Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
อิงจันทร์ ทำงานเป็นเลขานุการส่วนตัวของท่านประธานใหญ่อย่าง ธาดา มาแล้วสี่ปี เธอคือเลขาผู้รู้ใจเขา และเขาปรึกษาเธอได้เกือบทุกเรื่อง แม้กระทั่งเรื่องส่วนตัว นอกเหนือจากการเป็นเลขา เขายึดเธอกลายๆ ไว้เป็นเพื่อน...ผู้รู้ใจ เขาให้ของขวัญชิ้นพิเศษกับเธอ เป็นกระเป๋าชาแนล เธอปลื้มมาก และใช้มันเป็นประจำ และใช้ริบบิ้นที่ผูกกล่องกระเป๋า ผูกผมมาเกือบทุกวัน จนเป็นทรงผมหางม้าคุ้นตาธาดา ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกปลดปล่อยอิ่มหนำ เมื่อคืนนี้เขามีเซ็กซ์..ธาดาจำได้แบบนั้น แต่กับใคร? ริบบิ้นชาแนลที่ตกอยู่ตรงพรมช่างคุ้นตา หรือว่า... สถานะแอบรักเจ้านายจนพลั้งเผลอ เธอจะเก็บไว้เป็นความทรงจำลับๆ ของตัวเอง หรือจะเปิดเผยตัวตนไปเลยดีนะ? โปรยปราย “ปรกติคุณอิงชอบมัดผมแบบ...แบบอะไรนะ เค้าเรียกทรงแบบนั้นว่าทรงหางม้าใช่ไหมครับ แบบที่ผูกริบบิ้น” “ค่ะ มันสบายดีน่ะค่ะ แล้วก็เรียบร้อยด้วย” คำว่าริบบิ้น ทำให้อิงจันทร์สะดุ้งน้อยๆ จริงสิ...ริบบิ้นเส้นโปรดเส้นหนึ่งของเธอหายไป ยังหาไม่เจอจนถึงตอนนี้ มันดันหายไปในคืนนั้นเสียด้วยสิ... “ผมถือวิสาสะเลือกที่ผูกผม แล้วก็เครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ ให้คุณอิงอีกอย่างล่ะชิ้น รับไว้นะครับ ตอนแรกผมว่าจะซื้อริบบิ้นผูกผมให้เพราะเห็นว่าหายไปตอนเราไปไหว้พระเส้นหนึ่ง เอ...จริงๆ แล้วมันก็ต้องมีสองเส้นใช่ไหมครับ อีกเส้นหนึ่งหายหรือครับ ผมถึงไม่เคยเห็นคุณอิงผูกมาอีกเลย เป็นอาทิตย์แล้ว” “อ๋อ ชะ ใช่ค่ะ เส้นเก่าของอิงหาย เอ๊ย ไม่ได้หายค่ะ อิงแค่เบื่อเลยไม่ได้ผูกแล้ว” ปฏิเสธเสียงสูงกว่าคีย์เสียงปรกติเล็กน้อย คนไม่ค่อยโกหกเวลาโกหกแล้ว มักจะจับพิรุธได้เห็นๆ ตอนนี้ใจเธอเต้นตุบๆ เพิ่งรู้ว่าเจ้านายช่างสังเกตเธอเอามากๆ ซึ่งอิงจันทร์เป็นคนแบบนั้นจริงๆ คือใช้อะไรก็จะใช้นาน ไม่ค่อยเปลี่ยน ถ้าเป็นพวกเครื่องประดับ เธอดันชอบเจ้าริบบิ้นนั้นจนผูกเป็นประจำทุกวันอีกด้วย พอไม่ผูกขึ้นมา มันก็เลยแปลกๆ สินะ งื้อ...เขาจะเชื่อเธอไหมหนอ... ตาของเขาเป็นประกายระยับ ก่อนที่เขาจะล้วงกระเป๋า แล้ววางเส้นริบบิ้นสีขาวมีพิมพ์โลโก้ชาแนลลงบนโต๊ะ หน้าของอิงจันทร์ซีดลงไป ก่อนที่จะแดงก่ำขึ้นต่อหน้าต่อตาของธาดา “ผมนึกว่าริบบิ้นเส้นนี้เป็นของคุณอิง...เลยจะเอามาคืนให้ ตกลงไม่ใช่หรือครับ?” “เอ่อ...” “ผมไม่ได้ซื้อของแบรนด์นี้เท่าไหร่ เพราะเป็นของผู้หญิง กระเป๋าที่ซื้อให้คุณอิง ผมก็ให้เพื่อนหาให้แล้วส่งให้ ไม่ได้มาเลือกเอง วันนี้เพิ่งมานั่งเล่นในชอปนี่ล่ะครับ...เลยรู้ว่าริบบิ้นแบบนี้ไม่มีขาย แต่ใช้ผูกกล่องของแบรนด์ ผมก็เลยสงสัยว่า นอกจากคุณอิงที่ใช้ของแบรนด์นี้ ใช้ริบบิ้นแบบนี้ผูกผม แล้วจะเป็นใครนะ? ที่ขึ้นไปบนห้องของผม...คืนนั้น” คืนนั้นจะเป็นแค่ความลับของเธอ หรือจะเป็นความจริงของเรา
บทที่ 1
"สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะยัยอิง ปีนี้ฉันขออวยพรให้แกสุขสมหวังในสิ่งที่ตั้งใจไว้เสียที"
คำอวยพรจากเพื่อนสนิทที่ดังมาตามสาย ทำให้อิงจันทร์ขมวดคิ้วนิดๆ
"หืม...ในสิ่งที่ตั้งใจ แกรู้เหรอยัยฝันว่าฉันหวังเรื่องอะไร"
หัวเราะดังมาจากเพื่อนสาวสุดซี้ของเธอ ที่ตอนนี้ไปทำงานไกลถึงต่างแดน เพื่อนที่เรียนจบจากสถาบันเดียวกัน เธอได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ส่วนฝันอรุณนั้นได้เกียรตินิยมอันดับสอง คะแนนตีคู่คี่สูสีกันมาแพ้ชนะกันแค่นิดเดียวเท่านั้น
อิงจันทร์มีฝันอรุณเป็นเพื่อนรู้ใจ สองสาวเรียนจบแล้วก็ออกมาทำงาน ต่างสมัครได้ทำงานในบริษัทระดับท็อป อิงจันทร์ได้ทำงานในตำแหน่งเลขานุการของท่านประธานหนุ่มโสด ที่เรียกได้ว่าเป็นหนุ่มนักธุรกิจในฝันของสาวๆ เกือบค่อนประเทศ มีการโหวตซีอีโอทรงเสน่ห์ คุณธาดา ทรงสิทธิเมฆา อายุ 34 ปี
ส่วนฝันอรุณนั้นก็เป็นเลขานุการของบอสใหญ่บริษัทก่อสร้างอันดับต้นๆ ของประเทศ ตอนนี้เธอถูกย้ายไปทำงานกับทายาทของท่านที่ญี่ปุ่น เหมือนเป็นการไปฝึกงานให้กับทายาทให้ท่าน ฝันอรุณเป็นสาวโสด ไร้พันธะ เจ้านายเห็นประสิทธิภาพของเธอในการทำงานและข้อเด่นเรื่องนี้ จึงนำเสนอเงินเดือนเพิ่มมากขึ้นและโอกาสที่ได้ไปทำงานที่ต่างประเทศ
ทั้งสองสาวนั้นตั้งแต่เรียนก็ทำงานควบคู่ไปเพื่อส่งเสียตัวเองอีกทางหนึ่งไปด้วย มาเช่าคอนโดอยู่ด้วยกันหลายปี เอาไปเอามาพอทำงาน เลยตกลงซื้อด้วยกันเสียเลย ตอนนี้อิงจันทร์ก็ต้องอยู่คนเดียว เพราะฝันอรุณไปทำงานที่ต่างประเทศมีสัญญาทำงานห้าปี แล้วค่อยได้กลับมาเมืองไทย
"แหม ดิฉันเป็นใคร คุณฝันอรุณนะคะ เพื่อนที่รู้ใจคุณที่สุดแล้วล่ะค่ะ เป้าหมายของแก ก็คือบอกรักท่านประธานของแกเสียทียังไงล่ะ ยัยอิง"
"ว้าย!"
หน้าของอิงจันทร์แดงก่ำขึ้นทันที ก่อนจะหันซ้ายหันขวา มองจ้องเขม็งไปยังโต๊ะทำงานที่อยู่ตรงกันข้ามกับโต๊ะเธอโดยอัตโนมัติ เธอจะตกใจไปทำไมนะ ก็เขาไม่อยู่...แต่ยัยฝันพูดอะไรออกมากัน เฮ้อ...
"เดินหน้าลุยได้แล้วนะยัยอิง"
"ลุยอะไรเล่า เค้ามีแฟนอยู่แล้วย่ะ แกจะให้ฉันแย่งชิงคุณธามมาหรือยังไง ฉันไม่ทำหรอกนะ"
"อื้อ ฉันได้ข่าวมาแว่วๆ แหละ ว่าแกอาจจะได้ปลอบใจเจ้านายแกเร็วๆ นี้ยัยอิง เตือนๆ เขาไว้บ้างก็ดีนะ เกี่ยวกับแฟนของเค้าอะ"
"หืม? ยังไง"
"ก็ เอาไว้ให้หลักฐานแน่นๆ ก่อนฉันจะส่งให้แกเลยล่ะ แต่แกต้องเอาให้เจ้านายแกดูนะ จะได้เสียใจน้อยหน่อย ถ้าเกิดว่าข่าวมันหลุดออกมาอะ"
"อื้อ...แกพูดแบบนี้ฉันเริ่มเป็นห่วงเขาแหะ"
"รักเค้าล่ะสิ เลยห่วงเค้าอะ"
"ยัยฝัน ฉันไม่ได้รักเค้านะ ฉันจะรักเค้าได้ยังไงกัน ฉันเป็นเลขาของเค้านะ เจ้านายกับเลขาเค้าห้ามผิดจรรยาบรรณจีบเจ้านายนะ"
"จรรยาบรรณนี้ใครตั้ง" ฝันอรุณหัวเราะมาตามสาย แล้วเอ่ยเปรยเสียงเจ้าเล่ห์
"ฉันเองก็เริ่มอยากจะทำผิดจรรยาบรรณเหมือนกันแหละ ยัยอิง"
"อะไรของแก"
"แหม...ก็คุณริวสึเกะ เจ้านายของฉันแบบว่า เห็นแล้วฉันจะไม่ไหว แอร๊"
"ยัยบ้า เค้าให้ไปทำงานนะ ไม่ใช่ไปหาผัว"
"แหม ทั้งได้งานแล้วได้ผัวก็โอเคปะละ แกก็เหอะ รวบรวมความกล้าสารภาพไปซะเหอะ อิอิ อะๆ ห้ามด่าเพื่อนนะ เพื่อนรู้ลึกรู้จริงเลยกล้าพูด สาบานสิว่าแกไม่ได้แอบรักเค้า"
อิงจันทร์ได้แค่เงียบแล้วค้อนให้กับโทรศัพท์ดีนะที่เธอไม่ได้รับสายเพื่อนแบบวีดีโอคลอ ไม่อย่างนั้นพิรุธเต็มหน้าแน่ๆ วันนั้นเธอไม่น่าเมาจัด แล้วบอกเล่าความในใจให้กับเพื่อนได้ยินเลยสิน่า เฮ้อ...เลยโดนเพื่อนรักยุยงส่งเสริมให้สารภาพรักกับเขาเสียที
"ไม่สาบาน โอ๊ย พอแล้วย่ะ จะวางล่ะ นี่เวลาทำงานแล้ว แกก็วางได้แล้ว ไปนอนได้แล้ววันนี้วันหยุดของแกไม่ใช่เหรอ ไหนใครบ่นว่าง่วง...เมื่อคืนแกนอนดึกนี่"
"อื้อ...ใครเค้าจะนอนกัน ฉันจะไปเดินเที่ยวนาโกย่าก่อนย่ะ จริงสิ เดี๋ยวส่งของขวัญวันเกิดจากญี่ปุ่นไปให้นะ แกจะต้องเซอร์ไพรส์และชอบแน่นอนยัยอิง"
"แค่นี้นะ"
ว่าแล้วก็กดวางสาย ไม่อยากจะคุยกับเพื่อนรักให้เขินอีก เฮ้อ...
เธอแอบรักเจ้านายตัวเองมาหลายปี
เป็นความรักแบบเงียบๆ แบบแอบรักนั่นแหละ
ใครจะไปกล้าสารภาพกับเขากัน ขืนสารภาพเขาจะได้ไล่เธอออกจากงาน ออกแล้วเธอจะหางานที่ไหนเงินเดือนดี และมีความชื่นใจให้สัมผัสจากเขาแบบนี้อีก
อิงจันทร์ถอนใจ...ตามองไปยังโต๊ะทำงานของเขา
แค่เธอทำงานกับเขา คุยกับเขา ได้รอยยิ้มจากเขาแบบนี้ทุกวัน เธอก็พอแล้วล่ะ...