คุณชายสายโหด

ไม่รู้ทำเวรกรรมอะไรไว้หนักหนา จึงทำให้ชีวิตของ ‘รัน’ หรือ ทิภากร วงค์วรเดช หนุ่มน้อยหน้าใสวัยสิบแปดกะรัต นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่หนึ่ง ต้องมาอาศัยร่วมชายคากับ ‘คุณชายอัศ’ หรือ หม่อมราชวงศ์อัศวเดชา เทวพรรณกุล นักศึกษาวิศกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สี่ ราชนิกุลที่มีดีแค่รูปร่างหน้าตา ฐานะและชาติกำเนิด แต่นิสัยกลับตรงกันข้าม เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ พูดจาโผงผาง และชอบทำร้ายร่างกายและจิตใจรันอยู่เป็นประจำ

“วันนี้ตอนเย็นเพื่อนกูจะมาปาร์ตี้ที่ห้องมึงห้ามไปไหนเด็ดขาด เตรียมห้องให้พร้อมแล้วก็อยู่ดูแลเพื่อนกูด้วย” เสียงเข้มออกคำสั่งขณะทั้งสองนั่งทานมื้อเช้าในคอนโดสุดหรูใจกลางกรุง

“ครับคุณชาย” เจ้าตัวตอบรับอย่างเสียมิได้ เขาเบื่อที่สุดกับบรรยากาศแบบนี้ ทุกครั้งที่อัศพาเพื่อนมาที่ห้อง มันเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อเหนื่อยมาก ไหนจะต้องช่วยชงเหล้า ไหนจะต้องดูแลเรื่องอาหาร ทำทุกอย่างไม่ต่างจากคนรับใช้ดีๆ นี่เอง

“แล้วสุดสัปดาห์นี้ก็ไม่ต้องกลับวังอยู่ช่วยกูทำโปรเจคที่นี่” คุณชายหน้าหล่อออกคำสั่งอีกครั้ง

“แต่ผมต้องไปร่วมกิจกรรมกับเพื่อนที่มหา’ลัยนะครับ” เจ้าตัวรีบทักท้วงคำสั่ง นั่นเพราะวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ ต้องเข้าร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆ และเจ้าตัวก็เป็นเฮดหลักในการจัดกิจกรรมครั้งนี้อีกด้วย

“กูบอกให้อยู่ช่วยกูมึงหูหนวกรึไงห๊ะ!” เมื่อถูกขัดใจร่างสูงก็ถลึงตาใส่ วางช้อนลงบนโต๊ะเสียงดังด้วยความโมโห ไอ้เด็กคนนี้มันไม่มีสิทธิ์มาขัดคำสั่งเขาแม้แต่น้อย มันคือทาสรับใช้ที่เขาจะสั่งให้ทำอะไรก็ได้

“แต่ถ้าไม่มีผมเพื่อนๆ ก็ต้องแย่นะครับ ผมขอแค่อาทิตย์นี้อาทิตย์เดียวนะครับ” แม้ใจจะสั่นอยู่ไม่น้อยแต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือเข้าไว้

“ไม่ได้! มึงต้องฟังคำสั่งกู ที่คณะมีมึงทำงานเป็นคนเดียวรึไง โปรเจคจบกูสำคัญกว่ากิจกรรมเน่าหนอนของมึงเยอะ” เอ่ยอย่างไม่ไยดี คนอย่างคุณชายอัศวเดชา ไม่เคยไว้หน้าใครอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับไอ้กาฝากลูกติดแม่เลี้ยงที่เขาเกลียดขี้หน้ามากที่สุด

“คุณชายไม่มีเหตุผลเลย ฮึก” หากไม่ติดว่ามารดาสั่งเอาไว้ เขาไม่มีทางยอมทนให้อีกฝ่ายจิกหัวใช้อยู่อย่างนี้เด็ดขาด

“ถ้ามึงไม่พอใจก็ไปผูกคอตายเลยสิวะ!” มือหนาตบลงบนโต๊ะเสียงดังแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพัง

“ทำไมแม่ต้องให้ผมมาอยู่กับคนอย่างนี้ด้วยนะ ฮึก”

รันและมารดาเข้ามาอยู่ใน ‘วังเทวพรรณกุล’ ตั้งแต่เขาอายุได้เพียงสี่ขวบ หลังจากหม่อมเจ้าพงษ์สวัสดิ์ เทวพรรณกุล และ ‘ทิพย์ฤดี” พบกันครั้งแรกในโรงแรมที่ฝ่ายหญิงทำงานในตำแหน่งประชาสัมพันธ์ ด้วยความสวยสะดุดตาและการพูดการจาที่ไพเราะอ่อนหวาน ทำให้ฝ่ายชายตกหลุมรักได้ไม่ยาก ทั้งสองได้แอบคบหากันอย่างลับๆ และลงเอยด้วยการแต่งงานในที่สุดหลังจากภรรยาคนปัจจุบันได้เสียชีวิตลง มาถึงตอนนี้ทิพย์ฤดีก็ได้เป็นหม่อมสมใจอยาก แถมยังมีลูกชายวัยแปดขวบเป็นโซ่ทองคล้องใจอีกด้วย

หลังจากเก็บจานไปล้างในครัวจนเสร็จแล้ว รันก็เข้าไปทบทวนตำราเรียนในห้องนอน ชีวิตนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัยมันอาจจะดีกว่านี้ หากไม่ได้มาอยู่ร่วมคอนโดกับผู้ชายใจร้ายคนนี้

ปังๆๆ!

“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนวะ”

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกให้คนที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนตำราเรียนเล่มหนาตื่นงัวเงียขึ้นมา เหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว เจ้าตัวรู้ทันทีว่าคนที่ยืนทุบประตูห้องอยู่นั้น คงต้องการให้เขาไปเตรียมอาหารสำหรับปาร์ตี้ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้าอย่างแน่นอน รันรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูก่อนที่จะพังไปเสียก่อน

“เพื่อนกูใกล้จะมาถึงแล้วเร็วๆ ด้วย!” เขาเอ่ยเสียงห้วนพร้อมจ้องมองด้วยสายตาตำหนิกลายๆ

“ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” รันพยายามไม่สบตาอีกฝ่าย เพราะรู้สึกเกลียดสายตาดุนั่นเหลือเกิน