2 คิดถึงคนที่จากไป 1

คำพูดของเพื่อนร่วมงานทำให้ภูผานึกถึงลูกศิษย์ตัวน้อย ๆ หน้าตามอมแมม สวมเสื้อผ้าขาดวิ่น เด็กผู้น่าสงสารส่วนใหญ่จะเป็นชาวเขาผู้ยากไร้ ฐานะไม่ดี ดวงตาที่ไร้เดียงสาทำให้เขาอดสงสารไม่ได้จนต้องสละความสุขส่วนตัว อุทิศตนเพื่อเด็กดอย ภูผาคิดถูกแล้วที่มาอยู่ที่นี่ แม้ว่าเงินเดือนที่ได้รับจะน้อยนิด แต่ก็มีความสุข เขาอยากพัฒนาเด็ก ๆ ให้มีคุณภาพกว่านี้ ปัญหาอยู่ที่เงินทุนสนับสนุนมีน้อยเต็มที ยิ่งคิดยิ่งสะท้อนใจ ทำไมนะคนเราเกิดฟ้าเดียวกันแท้ ๆ จึงแตกต่างกันมากมายถึงเพียงนี้

“วันนี้เราจะทำอะไรกินดี คุณมีเมนูอาหารเช้าหรือยังครับพ่อครัวมือเอก”

ภูผาพูดติดตลกเพราะไม่ต้องการนึกถึงเด็กผู้น่าสงสารเหล่านั้น ครูตัวป้อมผิวคล้ำพ่นลมออกปากเป็นควันขาวเหมือนสัตว์ประหลาด

“คงเป็นแกงจืดหน่อไม้ไผ่หวานกับน้ำพริกผักจิ้ม เห็นทีทำเสร็จต้องแบ่งให้สาว ๆ บ้านโน้นบ้าง เผื่อมีอะไรอร่อย ๆ ติดถ้วยกลับมาเป็นลาภปากของเรา”

สาว ๆ ที่เผชิญกล่าวถึงก็คือครูอาสาผู้หญิง มีบ้านพักห่างออกไป ครูสาวบ้านนั้นมี ดาริกา ทองสาย และเข็มฟ้า สามสาวมีความสวยแตกต่างกันออกไป ภูผาใจหายเมื่อนึกถึงดาริกานางในดวงใจ เธอจากป่าหนาวไปสามวันแล้วป่านนี้คงเที่ยวสนุกกับผู้ชายคนนั้น คนที่ตามมาส่งเมื่อครั้งก่อนที่เธอกลับบ้าน ดาริกาไม่เดือดร้อนเรื่องเงินเพราะฐานะทางบ้านดี ผู้ชายคนนั้นคงมีฐานะเท่าเทียมกัน ดูไปแล้วก็เหมาะสมกันดี ถ้าเธอเบื่อที่นี่คงกลับไปเป็นคุณนายให้กับเขา

ภูผาใช้เวลาทั้งหมดทุ่มให้กับเด็ก ๆ ที่ล้อมหน้าล้อมหลังฟังเขาเล่านิทาน เด็กน้อยหน้าตามอมแมม ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ทำให้เขาลืมดาริกาไปได้ชั่วคราว ลูกศิษย์ตัวน้อยเริ่มพูดภาษาไทยได้บ้างแล้ว นับว่าเป็นความสำเร็จอีกขั้นหนึ่งของพวกเขา

“ครูครับ เมื่อไหร่ครูดาจะกลับมา ”

เด็กชายชาวเขาร่างผอมบาง ชื่อซือปาถาม ภูผาเจ็บปลาบที่ใจ เขาจับศีรษะลูกศิษย์ตัวจ้อยโคลงไปมา

“เดี๋ยวก็คงจะมาแล้วล่ะ เราคิดถึงครูดามากหรือไง ”

“ครับ ครูดาสวย ใจดี ทำขนมให้กินบ่อย ๆ”

ลูกศิษย์ยิ้มจนเห็นฟันกร่อนดำ ชายหนุ่มยิ้มเศร้า ก่อนที่จะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู รู้ว่าเย็นมากแล้วจึงเดินไปส่งลูกศิษย์ตัวจ้อยกลับบ้าน

เมื่อกลับมาที่พักเขายังคงยืนเหม่อมองภูเขาสูงทะมึน จากลูกหนึ่งไปยังลูกหนึ่ง ป่านนี้ดาริกากำลังทำอะไร เธอจะคิดถึงป่าหนาวบ้างหรือไม่ แล้วเมื่อไหร่จะกลับมา

ลมพัดแรงและเย็นขึ้นเรื่อย ๆ เสียงกอไผ่ลู่ลม ลำไผ่เสียดสีกัน ดังหวีดหวิวเศร้าสร้อย เหมือนใจเขาเวลานี้มันเมื่อยล้าเต็มที เขาจะทำอย่างไรหากว่าสาวสวยไม่กลับมา

“คุณภูคะ”

เสียงนุ่มหวานปลุกภวังค์ครูหนุ่มให้หันมองต้นเสียง เข็มฟ้านั่นเอง เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก รูปร่างสมส่วนแต่หน้าตาน่ารัก และยิ้มหวานได้ทุกเมื่อ เขาอดคิดเล่น ๆ ไม่ได้ ถ้าไม่มีดาริกาอยู่ในใจ เขาอาจจะชอบเธอก็ได้

“ครูเข็มฟ้านี่เอง เล่นเอาผมตกใจคิดว่านางฟ้าที่ไหนเสียอีก”

เข็มฟ้ายิ้มเอียงอาย หน้าแดงซ่าน เธอพอใจครูหนุ่มรูปร่างบึกบึนคนนี้ แต่ไม่กล้าแสดงออกมาให้เขารู้

“ขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจ เข็มเห็นคุณยืนอยู่คนเดียวคิดว่าคงเหงา ถ้าไม่รังเกียจเข็มขอคุยด้วย”

“ผมคงเป็นคนใจร้ายมาก ถ้ารังเกียจสาวสวยอย่างคุณ ผมกำลังหาเพื่อนคุยอยู่พอดี คุณเผชิญก็ไม่ว่าง มัวแต่อาบน้ำ คุณเชื่อไหม เห็นตัวดำเป็นเจ้าเงาะอย่างนั้น อาบน้ำทีเป็นชั่วโมงเลยนะ”

“จริงเหรอคะ ไม่น่าเชื่อ เข็มเสียอีกเป็นผู้หญิงแท้ ๆ ยังอาบน้ำแค่แปปเดียว อากาศเย็นแบบนี้ ถ้าขืนอาบน้ำนานตะคริวจะกินเอา ความจริงเราอยู่บนดอยก็ดีนะคะ สวยและเห็นไกลดี”

หญิงสาวชวนสนทนา ภูผาเหลือบมองด้านข้างของสาวร่างเล็กเห็นว่าสวยมีเสน่ห์ เข็มฟ้ามาจากครอบครัวที่มีฐานะไม่ดี เธอเคยบอกกับเขาว่าหางานอื่นไม่ได้ จึงมาทำงานนี้แก้ขัดไปก่อน เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอมาทำงานนี้เพราะความจำเป็นไม่ได้รักอาชีพครูเลย

“ดูสิคะ มุมโน้น พระอาทิตย์กำลังตกดิน สวยจริง ๆ ค่ะ”

เธอชี้ชวน เขาอดมองตามไม่ได้ ความจริงพระอาทิตย์ตกดินก็เห็นเป็นประจำ เหมือน เดิมทุกอย่าง เพื่อเป็นการถนอมน้ำใจ เขาจำต้องพยักหน้าทำเป็นเห็นพ้องต้องกัน หญิงสาวยิ้มหวานสบตาสีสนิมเหล็กคู่นั้น ภูผารู้สึกแปลก ๆ ต่อท่าทางครูสาว