5.สายสืบ

ตอนที่ 5.สายสืบ

จอห์น ดีล งั้นเหรอ?

หมอนี่เป็นใครกัน?

ใบหน้าสวยนั่งอ่านประวัติของคนในกระดาษไปพลางๆ เท่าที่จับใจความได้ก็คือผู้ชายที่อยู่ในกระดาษแผ่นนี้ เป็นมาเฟียเหมือนกับกับคนตรงหน้าเธอที่มีความเก่งกาจเป็นอย่างมาก ถึงขั้นเป็นหัวหน้าคนได้

อ่านไปอ่านมา น้ำตาลก็ได้แต่มีคำถามมากมายเต็มหัวไปหมด ผู้ชายคนนี้เกี่ยวข้องกับงานที่เขาเสนอเธอมายังไง?

“ผู้ชายคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน” มือบางตัดสินใจวางเอกสารตรงหน้าลงก่อนจะหันมาสบตากับร่างสูงตรงหน้า

“ตอนนี้อาจจะยังไม่เกี่ยว แต่ต่อไปก็ไม่แน่”

“รีบพูดมาสักทีว่าจะให้ฉันทำอะไร!” ใบหน้าสวยทำเสียงดุตอบกลับเขา เธอไม่ชอบอะไรที่มันน่าสงสัย สู้พูดความต้องการของเขาออกมาเลยดีกว่า

“ใจร้อนจังนะ งั้นมาเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน” หลุยส์วางแก้วกาแฟที่หมดแล้วลงก่อนจะปรับท่านั่งมานั่ง

ในท่าที่เป็นทางการและดูจริงจังมากขึ้น

“ฉันจะให้เธอเข้าไปล้วงข้อมูลจากไอ้หมอนี่”

“ล้วงข้อมูล?”

“อืม เดือนหน้ามีข่าวว่าในตลาดมืดจะมีคนเอาเพชรที่แพงที่สุดในโลกมาประมูลขาย ฉันอยากรู้ว่าฝั่งนั้นจะเสนอราคาซื้อไปที่เท่าไหร่”

นั่นคือจุดประสงค์ของหลุยส์ในครั้งนี้ หากเขารู้ราคาที่ฝั่งของจอห์นจะเสนอซื้อไป เขาจะเสนอราคาที่แพงกว่าไปเพื่อที่จะได้เพชรเม็ดนั้นมาครอบครอง ซึ่งหากเขาได้เพชรที่มีราคาแพงที่สุดในโลกเม็ดนั้นมาครอบครอง เขาจะทำให้มันมีมูลค่ามากกว่าเดิมและจะเปิดประมูลมันในลำดับถัดไป

ซึ่งสิ่งที่หลุยส์กำลังจะทำนับเป็นผลดีระยะยาวที่เขาจะได้รับ หากเขาได้เพชรเม็ดนั้นมาอยู่ในมือ งานประมูลของเขาที่จัดขึ้นจะต้องมีนักธุรกิจและมหาเศรษฐีหันมาให้ความสนใจเบเนดีนมากว่าเดิมแน่ ดีไม่ดีเขาอาจจะกลายเป็นมาเฟียที่ทำเงินได้สูงสุดในด้านนี้เลยก็ว่าได้และแน่นอนหากเขาทำได้จริง เขาจะก้าวหน้านำอดีตเพื่อนรักอย่าง จอห์น ดีล ที่เขาก้าวตามหลังมันมาโดยตลอดอย่างแน่นอน

“ทำไมต้องเป็นฉัน ฉันไม่เคยทำงานอะไรแบบนี้หรอกนะ” เจ้าของใบหน้าสวยตอบกลับด้วยความไม่เข้าใจ หากคนตรงหน้าอยากได้นักสืบ เขาไปจ้างพวกที่เป็นมือโปร น่าจะดีกว่ามาจ้างเธอนะ

“งานมันไม่ได้ยาก แค่แฝงตัวไปเอาข้อมูล”

“ถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะ”

“ก็กลับมาทำงานแบบเดิม จนกว่าจะครบสัญญาที่ระบุไว้” มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มมองคนตรงหน้าด้วยท่าทางยียวน

น้ำตาลได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถปฎิเสธอะไรคนตรงหน้าได้! ทางเลือกเดียวที่เธอมีคือต้องทำงานนี้ให้เขาสินะ แถมยังต้องทำให้สำเร็จด้วย

เพราะสัญญาที่หมอนี่ว่ามันยาวนานถึงสองปีเลย เธอไม่มีทางทนทำงานที่ไร้คุณค่าแบบนั้นถึงสองปีได้หรอก!

“นายนี่มัน..!!”

“อ๊ะๆ ก่อนจะด่าฉันคิดให้ดี ตอนนี้พี่สาวเธออยู่กับฉันนะ” หลุยส์ยกยิ้มอย่างเหนือกว่าตอนนี้ปัทมาคือตัวประกันชั้นดีของเขาเลยก็ว่าได้

“ถ้าฉันทำสำเร็จ นายจะปล่อยตัวพวกเราไปใช่ไหม”

“อืม” ร่างสูงพยักหน้าตอบกลับ น้ำตาลได้ยินแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกโอนอ่อนไปตามคำพูดของอีกคน เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะช่วยเธอออกจากๆขุมนรกนี้ไปได้

“แค่ไปเอาราคาเพชรที่ฝั่งนั้นจะเสนอซื้อมาก็พอใช่ไหม”

“ใช่ เรื่องง่ายๆแบบนั้น ฉันว่าคนฉลาดอย่างเธอน่าจะทำได้ไม่ยากนะ” นอกเหนือจากความฉลาดสิ่งหนึ่งที่หลุยส์มองเห็นในตัวของน้ำตาลก็คือ ความใจเด็ด ความพยศดื้อรั้น ความแข็งแกร่งที่เหมาะแก่การทำงานอะไรอย่างนี้เป็นที่สุด

ผู้หญิงแบบนี้ถ้าได้พาไปฝึกดีๆ เขาว่าเธอคงจะเก่งไม่น้อยในวงการนี้ เพราะผู้หญิงแบบน้ำตาลคือผู้หญิงที่มีลักษณะนิสัยเหมือนผู้ชาย เขาคิดว่ารุ่งแน่หากคนที่ไม่เกรงกลัวอะไร ได้มาทำงานเกี่ยวกับการล้วงข้อมูล หรือแฝงตัว เขาคิดว่าเธอคงทำงานที่เขามอบหมายออกมาได้เป็นอย่างดีแน่

“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่านายพูดจริง” หญิงสาวยังคงมีความระแวง ถ้าจะมาพูดปากเปล่าแบบนี้ เธอคงไม่ทำ

“ถ้าเธอตอบตกลงตอนนี้ ฉันจะให้ลูกน้องฉันหยิบสัญญามาให้เซ็นตอนนี้เลย”

คนตัวเล็กเงียบไปหลายวินาทีก่อนจะตัดสินใจเอ่ยตอบรับออกมา เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอสามารถทำได้ หากปฎิเสธไป….หมอนี่ก็หาเรื่องบีบบังคับเธออยู่ดี

“ฉันตกลง”

“หึ เธอคิดถูกแล้ว” หลุยส์ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจกับคำตอบที่ได้รับ

“แล้วฉันต้องเริ่มงานเมื่อไหร่”

“วันพรุ่งนี้”

“ว่าไงนะ?!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอัตโนมัติ นี่เขาไม่คิดจะให้เธอได้มีเวลาทำใจก่อนเริ่มงานเลยหรือไง!

“มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ”

“งานนี้จะช้าไม่ได้ ไอ้จอห์นมันกำลังหาแม่บ้านคนใหม่อยู่พอดี ไม่มีเวลาไหนจะเหมาะสมไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

“ไลออน เอาสัญญามา”

น้ำตาลได้แต่นั่งเม้มปากแน่น ถ้าจะบอกว่าเธอไม่กังวลอะไรเลยก็คงจะไม่ถูก แม้ภายนอกจะดูเด็ดเดี่ยวใจกล้าแค่ไหน แต่เรื่องที่เธอกำลังจะทำคือเรื่องที่เสี่ยงชีวิตอยู่ไม่น้อย แถมคนที่ชื่อจอห์นอะไรนั่นก็เป็นมาเฟียด้วย หากเธอทำทุกอย่างพัง เธอจะมีชีวิตรอดกลับไปที่เมืองไทยไหม?

ในขณะที่หญิงสาวกำลังคิดไปต่างๆนานานั้น…..

ปึก!

เสียงกระดาษสัญญากับปากกาเเท่งดำสนิทก็ถูกวางเอาไว้ตรงหน้าเธอ โดยฝีมือของหลุยส์

“เซ็นซะ แล้วฉันจะให้ไลออนบรีฟงานให้” มาเฟียหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง ทางที่ดีเขาอยากได้ข้อมูลของฝั่งนั้นมาให้เร็วที่สุด เพราะถ้าได้เร็วเขาก็ยิ่งปิดจ๊อบได้ง่าย

“ระหว่างที่ฉันทำงาน นายต้องดูแลพี่สาวของฉันให้ดีๆ แล้วก็ห้ามให้เธอไปทำงานแบบเดิมอีก”

เมื่ออ่านสัญญาครบทุกบรรทัด ใบหน้าสวยก็เงยขึ้นมาบอกให้ร่างสูงทำในสิ่งที่เธอร้องขอเพิ่มด้วย

“หึ ได้อยู่แล้ว ฉันจะดูแลพี่สาวเธอเป็นอย่างดี :)” ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มตอบกลับอย่างมีเลศนัย

ทำเอาน้ำตาลชะงักไปอัตโนมัติ ไม่ค่อยมั่นใจว่าเขาจะดูแลปัทมาให้เธอแบบดีจริงๆหรือเปล่า

“ไลออน อย่าลืมเติมสัญญาข้อนี้ให้ด้วย เอาล่ะ ถ้าเธอพอใจแล้ว ก็เซ็นซะ”

เมื่อไม่ได้รู้สึกติดขัดอะไรตรงไหนอีก มือเล็กจึงจำต้องจรดปากกาไปบนกระดาษเอกสารนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ พอทุกอย่างเสร็จสิ้นสมใจร่างสูง หลุยส์ก็หยัดกายลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยบอกคนตรงหน้า

“วันนี้ฉันอนุญาตให้เธอพักผ่อนได้ ตอนเย็นฉันจะเรียกมาคุยเรื่องรายละเอียดอีกครั้ง”

“เดี๋ยวก่อน” เสียงเล็กเอ่ยขึ้น ทำเอาร่างสูงที่ทำท่าจะหมุนตัวกลับเข้าห้องนอนไปหยุดชะงัก

“อะไร”

“ฉันขอคุยกับพี่ฉันหน่อยได้ไหม”

หลุยส์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่สุดท้ายเขาจะยอมให้ทั้งสองได้พบกัน

“เชิญ…..” มาเฟียหนุ่มผายมือให้น้ำตาลเดินเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง เพราะปัทมากำลังรอเขาอยู่ในนั้นตามคำสั่ง….

แกร๊ก~

“ตาล!”

เมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูห้องเข้ามาคือน้ำตาล ลูกพี่ลูกน้องสาวของตัวเอง ปัทก็ไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นจากเตียง วิ่งมากอดน้องสาวของตัวเองเอาไว้แน่นด้วยความกลัวไม่หาย

“พี่ปัท….หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่ไหม” นั่นคือคำแรกที่หญิงสาวถามออกมา ก่อนจะผละร่างออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่น กวาดสายตามองไปทั่วร่างของปัทมา เพื่อดูว่าคนตรงหน้าเป็นอะไรหรือเปล่า

“ไม่ พี่ไม่เป็นอะไร แล้วตาลล่ะ เอ่อ คุณหลุยส์….เขาไม่ได้ทำร้ายตาลใช่ไหม” ปัทมองน้องสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อเห็นว่าอีกคนปลอดภัยดี หัวใจที่กังวลของเธอก็เริ่มผ่อนคลายลง

“ไม่ ตาลแค่โดนจับขังในห้องใต้ดิน”

“วะว่าไงนะ!?” ปัทมาตกใจกับคำพูดที่ได้ยิน ไม่คิดว่าหลุยส์จะจับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างน้ำตาลไปขังไว้แบบนั้นได้ลงคอ

ใบหน้าเล็กมีสีหน้าสลดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เธอได้นอนบนเตียงนุ่มขนาดคิงไซต์แต่น้องสาวกลับได้นอนในห้องใต้ติดงั้นเหรอ ในสมองของปัทมากำลังคิดว่าเหตุการณ์ในห้องใต้ดินมันคงย่ำแย่มากๆ เธอรู้สึกสงสารน้ำตาลจนอยากจะร้องไห้

“อย่าร้องไห้ ตาลไม่ได้เป็นอะไร แค่นอนตากน้ำค้าง กับได้นอนบนพื้นปูนแข็งๆ” น้ำตาลตอบกลับมาอย่างไม่ได้รู้สึกอะไร เรื่องแค่นั้นไม่สามารถทำให้คนดื้ออย่างเธอ สะทกสะท้านอะไรได้หรอก แม้ผ้าห่มสักผืนจะไม่มีให้ห่มก็เถอะ

“พี่ขอโทษนะ….” ปัทมาตอบกลับน้ำเสียงแผ่วเบา