ตอนที่ 5 ขอออกจากโรงพยาบาล

มินตรากำแฟ้มในมือแน่น เธอรู้สึกว่าหัวโล่งและว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอะไรก่อนดี

“คุณมีนคะ”

“ริต้า มีนอยากไปเดินเล่น พยุงไปหน่อยสิ”

“ได้ค่ะ”

ริต้ามองมีนอย่างเป็นห่วง เธอไม่อยากจะบอกเรื่องนี้ แต่เพราะอีกฝั่งหนึ่งก็กำลังจ้องที่จะหาวิธีการขอให้เธอมอบไตให้กับลูกสาวของเขา ทังๆที่มินตราก็เป็นลูกสาวของภูวดลเช่นกัน แต่ทำไมมินตราต้องเป็นคนที่เสียสละทุกครั้ง ก่อนหน้านี้เธอก็พึ่งเสียแม่ไป

“ริต้า ทำไมโลกดูเหมือนไม่ยุติธรรมเลยเนอะ”

“คุณมีน อย่าพูดแบบนั้นเลยนะคะ ริต้า…”

มินตราเงยหน้ามองฟ้าที่ดูสดใสมากๆในวันนี้ แต่ในใจเธอกลับหม่นหมองเหลือเกิน แพรวา ลูกของภูวดลกับภรรยาน้อยที่เขาพาเข้ามาหลังจากที่แม่เธอล้มป่วย สุดท้ายบงกชก็อาศัยช่วงเวลาที่แม่เธอป่วย รวบกิจการและหุ้นของแม่เธอไป

แม่เธอป่วยหนักจนต้องผ่าตัด แต่พ่อของเธอกลับไม่ดูดำดูดี เงินและอำนาจการตัดสินใจอยู่ที่บงกช มินตรากราบขอร้องพ่อขอให้ช่วยแม่ของเธอไว้ แต่เขาได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับปล่อยแม่เธอตายไปต่อหน้า

ด้วยความกลัวว่าสังคมจะตราหน้าว่าเขาทิ้งลูก ภูวดลจึงส่งมินตราไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เธอใช้เงินทั้งหมดที่เขาส่งให้และทำงานอย่างหนักระหว่างที่เรียนเก็บเงินและเปิดบริษัทเล็กๆของตัวเอง จนตอนนี้เป็นบริษัทออกแบบที่ได้รับความนิยมและถูกเรียกใช้งานจากวงสังคมชั้นสูงอย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลาสองปีแล้ว

“คุณมีนคะ คิดอะไรอยู่เหรอคะ”

“ริต้า เราก็เปิดบริษัทมาร่วมสามปีนี้แล้วเนอะ หากว่ามีนไม่เอาหุ้นนั่นแล้ว แม่จะโกรธมีนไหม”

“คุณมีนคะ คุณผู้หญิงคงเข้าใจและเคารพทุกการตัดสินใจของคุณมีนแน่ๆค่ะ คุณผู้หญิงอยากให้คุณมีนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะคะ”

“มีความสุข หึ มีนจะมีความสุขได้ยังไงละริต้า มีคนจ้องจะเอาไตของมีนอยู่ตลอดเวลาและยังเอาชีวิตด้วย มีนกับพวกเขา ไม่ใครก็ใครคงต้องตายไปข้างหนึ่งละมั้ง”

“คุณมีนคะ”

เมื่อเธอกลับมาถึงเมืองไทย ก็พบปัญหาใหม่ว่าลูกที่เกิดจากบงกชเป็นไตวายเฉียบพลันและต้องการไตที่เข้ากันได้ ซึ่งนั่นหมายความว่าต้องเป็นคนที่มีสายเลือดเดียวกันและแข็งแรงพอ เรื่องวุ่นวายทุกอย่างเลยเกิดขึ้นเพราะมินตราไม่ยอมมอบให้พวกเขา

เธอยื่นคำขาดว่าพวกเขาต้องโอนหุ้นของแม่เธอและของเธอมาให้ทั้งหมด สามสิบเปอร์เซ็นต์ แต่บงกชไม่ยอม และต้องการให้เธอมอบไตเพื่อรักษาลูกสาวของตัวเอง เธอยอมให้แค่สิบเปอร์เซ็นต์ มินตราเลยล้มโต๊ะเจรจาและไม่ยุ่งกับพวกเขาอีก

ใครจะคิดว่าพวกเขาถึงขนาดกล้าส่งคนมาฆ่าเธอด้วยการตัดสายเบรกรถยนต์จนเธอเกิดอุบัติเหตุ แต่โชคดีที่เธอไม่ตาย พวกเขาจึงหาข้ออ้างเอาไตเธอไปไม่ได้

“ที่บริษัทเรียบร้อยดีไหม"

“เรียบร้อยดีค่ะ คุณแดเนียลจัดการเรื่องแบบที่นิวยอร์กไปแล้ว ทางคุณฟิลลิปป์ก็กำลังจะบินกลับมาจากมาเก๊า พอเขารู้ข่าวว่าคุณมีนประสบอุบัติเหตุก็รีบกลับทันทีเลยค่ะ”

“เฮ้อ ตาพวกนี่ก็เป็นซะแบบนี้ มีนไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย แล้วทางมาเก๊า เขาจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ส่งงานไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ลูกค้าพอใจมากค่ะ”

“ดีแล้วล่ะ มีนไม่ค่อยอยากมีปัญหากับพวกมาเฟียพวกนั้นเท่าไหร่ ยังดีที่ฟิลลิปป์เองก็เป็นมาเฟีย ให้พวกเขาเคลียร์กันเองก็ดี"

“เรื่องงานไม่ต้องเป็นห่วงนะคะคุณมีน ช่วงนี้ก็พักไปก่อน หากมีอะไรด่วนริต้าจะรีบมารายงานค่ะ”

“พักมานานแล้ว พักจนเจ็บตัวอีกรอบแล้ว กลัวว่าถ้านอนมากกว่านี้จะเสียไตไปโดยไม่รู้ตัวนะสิ”

“ริต้าไม่มีวันยอมให้ใครเข้าใกล้คุณมีนได้อีก ครั้งนี้คนของเรามาเฝ้าแล้วค่ะ”

“มีนประมาทเองแหละ ขอบใจนะริต้าที่อยู่กับมีนมาตลอด”

“คุณมีนกับคุณผู้หญิงมีบุญคุณกับริต้า ชั่วชีวิตนี้ริต้าไม่มีทางลืมค่ะ”

“แต่ริต้าก็ต้องใช้ชีวิตของตัวเองบ้างนะ อย่าเอาแต่เป็นห่วงมีน”

“ค่ะคุณมีน ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“เรากลับห้องกันเถอะ”

“ไปค่ะริต้าพยุงไปนะคะ ค่อยๆลุก”

มีนกับริต้าค่อยๆเดินกลับไปที่ห้อง พร้อมกันกับที่ห้องด้านในนั้นกำลังมีคนมาพอดี ภูวดล บงกช และแพรวา ลูกสาวของพวกเขาที่นั่งรถเข็นผู้ป่วยเข้ามาเพื่อพบหมอกวินทร์ที่ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์

“พวกคุณ…”

“คุณหมอ พวกเราเองครับ”

“ขิม รีบสวัสดีคุณลุงคุณป้าสิ แกจำน้องแพรได้ไหม เมื่อก่อนเคยอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เคยเล่นด้วยกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่ลุงภูวดลจะย้ายออกมา”

“น้องแพร ขอโทษครับผมจำไม่ค่อยได้ครับ นี่อย่าบอกว่า…”

“พี่ขิม แพรเองค่ะ พี่ขิมจำแพรได้ใช่ไหมคะ”

“จำได้แค่รางๆเพราะว่า…ผมไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่น”

“เอาล่ะๆ คุยกันพอหอมปากหอมคอ แพรวาคือคนไข้ของขิมแล้วนะ หมอขิม ต่อไปก็ดูแลน้อง “อย่างใกล้ชิด" ด้วยนะ"

“คุณลุงคะ แพร…”

“ไม่ต้องอายๆ ฮ่าๆ เอาละ พาน้องไปที่ห้องพักเถอะ”

มีนยืนที่ห้องกระจกสวนดาดฟ้าด้านนอกอย่างนึกสมเพชตัวเอง ที่เธอพยายามไปทั้งหมดนั่นเพื่ออะไรกันนะ ริต้าถึงกับหน้าเสียเมื่อเห็นพวกเขาและท่าทีของมินตราในตอนนี้

“คุณมีนคะ”

“มีนบอกแล้วไง ว่าโลกไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่หรอก นี่ถ้าได้ไตมีนไปอีกแค่อย่างเดียว ชีวิตของแพรวาก็จะสมบูรณ์แบบที่สุดในโลกเลยล่ะ”

รอยยิ้มบางๆนั่น แม้ว่าจะเป็นยิ้มตามมารยาทที่ได้พบเพื่อนเก่า แต่ก็ทำให้มินตรารู้สึกเจ็บไม่น้อย เขาไม่เคยยิ้มให้เธอแบบนั้นมาก่อนเลย เห็นหน้าก็เอาแต่โมโห ของทุกอย่างที่ส่งไปก็ทิ้งหมดอย่างไม่ใยดี แต่วันนี้เขาถึงกับเข็นรถไปส่งแพรวาที่ห้องพักฟื้น รออย่างเดียวคือไตจากเธอเท่านั้น

“เฮ้อ รู้สึกว่าวันหยุดที่ยาวนานนี่ควรจบได้แล้ว”

“คุณมีนคะ แต่ว่าคุณมีนยังไม่หายดีเลยนะคะ”

“ริต้าไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ทีนะ ค่ารักษามีนจ่ายไปแล้ว แค่ไปบอกที่เคาน์เตอร์เราก็เก็บของออกไปได้แล้วล่ะ”

“คุณมีนคะ”

“มีนคิดถึงงานแล้วล่ะ กลับไปทำงานดีกว่า รีบไปเถอะ มีนจะกลับไปเก็บของที่ห้องรอนะ”

“ค่ะ ริต้าจะรีบจัดการให้นะคะ”

“ขอบใจนะ”

เคาน์เตอร์พยาบาล

“แต่ว่ายังไม่มีคำสั่งของคุณหมอเลยนะคะ”

“ริต้าทราบค่ะ แต่ว่าคุณมินตราแจ้งว่าต้องรีบกลับค่ะ”

“มีอะไรกันเหรอครับ”

หมอกวินทร์เดินมาที่เคาน์เตอร์หลังจากที่เดินออกมาจากไปส่งแพรวาที่ห้องวีไอพีสองที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของแผนก

“คุณหมอคะ คือว่า…”

“คุณหมอกวินทร์คะ คุณมินตราอยากจะทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลน่ะค่ะ”

“อะไรนะครับ ทำไมไม่มีใครแจ้งผมก่อนละ แล้วเหตุผลคืออะไรครับ แผลของคนไข้ยังไม่หายดีเลยนะครับ”

“แก้วตาก็แจ้งไปแล้วค่ะ แต่ว่า....”

“ที่จริงริต้าก็ไม่อยากให้คุณมีนออกตอนนี้หรอกค่ะ แต่เธอยืนยัน….”

“ผมจะไปคุยกับคนไข้เองครับ”

หมอขิมที่พึ่งออกมาจากห้องผู้ป่วยของแพรวา รีบเดินไปยังห้องของมินตราอีกครั้งเพราะเรื่องที่เธอขอออกจากโรงพยาบาลกะทันหันทั้งๆที่พึ่งได้รับแผลใหม่มาและยังไม่หายดี เมื่อเขา้เดินเข้ามาก็เห็นว่าเธอเก็บของอยู่

“ริต้า เรียบร้อยดีไหม มีนเก็บของใกล้จะเสร็จแล้ว”

“ทำไมคุณถึงอยากออกจากโรงพยาบาลในตอนนี้ครับ”

มินตราได้ยินเสียงเขา แต่ตอนนี้เธอเริ่มทำใจได้แล้ว ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องตัดใจจากเขา เธอทำเต็มที่แล้วจากนี้เธอจะได้ตัดใจจริงๆเสียที เธอฝืนหันไปยิ้มทักทายเขาให้เหมือนปกติ

“คุณหมอ ทำไมคะ คุณหมอคิดถึงมีนเหรอคะ”

“แผลของคุณยังไม่หายดี อีกสองวันถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้ ตอนนี้ผมยังไม่อนุญาตให้ออกครับ”