6 หนุ่มสาวเข้าใจกัน

“โธ่เอ้ยคุณดา จะให้บอกสักกี่ครั้งกี่หนว่าผมกับคุณเข็มฟ้าไม่มีอะไรกัน เราเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น”

“ที่จริงคุณเข็มฟ้าก็น่ารักดีนะคะ คุณน่าจะผูกไมตรีกับเธอบ้าง”

ชายหนุ่มลุกขึ้นปัดผุ่นบนกางเกงไปมาและเดินเร็ว ๆ ดาริกาเห็นดังนั้นจึงวิ่งตามพร้อมกับส่งเสียงเรียก

“แหมคุณภู รอดาด้วยซิคะ มาด้วยกันทิ้งกันได้ไง”

“ก็ผมไม่ใช่คนสุพรรณนี่ครับ”

ดาริกาอดขำไม่ได้ เช้านี้รู้สึกมีความสุข จิตใจแจ่มใสคงจะเป็นเพราะได้คุยกับผู้ชายคนที่เคยตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่ญาติดีด้วย แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับมาเป็นคนที่ชุบอารมณ์ของเธอให้สดชื่นแจ่มใส นึกเขินตัวเองเหมือนกันที่คุยกับเขาได้เป็นนานสองนาน

ชายหนุ่มก็เช่นเดียวกัน รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกหลังจากที่ได้พูดคุยกับดาริกา เขามองร่างบางที่วิ่งผมปลิวจากไป น่ารักขนาดนี้ไม่รักก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เขาเดินผิวปากขึ้นบ้านพัก ขณะนั้นเผชิญกำลังแปรงฟันเป็นฟองขาวเต็มปาก

“อารมณ์ดีอะไรแต่เช้าเชียวคุณภู”

ภูผาอยากจะเข้าไปหอมแก้มเผชิญสักที ติดว่าเป็นผู้ชายกลัวคนเห็นจะคิดว่าเป็นอีแอบ เวลานี้เขากำลังมีความสุขอะไรก็ดูดีไปหมด

“ไม่มีอะไรหรอกเพียงแค่ครูดายอมคุยกับผมดี ๆ ก็เท่านั้น”

เผชิญถึงกับตบเข่าดังฉาด

“แม๊ ! อย่างนี้ผมก็มีคู่แข่งที่น่ากลัวแล้วซิ แต่อะไรไม่น่ากลัวเท่าครูเข็มฟ้า ระวังเถอะ เธอจะบิดหูคุณเอาง่าย ๆ ถ้าขืนทำเป็นเจ้าชู้ไก่แจ้กับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอน่ะ”

“คุณนี่ก็อีกคน ผมบอกแล้วว่าผมกับเข็มฟ้าไม่มีอะไรกัน เป็นแค่เพียงผู้ร่วมงานที่ดีต่อกันก็เท่านั้นเอง”

“คุณไม่คิด แต่เธอคิด ใครก็รู้กันทั้งนั้นว่าเข็มฟ้ารักพี่ภู”

เผชิญทำเสียงเล็กเสียงน้อย ภูผาอดหัวเราะไม่ได้ นึกถึงเข็มฟ้าแล้วก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้สร้างความยุ่งยากให้เหมือนกัน ระยะหลังมานี่เริ่มเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตมากขึ้น ครั้นจะออกปากไล่ตรง ๆ ก็กลัวเธอจะเสียใจ เพราะความเกรงใจนี่แหละที่ทำให้ใครต่อใครเข้าใจผิด ต้องหาวิธีที่จะไม่ให้ครูสาวร่างเล็กเลิกตอแยกับเขาเสียที

พักเที่ยงบรรดาครูอาสาทั้งหลายต่างแยกย้ายกันไปกินอาหาร แต่ดาริกาไม่ไปบ้านพัก เพราะเด็กนักเรียนคนหนึ่งบอกว่าแม่ฝากข้าวเหนียวปลาย่างมาให้ ครูสาวนั่งกินคนเดียวในห้องพัก จู่ ๆ ก็มีกระดูกขาไก่หย่อนลงกลางห่อข้าวหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง

“ผมเอามาฝากคุณ เห็นกินข้าวคนเดียว แต่เสียดายขาไก่มีเพียงขาเดียว ผมแทะเนื้อซะหมดแล้ว เหลือแต่กระดูก จะทิ้งก็เสียดาย”

ดาริกายิ้มฟันขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบสวยงาม ผู้ชายคนนี้ทำให้อารมณ์เธอเบิกบานอีกแล้ว

“ขอบคุณค่ะ ท่าทางน่าอร่อยนะคะแต่ดาอิ่มพอดี”

ครูหนุ่มสาวหัวเราะให้กันและกันทำให้ร่างหนึ่งชะงักเท้า สีหน้าบึ้งตึงน้ำตาคลอสองมือกำแน่นความรู้สึกเจ็บลึก ๆ ในใจ เข็มฟ้านั่นเอง เธอพยายามที่จะสงบอารมณ์ที่พล่านให้นิ่ง แล้วเดินสงบเสงี่ยมไปหาคนทั้งสอง

“คุณภูคะ”

เข้มฟ้ายิ้มหวานตาหยาดเยิ้มจนชายหนุ่มหยุดหัวเราะ รู้สึกไม่ค่อยดีที่เผชิญหน้ากับสาวร่างเล็กคนนี้

“ครับ”

“คือว่าเข็มอยากปรึกษาเรื่องงานนิดหน่อยค่ะ เชิญไปที่ห้องพักเข็มหน่อยนะคะ ขอโทษด้วยนะที่ขัดขวางความสุข”

“ตามสบายเถอะ เราเองก็ไม่ได้มีความสุขอะไรมากมายนักหรอก เธอเอาเขาไปแบ่งความสุขบ้างก็ดี”

เข็มฟ้านึกไม่ถึงว่าดาริกาจะกล้าพูดเช่นนี้ สำหรับดาริกาเธอทนมานานแล้วสำหรับคำพูดจากระแนะกระแหนของครูสาวคนนี้ วาจาเชือดเฉือนใจคนนัก ไม่รู้ว่าเกิดมาเพื่ออะไรทำไมถึงได้จงใจว่ากระแทกแดกดันเธอบ่อย ๆ

ภูผาเห็นท่าไม่ดีจึงเรียกเข็มฟ้าออกไป แต่ดาริกายังเห็นแววตาขุ่นเขียวของหญิงสาวร่างเล็ก แต่เธอไม่สนใจ

“ภู คุณภูขา”

เมื่ออยู่ตามลำพังเข็มฟ้าทำท่าเหมือนกับเป็นคนรัก เขาเบี่ยงตัวหลบก่อนที่เธอจะโถมเข้าหา จนร่างเล็กกระแทกกับเหลี่ยมโต๊ะอย่างจัง

“โอ๊ย”

เข็มฟ้าร้องเสียงดังและเก้อเขินที่เขาไม่เล่นด้วยจึงนั่งลง

“มีเรื่องอะไรที่จะปรึกษาผมครับ คุณเข็มฟ้า”

“แหมถ้าไม่มีธุระคงไม่อยากคุยด้วยใช่ไหมคะ”

“อ้าวก็ไหนคุณว่ามีเรื่องจะคุยด้วยไง ผมต้องรีบไปดูเด็กนักเรียนด้วย”

“ดูเด็กหรือว่าดูผู้หญิงคะ”

ภูผาเบื่อครูสาวคนนี้ที่ชอบหาเรื่องให้ยุ่งยากใจอยู่เรื่อย เขายอมเสียมารยาทลุกขึ้นเดินออกจากห้องพัก เข็มฟ้าโมโหจนตัวสั่น แต่ทำอะไรไม่มากกว่านี้ เพราะกลัวจะเสียภาพพจน์ เธอทำได้แค่เพียงเขียนชื่อดาริกาและขีดฆ่าทิ้งเท่านั้น จากวันนั้นเป็นต้นมาเข็มฟ้าไม่ยอมพูดคุยกับดาริกา สร้างความอึดอัดให้แก่หญิงสาวมาก เธอจึงดักพบภูผาเพื่อจะเคลียร์เรื่องนี้