บทที่ 1 พิศวาสร้าวในคืนลวง 3

“อ๋อยอั๋นอะ (ปล่อยฉันนะ)” หญิงสาวพูดเสียงอู้อี้ พยายามดึงมือเขาออกจากแก้ม แต่ยิ่งดิ้นรน เขาก็ยิ่งบีบแน่นจนแก้มสองข้างชาหนึบ

“เอ้า ดิ้นเข้า ดิ้นเยอะๆ อย่าคิดว่าผมจะเห็นใจผู้หญิงนะ ผู้หญิงอย่างคุณน่ะ...อันตรายที่สุด ร้อยทั้งร้อยก็หวังสบายเลยคิดจะจับผู้ชายรวยๆ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ พลางปล่อยมือออกจากหล่อนแล้วก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่ตกตามข้างเตียง

“เสื้อผ้าของคุณ รีบใส่แล้วออกไปจากบ้านผมซะ บ้านผมไม่ใช่ที่ที่จะให้ผู้หญิงชั่วคราวคนไหนเข้ามาอยู่ได้นานๆ” พูดพลางโยนผ้าใส่หน้าหล่อน ก่อนหันหลังไปหยิบกระเป๋าเงินบนโต๊ะ

วีรยากัดปากล่างจนเลือดซึม หล่อนมองเขาอย่างขุ่นเคือง แต่ก็รีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว พอสวมชุดเสร็จ เขาก็หันกลับมาพร้อมธนบัตรสีเทาในมือ5ใบ

“หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะ” เขาพูดห้วนๆ ซึ่งหล่อนก็เชิดหน้าขึ้นสูง

“ค่ะ ฉันก็ไม่อยากเจอคุณเหมือนกัน”

ตาคู่คมหรี่ลงอย่างใช้ความคิด ก่อนจะยิ้มหยัน รีบดักคอว่า “บอกก่อนนะว่าผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ ในเมื่อคุณเป็นฝ่ายเข้าหาผมเองเมื่อคืนนี้ ผมก็จะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น อย่าคิดว่าความบริสุทธิ์ของคุณจะมัดหัวใจผมได้”

หญิงสาวกลืนก้อนอะไรบางอย่างแข็งๆลงคอ กระบอกตาร้อนผ่าว อยากปล่อยโฮออกมาดังๆ แต่กระนั้นหล่อนก็ยังคงฝืนทำเข้มแข็ง ทั้งๆที่ภายในใจกำลังร่ำไห้

รักนี้ไม่สมหวัง ซ้ำยังโดนเขาดูถูกจนแทบไม่เหลือค่า

แต่ไม่เป็นไร...หล่อนจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ ต่อให้ไม่มีเขา หล่อนก็ไม่ตาย

เพราะให้กำลังใจตัวเองแบบนี้ วีรยาจึงกระพริบตาถี่ๆไล่หยาดน้ำแห่งความอ่อนแอที่เอ่อคลอหน่วยตาเมื่อครู่นี้ให้กลับคืนสู่อก เพียงพริบตาเดียว...แววตาเศร้าๆก็เปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างเมื่อตอบเขาไปว่า

“ฉันเองก็ไม่ใช่กุลสตรีที่แค่เสียตัวให้ผู้ชายแล้วจะเรียกร้องทวงความรับผิดชอบ ถือเสียว่าเมื่อคืนวินๆกันไปนะคะ คุณมีความสุข ฉันก็มีความสุข เท่านั้นจบ ไม่มีอะไรต้องสานต่อในเมื่อเราต่างก็พอใจกันทั้งสองฝ่าย”

“ก็ดีที่คุณไม่คิดจะเรียกร้องอะไร เชิญ...” ชายหนุ่มผายมือไปทางประตู ซึ่งหล่อนก็เชิดหน้าเดินออกไปด้วยมาดนางพญา โดยมีร่างสูงตามไปติดๆ แต่พอถึงหน้าประตูรั้ว เขาก็ยื่นเงินให้

“5พันบาท ถือเสียว่าผมซื้อความสุขล่ะกัน เมื่อคืนนี้ผมพอใจมาก และผมก็ไม่อยากได้ความพอใจนั้นมาฟรีๆ เลยคิดจะให้เงินคุณ หวังว่าเงิน 5 พันนี้คงจะพอสำหรับการช็อปปิ้ง 1 วันนะ

“ฉันไม่ต้องการ” วีรยาปฏิเสธเสียงแข็ง มองเงินในมือเขาเหมือนเห็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ขณะที่ชายหนุ่มยัดเงินใส่มือหล่อนเป็นเชิงบังคับ

“รับไว้เถอะ ผมไม่คิดอยากได้อะไรฟรีๆจากใคร ไม่อยากติดค้างกัน”

สุดจะทนไหว มือเรียวสั่นระริก ก่อนที่วีรยาจะปากระดาษ 5 ใบใส่หน้าเขา “ฉันบอกว่าไม่อยากได้ไงเล่า คุณอาจเคยชินกับการที่อยากได้อะไรก็ใช้เงินซื้อ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ สำหรับบางอย่างน่ะ...ต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ซื้อไม่ได้หรอกนะ เรื่องเมื่อคืนนี้ฉันยอมรับว่าตัวเองผิดที่เข้าหาคุณก่อน แต่ที่ฉันกล้าทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะเงิน สิ่งที่ฉันเสียให้คุณ...ไม่ใช่ว่าจะให้ผู้ชายทุกคนได้ และเงินก็ซื้อไม่ได้ด้วย”

“หะ...” ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง ครั้นหันหลังไปมองธนบัตรสีเทาที่ตอนนี้ค่อยๆปลิวร่วงหล่นลงบนพื้นดิน ก็ดันถูกหล่อนถีบเข้าอีก

ขอเน้นว่าถีบจริงๆ...ถีบที่สะโพกเขาอย่างแรงด้วยรองเท้าส้นสูงที่หล่อนสวมอยู่

และนั่นก็ทำให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซก่อนจะล้มลงกับพื้น

พลั่ก !

มือใหญ่สองข้างยันบนพื้นดินด้านหลังไว้เพื่อทรงตัว ขณะที่สองตายังจ้องมองหล่อนอย่างตื่นตะลึง

กฤตพลพูดไม่ออก ได้แต่นั่งนิ่งอย่างงงๆ ขณะที่หญิงสาวชี้หน้าเขาแล้วประกาศก้อง

“ลูกถีบเมื่อกี้นี้ถือเป็นสิ่งตอบแทนคำพูดร้ายกาจที่คุณพูดใส่ฉันฉอดๆตั้งแต่เริ่มลืมตาตื่นมา น่าเบื่อที่สุด ฉันไม่น่าหลงรักผู้ชายห่วยแตกอย่างคุณเลย ลาก่อนตลอดกาล”

พูดจบก็หันขวับก้าวออกจากประตูรั้วแล้วเดินจากไปอย่าง มาดมั่น โดยมีสายตาของกฤตพลมองตามไปจนลับ

หลังจากนั่งอึ้งอยู่บนพื้นดินนานเกือบห้านาที ในที่สุดชายหนุ่มก็เริ่มได้สติ เขากระพริบตา ก่อนพึมพำเสียงแผ่ว

“สะ...สุด สุดยอด เกิดมาเพิ่งเคยเจอผู้หญิงแบบนี้ น่ารักเป็นบ้า