คุณชาย ข้ามิได้ชอบท่าน!

ตอนที่

[1]

ข้ามภพมาเพื่อ....

“เรียบร้อยแล้ว ดูแลตนเองด้วยนะซือเออร์ลูก” เสียงอบอุ่นที่ถูกส่งมาจากสตรีวัยกลางคน ช่างทำให้ เหยาลี่ซือ นามใหม่ของสตรีที่ข้ามภพมาอยู่ที่นี่รู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครายามที่ได้ยิน แม้ว่าชีวิตความเป็นอยู่ที่ผ่านมาตั้งแต่มาอยู่ที่นี่จะเต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่อย่างน้อยมารดาที่อยู่ในภพนี้ ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้ไม่น้อย

เหยาลี่ซือ คือชื่อในภพนี้ส่วนในภพก่อน นางมีชื่อว่า หลิวลี่ซือ เป็นชื่อที่เหมือนกันกับในภพนี้ราวกับไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หากกล่าวถึงหลิวลี่ซือ นางเป็นหญิงสาวที่ใช้ชีวิตอยู่แต่กับการมุ่งมั่นฝึกฝนตนเองเพื่อที่จะกลายเป็นนักกีฬาเทควันโดทีมชาติที่ประสบความสำเร็จ เพื่อให้คนในครอบครัวที่เหลืออยู่ได้พบกับความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

แต่แล้ววันที่ความฝันของนางใกล้จะเป็นจริง กลับพบกับเรื่องที่ไม่คาดคิดจังหวะที่นางสามารถเอาชนะด้วยการฟาดฟันคู่ต่อสู้เป็นครั้งสุดท้าย จนอีกฝ่ายล้มลงและคะแนนก็ออกมาเป็นที่เรียบร้อยเพื่อบอกว่านางคือผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้....นางที่มัวแต่ดีใจจนไม่ได้สังเกตว่าคู่ต่อสู้ที่เมื่อสักครู่ยังนอนอยู่ที่พื้น.....แต่บัดนี้กลับพุ่งเข้าหานางด้วยความโมโห ด้วยความเร็วที่อีกฝ่ายใช้และการหมุนกายฟาดเข้ามาที่ด้านหลังศีรษะของนาง

กับความรวดเร็วเช่นนั้นและตัวนางที่กำลังอยู่ในห้วงภาวะแห่งความดีใจ.....

จึงส่งผลให้นางตั้งรับกับเหตุการณ์ในครั้งนี้ไม่ทัน เรียกได้ว่าไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นกับตนด้วยซ้ำ......และภาพสุดท้ายที่นางเห็นคือมีหลายคนเข้าไปรุมจับตัวอีกฝ่ายไว้ จากนั้นภาพต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ มืดดับลงพร้อมกับร่างกายโคลงเคลงที่ไม่อาจควบคุมสิ่งใดได้

‘แต่อย่างน้อย นางก็ชนะแล้ว.... ใช่หรือไม่’ นั่นคือความคิดในยามนั้น

แต่.....เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที ในช่วงเวลาแทบจะทันทีกับที่นางเสียการควบคุมตนเองเมื่อครู่ นางก็พบว่าตนอยู่ในสถานที่ประหลาด บรรยากาศที่ประหลาด พร้อมกับกลุ่มคนที่ประหลาดและเต็มไปด้วยท่าทางที่ไม่น่าไว้วางใจ............

“ไม่น่าเชื่อว่าบุตรสาวขี้โรคของนางจิ่งซื่อจะมีหน้าตาที่งดงามเพียงนี้”

เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะค่อนข้างมืดแต่นางก็เดาได้ว่าผู้พูดนี้ไม่ใช่บุรุษรูปงามแต่อย่างใด อีกทั้งน้ำเสียงเขานั้น...ยังทำให้นางรู้สึกรังเกียจอย่างไม่สามารถหาสาเหตุได้

“งดงาม แต่ก็ขี้โรค เพียงแค่ตบครั้งเดียว ก็สลบไปเสียแล้ว แล้วจะทำเรื่องเช่นนั้นได้หรือ” เสียงที่น่ารังเกียจอีกเสียงหนึ่งก็กล่าวขึ้น

ว่าแต่.....ตบหรือ

หลังจากที่นึกถึงสิ่งที่บุรุษอีกผู้หนึ่งกล่าวจบ นางก็รู้สึกปวดหนึบที่แก้มของตนขึ้นมาทันที

“แต่ก็มีข้อดี อย่างน้อย ๆ พวกเราก็แบกนางมาง่าย ๆ เช่นนี้อย่างไรเล่า ส่วนเรื่องนั้นจะทำได้ไม่ได้ อีกเดี๋ยวคงรู้กัน”

และบุรุษที่มีน้ำเสียงที่น่ารังเกียจอีกผู้หนึ่งก็กล่าวขึ้นสมทบ

พวกเขามีกันสามคน.......

ในยามนี้แม้นางจะไม่รู้ว่านางอยู่ที่ใด ทั้งที่เมื่อครู่นางอยู่ที่สนามแข่งขัน เมื่อสลบไป สถานที่ที่ยามลืมตาขึ้นมาควรจะเป็นโรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่ที่ทั้งอับชื้นและมืดสลัวเช่นนี้ แต่สิ่งที่นางรู้แน่ชัดในยามนี้ก็คือ บุรุษทั้งสามผู้นี้ไม่ใช่คนดี และหลังจากนอนฟังเงียบ ๆ เพื่อจับใจความคร่าว ๆ ก็รู้ได้ว่าพวกเขาเป็นผู้ที่ลักพาตัวนางมาอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน!

ในยามนั้นนางเพียงนอนนิ่ง ๆ ในความมืดไปสักครู่ เพื่อรอดูว่าพวกเขาจะพูดและทำอย่างไรต่อ

“อาเฉิน เจ้าจะให้นางเป็นอนุของเจ้าหรือเพียงแค่จะเล่นสนุกกับนางเท่านั้น” บุรุษคนที่สามเอ่ยถามบุรุษคนแรก

“ก่อนที่ข้าจะมีอนุข้าต้องเกี้ยวพาแม่นางเซียงให้มาตบแต่งกับข้าให้ได้ก่อน ส่วนบุตรสาวของจิ่งซื่อผู้นี้.... แม้จะงดงามแต่ก็ดูจืดชืดซีดเซียว ทั้งยังขี้โรคและที่สำคัญยังยากจนมาก ช่วยพยุงฐานะอันใดของข้ามิได้เช่นแม่นางเซียง วันนี้ข้าจึงเพียงอยากเล่นสนุกกับนางเท่านั้น หึ”

“นี่แหละที่ข้ารอคำตอบอยู่ เช่นนั้น.... ก็มาเล่นกับนางให้สนุกด้วยกันเถิด”

“เล่นสนุกเล่นกันให้มีขอบเขตเล่า หากนางตายขึ้นมาแล้วจะยุ่ง” บุรุษคนที่สองเอ่ยขึ้นคล้ายจะเป็นการเอ่ยเตือนทั้งสอง แต่ประโยคถัดมากลับทำให้นางกำหมัดด้วยความโมโห “แต่หากนางตายไปก็ไม่มีปัญหาอันใด สตรีชาวบ้านยากจนขี้โรคที่ไร้บิดา อยู่กับมารดาอ่อนแอผู้หนึ่ง ถึงแม้ตายหรือหายไป ผู้ใดจะมาสนใจกันเล่า”

“ฮ่า ๆ เจ้าก็จะเอาด้วยใช่หรือไม่อาหง” บุรุษคนแรกเอ่ยถามบุรุษคนที่สอง

“แน่นอน!”

และคำตอบของเขาก็ทำให้คนที่เหลือหัวเราะขึ้นมาอย่างชอบใจ

“เช่นนั้น พวกเราก็ไปจัดการนางกันเถิด ข้าไม่ได้ปลดปล่อยมานานแล้ว”

กล่าวจบพวกเขาก็พากันย่างกรายเข้ามาหานางพร้อมผิวปากอย่างมีความสุข

นางที่ตอนแรกแม้จะมึนงงเพราะไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับตนกันแน่ แต่ในเวลานั้นไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดความโกรธทั้งหมดจึงปะทุขึ้นที่จิตใจของนางอย่างรวดเร็ว ทั้งความโกรธที่กำลังจะทำตามความฝันได้สำเร็จกลับถูกคู่ต่อสู้ทำร้ายโดยที่ตนไม่ทันได้ตั้งตัวและสุดท้ายก็สลบไป จวนจบฟื้นขึ้นมาก็มาอยู่ในสถานที่ประหลาด กับกลุ่มคนที่ไม่หวังดีต่อนาง

ในยามนี้ความโกรธของนางมันมารวมกันจนปะทุและไม่อาจจะยับยั้งลงได้แล้ว……

“ไหน ๆ ข้าขอเปิดดูก้อนซาลาเปาของนางดูก่อน ว่าจะมีขนาดใหญ่โตเพียงใด” หนึ่งในสามเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเอื้อมมือมาหมายจะจับเข้าที่หน้าอกของนาง จังหวะที่อีกฝ่ายกำลังยื่นมือจนจะเข้าใกล้จุดสำคัญ มือของนางก็จับเข้ากับที่มือของอีกฝ่าย พร้อมทั้งทำการบางอย่างทันที แม้จะรังเกียจแต่นางไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่!!

กร็อบ!

เสียงประหลาดดังขึ้น แล้วตามมาด้วย

“โอ๊ยยยย มือข้า!!”

บุรุษผู้นี้คือบุรุษคนที่สาม นางจำเสียงมันได้

“อาชิ่ง เจ้าเป็นอันใด!!” อีกสองคนมีเสียงที่ร้อนรนขึ้นทันที

“นังแพศยานี่มันหักนิ้วข้า!!”

“หืม สตรีขี้โรคนี่น่ะหรือ” บุรุษคนที่สอง หรือผู้ที่ชื่ออาหงกล่าวขึ้น

“มัน! เป็นมันทำร้ายข้า โอ๊ยยย ข้าเจ็บ!!” กล่าวจบก็จับนิ้วของตนอย่างเจ็บปวด