ตอนที่ 10 : ช่วยชีวิต 1/1

ตอนที่

[6]

ช่วยชีวิต

หลังจากกลับจากส่งผักที่จวนตระกูลเซียวคราวนั้น นางก็ใช้ชีวิตตามปกติ ทั้งดูแลผัก ดูแลกิจการและดูแลคนต่าง ๆ และในยามนี้เป็นเวลาที่นางกำลังอยู่กับผู้ที่ไว้ใจได้และถือว่าเป็นสหายอีกหนึ่งคนของนาง

ที่สวนผักหลังบ้าน หลินชาง กำลังตั้งอกตั้งใจตัดผักชุดใหม่ เขาทะนุถนอมผักเหล่านั้นราวของล้ำค่าก็มิปาน แต่ก็เข้าใจได้ว่าเหตุใดเขาจึงเป็นเช่นนั้น หลินชางนั้นก็ผ่านความยากลำบากมาก่อน ในยามที่นางพบเขา เขากำลังแบกมารดาขึ้นวิ่งแทบจะรอบทั้งเมืองหลวงเพื่อให้หมอรักษามารดาที่กำลังเจ็บป่วย แต่...เกือบทุกที่ที่เขาแบกมารดาไปหานั้นก็ล้วนแต่ปฏิเสธเขาแทบทั้งสิ้น

เพราะสภาพสองแม่ลูกในยามนั้น.....เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ คร่ำครึและที่สำคัญคือ....พวกเขาไม่มีเงินแม้แต่น้อย รักษาไปก็ไม่มีผลตอบแทนอันใด เลยเลือกที่จะปฏิเสธตั้งแต่ต้นเพื่อตัดปัญหา และสาเหตุที่ทำให้อาชางไม่มีเงินติดตัวเลย นั่นก็เพราะเถ้าแก่เนี้ยที่เขาไปทำงานด้วยนั้น เห็นว่าเขาเป็นคนซื่อ ๆ ว่าง่ายก็เลยมักจะจ่ายค่าแรงเขาช้าเสมอ แต่ครั้งนี้เหมือนจะไม่ใช่แค่จ่ายช้า แต่กลับไม่จ่ายเลย......

ทั้ง ๆ ที่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเด็กหนุ่มเช่นเขานั้น แบกข้าวและของหลายอย่างที่ทั้งหนักและมีจำนวนมากอย่างไม่เคยปริปากบ่น แต่กลับโดนกระทำเช่นนี้และทำในยามที่มารดาของเขากำลังป่วยหนัก มันช่างบีบหัวใจของเขาเหลือเกิน.....

และสาเหตุที่มารดาของเขาป่วยหนักนั่นก็เกิดจากการที่ต้องทำงานหนักทุกวันเช่นกัน สองแม่ลูกที่ไม่ได้มีตัวเลือกในชีวิตมากนัก เลยต้องทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้

นางที่บังเอิญพบเจอเหตุการณ์ที่เขาแบกมารดาเพื่อพาไปพบหมอเช่นนั้น อายุเขาที่มองดูก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับนาง แต่เขามีความกตัญญูและมีความมุ่งมั่นมากนัก นางจึงได้ตัดสินใจยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ยามนั้น

นางเพิ่งเริ่มกิจการโรงผักของนางไปได้เพียงเล็กน้อย นางยังตัดผักเอง ส่งผักเองคนเดียว เมื่อได้ยื่นมือช่วยเขาและเห็นว่าเขาเป็นคนดี จึงได้ชักชวนให้เขาเข้ามาทำงานด้วย มารดาของเขาก็เช่นกัน สองแม่ลูกจึงเป็นผู้ดูแลเกี่ยวกับการเก็บเกี่ยวผลผลิตของนาง ซึ่งทั้งคู่ก็ไม่ทำให้นางผิดหวัง ทั้งความขยันขันแข็ง ความซื่อสัตย์นางเชื่อว่าสองแม่ลูกคู่นี้ไม่เป็นรองผู้ใด และที่สำคัญทั้งคู่มักจะเอ่ยขอบคุณนางเสมอที่ยื่นมือเข้าช่วยพวกเขาในครั้งนั้น พร้อมกล่าวจะว่าจะยกทั้งชีวิตเพื่อตอบแทนนาง

นางไม่ได้ต้องการชีวิตของผู้ใด แต่ก็รู้สึกดีที่นางตัดสินใจช่วยถูกคน นอกจากพวกเขาจะมองว่านางคือผู้มีพระคุณแล้ว พวกเขายังมองว่าผักที่นางปลูกคือสิ่งล้ำค่าที่มอบชีวิตใหม่ให้พวกเขาด้วย จึงไม่แปลกที่อาชางจะใส่ใจและทะนุถนอมเหล่าผักที่นางปลูกราวกับของล้ำค่าเช่นนั้น

“อาซือผักรอบนี้เป็นอย่างไรบ้าง ลูกค้าชื่นชอบหรือไม่” เสียงของอาชางทำให้เหยาลี่ซือตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด

“ดี ดีมาก ผู้ใดจะว่าผักของโรงผักเซียนสวรรค์ไม่ดีกันเล่า”

“อ่า นั่นสินะ ผักของที่นี่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว” อาชางเกาหัวตนเองและยิ้มให้นางอย่างซื่อ ๆ

กว่าเขาจะยอมเอ่ยเรียกชื่อของนางนั้นก็ใช้เวลาพอสมควร เพราะเขามองนางราวกับเจ้าชีวิต คราแรกเขาเรียกนางว่านายหญิง แต่นางบอกว่าเขาคือสหาย จึงไม่ต้องเรียกนายหญิงอันใด แต่ถึงกระนั้นนอกจากการเรียกชื่อนางตรง ๆ เขาก็ไม่ได้แสดงทีท่าดังเช่นสหายทั่วไปทำกัน หากคนนอกมองมาก็คงคิดว่าไม่ได้คิดว่าเขาเป็นสหายของนางแน่ น่าจะเป็นลูกจ้างของนางเสียมากกว่า

“นี่อาชาง แม่นางว่าน มีใจให้กับเจ้า เจ้าจะไม่ตบแต่งกับนางจริงหรือ” นางเอ่ยล้อเลียนเขาเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ แต่เมื่อกล่าวจบเขากลับรีบส่ายหน้า “ไม่ ๆ ข้าไม่แต่งกับนาง”

เหยาลี่ซือขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย “เพราะเหตุใด แม่นางว่านก็ไม่เลว หน้าตาก็ใช้ได้ นิสัยก็ดูใช้ได้เช่นกัน ถึงแม้ว่าไม่ใช่คุณหนูสูงส่งอันใด แต่นางก็เป็นผู้ทำอาชีพสุจริต”

“มิใช่เรื่องนั้น คือว่า....”

“คือว่าอันใด” นางเห็นเขาอึกอักจึงเร่งเอาคำตอบจากเขา

“หรือว่าเจ้ามีคนในใจแล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าก็เรื่องมากเองใช่หรือไม่” อาชางมองผู้ที่อยู่ตรงหน้าแล้วรีบก้มหน้าลงแล้วจึงตอบว่า “ข้ากับท่านแม่กล่าวว่าจะมอบชีวิตและตั้งใจทำงานให้อาซือ เรื่องแต่งงานนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรื่องของอาซือสำคัญที่สุด” กล่าวจบก็รีบก้มหน้าลงไปอีก

“ข้าก็นึกว่าเรื่องอันใด อาชาง.... แม้ว่าเจ้าแต่งงาน เจ้าก็ยังคงทำงานกับข้าได้ ข้าไม่ได้ยึดชีวิตเจ้าเอาไว้เสียหน่อย หากเจ้าพึงใจผู้ใด เจ้าก็สามารถตบแต่งกับนางได้ หากอยากให้นางมาทำงานด้วยกัน ข้าก็ไม่มีปัญหา เจ้าเข้าใจหรือไม่”