8 งานรื่นเริงของคนภูเขา

ไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น เขาขยับชิดให้มากกว่าเดิมอีก ครูสาวเขินจัดหยิกหมับลงที่ซี่โครงเขาเต็มแรง

“โอ๊ย”

เสียงร้องไม่ใช่เบา ๆ เผชิญหันมามองแล้วถามด้วยความสงสัย

“เป็นอะไรไปครับคุณภู”

ภูผายิ้ม ๆ แต่สีหน้าเขาเหมือนเจ็บปวดเต็มประดา

“คงจะเป็นมดน่ะครับกัดผม ยังเจ็บ ๆ คัน ๆ อยู่เลย ถ้าเป็นคนผมจะจับจูบปากซะให้เข็ด”

สิ้นคำพูดที่สื่อความหมายอย่างชัดเจน ดาริกาหน้าแดงซ่าน เขาจงใจพูดให้เธอได้ยิน เพียงแค่คำพูดยังทำให้ตัวเองเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเกิดเขาทำจริง ๆ ล่ะ ไม่รู้ว่าจะขัดขืนเขาหรือไม่

หญิงสาวนั่งก้มหน้าเพียงชั่วครู่ ภูผาบอกให้ดูการแสดงตรงกลางลาน เผชิญนึกสนุกควงแขนทองสายออกไปเต้นรำ เสียงหัวเราะสนุกสนาน ภูผามีอารมณ์ร่วมปรบมือแล้วโยกตัวเข้าจังหวะ ทำหน้าตาตลก ดาริกานึกขำ คนตัวใหญ่ล่ำบึกทำท่าทางอย่างนี้ ดูแล้วตลกที่สุด เสียงหัวเราะทำให้เขาหยุดจ้องหน้างามกระจ่างตา

“ขำอะไรคุณดา ”

“ก็ขำคุณน่ะสิตลกจัง ออกไปเต้นกับเขาไหมล่ะ นั่นไงคุณเผชิญกวักมือเรียกแล้ว”

“ออกไปก็ได้ แต่ว่าคุณต้องออกไปด้วยนะ”

เขาทำท่าดึงมือแต่หญิงสาวไม่ยอมลุก ขืนตัวเอาไว้ รู้สึกอายและไม่กล้า หันไปมองรอบตัวก็เห็นสายตาทุกคู่มองมาที่หล่อน

“ไม่เอา ไม่ไป คุณอย่าบ้าน่า”

แม้ว่าเขาจะออกแรงดึงสักเท่าใด แต่ครูสาวไม่ยอมลุกท่าเดียว จนคนร่างใหญ่อ่อนใจนั่งเคียงข้าง สายตาหญิงสาวประสานกับเข็มฟ้าที่จ้องมองหล่อนเหมือนกับจะกินเลือดเนื้อ หรือว่าโกรธแค้นกันมานับร้อยปี เอใจไม่ดีที่ต้องมาอยู่ร่วมกับคนเช่นนี้

“ดู ๆ ไปแล้วสองคนนั่นก็เหมาะสมกันดี”

ดาริกาสะดุ้งไม่ได้ยินเสียด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไร เพราะเธอกังวลต่อท่าทางปั้นปึ่งของเข็มฟ้าอยากจะอธิบายให้เข้าใจ

“คะ”

ภูผาจ้องหน้าครูสาวแปลกใจ อะไรหนอทำให้เธอใจลอยได้

“ผมว่าเผชิญกับทองสายสมกันดีครับ”

รอยยิ้มน้อย ๆ ของหญิงสาวทำให้ใบหน้าเรียวสวยมากขึ้น เขาอยากเบียดร่างให้แนบชิดมากกว่าเดิม ติดที่ว่ากลัวปลายเล็บจะเหน็บเนื้อ

“เพิ่งรู้ว่าคุณชอบจับคู่คนด้วย”

“อ้าว! ทำไมล่ะ ในเมื่อผมเห็นว่าเขาสองคนเหมาะสมกันดีก็สมควรคู่กันเหมือนคุณคู่กับผมไงล่ะ”

“บ้า”

หญิงสาวทุบหลังเขาจนภูผาหน้าเบี้ยว ส่วนเธอหน้าแดงซ่านด้วยความอายที่เขาพูดตรง ๆ และดูเหมือนว่าจะตรงเกินไปเสียด้วย อากาศที่เย็นแปรเปลี่ยนเป็นร้อนวูบวาบ ใจเต้นแรงเมื่อเขาสูดดมปลายเส้นผม ดาริกาไม่สนใจเข็มฟ้าอีกแล้ว เวลานี้เธอขอทำตามความเรียกร้องของหัวใจ

ภาพการพูดคุยอย่างสนิทสนมของหนุ่มสาวทั้งสอง ทำให้เข็มฟ้าปวดร้าวร้อนรุ่มในใจ กำมือแน่นพยายามซ่อนน้ำตาไม่ให้ใครเห็นถึงความอ่อนแอ

หลังเที่ยงคืนงานจบลง ครูสาวทั้งสามเข้าห้องพักด้วยความสุขจะมีเพียงคนเดียวที่ดูเหมือนทุกข์จนแทบทนไม่ได้คือเข็มฟ้า เธอเข้าห้องน้ำ ร้องไห้นานแสนนาน พยายามล้างน้ำตา แต่น้ำเจ้ากรรมมันดันไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง จนต้องเอาผ้าคลุมหัวออกจากห้องน้ำ ครูสาวทั้งสองมองอย่างสงสัยเต็มที่แต่ไม่พูดอะไร

“ไม่นึกเลยนะว่างานคืนนี้จะสนุกขนาดนี้ ดาเอ้ยเราเต้นรำจนปวดไปหมดทั้งตัว ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเดินไหวรึเปล่า”

ทองสายเหยียดขาแล้วบิดลำตัวไปมา บางครั้งก็ทุบตามลำตัวเพื่อให้คลายปวดเมื่อย แม้ปากจะบอกว่าเมื่อยแต่ตาเป็นประกายด้วยความสุข

“ก็เธอเล่นเต้นไม่หยุดเลยนี่นา คุณเผชิญก็เก่งนะแต่สู้ไม่ถอยเหมือนกัน คุณภูยังบอกเลยว่าเธอกับเขาเหมาะสมกันดี”

ทองสายบิดมือตัวเองไปมาเขินอายสุดขีด

“คุณภูเนี่ยพูดอะไรก็ไม่รู้”

สองสาวเย้าแหย่กันอย่างสนุกสนาน เข็มฟ้าเหวี่ยงผ้าคลุมผมออกเต็มแรง ผ้าผืนนั้นปลิวไปตกมุมห้องตรงผ้าเช็ดเท้าพอดี แต่เธอไม่ลุกไปเก็บ สองสาวมองตากันอย่างไม่เข้าใจ แต่ไม่พูดคุยกัน นอกจากนอนนิ่งเข็มฟ้าก็นิ่งเช่นกัน ในใจร้อนรนเหมือนมีไฟกองใหญ่สุมไว้เต็มอก

อาการมึนตึงเฉยชาของสาวร่างเล็กที่มีต่อดาริกานั้น ทำให้สาวงามไม่สบายใจ ว่าตัวเองทำอะไรไม่เป็นที่สบอารมณ์ เมื่ออดรนทนไม่ได้อีกต่อไป จึงสอบถามให้คลายความสงสัย

“เข็มฟ้าทำไมเดี๋ยวนี้เธอทำกับฉันเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน”

หลังจากดาริกาถามจบ เข็มฟ้ามองด้วยสายตาเย็นชาหมางเมิน ซึ่งก็ทำให้เธอใจหาย และอดแปลกใจไม่ได้ระยะหลังมานี้เข็มฟ้าดูเปลี่ยนไป รอบขอบตาคล้ำ แก้มตอบ ผอมลงกว่าเดิม เหมือนคนอมทุกข์อมโรค และสิ่งที่น่ากลัวมากที่สุดก็คือแววตาที่จ้องมองนั้น มีแต่ความจงเกลียดจงชัง