บทที่ 3

ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกัน เกิดพูดไปใจเขาไม่ตรงกับเธอ จะมองหน้ากันได้ไหมล่ะ อีกอย่างหนึ่งเธอก็รู้สึกว่าเขาเห็นเธอเป็นเพื่อน มากกว่าจะคิดกับเธอไกลเกินกว่านั้น มันไม่คุ้มหรอก ถ้าเกิดว่าสารภาพไปโดนไล่ออก แถมยังจะต้องไม่เห็นเขาอีกแล้วในชีวิต

เป็นอีแอบแบบนี้ดีแล้วนะ ยัยอิง

เธอมองบรรดาของขวัญที่ห่อมาอย่างสวยงาม แล้วยิ้มด้วยความสุข เธอชอบการแกะของขวัญ ลุ้นกับสิ่งที่อยู่ด้านใน มันเป็นเหมือนความพิเศษ เฉพาะวันพิเศษจริงๆ

ปีนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดที่ดีมากๆ

ถึงจะไม่มีคนสำคัญมาร่วมฉลองและให้ของขวัญเธอก็เถอะ แค่เขาจำได้ว่าวันนี้วันอะไร แถมยังให้เพื่อนร่วมงานมาจัดงานให้กับเธอ ยินดีกับเธอ มีของขวัญให้เธอ มันก็มีความสุขมากๆ แล้วล่ะ

เนื่องจากกินอาหารมาจนอิ่มแล้ว อิงจันทร์เลยไม่ได้ออกจากออฟฟิศไปพักในตอนเที่ยงเหมือนพนักงานคนอื่น เธอถอนใจเมื่อเห็นว่าคงจะต้องโทรศัพท์ตามเจ้านายสักที ตอนนี้จะเที่ยงแล้ว เขาไม่ตอบไลน์เธอเลย หรือเขาอาจจะป่วยกันนะ? คิดมาถึงตรงนี้แล้ว อิงจันทร์ก็กดโทรศัพท์หมายเลขที่จำได้ขึ้นใจทันที

"ครับผม คุณเลขา ผมนึกว่าจะไม่โทรตามกันเสียแล้ว"

"คุณธามทำไมไม่ตอบข้อความของอิงเลยคะ แล้วนี่เป็นอะไรหรือเปล่า ถึงไม่มาทำงานสักที ป่วยหรือเปล่าคะ"

"ไม่ได้ป่วยหรอกครับ พอดีมีธุระติดพันนิดหน่อย ตอนนี้ธุระของผมเสร็จแล้ว สนุกไหมครับงานเลี้ยงวันเกิด"

"ขอบคุณมากนะคะ คุณมิลค์บอกว่าคุณเป็นคนให้จัดงานให้กับอิง"

“เสียดายที่ไม่ได้ไปทันร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับคุณเลขา เพราะธุระนี่แหละครับ" เขาเอ่ยเสียงอ่อน แค่นี้ใจของอิงจันทร์ก็ละลายแล้ว

"แหม ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"เค้กยังเหลือไหมครับ"

"เหลือสิคะ อิงเก็บไว้ให้คุณธาม"

"ถ้าอย่างนั้นต้องเป่าเค้กกับผมอีกรอบนะครับ"

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกโดยไม่มีการเคาะแบบทุกหน พร้อมกับเจ้านายของเธอ ที่มาปรากฏตัวแบบนั้นเล่นเอาอิงจันทร์สะดุ้ง แล้วทำตาโตใส่เขา

"คุณธาม ตกใจหมดเลยค่ะ มาถึงแล้วก็ไม่บอก"

"หึๆ บอกก็ไม่ตกใจน่ะสิครับ"

เขาย้อนเธอ เขาถือถุงสีดำมาด้วย และหอบกระเป๋าเอกสารไว้ในอ้อมแขน เธอไม่ได้สนใจและมองว่ามันคือถุงอะไร เพราะมัวแต่ตกใจและดีใจที่เขาโผล่มาเซอร์ไพรส์แบบนี้มากกว่า

เขาวางกล่องนั้นลงบนโต๊ะทำงาน นัยน์ตาคมกริบส่องประกายระยับอ่อนโยน ยามมองเลขานุการคนเก่งของเขา อิงจันทร์เป็นเพื่อนร่วมงาน รวมถึงเป็นเพื่อนที่ดี ธาดายึดเธอไว้ในฐานะนี้ไม่ใช่แค่เจ้านายเลขา

เธอเป็นทุกอย่างของเขาจริงๆ ทั้งเลขาในเวลาทำงาน และเลขาในชีวิตประจำวัน ถ้าขาดเธอเขาจะเป็นยังไงหนอ...

อะไรที่ทำให้เธอมีความสุข และซื้อใจให้เธออยู่กับเขาไปนานๆ ธาดาก็ทำให้ทุกอย่างนั่นแหละ

"จะต้องเป่าเค้กอีกจริงๆ น่ะหรือคะ"

เธอถาม ธาดามองจานเค้กบนโต๊ะเขา มันมีสองชิ้น ก่อนจะพยักหน้า

"เอาจริงสิครับ ผมอยากร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับเลขาของผม"

คำว่าเลขาของผม ทำให้อิงจันทร์ใจเต้นได้ทุกครั้ง เฮ้อ...หัวใจของคนแอบรักอะนะ แค่นี้ก็ชุ่มชื่นสุดๆ ชนิดที่ว่าถ้าเขาให้เธอไปขึ้นดอยอินทนนท์ ไปเด็ดดอกกุหลาบพันปี เอาไปให้แฟนของเขา เธอก็คงทำให้

แฟนของเขา

ธาดามีแฟนแล้ว....นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้อิงจันทร์ยิ่งไม่กล้าเผยความรู้สึกใดๆ ให้เขารู้

แอบรักเอง เจ็บเองนักเลงพอ

พอเขาอยากจะทำแบบนั้นอิงจันทร์เลยต้องไปหาเทียนวันเกิด เธอไลน์ถามมาริสาว่าพอจะมีเหลือไหม ทางนั้นออกไปพักเที่ยงแล้ว ส่งไลน์ตอบกลับมาว่ายังเหลืออยู่ที่ลิ้นชักโต๊ะทำงานของเธอ ให้อิงจันทร์ไปหยิบเอาได้เลย

แล้วสิ่งที่เขาสั่ง เลขาของเขาก็เนรมิตได้เช่นเคย เทียนวันเกิดถูกปักที่เค้ก มันเหลือเล่มเดียว ธาดาเลยอำว่าเลยอดรู้อายุเธอเลย เธอทำตาโตส่งให้กับเขา ขณะที่เขาหัวเราะเบาๆ

"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับ คุณเลขาของผม เป่าเทียนแล้วหลับตา อธิษฐานขอพรด้วย"

เขาสั่งหลังจากที่ร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้เธอแล้ว

อิงจันทร์ทำตามเขาบอก

คำอธิษฐานของเธอหนนี้ คือเธอขออยู่ทำงานที่นี่ไปนานๆ ไปจนเธอแก่ตายเลยก็ได้ เพราะเธออยากอยู่กับธาดา และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา กล่องสีดำถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ ริบบิ้นที่ผูกและดอกคามิลเลียสีขาว ทำให้เธอรู้ทันทีว่า สิ่งนี้คืออะไร

"ของขวัญจากผมครับ"

"คุณธาม เอ่อ ชาแนลเลยหรือคะ มันแพงมากนะคะ"

เธอตัวแข็งไปเลยล่ะตอนนี้ ด้วยความดีใจ เธอชอบแบรนด์นี้ แต่ราคาของมันพุ่งไกลจนเธอไม่ได้ซื้อสักที เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยากได้?

"แพงเท่าไหร่ผมก็เปย์ได้ เพื่อเลขาของผม แกะดูสิครับ ว่าใช่ที่คุณอิงอยากได้ไหม"

อิงจันทร์ถึงกับมือสั่น เธอค่อยๆ แกะอย่างระมัดระวัง เธอจะเก็บริบบิ้นไว้ผูกผม...เมื่อเปิดฝากล่องออกมา คลี่กระดาษที่ห่อไว้ออก เธอก็เกือบจะร้องกรี๊ดด้วยความดีใจ

"ชาแนลบอย สิบนิ้วสีขาว ใช่หรือเปล่าครับ ผมสืบรู้มาว่าคุณอิงชอบกระเป๋าแบรนด์นี้ แบบนี้"

"โอ คุณธาม มัน โอ๊ย! ฮือๆ"

เธอถึงกับน้ำตาแตก แล้วกอดกระเป๋าไว้ในอ้อมแขน ธาดาดึงกระดาษทิชชูออกมาจากกล่องที่อยู่บนโต๊ะทำงานของเขา และยื่นส่งให้กับเธอ

"อ้าวๆ ร้องไห้แล้วนั่น โธ่ มันไม่ใช่ที่คุณอิงอยากได้หรือครับ หรือว่าข้อมูลของผมผิด"

"ไม่ใช่ค่ะ มันใช่ต่างหาก อิงร้องไห้เพราะดีใจ ฮือๆ"

ฟังแล้วธาดาก็นึกเอ็นดูเธอ เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน เลขาของเขาน่ารักนะจะว่าไป เธอถอดแว่นออก แล้วเช็ดน้ำตาเพราะตอนนี้มองอะไรไม่เห็นแล้ว น้ำตาของเธอเลอะไปจนถึงแว่นของเธอทำให้มันเป็นฝ้าไปด้วย

ใบหน้าของเธอยามไม่มีแว่น...ใกล้ๆ ขนาดนี้ ธาดาเพิ่งเคยเห็นในรอบหลายปีที่ทำงานด้วยกัน

ยามไม่มีแว่นบดบัง...คุณเลขาของเขาก็เป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าสวยน่ารักคนหนึ่งเลยทีเดียว ใส่แว่นว่าสวยแล้ว ถอดออกมายิ่งน่ารัก และตาของอิงจันทร์สวยมาก

ใจของเขาสั่นขึ้นมานิดๆ ยามพิศเลขาของตนแบบนั้น

เขายกมือขึ้นทาบอกตนเอง กดที่หัวใจที่มันเริ่มเต้นแรงแปลกๆ อาการนี้เลขาของเขาไม่เห็น เพราะมัวแต่พินิจ ชื่นชมของขวัญจากเขาอยู่

อะไรกันนะนายธาม...อย่าใจเต้นแรงกับเลขาคนพิเศษแบบนี้สิ