บทที่ 2 อยากได้คืนที่สอง 1

บทที่ 2

อยากได้คืนที่สอง

หลังจากเดินเท้าเปล่าอย่างหยิ่งทะนงจนพ้นตัวบ้านหลังใหญ่แล้ว หล่อนก็มองหารถสักคัน แต่แถวนั้นกลับไม่มีรถรับจ้างผ่านมา ที่แย่กว่านั้นคือ...หล่อนไม่รู้ว่าจุดที่หล่อนยืนอยู่นั้นเป็นบริเวณไหนของเมืองหลวง

หล่อนหันรีหันขวาอยู่พักหนึ่ง ก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์วินขับผ่านมาพอดี ดูท่าเหมือนเพิ่งไปส่งลูกค้าแล้วกำลังจะกลับ หล่อนจึงรีบ โบกมือเรียกและก็โชคดีที่หนุ่มวินคนนั้นยินดีพาหล่อนมาส่งที่บ้านโดยคิดค่าจ้างในราคาที่ถูกกว่าปกติ

เมื่อจ่ายเงินค่ารถเสร็จ หญิงสาวก็ตรงรี่ผลักบานประตูรั้วเก่าๆที่เขลอะสนิมออก พบว่องไวกำลังจะออกจากบ้านพอดี

“จะไปไหนคะพ่อ”

“ไปทำงานสิ สายแล้วนะ” ตอบด้วยเสียงเรียบๆ แต่แววตาที่ใช้มองบุตรสาวนี่สิ...เต็มไปด้วยความใคร่รู้ระคนคาดหวัง เล่นเอาวีรยาถึงกับเดือดไปทั้งร่าง “กลับมาในสภาพกระเซอะกระเซิงไม่ใช่น้อย ลิปสติกเปื้อนแก้มนิดๆ ผมยุ่งๆ เสื้อผ้ายับๆ แกคงเสร็จคุณเก้าไปแล้วสินะ”

นี่น่ะหรือคำถามจากปากพ่อ ไม่มีความเป็นห่วง ไม่มีความกังวลเจืออยู่ในแววตา มีเพียงคำพูดที่แสนธรรมดา แม้หญิงสาวจะเป็นคนเข้มแข็งแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปากแน่นเพื่อข่มความน้อยใจไม่ให้แสดงออกมาชัดเกินไป

“พ่อจงใจให้วิวนอนกับคุณเก้าใช่มั้ยคะ”

ว่องไววางกระเป๋าเอกสารลงบนพื้น ก่อนจะหันมามองหญิงสาวอย่างจริงจัง มือจับไหล่สองข้างของหล่อนไว้แน่น แล้วเริ่มโน้มน้าว

“วิวรู้ใช่มั้ยว่าพ่อเป็นแค่พนักงานจนๆทั้งๆที่พ่อมีความสามารถแต่ก็ทำงานตำแหน่งเล็กๆได้เงินเดือนไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ พ่อน่ะเลิกหวังแล้วว่าจะได้ใช้ความสามารถของตัวเองอย่างเต็มที่เพื่อให้เจ้านายเห็นแล้วก็เลื่อนตำแหน่งให้พ่อ ขืนรอแบบนั้นมีหวังพ่อคงอายุใกล้ 60 ปีพอดี พ่อเลยมีความคิดทางลัด...และทางลัดที่ว่าก็ต้องอาศัยความร่วมมือจากลูก”

“พ่อคงหมายถึงการส่งวิวไปเป็นเครื่องสังเวยท่านประธานนั่น เพื่อที่พ่อจะได้ตำแหน่งดีๆหรืออาจได้ลูกเขยรวยในอนาคตงั้นสินะ”

“ใช่...พ่อหวังดีกับวิวนะ ถ้าได้แต่งงานกับคุณเก้า วิวจะมีความสุขสบายไปทั้งชีวิต”

“หึ...” วีรยาทำเสียงแค่นๆในลำคอ พลางปลดมือหยาบกร้านของบิดาออกจากบ่า ปากก็พูดต่อไปอีกว่า “จริงอยู่ที่วิวอาจมีความสบาย แต่พ่อคะ...เงินมันซื้อความสุขไม่ได้นะ ถ้าต้องอยู่กับตานั่น วิวคงไม่มีความสุขแน่ๆ”

“ทำไมจะไม่มีความสุขล่ะ” ดวงตาเจ้าเล่ห์ฉายแววบางอย่าง มุมปากกระตุกยิ้มหยัน “พ่อรู้นะว่าแกหลงรักคุณเก้า”

หญิงสาวหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เสียงแทบไม่หลุดพ้นจากลำคอเมื่อถามออกไปว่า “พ่อ...พ่อรู้ได้ไง”

“เจอรูปคุณเก้าอยู่ใต้หมอนในห้องนอนแกไง ทำไมล่ะวิว...พ่ออุตส่าห์ทำเพื่อแกนะ แกจะได้สมหวังในความรักไง”

“รักแบบนี้วิวไม่ต้องการ พ่อก็น่าจะรู้ดีว่าชื่อเสียงคุณเก้าดังไปในทางไหน เขาเป็นนักรักตัวพ่อ ไร้หัวใจ ไม่เคยรักใครจริง ที่พ่อพาวิวไปทิ้งหน้าบ้านเขา พ่อคงจะไม่ได้อะไรเลย นอกจากลูกสาวพ่อคนนี้ที่ต้องเสียตัวไปฟรีๆ”

ว่องไวชะงักไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเสียงแข็งขึ้นอย่างหงุดหงิด “ก็เพราะแกหัวรั้น ปากแข็งแบบนี้ไงล่ะ พ่อถึงต้องให้แกกินยาปลุกเซ็กส์ ไม่งั้นแกคงไม่มีวันได้นอนกับคุณเก้าหรอก”

วีรยาสะอึก หล่อนไม่คิดเลยว่าผู้ให้กำเนิดจะเป็นคนแบบนี้ เสียงใสจึงตวาดแหวอย่างเหลืออด “คนอย่างคุณเก้าไม่มีทางแต่งงานกับวิวแน่ๆ แล้วสักวันพ่อจะรู้ว่าสิ่งที่พ่อทำลงไป มันเป็นสิ่งที่ผิด”

“ฉันไม่ผิด” สรรพนามเรียกแทนตัวเองได้เปลี่ยนไปตามแรงอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว “ไม่ว่ายังไงฉันก็จะทำให้คุณเก้ายอมแต่งงานกับแกให้ได้ คอยดูสิ” พูดจบก็หุนหันขึ้นรถยนต์คันเก่าๆที่ซื้อมานานสิบกว่าปีแล้ว จากนั้นก็ขับออกจากบริเวณบ้านไปทันที ทิ้งให้หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ที่เก่า...

สักพัก หล่อนก็ยืนไม่ไหวจนต้องทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นดินแข็งๆไม่สนใจแม้ว่าจะโดนหนามตำขา ไม่แคร์แม้ว่าตอนนี้แสงแดดจะแผดจ้า ไม่หวั่นต่อความสกปรกของเศษฝุ่น เพราะตอนนี้สิ่งที่ถ่วงอยู่ในใจช่างมากมายเหลือคณานับ

ฝ่ามือกร้านของพ่อที่ครั้งหนึ่งเคยโอบอุ้มเลี้ยงหล่อนมา มอบทั้งชีวิต ลมหายใจและความรู้ให้

มาวันนี้...มือคู่นั้นกลับจับหล่อนส่งให้ผู้ชายคนอื่นเพียงเพื่อหวังจะใช้หล่อนเป็นสะพานเพื่อข้ามไปหาความสำเร็จ

แม้จะเคยผ่านอะไรมามากมายกว่าอายุจะครบ 22 ปีได้ ทว่าปัญหาที่เจอตอนนี้กลับหนักหนากว่าครั้งก่อนเป็นไหนๆ หยาดน้ำตาที่กักเก็บมาเนิ่นนานตั้งแต่ช่วงเช้ามืดค่อยๆรินไหลจากหางตา ก่อนที่หญิงสาวจะปล่อยโฮดังลั่นอย่างไม่กลัวว่าจะมีใครมาได้ยิน