17 อาคมเข้าห้องดาริกา

“มันก็เป็นอย่างงี้แหละ แตะผัวไม่ได้เลย พูดจาหยาบคายไม่เข้าหูคน หนูอย่าใส่ใจเลยนะลูก แม่รู้ที่หนูโดนว่าก็เพราะดารินกลัวหนูจะแย่งสมบัติ พวกงกทั้งหลาย ใครอยากได้อะไรแม่ให้ได้หมด ตายไปแล้วก็เอาไปไม่ได้หรอกนะ”

ดาริกาเริ่มกระจ่างเดี๋ยวนี้เองว่าที่พี่สาวทำท่าหมางเมิน เพราะกลัวเธอจะแย่งสมบัติ ทำไมคนมีการศึกษาสูง ๆ ถึงมีความคิดเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้ ขนาดเป็นพี่น้องกันยังคิดชั่ว ถ้าเธอไม่ใช่น้องป่านนี้คงถูกฆ่าหมกป่าไปแล้วก็ได้

หญิงสาวน้อยใจต่อความคิดของพวกพี่ ๆ เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าการกลับมาในครั้งนี้จะทำให้บ้านสงบสุขหรือว่าลุกเป็นไฟ

‘เราไม่ได้หวังอะไรจากทางบ้านจริง ๆ กลับมาเพื่อให้พ่อแม่มีความสุข ทำไมพวกพี่ถึงได้คิดแต่เรื่องเงินทอง คนเราแม้ว่ามีเงินมากถ้าใจว้าวุ่นจะมีความสุขได้ยังไง เราคิดถูกหรือคิดผิดนะที่กลับมาอยู่บ้าน’

หญิงสาวรำพัน นอนไม่หลับตั้งแต่พี่สาวต่อว่าแม่ เหมือนว่าไม่เคารพนับถือ อะไรที่ทำให้พี่เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ที่เขาพูดว่าเงินทองไม่มีพี่มีน้องเห็นจะจริงก็คราวนี้

เกือบเที่ยงคืนหญิงสาวไม่อาจข่มตาหลับลงได้ เสียงเคาะประตูเบา ๆ ทีแรกคิดว่าหูแว่วไปเสียอีก แต่เสียงเคาะยังคงซ้ำกันไปมาหลายครั้งจึงเดินไปเปิดประตู พอประตูแง้มออกจากกัน ดาริกาผงะเพราะร่างที่แทรกเข้ามานั้นคืออาคมพี่เขยนั่นเอง เขาจ้องมองร่างน้องเมียด้วยสายตาวาว

“พี่อาคมเข้ามาในห้องดาทำไมคะ ดึกแล้วใครเห็นเข้าน่าเกลียดนะคะ”

ร่างใหญ่หาได้หยุดไม่ กลับสืบเท้าเดินเข้ามาเร็ว ๆ หญิงสาวใจเต้นแรง เตรียมตัวระวังเต็มที่

“ไม่เห็นน่าเกลียดอะไรเลย พี่มีเรื่องอยากคุยกับดาหลายวันแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักที”

“ถ้างั้นออกไปคุยข้างนอกดีกว่าค่ะ คุยในนี้ไม่เหมาะหรอก”

“โธ่น้องดา เราคนกันเองแท้ ๆ มาเถอะมานั่งคุยกับพี่”

อาคมถือวิสาสะนั่งลงบนเตียง หญิงสาวโกรธจนตัวสั่นเดินออกจากห้อง แล้วเคาะประตูห้องพ่อเพื่อขอความช่วยเหลือ ชายสูงอายุเปิดประตูออกมา และเลิกคิ้วขึ้นสูงพลางถามลูกสาวด้วยความสงสัย

“มีอะไรรึลูกดา”

“พี่อาคมค่ะ เข้าไปในห้องดาบอกว่ามีเรื่องจะพูดด้วย ไล่ยังไงก็ไม่ออก พ่อช่วยดาด้วยค่ะ”

สีหน้าท่านแดงก่ำด้วยความโกรธสุดขีด ท่านอาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดีว่าลูกเขยคิดอะไรกับลูกสาวคนเล็ก จึงเรียกแม่ลุกออกไปด้วย และเปิดประตูห้องลูกสาวเห็นลูกเขยตัวดีนอนหงายกระดิกเท้าอย่างอารมณ์ดี ท่านชี้นิ้วสั่นระริก ตวาดเสียงดังด้วยความโกรธ

“อาคม ออกไปจากห้องลูกดาเดี๋ยวนี้นะ”

อาคมสะดุ้ง ตกใจสุดขีดไม่คิดว่าพ่อตาจะเข้ามา เขาลนลานออกจากห้องหญิงสาว และปะทะกับดารินที่เข้ามาเพราะเสียงพ่อดังลั่น

“มีอะไรกันคะพ่อ”

“ก็ผัวเอ็งไง หนอยแน่เข้ามาในห้องน้องได้ไงกลางค่ำกลางคืน ไล่ก็ไม่ออกทำอย่างนี้มันหมายความว่าไงหือ”

ดารินมองหน้าสามีและพ่อสลับกันไปมา สีหน้าเคร่งเครียด

“ถ้าผู้หญิงไม่ให้ท่าเขาจะเข้ามาทำไม”

ดาริกาตกตะลึงไม่คิดว่าพี่สาวจะพูดเช่นนี้

“ไม่จริงนะคะพี่ดาริน ดาไม่เคยให้ท่า ดาไม่ชอบเลย พี่อาคมมองด้วยสายตาแปลก ๆ พี่ควรจะดูแลเขาให้มากกว่านี้ ดาเสียใจที่พี่คิดแบบนี้ ถ้าไม่ได้ยินด้วยหูตัวเองดาไม่เชื่อเป็นอันขาดว่าพี่คือคำพูดของพี่สาวตัวเอง”

หญิงสาวร้องไห้อย่างสุดกลั้น แม่เข้าไปกอดด้วยความสงสาร และหันไปมองดารินด้วยสายตาผิดหวังอย่างรุนแรง

“อ๋อแสดงว่าแกเกลียดผัวฉันใช่มั้ย ยายน้องเลว”

“ดาริน เกินไปแล้วนะนี่แน่ะ”

พ่อสุดจะทนต่อคำพูดหยาบคาย ฝ่ามือตวัดลงหน้าบุตรสาวเต็มแรง ดารินหน้าร้อนฉ่าเจ็บไปทั่วทั้งซีกหน้า น้ำตาไหลเป็นทาง

“พ่อตบหน้ากนู”

“ใช่ รักผัวจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ถ้ามันแน่จริงก็พากันหอบผ้าไปอยู่กับมันสิ จะดูว่เจ้านั่นจะมีปัญญาหาเลี้ยงแกมั้ย”

ดารินตกตะลึง ไม่คิดว่าพ่อจะกล้าไล่ให้ออกไปอยู่ข้างนอก เคียดแค้นน้องสาวยิ่งนัก อยากจะขยี้ให้แหลกคามือ

“นี่พ่อไล่หนู พ่อไล่หนูรึคะ”

“ใช่จะทำไม คนมีความคิดต่ำ ๆ อยู่บ้านนี้ไม่ได้ บริษัทถ้าไม่มีแกสองคนมันคงไม่ถึงกับล่มจมหรอกวะ”

คุณมานะโกรธเต็มที่ เสียงดังลั่น หลังจากพี่สาวจากไป ร่างชายสูงวัยซวนเซทำท่าจะล้มลง ดาริกาเข้าไปประคองรับเอาไว้ทันท่วงที และถามด้วยเสียงระรัวเร็ว

“พ่อขา พ่อ เป็นอะไรไปคะ”