวนะครับ เดี๋ยวหมอจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ก่อน”

มินตรายังหยีตามองไปที่เขา ซึ่งตอนนี้เอาแมสมาสวมอีกแล้วแต่เธอจำสายตาเขาได้ดี เขาดูไม่ต่างไปจากเมื่อห้าปีที่แล้วเลยสักนิด รุ่นพี่คณะแพทย์ศาสตร์ พ่วงตำแหน่งเดือนของมหาวิทยาลัยที่มียอดโหวตสูงที่สุดนับตั้งแต่มีนเข้ามาเรียน จนเรียนจบก็ไม่เคยมีใครล้มสถิติของเขาได้ ไม่นึกว่าจะได้พบเขาอีกครั้ง

“เอ่อ คนไข้ยิ้มอะไรครับ”

มินตราเผลอยิ้มให้กับความหลังครั้งที่ยังเรียนอยู่ ที่เธอมักจะแอบเดินผ่านไปที่คณะของเขาและแอบมอง เธอเรียนคณะสถาปัตยกรรมซึ่งไม่ได้อยู่ใกล้คณะของเขา แต่เป็นทางผ่านที่จะกลับไปยังหอพักเธอจึงมีโอกาสพบเขาบ่อยๆ และยังพบเขาที่หอสมุดบ่อยๆ ฉากที่ทำให้เธอถึงกับตัดใจนั้นยังจำได้ดี

“ตั้งใจเรียนดีกว่านะครับ ผมเห็นว่าคุณเป็นรุ่นน้องของผมถึงไม่อยากพูดแรงๆ ที่นี่คือมหาวิทยาลัย มีให้เรียนหนังสือไม่ใช่มาหาแฟน หากไม่อยากเรียนหรือเอาแต่มองผู้ชายก็เลิกเรียนไปดีกว่า อ้อ แล้วไม่ต้องมาทักผมอีกเพราะผมจะจำคุณไม่ได้แล้ว และไม่อยากคุยด้วย มันไร้สาระ ขอตัว”

คำพูดที่เขาปฏิเสธเพื่อนในคณะซึ่งเขาคิดว่าเป็นรุ่นน้องทั้งๆที่พวกเขาเรียนในคลาสเดียวกันในคณะแพทย์ทำเอาคนที่แอบฟังอย่างมินตราหน้าชาไปครึ่งแถบเลยทีเดียว ไม่คิดว่าคนที่หล่อราวพ่อเทพบุตรเวลาพูดออกมาจะตรงและรุนแรงจนทำให้คนฟังแทบจะตายได้ จำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นนั่งร้องไห้จนหอสมุดจะปิดเพราะเสียใจที่ถูกปฏิเสธแรงๆแบบนั้น (เธอคงมั่นใจแหละว่าสวยน่ะ)

“หมอคะ ฉันเป็น…อะไรไปคะ”

“น่าจะเพราะกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากอุบัติเหตุ ทำให้เลือดกำเดาไหลครับ ตอนนี้หยุดแล้ว แต่ว่ายังต้องนอนราบอยู่อย่าพึ่งลุกขึ้น หมอขอดูอาการสักพัก”

“อีกนานไหมคะ คือ…”

“คนไข้เป็นอะไรครับ”

“คือว่า….มีน…”

เธอหันไปมองรอบข้างซึ่งไม่มีเพื่อนของเธออยู่เลยสักคน มีแต่เขากับเธอ หมอกวินทร์มองหน้าเธอ ใบหน้านี้แหละใช่เลย ใบหน้าพ่อเทพบุตรที่จ้องมาที่เธอด้วยความสงสัยจนเธอต้องพูดออกไป

“มีนปวด…มีนอยากเข้าห้องน้ำค่ะ”

“อ้อ …เอ่อ…ถ้างั้นรอสักครู่นะครับ”

“คุณหมอเรียก…พยาบาลมาช่วยมีนก็ได้ค่ะ”

“คือว่า ไม่เป็นไรครับ รอเดี๋ยวนะ หมอจะปรับเตียงให้”

เขาค่อยๆปรับเตียงให้เธอลุกขึ้น มีนพยายามลุกขึ้นแต่เขาใช้มือกดเธอลงและรีบดึงมือกลับทันทีเพราะมือเขา…เกือบจะชนหน้าอกเธอเข้าแล้ว

“เอ่อ…อย่าพึ่งลุกเร็ว คุณยังไม่หายดี หมอช่วยนะครับ”

มีนหลับตาเพราะความอาย ทำไมต้องปวดฉี่ตอนนี้ ต่อหน้าเขาด้วย แล้วทำไมริต้ากับแก้มไม่อยู่เลยสักคนในตอนนี้

“หมอช่วยพยุงนะครับ”

“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง มีนไหวค่ะ”

เธอพยายามลุกขึ้นและพาตัวเองเข้าห้องน้ำโดยเร็วที่สุดเพื่อจะหลบหน้าเขา เธอทำธุระจนเสร็จและเดินออกมาก็เห็นว่าเขายืนอยู่ที่เดิมและเขียนอะไรบางอย่างที่แฟ้มโดยไม่ได้สนใจเธอ

“หมอคะ มีนจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหนคะ”

"คงอีกสามถึงสี่วันครับ"

“นานขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“คนไข้มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไรค่ะ”

“ครับ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง”

“ก็ยังชอบอยู่”

“ครับ??”

“อ่อ ไม่ใช่ค่ะ คือ หมายถึง ยังมึนอยู่นิดหน่อยแต่ไม่เท่าเมื่อเช้าแล้วค่ะ”

“ครับ ผลการสแกนที่ศีรษะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง บาดแผลภายนอกไม่นานก็หาย อาการแทรกซ้อนไม่มีอะไรมาก เหลือแค่แผลที่หน้าผากถ้าแห้งแล้วและไม่เจ็บ อีกสามวันก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ครับ คนไข้ครับ เอ่อคุณ…มินตราครับ”

“คะรุ่นพี่ขิม ว่ายังไงนะคะ”

“ครับ?? คุณเรียกผมว่า…”

มินตราเผลอเรียกชื่อเขาเพราะตกใจที่เขาเรียกชื่อเธอ เธอไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับหันไปมองเขาพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้

“คุณรู้จักผม??”

“ไม่..ไม่ใช่ค่ะ ได้..ได้ยินพยาบาลเรียกเมื่อคืนค่ะ”

เขาไม่ตอบอะไรเธออีก แต่ก็ขีดๆเขียนๆอะไรบางอย่างด้วยความเร็วและรีบเดินออกจากห้องไปเลยโดยที่ไม่ได้แจ้งอะไรมินตราอีก เมื่อเขาเดินออกไปมินตราถึงกับทำหน้าไม่ถูก

“อะไรของเขาละเนี่ย”