07 เถียงกัน

บ้านแทน

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ..."

"ผมไม่เอาผมไม่อยากได้.."

แทนค่อยๆ เดินไปทางด้านหลังของลูกชายที่ดูเหมือนกำลังจะคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่และเหมือนกำลังทะเลาะกับใครในสายนั้น

"คุยกับใครครับพี่ทิว" แทนเอ่ยถามลูกชายเสียงนุ่ม ก่อนจะยกมือลูบที่ศีรษะของลูกชายอย่างอ่อนโยน

"คุณณัชชาโทรมาครับแต่พ่อแทนทำกับข้าวอยู่พี่ทิวก็เลยรับแทน"

"แล้วคุยอะไรกันครับทำไมเสียงดังแบบนั้น"

"พี่ทิวไม่อยากคุยแล้ว"

ลูกชายยื่นโทรศัพท์คืนให้กับผู้เป็นพ่อ หลังจากนั้นก็เดินออกไปเลย

"สวัสดีครับคุณณัชชา"

( นายทำอะไรอยู่ )

"ผมไปทำอาหารมาครับ"

( ฉันอยากลองกินอาหารฝีมือของนายจัง )

"เมื่อกี้ทะเลาะอะไรกันหรอครับ"

( ไม่มีอะไรหรอกฉันก็แค่แกล้งพี่ทิวเล่นน่ะ )

"อะไรหรอครับ?" ดูเหมือนว่าแทนจะอยากรู้ให้ได้ว่าอะไรทำให้ลูกชายของเขาตะคอกไปได้แบบนั้น แต่มันไม่ได้เป็นการตะคอกที่แสดงถึงนิสัยที่ไม่ดีของลูกชาย เพราะพี่ทิวไม่เคยมีนิสัยแบบนี้กับใครเลยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

( ฉันแค่ถามพี่ทิวว่าอยากมีแม่หรือเปล่า แต่พี่ทิวของนายบอกว่าเขามีแม่แค่คนเดียว )

"ครับ พี่ทิวแก..."

( ฉันเข้าใจฉันขอโทษนะฉันไม่ได้จะตอกย้ำฉันก็แค่จะแกล้งพี่ทิวเล่น แต่ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้น่ะ )

"พี่ทิวแกเข้าใจว่าการมีแม่ต้องมีแค่คนเดียวครับ"

( ฉันก็แค่อยากเป็นแม่ให้กับแกน่ะ )

"...."

( ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระแล้วก็ดูเหมือนเป็นการบังคับ ฉันแค่อยากเข้าไปเติมเต็มส่วนที่ขาดหายในครอบครัวของนาย แล้วก็อยากให้นายกับพี่ทิวมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายให้กับฉัน )

"ผมเข้าใจครับ"

( ฉันไม่ได้อยากจะบังคับนะแต่เมื่อกี้ฉันแค่พูดเล่น ฉันไม่ได้จะบังคับนายกับพี่ทิวนะนายเข้าใจฉันใช่ไหม )

"ครับผมเข้าใจ"

( เฮ้อ... ) ปลายสายถอนหายใจจนแทนได้ยินเสียง

"แล้วคุณคนนั้นเขามาวุ่นวายกับคุณณัชชาอีกหรือเปล่าครับ ผมว่าน่าจะทำให้เด็ดขาดนะครับ เพราะไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะย้อนกลับมาวุ่นวายอีก"

( นายเป็นห่วงฉันหรอ )

"....."

( ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ฉันรู้จักคนอย่างเขาดี ฉันเป็นห่วงนายมากกว่า เขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก เพราะเขารู้ว่าถ้าทำอะไรฉันเขาจะต้องเจอกับอะไร )

"แต่ยังไงคุณก็เป็นผู้หญิง ถ้าเขาทำร้ายคุณขึ้นมาคุณก็สู้เขาไม่ได้หรอกครับ"

( งั้นนายก็คอยมาปกป้องฉันสิ วันนั้นฉันรู้สึกดีมากเลยนะที่นายเข้ามาปกป้องฉัน รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้รับการปกป้องไม่ให้ถูกทำร้ายจากตัวร้าย )

"คิดเป็นตุเป็นตะใหญ่แล้วครับ ลองมองดูดีๆ ผมก็แค่เข้าควบคุมสถานการณ์ไม่ให้มันเลวร้ายไปมากกว่านี้ อย่าลืมสิครับว่านั่นเป็นร้านอาหาร ถ้าเกิดการทะเลาะวิวาทขึ้นมาอาจจะเป็นข่าวไม่ดีก็ได้ ลูกค้าก็เต็มร้านไปหมด"

( นั่นสินะ แต่ถึงยังไงนายก็เข้ามาปกป้องฉันอยู่ดี )

"ครับ ถ้าคุณโดนทำร้ายผมก็คงจะกลายเป็นผู้ชายที่ดูใจร้ายมากนะครับ ที่ยืนดูคุณถูกทำร้ายเฉยๆ โดยที่ไม่เข้าช่วยเหลืออะไรเลย"

( ถึงยังไงก็ขอบคุณนะ )

"ครับ"

( ถ้างั้นก็แค่นี้แหละ เอาไว้ค่อยเจอกันที่ร้าน )

"ข้อเท้าของคุณเป็นยังไงบ้างครับ"

( ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะเริ่มเดินคล่องแล้ว )

"ดีแล้วครับ อย่าลืมกินยาให้ตรงเวลานะครับ"

( อื้ม เท่านี้นะ )

"ครับ"

หลังจากกดวางสายแทนก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน และก็ได้เห็นลูกชายกำลังนั่งเล่นหุ่นยนต์ซึ่งหุ่นยนต์ตัวนั้นณัชชาเป็นคนซื้อมาให้

"พี่ทิวครับ"

"พ่อแทนจะดุพี่คิวหรอ"

"เปล่าครับ พ่อจะดูพี่ทิวทำไมล่ะพี่ทิวไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"

"พ่อแทนเป็นแฟนกับคุณณัชชาหรอครับ แล้วพี่ทิวจะต้องมีแม่ใหม่จริงๆ หรอครับ"

"คุณณัชชาบอกพ่อมาแล้ว ก็แค่พูดเล่นเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าพี่ทิวจะเป็นแบบนี้"

"คนเราสามารถมีแม่ได้สองคนหรอครับ?"

"ใช่ครับ มีทั้งแม่ผู้ให้กำเนิด แม่ที่เลี้ยงดูเรามา บางคนต่อให้ไม่ได้คลอดเราออกมาแต่ถ้าเขาเป็นคนเลี้ยงดูเขาดีกับเราก็เรียกว่าแม่ได้ เพราะงั้นคำว่าแม่ที่เราจะใช้เรียกไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ให้กำเนิดเสมอไป"

"แล้วพี่ทิวต้องมีแม่ใหม่หรอครับ?"

"ไม่หรอกครับ พี่ทิวจะยังไม่มีแม่ใหม่หรอกครับ ไม่ต้องคิดมากไปนะ"

"พี่ทิวต้องไปขอโทษคุณณัชชาไหมครับ"

"แล้วพี่ทิวคิดว่ายังไงล่ะครับ พ่อเคยสอนไว้ว่ายังไง"

"พี่ทิวขอยืมโทรศัพท์หน่อยครับ"

"นี่ครับ"

เด็กน้อยรับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อไป ก่อนจะกดโทรออกไปยังเบอร์ล่าสุดที่โทรเข้ามาก่อนหน้านี้

ติ๊ด~

( ว่ายังไงแทนฉันกำลังยุ่งอยู่ )

"พี่ทิวเองครับ"

( อ้าว มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ทิวป้ากำลังยุ่งอยู่เลย )

"พี่ทิวขอโทษครับ ที่เมื่อตอนเย็นพี่ทิวทำกิริยาไม่ดีใส่คุณณัชชา"

( พ่อแทนให้มาขอโทษหรอ )

"เปล่าครับพ่อแทนไม่ได้บอก พี่ทิวมาขอโทษเอง พ่อแทนบอกว่าคนที่จะเป็นแม่ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ให้กำเนิดเสมอไป"

( อ๋อ...ไม่ต้องคิดมากไปหรอกเด็กน้อยฉันไม่ได้เก็บเอามาคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้น )

"คุณณัชชาอยากมาบ้านพี่ทิวไหม พี่ทิวอยากกินข้าวด้วย พ่อแทนทำกับข้าวอร่อยมากเลยนะครับ"

( พ่อของเราไม่บ่นเอาหรอ หืม... )

"ไม่บ่นหรอกครับพ่อแทนใจดี"

( เป็นวันอื่นได้ไหม วันนี้ป้ากำลังยุ่งอยู่เลย ได้หรือเปล่าครับ )

"ได้ครับ พี่ทิวขอโทษคุณณัชชาจริงๆ นะครับ"

( บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไรเลย ตัวแค่นี้เองทำไมถึงคิดมากได้นะ แล้วนี่ไปเรียนรู้มาจากไหนกัน เด็กตัวแค่นี้ไม่น่าจะพูดเป็นหลักการขนาดนี้ได้นะ )

"พ่อแทนบอกว่าพี่ทิวต้องรู้จักเคารพผู้ใหญ่ครับ ถ้าพูดจาไม่ดีใส่ผู้ใหญ่ก็ต้องขอโทษครับ"

( แต่พี่ทิวก็ไม่ได้พูดจาไม่ดีใส่ป้านะ อย่าไปโทษตัวเองเลยนะครับ )

"ถ้างั้นคุณณัชชาทำงานเถอะครับ พี่ทิวไม่กวนแล้ว บ๊ายบายนะครับ อย่าลืมมาหาพี่ทิวนะ"

( โอเคครับแล้วป้าจะไปหานะ )

หลังจากวางสายณัชชาก็ถึงกับยิ้มออกมาไม่หุบ เพราะเธอเริ่มที่จะหลงใหลในความน่ารักของเด็กน้อยคนนี้แล้ว ต่อให้คนเป็นพ่อใจเย็นชาใส่เธอสักเท่าไร แต่ลูกก็ยังน่ารักกับเธอได้ขนาดนี้ และเธอก็คิดว่าแทนคงจะน่ารักไม่ต่างจากลูก เพียงแต่เขาคงสร้างกำแพงบางอย่างขึ้นมาเพื่อปกป้องสิ่งที่เขารักมากที่สุด