ตอนที่ 15 : อยากตอบแทน 1/1

ตอนที่

[8]

คิดไปเอง

หลังจากที่เขากล่าวจบก็คล้ายว่าบรรยากาศจะหยุดนิ่งไป นางแทบจะกล่าวอันใดไม่ออก นี่เขากำลังกล่าวเรื่องอันใดอยู่

“ข้ามาคิดดูแล้ว ตั้งแต่ที่เจ้าทำร้ายข้าคราวนั้น จวบจนกระทั่งมาช่วยข้าในคราวนี้ ไหนที่เจ้าจะเป็นผู้ไปส่งผักที่ตระกูลข้าทั้งยังสนิทกับท่านแม่ของข้าอีก เจ้าบอกข้ามาตามตรงว่าเจ้าแอบหลงรักข้ามาตั้งแต่ยามใด”

“…..”

“ไม่ต้องเขินอายไปหรอก บอกข้ามาได้ ข้าเข้าใจว่าข้าเป็นคนรูปงาม ก็เป็นธรรมดาที่เจ้าจะมีใจให้ เพียงแต่ข้าอยากรู้ว่าตั้งแต่ยามใด”

“…..”

“เหตุใดยังนิ่งเงียบอีก” เมื่อเห็นว่านางไม่ตอบอันใดเขาก็คล้ายจะไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

นางสูดลมหายใจเข้าก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยออกมาแล้วจึงกล่าวกับเขา

“ท่านคิดว่าคราวก่อนที่ข้าตีหัวท่าน ทั้งยังถีบท่านตกน้ำ นั่นเกิดเพราะข้ามีใจให้ท่านหรือ” นางมองเขาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อขั้นสุดหากเขาคิดเช่นนั้นจริง

“มันก็มิแปลกมิใช่หรือ ด้วยการแสดงออกของเจ้า ที่มักจะชอบใช้กำลังอยู่เป็นนิจ หากกำลังคลั่งไคล้ผู้ใดสักคนก็อาจจะแสดงออกด้วยวิธีที่ตนถนัดก็ได้”

“…..”

นางไม่มีอันใดจะกล่าวกับเขาจริง ๆ ที่นางว่าเขาว่าเป็นบุรุษหลงตนเองนั้นไม่เกินจริงสักนิด คนอะไรคิดเรื่องไปได้เป็นตุเป็นตะ

“เอาเถิด ก่อนที่ท่านจะมีความเข้าใจที่ไม่ถูกต้อง ข้าก็เลยอยากจะบอกว่าท่านกำลังเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ชอบท่าน ข้าไม่เคยชอบ แล้วก็ไม่คิดจะชอบ หวังว่าท่านจะเข้าใจ”

คำตอบที่สตรีตรงหน้าตอบมาแม้จะทำให้เซียวไจ้เสวียนชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ท้ายที่สุดเขาก็เลือกจะเชื่อตนเอง

“เอาเถิด เจ้าคงจะอาย อย่างไรคงต้องใช้เวลา แต่ข้าเพียงจะบอกเจ้าก่อนเท่านั้น ว่าหากจะจะมาชอบพอข้า เจ้าต้องเตรียมใจเอาไว้ เพราะข้านั้นเป็นที่หมายปองของสตรีเกือบทั่วทั้งเมืองหลวง เจ้ากำลังตกที่นั่งลำบากแล้ว”

เหยาลี่ซือกลอกตายามที่ฟังเขากล่าวบางอย่างที่ไร้สาระมาก ๆ

“เป็นที่หมายปองของสตรีเกือบทั่วทั้งเมืองหลวง ยกเว้นก็แต่คุณหนูเฉินซูเม่ยน่ะหรือ”

“นะ...นั่น...เจ้าไม่เข้าใจอันใด ข้ากับคุณหนูเฉินยังไม่ได้รู้จักกัน หากนางได้รู้จักข้า ข้าคิดว่าก็คงมิอาจต้านทานเสน่ห์ของข้าไปได้เช่นกัน” เขาเชิดหน้ากล่าวอย่างมั่นใจ

“…..”

“และข้าต้องกล่าวให้เจ้าไม่เข้าใจผิดเช่นกัน วันนั้น...ข้าเพียงอยากเล่นน้ำเท่านั้น ไม่ได้จะทำเรื่องสิ้นคิดอันใด ว่าแต่...เจ้ากล่าวถึงคุณหนูเฉินเช่นนี้ เจ้ากำลังหึงหวงข้าหรือ”

เออ เอาเข้าไป! นี่เขาจะยัดเยียดให้นางชอบเขาให้ได้งั้นหรือ

นางไม่ตอบอันใด รีบจัดการอาหารตรงหน้าให้เสร็จเร็วที่สุด จะได้รีบแยกย้ายกันสักที

“ขอบคุณท่านมากสำหรับอาหารมื้อนี้ ข้าไปก่อนนะ”

“เดี๋ยว ๆ” เซียวไจ้เสวียนแทบจะเรียกอีกฝ่ายไว้ไม่ทัน ทั้งยังคิดในใจว่า นางคงจะชื่นชอบเขามาก ถึงขนาดว่าอยู่กับเขานานไม่ได้ คงเพราะกลัวว่าเสน่ห์อันเหลือล้นของเขาจะปะทะนางมากเกินไปกระมัง

“ให้ข้าไปส่งเจ้าดีหรือไม่ ข้าไม่ได้อยากจะไปหรอกนะ แต่ข้าว่างพอดี”

“ไม่ละ ขอตัวลา” แต่นอกจากนางจะไม่ตอบรับ แถมยังรีบหายตัวไปอย่างรวดเร็ว คงจะเป็นดังเช่นที่เขาคิดจริง ๆ เขาพยักหน้ากับตนเอง

แต่เอาเถิด เดี๋ยวเขาก็คงได้พบนางอีก

เพราะอันใดน่ะหรือ

เพราะเดี๋ยวนางก็ต้องมาเกี้ยวพาเขาอย่างไรเล่า! ว่าแล้วก็ผิวปากขึ้นรถม้าของตนไปอย่างอารมณ์ดี

ด้านเหยาลี่ซือนั้นก็รีบออกห่างจากบุรุษที่หลงตนเองมากที่สุดเท่าที่นางเคยพบเจอมาอย่างรวดเร็ว คนอันใดคิดเองเออเอง

นางเบื่อจะกลอกตาตอนที่ต้องฟังเขาพล่ามเรื่องไร้สาระจะแย่แล้ว เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า!

จวนตระกูลเซียว

งานเลี้ยงเพื่อฉลองกับความเติบโตก้าวหน้าในหน้าที่การงานของคุณชายใหญ่ตระกูลเซียว เซียวไจ้เจี้ยน ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมกับฐานะของตระกูล อีกทั้งงานเลี้ยงในวันนี้คล้ายกับว่าฝ่าบาทจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย และด้วยความยิ่งใหญ่เช่นนี้จึงทำให้วันนี้มีผู้มาร่วมแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่ง โดยส่วนมากจะเป็นตระกูลที่มีหน้าตาในสังคมกันแทบทั้งนั้น ซึ่งตระกูลเฉินก็เป็นหนึ่งในนั้นที่มาร่วมงานในวันนี้

เดิมทีตระกูลเฉินก็เป็นเพียงตระกูลขุนนางธรรมดา แต่วันเวลาผ่านไปไม่นาน ยามนี้บุรุษตระกูลเฉินกลับก้าวหน้าในหน้าที่การงานเป็นอย่างมาก บุตรชายคนโตของเฉินหง เฉินห่าวอู๋ คือบุคคลที่ก้าวหน้าผู้นั้น ว่ากันว่าเป็นเพราะเขาได้รับการสนับสนุนจากองค์ชายรอง และด้วยความโดดเด่นของเฉินซูเม่ย ยิ่งทำให้ตระกูลเฉินได้รับความสนใจและเป็นที่จับตามองเข้าไปอีก

กล่าวถึงเฉินซูเม่ย...วันนี้นางแต่งกายด้วยอาภรณ์สีชมพู ที่ดูหรูหราสวยงามยิ่ง กอปรกับรูปลักษณ์ของผู้สวมใส่ที่งดงามมากและความสามารถอันเลื่องลือเช่นนั้น ยิ่งทำให้นางดูน่ามองกว่าผู้อื่นอีกหลายเท่า ความงดงามเช่นนี้เรียกสายตาของผู้คนตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินลงจากรถม้าของตระกูล ยามที่โฉมงามเดินผ่านผู้คน นางมักจะยิ้มน้อย ๆ อย่างสำรวม แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้นางดูน่าเข้าหาอย่างไม่มีผู้ใดเทียบได้แล้ว

ทุกอย่างอยู่ภายในสายตาของเซียวไจ้เสวียน เขายืนมองสตรีที่เขาเคยบอกกับตนว่านางเพียบพร้อมกับเขามากที่สุดมาโดยตลอดจากระยะไกล วันนี้น่าจะเป็นวันที่เขาจะได้สนทนากับนาง