ตอนที่ 3 อย่ามาอวดดี

เช้าวันต่อมาสมาชิกในงานปาร์ตี้ต่างก็นอนเกยก่ายกันบนพื้นอย่างหมดสภาพ ท่ามกลางกองขยะที่เกิดขึ้นจากงานเมื่อคืน ตอนนี้สภาพห้องเละเทะแทบไม่เหลือเค้าเดิม คนที่รู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมาเป็นคนแรกนั่นคือเจ้าของห้อง อาการเมาค้างจากการซดเหล้าเข้าไปอย่างหนัก ทำให้อัศปวดศีรษะตุบๆ แทบยกไม่ขึ้น พยุงตัวขึ้นมานั่งได้แล้วก็ใช้เท้าเขี่ยตัวเพื่อนเพื่อปลุกให้ตื่นขึ้นมา

“เฮ้ยพวกมึงตื่นๆ เช้าแล้วเว้ย” ปากก็เอ่ยปลุกเพื่อนแต่เจ้าตัวกลับยังยืนขึ้นไม่ไหว เมื่อตั้งสติได้แล้วก็ใช้แขนค้ำยันโซฟาลุกขึ้นยืนอย่างโคลนเคลน พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้น

อัศจ้องมองตัวเองในกระจกสำรวจใบหน้าคมคาย ที่หนวดเคราเริ่มยาวขึ้นจนเป็นตอ รูปร่างหน้าตาอย่างเขานี่ล่ะที่สาวๆ ต่างก็พากันกรี๊ดกร๊าด ถึงขนาดมาเสนอตัวให้ถึงที่ห้องก็หลายครั้ง แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมคบหากับใครจริงจัง นั่นเพราะยังมีความสุขกับชีวิตโสดอยู่

เมื่อล้างหน้าแล้วก็รู้สึกดีขึ้นจึงเดินออกมาหาเพื่อนอีกครั้ง เพื่อนทั้งหกคนตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงีย และกำลังพยายามใส่เสื้อผ้าเพื่อจะได้รีบกลับบ้าน

“รีบกลับเลยพวกมึง ทำห้องกูรกยังกะรังหนูแล้วเนี่ย” เจ้าตัวใช้เท้าเขี่ยเศษถุงขนมขบเคี้ยวที่ซื้อมาเมื่อคืนให้พ้นทาง แล้วเดินมานั่งไขว่ห้างบนโซฟา ก่อนจะคว้ารีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกตรงหน้าขึ้นมาเปิดทีวี

“ไอ้เหี้ยอัศมึงนั่นล่ะตัวต้นเหตุนัดพวกกูมาเอง...ช่วยไม่ได้เว้ย” ป๋องเอ่ยขณะกำลังสวมเสื้อช็อปสีกรมท่าอย่างเชื่องช้าเพราะยังรู้สึกมึนที่ศีรษะ

“รีบกลับไปเลย กูจะได้บอกให้ไอ้รันมาจัดการ รกหูรกตาชะมัด” เมื่อเอ่ยชื่ออีกคนก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เขาใช้กุญแจล็อกห้องไว้นี่นา ป่านนี้มันจะตื่นนอนรึยึงนะเจ้าตัวคิดในใจ

“น้องรันคงจะออกมาทำให้มึงอยู่หรอก กูว่ามึงนั่นล่ะจะได้ทำเอง พวกกูกลับล่ะโชคดีเว้ยเพื่อน” เติ้ลเอ่ยแล้วเดินตามหลังเพื่อนคนอื่นออกจากห้องไป ปล่อยให้เจ้าของห้องนั่งทำหน้าหนักใจอยู่เพียงลำพัง

“ดะ...เดี๋ยวมาช่วยกูเก็บก่อนสิวะ” อัศมองตามหลังเพื่อนไปอย่างเซ็งๆ เขาไม่อยากให้ไอ้กาฝากนั่นออกมาเลย อยากจะดัดนิสัยมันสักหน่อย แต่มองสภาพห้องแล้วเขาคงจะทำเองไม่ไหวแน่นอน ปกติมีแต่ไอ้นั่นทำคนเดียวมาตลอด

อีกมุมหนึ่งของห้อง รันตื่นตั้งแต่เช้ามาอาบน้ำเปลี่ยนชุดจนเสร็จสรรพ แต่ต้องมานั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง เพราะออกไปไหนไม่ได้ อยากจะขังก็ขังไปเลย เขาไม่มีทางอ้อนวอนขอร้องไอ้คุณชายซาตานนั่นเด็ดขาด ถ้าจะตายก็ขอตายในห้องนี้เพียงลำพัง ดีกว่าออกไปให้อีกฝ่ายหยามศักดิ์ศรี

ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรกุกกักอยู่หน้าห้อง เหมือนพยายามหมุนลูกบิดประตูเข้ามาในห้อง

ปังๆๆ!!!

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มตะโกนดังเข้ามาในห้อง

“........” รันยังคงนั่งเงียบไม่ส่งเสียงใดๆ อยากจะเข้ามาก็พังประตูเลยสิ เจ้าตัวคิดในใจ

“ถ้ามึงไม่ยอมเปิดประตูกูจะโทรไปหาแม่มึงที่วังตอนนี้แน่” อัศยืนทำหน้าเซ็งอยู่หน้าห้อง ในมือก็กำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ เขารู้ว่าไอ้กาฝากนั่นกลัวยัยแม่เลี้ยงของเขามากแค่ไหน

เมื่อได้ยินอย่างนั้นรันก็หันขวับไปมองที่ประตูห้องทันที ไม่นะ! แม่เขาจะต้องไม่รู้เรื่องนี้อย่างเด็ดขาด ไม่งั้นต้องโดนดุเป็นแน่แท้ คิดได้ก็รีบวิ่งไปที่ประตูแล้วค่อยๆ เอื้อมมือเรียวไปปลดกลอน หมุนลูกบิดประตู

แกร๊ก!

เมื่อคนที่อยู่ในห้องยอมปลดกลอนด้านในแล้ว อัศก็ยกยิ้มแล้วรีบดันประตูเข้ามาในห้อง

“กูบอกมึงแล้วว่าอย่ามาอวดดีกับกู!”

“ปล่อยนะครับคุณชาย”