ฟางเส้นสุดท้าย2

เพล้ง! โทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวที่มีในบ้าน ถูกมารุตขว้างลงพื้นแตกกระจัดกระจาย มิหนำซ้ำเขายังหยิบซิมการ์ดขึ้นมาหักทิ้ง แววตาของเขาแฝงไปด้วยร่องรอยของความสะใจ เมื่อเห็นดาวเรืองเสียใจเจียนบ้า

“คนเลว!”

“กูจะขายมึงให้เสี่ย สมกับที่มึงคิดไม่ซื่อ ปล่อยให้นังตะวันหนีไป กูจะทำให้มึงได้รู้ว่านรกบนดินเป็นเช่นไร” ใบหน้าและแววตาของเขาช่างเหี้ยมโหด ผิดไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ผู้ชายแสนดีที่เธอเคยรู้จัก บัดนี้เขาได้กลายร่างเป็นอสุรกายร้ายไปแล้ว

“แต่ฉันเป็นเมียพี่นะ!” คราวนี้ดาวเรืองพูดออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเห็นว่าชายอันเป็นที่รักยิ่ง กำลังจะทำในสิ่งที่ไร้มนุษยธรรม

“แล้วไง”

“ไอ้เลวเอ๊ย! ฮึก ฮึก ฮื้อ!” ดาวเรืองระเบิดความรู้สึกออกมาด้วยการร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ เมื่อเธอถูกผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ทำร้ายร่างกายและจิตใจ มิหนำซ้ำเขายังคิดจะขายเธอกับลูกกิน ช่างไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์เหลือคณานับ

เมื่อถูกทำร้ายร่างกายจนบอบช้ำอย่างหนัก มิหนำซ้ำเธอยังถูกเหยียบใจให้ต้องเจ็บปวดคูณสอง จนมันแตกสลายไม่มีชิ้นดี ดาวเรืองพยายามฝืนสังขารเดินออกมาจากบ้านเช่า แต่แล้วเธอต้องล้มลงไปกองกับพื้น ซึ่งเป็นทางเดินเล็ก ๆ เพราะร่างกายโหมงานหนักมากจนเกินไป

แต่ทว่าผู้คนรอบข้างต่างก็ไม่สนใจ เนื่องจากภาพเหล่านี้เกิดขึ้นเป็นประจำ ในเวลานี้ ใบหน้าของลูกสาวผุดขึ้นมา ทำให้ดาวเรืองถึงกับสะอื้นร่ำไห้ จนตัวสั่นคล้ายกับคนไร้ซึ่งแรงหยัดยืน โดยมีสายตาของมารุตยิ้มเยาะ เพื่อประเมินสถานการณ์ เพราะอีกไม่นานดาวเรืองก็จะกลายเป็นสมบัติของเสี่ย

“ทำไมไม่ไปต่อล่ะ... หืม หรือว่าเปลี่ยนใจอยากทำงานสบาย แค่นอนเฉย ๆ ก็ได้เงินมาใช้” มารุตเดินเซเข้ามาหาดาวเรือง เพราะเขาดื่มน้ำเมาเข้าไปหลายแก้ว

“เมื่อก่อนเราเคยรักกันแค่ไหน พี่ยังจำคำสัญญาได้ไหม ใครที่บอกว่าจะรักและซื่อสัตย์ต่อกันไปชั่วชีวิต ไหนพี่บอกจะดูแลฉันไปจนวันตาย แล้วนี่อะไร... พี่เป็นบ้าไปแล้วรึไง ฮึก ฮึก ฮื้อ!”

ดาวเรืองถึงกับปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ท่ามกลางใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยช้ำ เธอจะไม่ทนอีกต่อไป ถึงยังไงมารุตก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะยกเธอให้กับใคร

“มึงหยุดร้องสักทีได้ไหม กูบอกแล้วไง ความรักมันกินไม่ได้ ในเมื่อมึงเลือกเอง แล้วจะมาร่ำไห้คร่ำครวญหาพระแสงอะไรกัน”

มารุตเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ผู้ชายแสนดีไม่มีอีกแล้ว ความพยายามสู้อดทนของดาวเรืองมันคงถึงเวลาสิ้นสุดลงสักที เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา พลางเช็ดเลือดซึมออกจากมุมปากด้วยแววตามุ่งมั่น

“นับจากนี้ไปเราสองคนขาดกัน!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! แน่นอนอยู่แล้ว ลูกน้องเสี่ยโรมกำลังมา เราสองคนยังไงก็ต้องบอกลา กูขอให้มึงโชคดีนะอีดาวเรือง” มารุตทอดมองผู้เป็นภรรยาด้วยแววตาว่างเปล่า คงเป็นเพราะยานรกนั่นด้วย ที่ทำให้เขาไร้จิตสำนึก เห็นผิดเป็นถูกแบบนี้

“ในที่สุดสิ่งที่ฉันพยายามประคับประคองเอาไว้ มันก็กลายเป็นความว่างเปล่า ฉันจะจำแต่สิ่งดี ส่วนเรื่องระยำที่พี่เคยทำกับฉันเอาไว้ ขอให้มันจบสิ้นเพียงแค่นี้ อย่าได้ติดค้างกันอีกเลย” ดวงตาที่เคยเป็นประกายสุกสกาวในดวงใจ ในเวลานี้เริ่มเปลี่ยนไป คล้ายคมดาบพร้อมแทงทะลุผ่านขั้วหัวใจ ถึงส่วนลึกของจิตวิญญาณ หลังจากเธอเป็นฝ่ายถูกกระทำมาหลายปี

มารุตเองก็แอบสะเทือนใจ ในสิ่งที่เคยกระทำเอาไว้กับดาวเรือง แต่เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง ทุกอย่างอยู่เหนือการควบคุม การขึ้นหลังเสือนั้นมันลงยาก ทางเดียวที่จะยุติได้ ก่อนที่เขาจะสูญเสียความเป็นมนุษย์มากไปกว่านี้ มารุตอยากให้ดาวเรืองกับทานตะวัน หนีออกไปจากวงจรชีวิตของเขา เพราะกลัวว่าคนทั้งคู่จะได้รับอันตราย ถ้าหากนายใหญ่รู้ว่าเขามีครอบครัวอยู่ที่นี่

“หลบไป!”

หมับ!!

“ปล่อยฉันนะ!” ดาวเรืองพยายามสะบัดข้อมือออก หลังจากถูกมารุดฉุดเอาไว้ แววตาของเขาแข็งกร้าว ประหนึ่งผู้ร้ายกำลังหมายมั่นเอาชีวิตของเธอ

“อย่าคิดหนี เพราะหนียังไงก็หนีไม่พ้น ยังไงมึงก็ต้องทำเงินให้กับกูก่อน”

“ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันเป็นเครื่องมือหาเงินให้กับผู้ชายอย่างพี่อีกแล้ว นี่แน่ะ!”

“โอ๊ย! อีดาวเรือง!” มารุตถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อถูกดาวเรืองถีบเข้าเต็มเปา เขาเจ็บจนจุกได้แต่เอามือกุมกล่องดวงใจเอาไว้ พลางเหลือบมองไปที่ดาวเรืองด้วยแววตาเจ็บปวดไม่แพ้กัน

คนตัวเล็กรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาจากตรงนั้น เสียงเข้มของมารุตไล่ตามหลังมา แต่เธอไม่คิดจะหันกลับไปมอง

นี่มันคือคำสั่งของฟ้า หรือบาปบุญอันใดกันแน่ เธอจึงมีเหตุให้ต้องมาประสบกับเรื่องราวอันเลวร้ายเช่นนี้ ดาวเรืองปฏิเสธผู้ชายหลายคน เพื่อมาใช้ชีวิตกับมารุต แต่ท้ายที่สุดแล้วกลับเป็นเธอเองที่ต้องเจ็บปวด

เอี๊ยดดด!!! เสียงเบรกห้ามล้อดังขึ้น ก่อนที่รถยนต์สี่ประตูจะจอดนิ่ง

“เฮ้ย! ขับรถยังไงว่ะ!” ชายวัยกลางคนผู้มีอิทธิพลในแวดวงนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราว ใบหน้าของเขาดูขรึม เพราะเพิ่งกลับมาจากการเจรจากับลูกค้ารายใหญ่

“นายครับ มีผู้หญิงวิ่งตัดหน้ารถ ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“อ้าว! เชี้ยแล้ว นี่มันวันอะไรว่ะ!” เขาสบถออกมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด

“แต่ผมแน่ใจว่ายังไงก็ไม่ได้ชนครับ สงสัยคงอยากเรียกค่าเสียหายมากกว่า ถึงกล้าวิ่งตัดหน้ารถในระยะกระชั้นชิดแบบนี้ ดีนะที่ผมชะลอความเร็วลงแล้วเบรกทัน”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ช้าอยู่ทำไม ลงไปดูสิ!”

“ครับนาย” ธนภพลูกน้องคนสนิทของโรมันรีบกุลีกุจอเปิดประตูรถลงไปดู

ซึ่งโรมันมีนิสัยรักสันโดษ หวงแหนความเป็นส่วนตัว คนสนิทมักเรียกเขาว่าโรม ชายหนุ่มครองตัวเป็นโสดมานานหลายปี จวบจนกระทั่งย่างเข้าวัยห้าสิบ เขาก็ยังคงดูดีราวกับเพิ่งสามสิบปลาย ๆ มีความภูมิฐานหล่อเท่สมาร์ต จนสาว ๆ หลายคนอยากได้เขามาเป็นแฟน

“คุณครับ คุณ! เป็นอะไรมากไปหรือเปล่า” ธนภพแตะมือลงไปยังต้นแขนของดาวเรืองเบา ๆ พลางเอาหลังมืออังจมูกเธอไว้ จนแน่ใจว่าหญิงสาวยังหายใจอยู่ เขาจึงพลิกกายเธอขึ้นมา

“ช่วยด้วย... ช่วยฉันด้วยค่ะ มีคนจะทำร้ายฉัน” ดาวเรืองพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ซึ่งอีกฝ่ายก็พอจับใจความได้ แต่เขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะทิ้งเธอไว้ หรือพาขึ้นรถไปด้วย