14 ดาริกากลับบ้าน

“ภูผาคะ เข็มฟ้าเป็นผู้หญิงที่เกิดมาไม่มีอะไรเลย ไม่เคยสมหวัง คุณเป็นที่พึ่งครั้งสุดท้ายของเธอ คุณควรเข้าใจเธอบ้างนะคะ ถ้าไม่มีดาสักคนคงทำให้เธอดีขึ้นดาจะต้องไปค่ะ”

“ดาผมไม่เข้าใจคุณเลยจริง ๆ จะทำตัวเป็นแม่พระหรือว่าจะกลับไปหาผู้ชายคนนั้นกันแน่ คุณถึงดื้อดึงจะไปท่าเดียว”

ภูผาจับร่างบอบบางดันออกห่างจากตัว ยกแขนปาดน้ำตาจนเหือดแห้ง เสียงเขาที่พูดทั้งดังและเข้ม ตาดุกร้าว ดาริกาใจหายวาบ แต่ก็ดีเมื่อเขาพูดออกมาอย่างนี้ เธอจะได้หาเรื่องไปจากที่นี่ง่ายกว่าเดิม

“ก็คงเป็นอย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหละ”

เสียงเครือน้ำตาคลอ ภูผาผงะถอยหลังตาค้าง และทรุดนั่งเหมือนคนสิ้นเรี่ยวแรงมองเธออย่างผิดหวัง

“ไม่น่าเลยดาริกา ผมดูคุณผิดจริง ๆ ที่คุณเลือกไสให้ผมชอบเข็มฟ้าเพราะเหตุนี้เอง คุณน่าจะบอกผมตรง ๆ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเหนี่ยวรั้งคุณเอาไว้อีกต่อไป ลาก่อน”

ร่างหนาใหญ่ก้าวลงจากบ้านไปอย่างเงียบ ๆ หญิงสาวทรุดร่างกับพื้นร้องไห้ การจากคนที่รักไปมันปวดร้าวทรมานจวนเจียนตาย ดาริกาเพิ่งจะประสบด้วยตัวเอง เขาคงจะเกลียดและโกรธเธอมาก แต่เธอต้องการที่จะไปในสภาพเช่นนี้

ดาริกาสะพายกระเป๋ายืนแหงนหน้าขึ้นฟ้าด้วยความเศร้าเหงาหงอย สายลมยังคงพัดกระทบผิวกายจนเย็นสบาย แต่เธอไม่รับรู้สึกใด ๆ อีกแล้ว เพราะมีแต่ความเศร้าจนอยากจะร้องไห้

“ลาก่อนโรงเรียนและเด็กที่น่ารัก ลาก่อนป่าหนาว จะไม่มีความรักเกิดขึ้นที่นี่อีกแล้ว ลาก่อนทุกสิ่งทุกอย่าง”

ดาริกาเดินด้วยเท้าที่มั่นคง ก้มหน้าซ่อนน้ำตาเอาไว้ มีเพียงเผชิญและทองสายเพียงสองคนที่มาส่ง ไม่มีแม้แต่เงาของภูผา เขาคงจะโกรธและเกลียดเธอมาก หญิงสาวยกมือโบกให้เพื่อนทั้งสองไปมาก่อนจะก้าวขึ้นรถ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมาอีก จากนั้นนั่งก้มหน้าน้ำตาพาลจะไหลออกมาเสียให้ได้

หารู้ไหมว่าบนบ้านพักครูชายโสดหลังนั้น ภูผามองรถโดยสารจนลับไปจากสายตา ดวงตาเขาแดงช้ำไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว ร่างใหญ่เกาะเสาแล้วค่อย ๆ รูดลงนอนที่พื้น ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับไปไหน บัดนี้เขาไม่มีหัวใจอีกแล้ว

ชายสูงอายุผมสีดอกเลากอดร่างบางของดาริกาที่โผเข้าหาเหมือนลูกนกซุกหาความอบอุ่นด้วยเนื้อตัวสั่นเทา และร้องไห้เบา ๆ คนที่เห็นคงคิดว่าเธอร้องไห้เพราะคิดถึงพ่อ แต่ความจริงเธอร้องไห้ให้กับความชอกช้ำที่ตัวเองประสบมา

“พ่อดีใจที่หนูมาอยู่บ้าน ที่นั่นไม่เห็นมีอะไรดี วัน ๆ เจอแต่ความแห้งแล้ง ลำบากกันดาร อากาศรึก็หนาวเข้ากระดูก ปล่อยให้คนอื่นไปพัฒนาบ้าง ลูกอยู่นานแล้วนะไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น มาช่วยพ่อทำงานที่บริษัทเราดีกว่า ทำให้มันเป็นปึกแผ่น ดาริกาพ่อยินดีต้อนรับการกลับมาของลูก”

“ค่ะพ่อ”

คุณมานะกอดลูกสาวคนเล็กจนแน่น หญิงสาวซบลงกับอกกว้างของบิดาเป็นการซ่อนน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา พ่อก็คือพ่ออยากให้ลูกอยู่ใกล้ ๆ แม่เข้ามาลูบเนื้อตัวหน้าตา หญิงสาวไม่เคยรู้สึกอบอุ่นอย่างนี้มาก่อน ในโลกนี้คงไม่มีใครรักเธอมากเท่าพ่อกับแม่อีกแล้ว

“ดูซิผิวคล้ำไปมาก ลูกเอ้ยคงจะลำบากแย่เลย วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยแม่จะทำให้”

“ไม่หรอกค่ะแม่ ดาอยากพักมากกว่า แล้วนี่พี่ธานินทร์กับพี่ดารินล่ะคะไปไหนกันหมด”

เธอถามหาพี่สาวและพี่ชายทั้งสอง เพราะตั้งแต่กลับมายังไม่เห็นหน้า ทำให้อดสงสัยไม่ได้ แม่พาลูกสาวนั่งเก้าอี้ก่อนที่จะยกน้ำเย็นมาให้

“พี่ทั้งสองยังไม่กลับจากบริษัทจ้ะ เย็น ๆ ถึงจะมารวมกันที่นี่”

ดาริกามีพี่สาวและพี่ชายอย่างละหนึ่ง แต่ละคนต่างแต่งงานกันหมดแล้ว แต่ไม่มีลูกจึงพาคู่ของตัวเองมาพักรวมอยู่ที่บ้านหลังนี้ ลูกเขยและลูกสะใภ้ต่างก็ทำงานที่บริษัทของครอบครัวเช่นกัน

เย็นวันนั้นทุกคนกลับมารับประทานข้าวเย็นด้วยกัน พ่อดีใจไม่น้อยที่ลูก ๆ อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา

“ดีแล้วล่ะน้องดาที่กลับมา พี่ดีใจ๊ดีใจ จะได้ช่วยกันทำงานที่บริษัท เรามีโครงการที่จะขยายบริษัทอีกด้วยนะ ทุกวันนี้พี่ก็เหนื่อย น้องดามาช่วยอีกคนคงจะเบาไปมากทีเดียว”

พี่สะใภ้ชื่อฉายเฉิดเป็นสาวสวยแต่งตัวเปรี้ยว เวลาพูดจะจีบปากจีบคอไม่มีใครเห็นว่าผู้หญิงคนนี้สวยนอกจากพี่ชายเพียงคนเดียว

“นั่นน่ะซิน้องดา พี่ว่าน้องดาผ่านความยากลำบากมาแล้วคงจะสู้งานที่บริษัทเราได้พี่พยายามปูทางเอาไว้ให้น้องดาโดยตรงเลยนะ”