6.ดูแลเป็นอย่างดี

ตอนที่ 6.ดูแลเป็นอย่างดี

“พี่ปัทจะขอโทษตาลทำไม ตาลต่างหากที่ต้องขอโทษ เพราะตาลเป็นคนพาพี่หนี พี่ถึงได้ต้องมาทนอยู่กับไอ้มาเฟียนั่น พี่คงกลัวหมอนั่นมากเลยใช่ไหม”

ปัทมานิ่งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่….ถ้าให้ตอบตามความเป็นจริง เมื่อคืนหลุยส์แทบจะไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ นะนอกจาก…จูบนั่น!

“ละแล้วเราจะเอายังไงกันต่อดี เขาจะไม่ทำอะไรพวกเราใช่ไหม”

“ตาลตกลงทำงานให้หมอนั่นแล้ว ในระหว่างนี้พี่ต้องอยู่กับเขา หมอนั่นสัญญาจะดูแลพี่เป็นอย่างดี ถ้าตาลทำงานได้สำเร็จ เราสองคนจะได้กลับบ้าน”

“จะจริงเหรอตาล! ตาลพูดจริงใช่ไหม ฮึก” ปัทไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ไหว เธอรู้สึกดีใจมากๆเพียงแค่ได้ยินคำว่ากลับบ้าน….

“จริงค่ะ แต่พี่ต้องสัญญากับตาลนะว่าถ้าผู้ชายคนนั้นทำอะไรไม่ดีใส่พี่ พี่ปัทต้องบอกตาล ห้ามเก็บเอาไว้คนเดียว” เพราะน้ำตาลรู้ว่าปัทมาเป็นคนไม่ทันคน

แท้ปัทมาจะอายุมากกว่าเธอถึงสามปี แต่ด้วยนิสัยที่ไม่เหมือนกัน ทำให้ภายนอกน้ำตาลจะดูเหมือนเป็นพี่ที่ต้องคอยดูแลปัทมามากกว่า แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่ปัญหาเธอ เพราะกว่าเธอจะใช้ชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะปัทมานี่แหละที่คอยช่วยเหลือเธอจนกระทั่งหญิงสาวเรียนจบปริญญาตรีมาได้

เธอไม่เคยลืมบุญคุณพวกนั้นเลยจริงๆ

“อื้อ พี่สัญญา”

แกร๊ก!

“หมดเวลาคุยกันแล้ว กลับไป ฉันต้องการพักผ่อน”

เมื่อเห็นว่าสองสาวคุยกันนานเกินไปคนที่แทบไม่ได้นอนทั้งคืนก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเอ่ยปากไล่

น้ำตาลหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผิดกับปัทที่เห็นหน้าเขาทุกครั้ง เธอก็มักจะชอบหลบตา…

“เราไปกันเถอะ” เมื่อโดนไล่ น้ำตาลก็ไม่รอช้าที่จะหันไปบอกพี่สาว พร้อมกับเตรียมตัวจะลากปัทออกไปด้วยกัน แต่พวกเธอกลับถูกร่างสูงใหญ่ยืนดักเอาไว้ก่อน

“ใครอนุญาตให้เธอไปไม่ทราบ” เสียงเข้มเอ่ยถามปัทมาที่ยืนอยู่ด้านหลังของน้ำตาล

“อะเอ่อ ปะปัท….”

“นายบอกว่าวันนี้ให้ฉันพัก” น้ำตาลที่เห็นทุกอย่างพูดสวนขึ้นมา

“ฉันให้เธอพัก แต่พี่สาวเธอต้องอยู่กับฉัน” มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกตามความต้องการของตัวเอง

“นาย….หมายความว่ายังไง”

“เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ฉันดูแลพี่สาวเธอให้ดี เพราะงั้นยัยนี่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จะได้ไม่คลาดสายตาจากฉันยังไงล่ะ”

หลุยส์เลิ่กคิ้วให้คนตรงหน้าอย่างยียวน ในขณะที่ปัทมาได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงโครมครามขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขายี่สิบสี่ขั่วโมงงั้นเหรอ?

บ้าไปแล้วแน่ๆ!

“นี่ไม่ได้อยู่ในข้อตกลง” น้ำตาลตอบกลับเสียงเรียบ แม้จะเริ่มได้กลิ่นแปลกๆออกมาจากท่าทางของหลุยส์ก็ตาม

“เราเซ็นสัญญากันไปแล้ว ต่อจากนี้คือสิทธิ์ของฉันที่จะดูแลพี่สาวเธอ” พูดจบใบหน้าหล่อก็โน้มลงมากระซิบข้างกกหูของน้ำตาล

“ถ้าเธอไม่ยอมออกไปดีๆ เธออาจจะได้ฉันเป็นพี่เขยก็ได้นะ :)” หลุยส์กระตุกยิ้มมุมปาก กระซิบบอกคนตรงหน้าเสียงเบา ส่งผลให้ปัทได้แต่ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่ด้านหลังคนเดียว เพราะเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด

“ฝันไปเถอะ!”

ตึก

ตึก

น้ำตาลยอมเดินออกไปจากห้องนอนแต่โดยดี หลุยส์จึงไม่รอช้าที่จะปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย ก่อนที่ร่างกำยำที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียวจะหันมาจ้องคนตรงหน้าที่ยืนตัวสั่นเล็กน้อยด้วยแววตาราบเรียบ

ปัทที่ถูกจ้องมองไม่วางตาก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก หญิงสาวจึงทำท่าจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ทว่า…..

“จะไปไหน?” เสียงทุ้มกลับดังขึ้นเสียก่อน

“อะเอ่อ ปัท ปัท….”

“จะพูดติดอ่างทำไม มานี่!” มือหนาเอื้อมไปคว้าแขนบางเอาไว้ ก่อนจะลากคนตัวเล็กให้เดินมานอนบนเตียงนุ่มด้วยกัน

“คะคุณหลุยส์จะทำอะไรคะ” เสียงหวานเอ่ยถามแผ่วเบา จู่ๆมาเฟียหนุ่มก็ทิ้งหัวลงมานอนหนุนตักเธอ ทำเอากายสาวเกร็งไปทั้งร่าง ยิ่งทำตัวไม่ถูกไปกันใหญ่

“ฉันง่วง อยู่เงียบๆไป!” เอ่ยสั่งเพียงแค่นั้น ใบหน้าหล่อที่นอนหนุนขานุ่มอยู่ก็หลับตาลงไปอย่างง่ายดาย ตอนนี้เขาง่วงเกินทน ไม่มีเรี่ยวแรงจะไปพูดคุยกับใครอีกแล้ว

เพียงไม่นานเสียงลมหายใจของร่างสูงก็ดังขึ้นมาอย่างสม่ำเสมอ ส่งผลให้คนที่เกร็งตัวเอาไว้ผ่อนคลายได้มากขึ้น ปัทมาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เธอเพียงเอื้อมด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ

เขาหล่อเหมือนพระเอกดังๆเลย

หญิงสาวเอนกายพิงหัวเตียงเพื่อจัดท่าให้สบาย เธอได้แต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น แทบไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวเขาจะตื่นขึ้นมาว่าเธอ….

จนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมง~

จ๊อก~

พรึ่บ….

ดวงตาคมเข้มลืมขึ้นมาอัตโนมัติหลังจากได้ยินเสียงท้องของคนที่ตัวเองหนุนตักอยู่ดังขึ้นมา หลุยส์ไม่รอช้าที่จะเคลื่อนสายตาไปมองใบหน้าสวย ซึ่งพอรู้ตัวว่าเธอทำเขาตื่น ปัทก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งมาให้อีกคน เพราะเธอไม่ได้ตั้งใจ

เธอไม่สามารถห้ามอาการหิวข้าวของตัวเองได้

“ปัทขอโทษนะคะ คือว่า….ปัทยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า” หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงเบา แต่ท่าทางของเธอดูไม่ค่อยกลัวเขาเท่าแต่ก่อนแล้ว อาจเป็นเพราะเขานอนทับขาเธอมาหลายชั่วโมงมั้ง

มาเฟียหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็หยัดกายลุกขึ้น เขานอนหลับสนิทไปจนแทบไม่รู้เรื่องราวเลย เพียงแค่ได้นอนหลับบนหน้าตกอุ่นนุ่มของอีกคน

“กี่โมงแล้ว” ปากหนาเอ่ยถาม

“เอ่อ บะบ่ายหนึ่งแล้วค่ะ” ไม่แปลกที่เธอจะหิว

“รอสิบนาที ฉันจะไปแต่งตัว”

“ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหงึกหงักตอบกลับ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาให้เธอรอทำไม เขาจะพาเธอไปทานข้าวหรืออย่างไร แต่ปัทมาก็ไม่กล้าเอ่ยถาม ทำได้แค่นั่งรอเขาไปบนเตียงแบบนั้น จนกว่าร่างสูงจะเเต่งตัวเสร็จ

วันต่อมา…..

@คอนโดของจอห์น

“อรุณสวัสดิ์ครับเจ้านาย” โรมันเดินเข้ามาหาจอห์นที่กำลังออกกำลังกายอยู่ในห้องส่วนตัวดั่งเช่นทุกเช้าที่เขาชอบทำ

“อืม”

“เดี๋ยวอีกสามสิบนาทีแม่บ้านคนใหม่จะมาถึงนะครับ นายจะบอกรายละเอียดงานให้เธอฟังด้วยตัวเอง หรือจะให้ผมบอกให้ครับ” โรมันเอ่ยถามขึ้น

“เดี๋ยวฉันบอกเอง ฉันอยากให้นายช่วยไปดูความเรียบร้อยที่งานประมูลอีกรอบ ฉันไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาดเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว”ร่างสูงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหยุดทำทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันมาเอ่ยสั่งลูกน้อง

เนื่องจากเขาเลื่อนงานมาเป็นวันนี้….ทุกอย่างจึงดูค่อนข้างกระทันหัน ทางที่ดีจอห์นจึงส่งคนที่ไว้ใจไปดูแลความเรียบร้อยแทนเขาจะดีกว่า ส่วนเขาจะออกจากห้องประมาณช่วงเย็น มีงานหลายอย่างในโน๊ตบุ๊คที่เขาต้องเคลียร์

“ได้ครับ ถ้าแม่บ้านคนใหม่มาเมื่อไหร่ผมจะรีบไปทันที” โรมันก้มหัวตอบ

“อืม” ตอบเสร็จร่างสูงสมบูรณ์แบบก็หันมาออกกำลังกายต่อตามสไตล์คนชอบดูแลตัวเอง โดยที่โรมันเห็นแบบนั้นก็ปลีกตัวแยกออกไปเพราะรู้ดีว่าเจ้านายต้องการความเป็นส่วนตัว

ยี่สิบนาทีต่อมา….

ครืด~ ครืด~

โรมันหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าของตัวเองออกมาก่อนจะกดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นลูกน้องโทรเข้ามา

ติ๊ด~

“มีอะไร”

“ห๊ะ? ว่าไงนะ มีปัญหาได้ยังไง”

“อืม เดี๋ยวฉันจะไปเคลียร์เอง”

พูดคุยเสร็จร่างสูงของการด์หนุ่มก็สาวเท้าออกไปจากคอนโดของเจ้านายอย่างรวดเร็ว เนื่องจากที่งานประมูลกำลังเกิดปัญหาบางอย่างทำให้เขาต้องไปจัดการ…..การ์ดหนุ่มคนสนิทของจอห์นจึงไม่ทันได้อยู่ดูหน้าแม่บ้านคนใหม่เสียก่อน