08 ครอบครัว

ณัชชา Talk

วันนั้นฉันติดธุระจริงๆ เลยไปที่บ้านของพี่ทิวตามคำขอของแกไม่ได้ แต่ฉันก็รีบจัดการปัญหาให้เสร็จเพราะอยากจะไปที่บ้านของแก และวันนี้ฉันก็ได้มาจริงๆ

"สวัสดีครับคุณณัชชา"

"พี่ทิวล่ะ"

"อยู่ด้านในครับ"

"บ้านนายน่าอยู่ดีจังสะอาดด้วย"

"ครับ ว่าแต่ไปคุยกันอีท่าไหน ถึงชวนกันมาที่นี่ได้"

"ฉันเปล่าพูดหว่านล้อมอะไรเลยนะพี่ทิวเป็นคนชวนฉันมาเอง จริงๆ นะ แกขอโทษฉันแล้วก็ชวนฉันมากินข้าว อันที่จริงแกชวนฉันตั้งแต่วันนั้นแล้วแหละแต่ฉันยุ่งอยู่กับงานก็เลยมาไม่ได้" ไม่รู้ทำไมฉันถึงต้องมายืนแก้ตัวแบบนี้ด้วย แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันฉันแค่ไม่อยากให้แทนเข้าใจอะไรผิดไป ต่อให้พี่ทิวไม่ชวนฉันก็อยากมาอยู่ดี และฉันก็คงจะหาทางมาที่นี่จนได้แหละ

"ผมรู้ครับ เชิญนั่งก่อนนะครับ"

"คุณณัชชาสวัสดีครับ"

"สวัสดีครับพี่ทิว"

"เดี๋ยวผมไปยกอาหารมาให้นะครับ"

"เดี๋ยวฉันไปช่วย พี่ทิวนั่งรออยู่ตรงนี้นะ"

"ครับ"

ฉันรีบเดินตามแทนเข้าไปในครัว ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาเป็นผู้ชายก็จริงแต่บ้านกลับสะอาดเรียบร้อยอย่างกับผู้หญิงอยู่ ห้องครัวก็สะอาดกริ๊บ

"นี่ถ้านายบอกว่านายเป็นผู้หญิงฉันก็เชื่อนะเนี่ย"

"ทำไมครับ"

"บ้านของนายสะอาดมาก"

"บ้านของเราก็ต้องทำให้สะอาดเรียบร้อยสิครับ ถ้าปล่อยให้ทรุดโทรมมันก็ไม่น่าอยู่สิ"

"ก็จริงของนาย ว่าแต่อาหารพวกนี้..."

"ผมทำเองครับไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่า"

"น่าอร่อยดีจัง"

ฉันช่วยแทนยกกับข้าวออกไปจากนั้นเราก็นั่งกินข้าวกันประหนึ่งคนในครอบครัวเดียวกัน ทั้งสองปฏิบัติกับฉันดีมากๆ จนฉันไม่คิดว่าฉันเป็นคนนอกเลย มันมีอยู่วูบนึงฉันคิดว่าฉันเป็นแม่ของพี่ทิวจริงๆ แล้วแทนก็เป็นพ่อ เราอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกมีความสุขดี

"อยากมากินข้าวที่บ้านนายทุกวันจัง"

"ทำไมล่ะครับ?"

"ฉันอยู่บ้านกินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว มันเหงารู้สึกโดดเดี่ยวยังไงก็ไม่รู้"

"คุณณัชชามากินที่บ้านของพี่ทิวได้ทุกวันเลยนะครับ"

"จริงเหรอ?"

"จริงครับ"

ลูกชายเปิดไฟเขียวแล้วยังไงคนเป็นพ่อก็ขัดความต้องการของลูกชายไม่ได้หรอก คราวนี้ฉันจะต้องเข้าหาทางพี่ทิวสินะ เพราะแทนยอมลูกชายทุกอย่าง

เสร็จฉันล่ะแทน ฉันจะทำให้ผู้ชายเย็นชาปากแข็งอย่างนายต้องแพ้ทางให้กับฉันจนได้

"อร่อยไหมครับ" พี่ทิวถาม

"อร่อยมากครับ กับข้าวฝีมือพ่อแทนของพี่ทิวอร่อยมาก"

"จริงครับ พ่อแทนทำกับข้าวอร่อย โดยเฉพาะไข่เจียว"

"พี่ทิวครับพ่อเคยบอกว่าไง เคี้ยวข้าวให้หมดปากก่อนนะครับค่อยพูด"

"ขอโทษครับ"

"แทน"

"ครับ?"

"นายมาเป็นคนขับรถส่วนตัวให้ฉันไหม จะได้มีเวลาให้พี่ทิวด้วย อีกอย่างจะได้ไม่ต้องทำงานดึกๆ ดื่นๆ เป็นห่วงพี่ทิว"

"คนขับรถ?"

"อื้ม ขับรถให้ฉันน่ะ ฉันต้องเดินทางบ่อยๆ ไปบริษัทบ้าง ไปที่อื่นบ้าง"

"...."

"ฉันจะให้รถนายไปไว้ขับ เวลาจะมารับฉันจะได้ขับมาเลย ฉันมีบัตรเครดิตให้ไว้เติมน้ำมัน ไม่ต้องเติมเอง"

"ทำไมคุณณัชชาถึง..."

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันเป็นห่วงพี่ทิว แกยังเป็นเด็กนะ ถ้านายมาเป็นคนขับรถให้ฉันเงินเดือนฉันจะให้เท่ากับที่นายได้จากงานที่ไหนทำทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นโบนัสหรือว่าทิปจากลูกค้าฉันจะให้เหมือนกันเลย"

"....."

"คิดดูดีๆ นะแทน ฉันไม่ได้ให้นายทำฟรีๆ นายมาขับรถให้ฉันนายจะได้มีเวลาอยู่กับลูกของนายด้วย"

"ครับ"

"จะเริ่มงานพรุ่งนี้เลยก็ได้นะ เดี๋ยวฉันให้คนเอารถมาจอดไว้ให้ ไปส่งลูกชายของนายที่โรงเรียนแล้วก็ไปรับฉันที่บ้าน จากนั้นก็ไปส่งฉันที่บริษัท ฉันอยากไปไหนนายก็ต้องเป็นคนขับรถไปให้ไม่มีข้อแม้"

"ผมรู้แล้วครับ แต่ว่าถ้าคุณณัชชาจะให้รถผมมาใช้ผมว่า..."

"หรือว่านายจะย้ายไปอยู่กับฉันล่ะ? จะได้เอารถจอดที่นั่นเลย แต่ความจริงนายก็คงจะไม่ไปอยู่ที่นั่นหรอกจริงไหม"

"...."

"รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ของนายน่ะจะขับเร็วได้สักเท่าไหร่กันเชียว เอารถฉันไปไว้ใช้จะได้ไปส่งลูกชายของนายที่โรงเรียนด้วย พี่ทิวอยากนั่งรถเก๋งไหมครับ" ฉันหันไปถามเด็กน้อยที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องใช้ลูกชายออดอ้อนซะแล้วล่ะ

ฉันไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาแทนต้องเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครเลย ดูเหมือนว่าเขาจะพึ่งพาตัวเองได้จนไม่อยากจะพึ่งพาใครแล้ว

นี่สิผู้ชายที่ฉันชอบ ผู้ชายที่พึ่งพาตัวเอง ไม่ได้หวังพึ่งพาแต่ผู้หญิงที่มีเงิน ทั้งๆ ที่เขามีโอกาสนะ และฉันก็ให้ความสนใจกับเขาขนาดนี้ แต่แทนก็ไม่ทำแบบนั้นกับฉัน กลับกันเขาพยายามตีตัวออกห่างฉันด้วยซ้ำ

"อยากครับ แต่พ่อแทนบอกว่ารถเก๋งมันแพงพ่อแทนขอทำงานเก็บเงินก่อน"

"ก็นั่งรถของป้าไง แต่พ่อแทนไม่ยอม รถของป้าน่ะสวยมากเลยนะเปิดหลังคาได้ด้วย พี่ทิวอยากนั่งหรือเปล่าครับ"

"เปิดหลังคาได้ด้วยหรอครับ อยากครับอยาก"

"ถ้างั้นพี่ทิวก็ต้องขอร้องพ่อแทนแล้วล่ะ"

"คุณณัชชาครับ ทำไมคุณถึงได้ชอบทำแบบนี้"

"เพราะฉันรู้แล้วไงว่าจุดอ่อนของนายก็คือพี่ทิว"

"...."

"นะครับพ่อแทน คุณป้าจะให้รถพ่อแทนมาขับ พี่ทิวจะได้นั่งรถสวยๆ ไปโรงเรียนด้วย"

"โอเคครับรับก็รับ แต่เรามีเรื่องที่จะต้องตกลงกันหลายอย่างเลยนะ"

"ครับพ่อแทน"

"แล้วก็แต่งตัวใหม่ด้วยนะ คนขับรถของฉันต้องแต่งตัวเรียบร้อยกว่านี้ ชุดพวกนี้นายเอาไว้ใส่ตอนอยู่ที่บ้านก็พอ"

"แล้วผมจะต้องแต่งตัวยังไงครับ?"

"ก็ใส่ชุดสูทไง"

"แต่ผมไม่มีเงินซื้อหรอกนะครับ ชุดสูทมันแพงจะตาย"

"เดี๋ยวฉันซื้อให้เอง"

"พนักงานทุกคนคุณณัชชาเป็นคนซื้อชุดให้หมดเลยหรอครับ?"

"เปล่าหรอก แค่กับนายแค่คนเดียว"

"...."

"ไหนนายบอกว่าเคยขับรถให้นักธุรกิจคนนึงไง"

"ครับ แต่เขาไม่ได้เป็นแบบนี้"

"ก็แหงล่ะนักธุรกิจส่วนใหญ่เจ้าระเบียบเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย แต่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ"

"ผมรู้ครับ"

"นายเรียนจบแล้วจะไปทำอะไรต่อ"

"ก็คงหางานทำทั่วๆ ไปครับ ผมไม่อยากเลือกงาน"

"ฉันเข้าใจ แต่ฉันอยากชวนนายมาทำงานที่บริษัทของฉัน มาเป็นเลขาให้ฉัน"

"...."

"ฉันก็ไม่ได้จะบังคับนายหรอกนะแค่เห็นในความสามารถของนาย มันก็แล้วแต่นายจะตัดสินใจนายยังมีเวลา"

"ขอบคุณนะครับ"