4 ดาริกาปากกับใจไม่ตรงกัน

“ขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“ฮื่อ ! วันนี้เขายังบอกว่าเราเป็นนางฟ้าเลย”

ดาริกาได้ยินดังนั้นเสียวใจวูบหนึ่ง ความจริงผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยกินเส้นกับเธอสักเท่าไหร่ชอบพูดแหย่ให้โมโห แต่บางครั้งสายตาที่มองนั้นทำให้อดคิดไม่ได้ เหมือนมีความหมายบางอย่างแอบแฝง ซึ่งก็ทำให้เธออดหวั่นไหวไม่ได้ จึงกลบเกลื่อนด้วยการกระทำที่บ่งบอกว่าไม่พอใจ หญิงสาวไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย

“เราคิดว่าเธออย่าหวังอะไรมากนัก เธอคิดหรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นผู้นำชีวิตได้ดี พูดจาขวานผ่าซากแบบนั้น ระวังเถอะสักวันปากจะพาซวย”

เข็มฟ้าได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ รู้สึกโล่งใจที่หมดคู่แข่งไปอีกคน ต่อไปนี้เธอจะต้องทำคะแนนเพื่อเอาชนะภูผาให้ได้

“ดานี่ก็ช่างว่า ความจริงภูผาเป็นคนตรง คิดอย่างไงก็พูดอย่างนั้น เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาก็ว่าไปเรื่อย ความจริงแล้วคุณภูเขาเป็นคนน่ารักมาก ถ้าเธอใกล้ชิดกับเขาจะรู้นิสัยที่แท้จริงนะ”

“เชอะ ไม่มีทางคนอย่างดาไม่มีวันญาติดีกับผู้ชายคนนั้นแน่ ปากพล่อย พูดมาก เราเองก็แปลกใจเหมือนกันกับคนอื่นเขาพูดดี แต่กับเรามีเรื่องกันอยู่เรื่อยเลย เธอจะรักจะชอบหรือว่านิยมเขาก็ตามใจ แต่อย่าลากเราเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย”

ดาริกาพูดออกไปแล้วรู้สึกใจหาย แปลกใจตัวเองว่าพูดแรง ๆ ออกมาได้ยังไง แต่ก็ช่างเถอะ หญิงสาวสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่มองผู้ชายคนนี้ในแง่ดี แต่บางครั้งกลับคิดถึงจนอยากสลัดชายร่างสูงใหญ่ให้ออกจากห้วงความคิดให้ได้

“แต่เราได้ยินเขาพูดถึงเธอบ่อย ๆ เหมือนกันนะ”

ดาริกาเชิดหน้าขึ้นสูงเมื่อได้ยินเข็มทองพูดอย่างนั้น เวลานี้เธอต้องการลบภูผาออกไปจากความรู้สึกให้ได้

“เลิกพูดถึงชายคนนี้ได้แล้วทำให้ขุ่นใจเปล่า ๆ”

ทว่า ประตูห้องพลันเปิดออก สองสาวหันไปมองพร้อมกัน สาวร่างสมส่วนผิวสีน้ำผึ้งก้าวเข้ามา

“ว่าไงจ๊ะเด็ก ๆ คุยอะไรกันอยู่หน้าตาซีเรียสจัง”

สาวงามอดขำคำพูดเพื่อนสาวไม่ได้ ทองสายเป็นคนอารมณ์ดี มักมีคำพูดแปลก ๆ ชวนหัวเราะบ่อย ๆ เพราะอย่างนี้นี่เองเธอจึงเข้ากับเผชิญได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย

“ก็คุยเรื่องทั่ว ๆไป แล้วคุณเผชิญเขากลับไปแล้วเหรอ”

“จ้ะ กลับไปแล้ว เขาขอแบ่งสื่อการสอนบางส่วนไปเผื่อคุณภูด้วย เธอคงไม่ว่าอะไรนะ”

ทันทีที่ทองสายพูดจบ ดาริกาลุกพรวดจนเพื่อนสาวตกใจ เม้มปากเหยียดจนเกือบเป็นเส้นตรง เสียงเข้มด้วยความไม่พอใจ

“ไม่ได้นะ ถ้าเอาไปให้นายภูคนนั้นเราไม่ยอม เราจะไปเอาคืนเดี๋ยวนี้”

ดาริกาทำท่าจะไป สองสาวช่วยฉุดร่างบางเอาไว้ แล้วกดให้นั่งลง

“น่าเกลียดน่าดา”

“นั่นซิ เธออย่าใจดำนักเลยน่า ถ้าเธอไปเอาคืนกลับมา ไม่สงสารเด็กตาดำ ๆ ที่ขาดแคลนสื่อการเรียนการสอนหรือไง เธออย่าเอาเรื่องส่วนตัวไปเกี่ยวกับเรื่องงานสิ คิดดูให้ดีผู้ที่น่าสงสารที่สุดก็คือเด็ก ๆ เหล่านั้นอย่าวู่วามจะทำอะไรต้องคิดให้รอบคอบเสียก่อน เราเป็นถึงครูบาอาจารย์แล้วนะ”

ทองสายเตือนสติแกมสั่งสอน สาวงามจึงสงบลงได้ หน้าเผือดสีนึกโกรธตัวเองที่เอาแต่อารมณ์เป็นใหญ่ จนลืมนึกถึงความถูกต้อง

“ขอโทษนะ เราลืมตัว เพียงแต่เราไม่ชอบขี้หน้าเขาเท่านั้น”

ทองสายจ้องหน้าครูสาวคนสวย รู้สึกหนักใจไม่น้อยที่เธอไม่ญาติดีกับภูผาเสียที

“เราจะทำไงดีน๊า ที่จะทำให้เธอกับเขาดีกันได้”

“หยุดความคิดนั้นได้เลย ไม่มีทางหรอกทองสาย ผู้ชายปากเสียคนนั้นเราไม่อยากคุยด้วยหรอก”

ทองสายยิ้ม ๆ เมื่อได้ยินดังนั้น รีบคว้าหมอนและผ้าห่มเตรียมจะนอน แต่ไม่วายพูดให้คนได้ยินสะดุ้ง

“เขาว่าคนที่เกลียดกันมาก ๆ ร้อยทั้งร้อยต้องรักกัน และรักกันมากกว่าคนที่รักกันมาก่อนเสียอีก”

เข็มฟ้าหูผึ่ง เธอไม่ต้องการให้เป็นอย่างที่ทองสายพูด นึกชังน้ำหน้าแม่ครูผิวคล้ำคนนี้เสียจริง

“นี่เธอพูดอยู่ได้ ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้หรอกจริงมั้ยจ้ะดา”

เข็มฟ้าทำเสียงเข้ม และคาดคั้นดาริกา บัดนี้ล้มตัวนอนโบกมือไปมา ทำท่าจะหลับมิหลับแหล่

“พอเถอะ เลิกพูดได้แล้ว เราจะนอนเหนื่อยมาทั้งวัน เข็มฟ้าจ๋า เธอช่วยดับตะเกียงด้วย”

เข็มฟ้าไม่ชอบขี้หน้าครูคนสวยที่ออกคำสั่ง แต่เธอก็ทำตามความต้องการ คือดับตะเกียง และดันไปติดข้างฝาด้วยอาการกระแทกกระทั้น แต่หารอดพ้นสายตาทองสายไม่ เธอรู้ดีว่าครูร่างเล็กคนนี้เป็นคนขี้อิจฉาโดยเฉพาะสาวสวยและรวยอย่างดาริกา