3 เข็มฟ้าพยายามเข้าหาภูผา

“คุณเข็มฟ้า เบื่อที่นี่บ้างมั้ย ”

ภูผาถามตรงๆ หญิงสาวเบ้ปาก ถอนลมหายใจยาว ๆ

“ถ้ามีงานอื่นที่ดีกว่านี้ เข็มไม่อยู่หรอกค่ะ เบื่อค่ะ วัน ๆ เห็นแต่ภูเขา ไม่มีความเจริญ ที่สำคัญทำให้เข็มไม่อยากอยู่ก็คืออากาศหนาวเข้าไส้ ใครอยู่ได้ก็อยู่ไปเถอะ เข็มไม่อยู่ด้วยหรอก ถ้าเกิดมีงานดีๆ คุณจะไปกับเข็มมั้ยคะ”

ภูผาไม่ตอบแต่ยิ้มบาง ๆ ผู้หญิงคนนี้ทำงานเพราะความจำเป็นไม่ใช่ทำด้วยใจรัก อย่างว่าใครที่ตกอยู่ในสภาพเช่นเธอคงต้องทำเหมือนกัน เมื่อมีโอกาสต้องคว้าไว้ก่อน เขาอยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงในใจของเขาทำไมเธอทนได้ เขาไม่ได้ยินเสียงบ่น นอกจากรอยยิ้มสนุกสนานเมื่ออยู่ท่ามกลางเด็ก ๆ แต่จะบึ้งงอเมื่อปะทะคารมกับเขาเท่านั้น

อากาศเย็นลงทุกขณะ ลมเริ่มพัดแรงขึ้น ผมเธอปลิวสยาย เข็มฟ้าขยับเข้าใกล้ จนภูผาได้กลิ่นแป้งฝุ่นอ่อน ๆ โชยเข้าจมูก เขาอยากขยับกายออกห่างแต่กลัวเธอจะเสียใจ ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ความคิดสวนทางกัน เข็มฟ้าพยายามทำตัวให้น่ารัก หากว่ามองไกล ๆ เหมือนว่าหนุ่มสาวทั้งสองยืนเบียดชิดกัน

“อากาศเริ่มเย็นแล้ว คุณเข็มฟ้าไม่หนาวหรือครับ ไหนว่าไม่ชอบอากาศเย็น”

ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง ต่างจากเข็มฟ้าอยากจะจับมือใหญ่บีบแน่น ๆ ให้คลายความหนาวเหลือเกิน

“ไม่หรอกค่ะ คุณคุยสนุกดี กลับเข้าบ้านก็ได้แต่นอน วันนี้ไม่อยากหลับแต่หัววันค่ะ”

แย่แล้ว ชายหนุ่มได้แต่รำพึงในใจ เขาอยากปลีกตัวออกจากไป แต่ไม่มีโอกาส ถ้าผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างเป็นดาริกาเขาคงไม่เซ็งขนาดนี้

“คุณภูคะ เข็มถามจริง ๆ เถอะ คุณมีแฟนหรือยังคะ”

ภูผาสะอึก มองหน้าเข็มฟ้านิ่งจนเธอมีความหวังครามครัน

“คุณเล่นถามตรง ๆ อย่างนี้ผมก็เขินแย่สิครับ”

เขายังไม่ทันจะตอบข้อข้องใจ เสียงสวบสาบดังขึ้นทำให้เข็มฟ้าและภูผาถอยห่างจากกัน

“ขอโทษด้วยนะที่รบกวนความสุข แต่เผอิญตรงนี้เป็นทางผ่านเสียด้วยสิ”

เลือดในกายภูผาวิ่งพล่านเมื่อได้ยินเสียงใสแจ๋ว ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร ชายหนุ่มตื่นเต้นจนแทบระงับใจเอาไว้ไม่อยู่ ดาริกากลับมาแล้ว กลับมาตามคำเรียกร้องของหัวใจ เขามองร่างนั้นเต็มตา แม้ว่าท้องฟ้ามืดแล้วแต่ยังจำได้ดี เธอหิ้วและสะพายกระเป๋าพะรุงพะรัง เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ทำให้หญิงสาวกลายเป็นสาววัยรุ่นที่น่ารัก แต่ไม่มีรอยยิ้มให้เขาเลย

“ดาริกา เธอเล่นมาเงียบ ๆ ทำเอาเราตกใจแน่ะ”

เข็มฟ้าทำท่าตกใจ ดาริกาหัวเราะ เสียงใส ๆ ทำให้ภูผากระชุ่มกระชวย ความเพลียเมื่อยล้าหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“ก็เราขอโทษแล้วไง ถ้างั้นขอโทษอีกครั้งก็ได้ที่บังอาจทำลายความสุขของผู้ที่มีความรักในหัวใจ ใครจะไปรู้ว่าเป็นเธอมาพลอดรักกันอยู่ตรงนี้”

ภูผาสุดจะทนต่อคำพูดที่ไม่เป็นความจริง ร่างใหญ่ขยับเข้าใกล้ แต่หญิงสาวถอยห่าง ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นตัวเชื้อโรคที่น่าขยะแขยง

“คุณเข้าใจผิดแล้วครับ เราเพียงแค่คุยกันเฉย ๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอก”

ดาริกาหัวเราะเสียงสะบัด และจ้องตาวาววาม

“คุณอย่าปกปิดความจริงเลยค่ะ พูดแบบนี้เข็มฟ้าจะเสียใจเปล่า ๆ ไม่เห็นเสียหายอะไรนี่คะ คนที่รักกันเป็นเรื่องดีเสียอีก ฉันอีกคนหนึ่งล่ะที่ขอแสดงความยินดีสำหรับความรักของคุณทั้งสอง”

เข็มฟ้ายิ้ม แต่ภูผาหน้ามุ่ย

“ว้า ! คุณดาไปกันใหญ่แล้ว”

ท่าทางดาริกาไม่เชื่อง่ายๆ ทำให้ภูผาร้อนรนที่เธอเข้าใจผิด จึงเดินออกจากที่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ยังได้ยินเสียงเข็มฟ้าคุยเสียงใส

“ถ้าเธอยังไม่มาเราคงคุยกันนานกว่านี้ คุณภูคุยสนุก ไม่เบื่อ อยู่ใกล้แล้วสบายใจ อุ๊ย เราเผลอพูดอะไรก็ไม่รู้ ส่งของมาเถอะเราจะช่วยถือ”

ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง มองเข็มฟ้าอย่างโกรธ ๆ แล้วยกมือเกาศีรษะเหมือนว่าคันเต็มที่ และคำรามเบา ๆ

“แสบจริงนะยายเข็มฟ้า งานนี้เห็นทีแห้วซะแล้วนายภูเอ้ย”

เมื่อหนุ่มสาวทั้งสามถึงที่พัก ทองสายและเผชิญช่วยกันรื้อสื่อการสอนอยู่ข้างนอก ส่วนภายในห้องสองสาวคุยกันเบา ๆ ท่าทางเข็มฟ้ามีความสุขเมื่อพูดถึงครูหนุ่มร่างใหญ่คนนั้น

“เราไม่ยักรู้นะเนี่ย ว่าเธอกับอีตาขี้เก๊กนั่นเป็นแฟนกัน”

หลังจากดาริกาพูดจบ เข็มฟ้าหัวเราะร่วนเหมือนถูกใจเสียเต็มประดา และทำตาหยาดเยิ้ม

“ถ้าเป็นไปได้เราก็อยากให้เขารักเราหรอกนะ แต่นี่เขายังไม่เอ่ยปากบอกความรักเลย เราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่ดูจากตาเขาแล้วคงไม่รังเกียจหรอก ถ้าจะมีผู้นำชีวิต คุณภูผานี่แหละคือคนที่เราต้องการ”