13 ความขมขื่น

“ถ้าเขารักกัน ดาก็จะหลีกทางให้”

ทองสายจ้องหน้าเหมือนไม่เชื่อ จับไหล่เพื่อนสาวสั่นไปมา

“หมายความว่าไง เธอจะยอมแพ้ผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นเหรอ อย่าเชียวนะถ้าเธอไปเท่ากับว่าเปิดทางให้คนฉวยโอกาส คิดเหรอว่าคุณภูเขาจะยอม ในเมื่อเขารักเธอ ไม่มีทางที่จะอยู่กับคนอย่างนั้นหรอก”

ดาริกาถอนหายใจ เวลานี้ท้อเสียแล้ว หมดแรงและกำลังใจที่จะต่อสู้อีกต่อไปแล้ว ทั้งเหนื่อยและเมื่อยล้า

“บางครั้งนะทองสายเราก็มีเหตุผลส่วนตัวของเราในการที่จะทำอะไรลงไป เธออย่ามาห้ามเราให้ยากเลย”

ดาริกาพูดไปน้ำตาไหลเป็นทางด้วยความขมขื่น ทองสายส่งผ้าเช็ดหน้าให้ซับน้ำตา

“เราอยากฉีกเนื้ออีนังคนนั้นนัก ทำไมนะต้องเกิดมาทำลายคนอื่นด้วย ทั้งที่เขาก็ไม่ได้คิดร้ายอะไร”

“พรุ่งนี้เราคงต้องไปแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง เราจำเป็นที่จะต้องจากที่เรารักและคนที่รัก”

ครูสาวน้ำเสียงเศร้าสร้อย ทองสายใจหายไม่นึกว่าดาริกาจะท้อง่าย ๆ เธอเห็นใจดาริกามากที่สุด ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ การกระทำของเข็มฟ้าทำลายจิตใจของดาริกามากเกินไป ถ้าเข็มฟ้าออกจากโรงพยาบาลเธอจะย้ายตัวเองไปอยู่ที่อื่นจะไม่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันเด็ดขาด

“ไม่ได้นะเธอจะทิ้งเด็ก ๆ ที่รักไปได้ไง ไหนว่ารักเด็ก สงสารเด็กไงล่ะ แค่เพียงผู้หญิงหน้าด้านคนเดียว เธอจะกล้าทิ้งทุกอย่างที่สร้างมากับมือเชียวหรือ ป่าหนาวแห่งนี้ที่เธอชื่นชอบเป็นสิ่งที่ฝันอยากมาเจอ อยากมาอยู่ พอได้มาอยู่จริง ๆ เธอกลับหนีไป ไม่ได้เรื่อง”

คำพูดของทองสาย ทำให้ดาริกานึกถึงวันที่เดินทางไปจากที่นี่คงเจ็บปวดข้างในลึก ๆ คงอีกนานกว่าจะมาหรือไม่มาเลยตลอดชีวิต เธอจะทิ้งอดีตที่ขมขื่นเอาไว้ พยายามจะลืมให้หมดและฝังทุกอย่างเอาไว้ให้ลึกที่สุด เท่าที่ผ่านมาก็พอใจกับสิ่งที่ได้รับ รู้จักรสชาติของความรักแล้ว จึงรู้ว่ามีความสุขมาก

ภูผาคงเหงาได้ไม่นาน พอได้คนเอาใจเก่ง ๆ อย่างเข็มฟ้าเขาคงหายคิดถึงเธอไปเอง คืนนั้นทั้งคืนหญิงสาวนอนไม่หลับ เพราะคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง ให้คำตอบว่าจะต้องไปจากที่นี่แน่นอน

ดาริกาเก็บเสื้อผ้าตั้งแต่เช้าตรู่ ทองสายตื่นขึ้นมารู้ทันทีว่าหญิงสาวไม่อยู่ที่นี่แน่แล้ว เธอจึงวิ่งลงจากบ้านไปเคาะประตูบ้านพักชายโสดด้วยความร้อนรน

“เปิดประตูหน่อยค่ะคุณภู เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

เสียงเคาะระรัวปลุกให้สองหนุ่มตื่นขึ้นพร้อมกัน ภูผาขยับปมผ้าขาวม้าเดินออกมาเปิดประตูหน้าตายับยู่ยี่ ทองสายเห็นถึงกับปิดตา

“อุ๊ย ขอโทษครับ ผมขอใส่เสื้อก่อน”

เขาออกมาอีกครั้งด้วยเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ทองสายจึงเล่าเรื่องเกี่ยวกับดาริกาจนปากคอสั่น ภูผาสะดุ้งใจหายไม่คิดว่าดาริกาจะด่วนตัดสินใจแค่เพียงเรื่องนี้

“คุณต้องไปห้ามเธอนะคะ ไม่อย่างนั้นดาไม่อยู่แน่ ท่าทางจะไปจริง ๆ เสียด้วยค่ะ”

ภูผาวิ่งเร็วที่สุดในชีวิตไปที่บ้านพักครูสาว ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นดาริกาบรรจงเก็บของลงกระเป๋า ชายหนุ่มโผกอดด้านหลังแน่นซบหน้ากับลำคอระหง

“ปล่อยดาค่ะ”

“ไม่และคุณหยุดเก็บของได้แล้ว”

เขาดึงมือดาริกาไว้ หญิงสาวหันหน้ามองเขา ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา

“เราพูดกันรู้เรื่องแล้วนี่ ผมรักคุณ คุณยังจะหนีผมไปอีกหรือ”

ดาริกายังไม่หยุดเก็บของ ชายหนุ่มจึงแย่งกระเป๋าแล้วเทสิ่งของที่อยู่ข้างในออกมาจนหมด ดาริการ้องไห้หนักยิ่งขึ้น เขากอดแน่นจูบตามซอกคอไปมา ทำเอาหญิงสาวสะท้านไปทั้งร่าง พยายามแกะมือเขาออกจากตัว แต่เขากลับกอดเธอแน่น

“ปล่อยเถอะค่ะ แม้คุณจะรั้งอย่างไรก็ตาม ดาต้องไป อย่าขวางดาเลยนะคะ ดาจะไปเพื่อให้อีกชีวิตหนึ่งมีความสุข ไม่อยากเป็นฆาตกรฆ่าคนโดยไม่ตั้งใจค่ะ”

“คุณคิดอะไรบ้า ๆ คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้รักเข็มฟ้าแม้แต่นิดเดียว แม้คุณไปแล้วผมก็ไม่รักผู้หญิงคนนั้น เขาเทียบคุณไม่ได้เลย ดาผมรักคุณรักมากและชีวิตนี้ถ้าขาดคุณไปแล้วผมคงไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป”

ใบหน้าหล่อเข้มซบหน้ากับอกหญิงสาว ความเปียกชื้นนั้น เธอรู้ว่าเขาร้องไห้ จึงยกมือลูบเส้นผมเขา ทั้งที่ใจจะขาดเสียให้ได้