ตอนที่ 9 : ช่างน่าหงุดหงิด 1/2

ตอนที่

[5]

ช่างน่าหงุดหงิด

เมื่อมาถึงตระกูลเซียวแล้วก็พบกับคนตระกูลเซียวที่เป็นบ่าวที่ดูแลประตูที่นางต้องผ่านไปส่งผัก เขายิ้มให้นางอย่างเป็นมิตรอีกทั้งเขายังเป็นผู้ที่นำทางนางไปหาเซียวฮูหยินทุกครั้งด้วย

“แม่นางเหยา” เสียงนี้ไม่ใช่ผู้ใด แต่เป็นเซียวฮูหยินที่นั่งรอนางอยู่นั่นเอง ใบหน้าของอีกฝ่ายยิ้มแย้มและมักจะแสดงอาการดีใจทุกครั้งยามพบกันนางจึงรีบเดินไปหาอีกฝ่าย ที่นั่งอยู่ศาลาภายในบริเวณเรือนส่วนตัวของตน

“ผักรอบใหม่เป็นอย่างไรบ้าง” ยามที่กล่าวดวงตาของเซียวฮูหยินนั้นเป็นประกายอย่างยิ่ง

“ต้นใหญ่ กรอบ หวานอร่อยมากเจ้าค่ะ”

“จริงหรือ ดี ๆ” เมื่อนางกล่าวจบอีกฝ่ายก็แสดงอาการดีใจยิ่งขึ้นไปอีก

“เดี๋ยวข้าจะอธิบายเกี่ยวกับผักรอบใหม่นี้ให้ฟังเจ้าค่ะ โดยเฉพาะผักสีม่วงรอบใหม่นี้”

จากนั้นนางก็เริ่มอธิบายผักที่นำมาทั้งหมดนี้ให้อีกฝ่ายฟัง เซียว

ฮูหยินตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังให้คนสนิทจดรายละเอียดเอาไว้อีกด้วย

ด้านเซียวฮูหยินนั้น นางชื่นชอบการพูดคุยกับแม่นางน้อยตรงหน้าเป็นอย่างยิ่งเพราะอีกฝ่ายแม้อายุน้อยแต่เต็มไปด้วยความรู้ มีความคล่องแคล่ว รู้จักการวางตัว อีกทั้งใบหน้านั้นก็งดงามยิ่ง อีกฝ่ายมักจะใช้ผ้าคลุมใบหน้าตนเองไว้แต่เมื่อมาพบกันก็จะปลดผ้าคลุมนั้นออก ทำให้นางเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน ยามที่อีกฝ่ายให้ข้อมูลเกี่ยวกับผักที่มาส่งทำให้ดูเพลินตายิ่งขึ้นไปอีก

“แม่นางเหยา ผักที่ท่านนำมาแต่ละครั้งล้วนแต่ไม่ธรรมดา แถมรสชาตินั้นก็หาที่ใดไม่ได้ ข้าดีใจนักที่ตระกูลเซียวมีโอกาสได้รับผักจากโรงผักเซียนสวรรค์ อีกทั้งครั้งนี้บุตรชายคนเล็กของข้าก็ได้หยุดกลับมาอยู่ที่จวนหลายวัน เขาก็จะได้กินผักแสนอร่อยเหล่านี้อย่างเต็มที่”

อ่า ใช่สิ

เหยาลี่ซือมีกิริยาเล็กน้อยยามที่สตรีตรงหน้ากล่าวถึงบุตรของตน

บุตรชาย.....

บุรุษหลงตัวเองผู้นั้นจะเป็นบุตรชายของเซียวฮูหยินหรือไม่

หากใช่เหตุใดจึงมีนิสัยแตกต่างกันกับมารดานัก

“ฮูหยินเจ้าคะ ข้ามีเรื่องอยากจะสอบถามเจ้าค่ะ” นางจึงตัดสินใจเอ่ยถาม

“หืม มีเรื่องอันใดหรือ”

“บุตรชายของฮูหยินนามว่า......”

“สตรีป่าเถื่อน เจ้ามาทำอันใดที่นี่!”

ไจ้เสวียนหรือไม่……..

อ่า ไม่ต้องถามแล้ว คำตอบอยู่ตรงหน้านางแล้ว

เป็นเขาจริง ๆ

ด้านเซียวไจ้เสวียนที่หมายจะมาจิบชากับมารดาพร้อมพูดคุยเรื่องทั่ว ๆ ไปตามประสามารดาและบุตรที่นาน ๆ ได้พบหน้ากัน แต่เมื่อมาถึงเรือนของมารดากลับพบว่าอีกฝ่ายอยู่กับคนผู้หนึ่ง คนผู้นั้นแม้จะยืนหันหลังให้เขาอยู่ แต่เขาก็จำนางได้

สตรีป่าเถื่อนที่ตบหัวและถีบเขาเมื่อวานนี้!

หลังจากที่ทำเช่นนั้นแล้ว นางไม่หันกลับมามองเขาด้วยซ้ำ

ช่างอำมหิตนัก!

อีกทั้งยามกลับมาสำรวจร่างกายเขาพบรอยฟกช้ำหลายจุด ต้องเป็นนางที่ทำแน่ ๆ !!

“เสวียนเออร์ เหตุใดจึงเอ่ยเรียกแม่นางเหยาเช่นนั้น” เซียว

ฮูหยินตกใจยิ่งนักที่บุตรชายที่เป็นบัณฑิตมีชื่อเสียงอยู่อันดับต้น ๆ ของสถานศึกษาชื่อดังของเมืองหลวง เอ่ยเรียกผู้อื่นด้วยถ้อยคำเช่นนั้น

“ท่านแม่...ท่านแม่รู้จักกับนางได้อย่างไร” นอกจากเขาจะไม่ตอบ เขายังเอ่ยถามมารดาอีกคำถาม

“อ่านี่” เซียวฮูหยินหันไปมองเหยาลี่ซือด้วยความลำบากใจ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มและพยักหน้าให้คล้ายว่าไม่เป็นอะไร นางจึงหันไปมองที่บุตรชายของตนและกล่าวต่อ “แม่นางเหยาหรือนามเต็มก็คือเหยาลี่ซือ เป็นคนที่มาส่งผักของโรงผักเซียนสวรรค์ให้ตระกูลของเราเป็นประจำ อาหารที่ทำจากผักของโรงผักเซียนสวรรค์ที่ครอบครัวเราได้กินนั้น ล้วนเป็นแม่นางเหยาที่นำมาส่งให้”

สตรีป่าเถื่อนนี่..มารดาเรียกนางว่าแม่นางเหยา นามเหยาลี่ซือเช่นนั้นหรือ ช่างไม่เข้ากับนางยิ่งนัก....ไจ้เสวียนคิด

ว่าแต่...เป็นคนส่งผักเช่นนั้นหรือ.....

“แล้วนี่...ทั้งสองคนรู้จักกันหรือ” เซียวฮูหยินหันไปถามบุตรชายของตน พร้อมสลับหันไปมองเหยาลี่ซือ เซียวไจ้เสวียนยังไม่ได้ตอบอันใดแต่เป็นเหยาลี่ซือที่ชิงตอบขึ้นมาก่อน

“เซียวฮูหยิน เมื่อวานข้ามีโอกาสได้พบคุณชายเซียวในยามที่เขา...กระ...อ้อตกน้ำเจ้าค่ะ ข้าเลยลงไปช่วยเขา”

“ตายจริง!! เป็นแม่นางเหยาหรือ เมื่อวานเสวียนเออร์กลับจวนมาในสภาพดูไม่ได้นัก กล่าวเพียงว่าตกน้ำ แต่ไม่ได้บอกว่าเกิดอันใดขึ้น แต่แม่นางเหยาเป็นผู้ช่วยเขาเอาไว้หรือ ต้องขอบคุณและขอโทษแม่นางเหยาแล้ว”

“นางไม่ได้ช่วยลูกไว้!!” แต่อยู่ดี ๆ เซียวไจ้เสวียนก็กล่าวขึ้นเสียงดัง จนผู้เป็นมารดารู้สึกตกใจขึ้นมาอีกครั้ง

เหยาลี่ซือยิ้มที่มุมปาก พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เขา

“ข้าไม่ได้ช่วยคุณชายเซียวไว้เช่นนั้นหรือ ตอนที่ท่านผิดหวังจากคุณนะ......”

“ช่วย ๆ เป็นเจ้าช่วยข้าไว้”

เซียวไจ้เสวียนรีบกลับคำของตนทันทีเพราะกลัวว่านางจะกล่าวบางอย่างออกมา เพราะเรื่องนี้เขาไม่ได้คิดจะให้มารดารู้ หากตัดเรื่องที่นางทำร้ายเขา ก็เป็นนางที่ช่วยเขาจริง ๆ

“เสวียนเออร์ กิริยาของเจ้านั้น ทำมารดาตกใจหมดแล้ว”

“ท่านแม่ลูกขอโทษ” เขากล่าวพร้อมทั้งเข้าไปนั่งใกล้มารดาและทำท่าทีงอนง้ออีกฝ่าย

“เช่นนั้นเพื่อเป็นการตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่นางเหยา...วันนี้อยู่กินอาหารเที่ยงด้วยกันดีหรือไม่ ข้ามีของจะมอบให้ท่านด้วย”

“ไม่ดีขอรับ/ไม่ดีเจ้าค่ะ”

เซียวฮูหยินทำหน้าฉงนระคนสงสัย เหตุใดทั้งบุตรชายและแม่นางน้อยผู้นี้ต้องกล่าวปฏิเสธนางออกมาพร้อมกัน

“ท่านแม่ แม่นางเหยาผู้นี้คล้ายจะไม่สะดวก อีกทั้งการกินอาหารที่ต้องมีระเบียบแบบแผนเช่นนี้ นางคงจะไม่...ชื่นชอบเท่าใดนัก”

นี่เขา...ต่อว่านางอีกแล้วหรือ เหยาลี่ซือคิด

“เซียวฮูหยินวันนี้ข้ามีธุระต้องรีบไปจัดการหลายอย่าง วันนี้คงไม่อยู่รบกวนเจ้าค่ะ อีกทั้ง.... ที่ข้าช่วยคุณชายเซียวเมื่อวานนี้ ข้าไม่ได้คิดหวังสิ่งใดตอบแทน ฮูหยินอย่าได้กังวลเลยเจ้าค่ะ

“เห็นหรือไม่ท่านแม่ แม่นางผู้นี้ไม่สะดวกจะอยู่ ทั้งไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน เช่นนั้นเราอย่ารั้งตัวนางไว้เลย”

“เสวียนเออร์เจ้า....” เซียวฮูหยินไม่เข้าใจในบุตรชายวันนี้นัก ทั้งการกล่าววาจาและการประพฤติตนแปลก ๆ กับแม่นางเหยา บุตรชายของนางเป็นอันใดกันแน่

นี่มันแปลกมากจริง ๆ

ต่อมาเซียวฮูหยินกลับเอ่ยคำถามที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้าออกไป

“แม่นางเหยาเป็นสตรีที่ดีเช่นนี้ มิทราบว่ามีคู่หมายแล้วหรือไม่”

!!!

“ป่าเถื่อนเช่นนี้ ผู้ใดจะมาสนใจกัน” เซียวไจ้เสวียนคล้ายกล่าวลอย ๆ แต่แน่นอนว่าเหยาลี่ซือก็ได้ยินอย่างชัดเจน

หึ ๆ

“เรียนฮูหยินตามตรง ที่จริงก็มีมาเกี้ยวพาอยู่หลายคนเจ้าค่ะ แต่ข้ายังไม่ได้สนใจในเรื่องนี้ เฉกเช่นคนทั่วไป...” นางเลิกคิ้วมองคนแถว ๆ นี้ก่อนจะกล่าวต่อ

“หากว่าไม่มีอันใดแล้วเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” นางก้มศีรษะให้ผู้อาวุโสตรงหน้า จากนั้นจึงรีบเก็บของของตนแล้วเดินจากไปทันที แต่ก่อนที่จะจากไปก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้

“อ้อ คุณชายเซียว แม่น้ำตรงนั้นมันทั้งเย็นและลื่น ต่อไปท่านต้องระวังยามเดินผ่านแถวนั้นด้วยนะเจ้าคะ ครั้งหน้าหากข้าไปช่วยไม่ทัน.... มันจะแย่เอา” กล่าวจบก็ยิ้มมุมปากและยักคิ้วให้อีกฝ่าย จากนั้นก็เดินไปด้วยความอารมณ์ดีทันที

ด้านไจ้เสวียนกัดฟันกรอด

สตรีป่าเถื่อนเยาะเย้ยเขา!!