ฟางเส้นสุดท้าย

เวลาผ่านไปอีกวันจวบจนกระทั่งพลบค่ำ ท้องฟ้าเริ่มถูกปกคลุมไปด้วยความมืดสลัว เฉกเช่นดาวเรือง ที่กำลังเผชิญอยู่กับอสุรกายร้ายในร่างของคน มารุตเรียกตัวเองว่ามนุษย์ เป็นสัตว์ประเสริฐแต่กลับทำตัวเดรัจฉาน

เพล้ง!!! เสียงข้าวของเครื่องใช้ถูกโยนลงพื้นจนกระจัดกระจายไปทั่วห้องเล็ก ๆ ของบ้านเช่า แต่คนทำกลับไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด หลังจากที่เขารื้อค้นหาเงินที่ดาวเรื่องแอบซ่อนเอาไว้ไม่เจอ มารุตยังคงหมกมุ่นอยู่กับการรื้อค้นข้าวของร่วมชั่วโมง โดยมีผู้หญิงหน้าตาดีคอยสนับสนุน ร่วมด้วยช่วยกันจนบ้านเละแทะไปหมด สุดท้ายก็ไม่เจอแม้แต่สตางค์แดงเดียว

“สงสัยมารุตคงเมามาอีกแล้วสิ! น่าสงสารนางดาวเรืองมันนะ สวย ๆ แบบนั้นน่าจะหาผัวได้ดีกว่านี้”

“โธ่ป้า! แข่งเรือแข่งพายน่ะแข่งได้ แต่บุญวาสนานี่สิ มันยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีกนะป้า โชคดีหน่อยก็แค่ไม่ถูกซ้อมจนตาย” เพื่อนบ้านอีกคนพูดขึ้น เพราะเห็นดาวเรืองถูกผู้เป็นสามีลงไม้ลงมือแทบทุกวัน แต่เธอกลับทนอยู่มาได้ตั้งหลายปีดีดัก

“แต่คนที่น่าสงสารที่สุดเห็นจะเป็นตะวัน ลูกสาวสวยและน่ารักขนาดนั้น ไม่รู้ว่าจะถูกแมลงตัวผู้ดอมดมเมื่อไหร่ ยิ่งมีพ่อแบบนี้ก็ยิ่งหวั่นใจ กลัวว่าสักวันไอ้มารุตมันจะขายลูกสาวกิน”

ป้าข้างบ้านที่เห็นครอบครัวนี้ ปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยังอดไม่ได้ที่จะเห็นใจทานตะวันกับมารดาของเธอ ที่สู้ฟันฝ่ามาจนทุกวันนี้ได้ แต่แล้วหัวหน้าครอบครัวกลับใช้ชีวิตดำดิ่งลงเรื่อย ๆ ใครเตือนก็ไม่ฟังคอยแต่หาเรื่องลูกเมียไปวัน ๆ

“อ้าว! นั่นไงพี่ดาวเรืองเดินมาโน่นแล้ว”

“ดีนะที่ยังไม่เข้าบ้าน”

“แล้วป้าคิดว่าพี่ดาวเรืองจะหนีพ้นเหรอ”

“ไม่รู้สิ!” บทสนทนาของเพื่อนบ้าน บวกกับเสียงที่ดังมาจากข้างในบ้าน ทำให้ดาวเรืองรู้ทันทีว่าสามีของเธอ กำลังสร้างเรื่องอีกตามเคย

“พี่ดาวเรืองระวังตัวนะ สงสัยสามีของพี่จะเมามาอีกแล้ว”

“ฉันชินแล้วจ้า”

“แต่ถึงยังไงก็ระวังตัวไว้บ้างก็ดี แล้วตะวันไปไหนทำไมฉันไม่เห็นเลย”

“ตะวันไปทำงานน่ะจ๊ะ ขอตัวนะป้า พอดีว่าฉันต้องเตรียมดอกไม้เอาไว้ร้อยมาลัยขายพรุ่งนี้” ดาวเรืองส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเพื่อนบ้าน ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในซอยเล็ก ๆ ซึ่งบ้านเช่าอยู่ห่างจากตรงนั้นเพียงไม่กี่เมตร

เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ทำเอาดาวเรืองเข่าแทบทรุด เพราะมารุตได้รื้อและทำลายข้าวของจนไม่เหลือชิ้นดี แม้แต่เสื้อผ้าอาภรณ์หมอนมุ้งยังถูกฉีกขาดรุ่งริ่งกระจายอยู่บนพื้น มิหนำซ้ำวันนี้เขายังกล้าหยามน้ำใจเธอ

“ทำอะไรน่ะ! หยุดนะ!”

“มึงมาแล้วเหรอ เอาเงินมา!” ช่างเป็นคำทักทายที่ฟังแล้วเหนื่อยใจเหลือเกิน

“พี่มารุต! เมื่อไหร่พี่จะเลิกเข้าบ่อน เลิกดื่มเหล้าสักที แล้วนี่ไปโดนตัวไหนมาอีก ถึงได้ดูหมดสภาพแบบนี้ แล้วนั่นใคร เธอเป็นใคร!”

คราวนี้ดาวเรืองถึงกับโกรธเลือดขึ้นหน้า ไม่คิดว่ามารุตจะหยามเธอได้มากถึงเพียงนี้ เขาพาผู้หญิงเข้าบ้าน มันช่างเลวร้ายสิ้นดี นี่เหรอผู้ชายที่เธอฝากฝังชีวิตเอาไว้ ทำไมเขาถึงทำเรื่องระยำกับเธอได้ลงคอ

“เรื่องของกูมึงไม่เกี่ยว! ปาหนันมึงกลับไปก่อน ไปรอกูที่บ่อนเลยก็ได้”

“จ้าพี่” หล่อนรับคำมารุตด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปจากบ้าน เมื่อเห็นดาวเรืองกำลังแสดงท่าทีวางอำนาจตำแหน่งเมียหลวง จนออกนอกหน้า

“พี่พูดคำว่าไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อฉันเป็นเมียพี่”

“เมียเหรอ... กูกับมึงไม่ได้นอนด้วยกันมากี่ปีแล้ว แบบนี้เขาไม่เรียกว่าเมียหรอก มึงมันก็แค่เครื่องผลิตเงิน เพราะถึงยังไงเงินก็สำคัญกับมึงมากกว่ากูอยู่แล้วนี่”

“ฉันว่าเงินมันสำคัญกับพี่มากกว่า โธ่เอ๊ย! เหตุผลควาย ๆ ของผู้ชายเลว ๆ ที่คิดจะนอกใจ เชิญเลย! พี่จะไปเอากับใครก็ได้ทั้งนั้น เพราะถึงยังไงพี่ก็ไม่เคยทำหน้าที่ของพ่อหรือสามีที่ดีเลยสักครั้ง”

“แล้วไง มึงจะทำไมฮะ! อีดาวเรือง”

“พี่นี่มันแก่เกินแกงแล้วจริง ๆ แล้วนั่นอะไร พี่เอาเงินจากไหนมาซื้อ!” คราวนี้ดาวเรืองเริ่มขึ้นเสียงใส่ผู้เป็นสามี เมื่อเห็นมารุตกำลังยกขวดไวน์ราคาหลักหมื่นขึ้นมาดื่ม

“ไปเอามาจากไหน แล้วมึงจะทำไม ฮะ!”

“ฉันรู้นะว่าไวน์ขวดนี้ราคามันแพงมาก ใครให้มาเหรอ หรือวันนี้เล่นได้”

“เปล่า”

“มีคนใจดีให้พี่มาดื่มใช่ไหม... พี่ตอบฉันมาสิ” ดาวเรืองยังคงคาดคั้นเอาคำตอบ เพราะเธอกลัวว่ามารุตจะแอบขายลูกสาวให้กับคนมีอิทธิพลในบ่อน

“กูไปขโมยมา พอใจยัง!”

“ฮะ! พี่บ้าไปแล้วเหรอ ถ้าถูกจับได้ ฉันไม่ปัญญาหาเงินไปประกันตัวพี่หรอกนะ”

“ใครจะกล้าจับกูก็ลองดูสิ ว่าที่พ่อตาของนักธุรกิจหมื่นล้าน แค่เอาเงินฟาดหัวพวกมันก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว ว่าแต่นังตะวันมันหายหัวไปไหน ทำไมไม่เห็นเลยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“ไปทำงานมั้ง”

“ไปทำงานเหรอ ที่ไหน!” คราวนี้น้ำเสียงของมารุตเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดกว่าเดิม เมื่อเขาเริ่มสังหรณ์ใจในการหายไปของทานตะวัน

“ก็ไนต์คลับไง พี่จะถามทำไม”

“แต่มีคนเห็นมึงส่งลูกขึ้นรถไฟ พูดมานังตะวันมันหายไปไหน!” คราวนี้มารุตพูดพลางเดินเข้าหาดาวเรือง เพราะเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง เหมือนผู้เป็นภรรยากำลังจงใจ อยากให้ลูกสาวหนีไปให้ไกลบ้านหลังนี้

“ใครเห็น... ตาฝาดหรือเปล่า”

“กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึง กูนัดเสี่ยเอาไว้แล้ว อีกประเดี๋ยวเขาคงมา นังตะวันอยู่ไหน” มารุตยังคงแสดงสีหน้าและแววตาน่าเกรงขาม เขาพยายามเค้นเอาคำตอบจากดาวเรือง

“พี่คิดจะขายลูกกินเหรอ พี่นี่มันเลวได้ใจจริง ๆ ขนาดหมามันยังรักลูกรักเมีย แต่พี่เป็นคนไม่อายหมาบ้างเลยรึไง!”

เพียะ!!

“โอ๊ย!”

เพียะ! เพียะ! เพียะ! ฝ่ามือแกร่งตบลงมายังใบหน้าเล็กหลายครั้งอย่างไม่ยั้ง

“โอ๊ย! ปล่อยนะ! อืม... “คราวนี้ดาวเรืองถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดถึงกับกบปาก เมื่อถูกผู้เป็นสามีตบลงมาอย่างไม่ยั้ง มิหนำซ้ำเขายังบีบคอแล้วรั้งเธอชิดกับฝาบ้าน ทำเอาคนตัวเล็กหมดทางสู้ เธอได้แต่สะอื้นออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เมื่อผู้ชายที่วางหัวใจเอาไว้ กำลังทำให้เธอหมดศรัทธาในตัวเขา