12 ดาริกายอมเจ็บ

ทองสายเดินเข้ามาจ้องหน้า เม้มปาก น่ากลัวเสียจนครูสาวทั้งสองขยับถอยร่างห่างออกมา

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ คนเขารักกันเธอก็น่าจะดีใจ ในเมื่อเขาไม่รักเธอ เธอควรจะทำใจซะ ไม่ใช่มานั่งโกรธแค้นแบบนี้ เป็นถึงครูบาอาจารย์ทำให้ถูกหน่อย ทำตัวอย่างนี้แล้วจะไปบอกไปสอนเด็กได้อย่างไง ในเมื่อครูเป็นเสียเอง”

“หยุดนะสายทองเธอไม่เกี่ยว”

“เธอนั่งแหละหยุดเข็มฟ้า หยุดบ้าได้แล้ว”

ทุกคนหันไปที่ประตู ชายหนุ่มร่างใหญ่ก้าวเข้ามา ใบหน้าขึงขังดูน่ากลัว เขาจับมือดาริกาและประคองกอด เข็มฟ้าเห็นอย่างนั้นก็โกรธมากยิ่งขึ้นส่งเสียงร้องกรี๊ด กรี๊ด แล้วเข้ามาดึงคนทั้งสองออกจากกันจนสุดแรง จนชายหนุ่มลืมตัวต้องผลักจนกระเด็นออกไป

“คุณออกไป ถ้าจะบ้าก็บ้าคนเดียว คนเขารักกันอยู่ดี ๆ จะมาทำลาย เธอมันบ้าไปแล้วเข็มฟ้าผมเคยบอกรักคุณหรือเปล่า ก็เปล่าเลย คุณคิดไปเองทั้งนั้น”

เข็มฟ้าตกใจและช็อกไปครู่หนึ่ง เธอเข้ามากอดขาเขาแน่น ซบหน้าเกลือกกลิ้งบนหลังเท้า ดาริกาผงะออก มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสมเพช

“ภูขา เข็มรักคุณค่ะ รักคุณคนเดียว คุณน่าจะเห็นใจความรักที่เข็มมีต่อคุณบ้าง อย่าทำร้ายน้ำใจเข็มต่อไปอีกเลย”

ชายหนุ่มจับร่างเล็กบางลุกขึ้น หญิงสาวโผกอดเขาแน่นเกลือกใบหน้าไปมา ดาริกาเมินหน้ามองทางอื่นด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก

“หน้าด้านสิ้นดี”

ทองสายเผลอพูดออกมาด้วยความหมั่นไส้ ดาริกาก้าวออกจากห้อง ทองสายคว้าแขนเอาไว้

“เธอจะไปไหน ไปไม่ได้นะต้องอยู่ที่นี่”

“ดาอยู่ไม่ได้หรอกค่ะ ดาอายที่เกิดเรื่องอย่างนี้ ดาจะไป ไปให้เร็วที่สุด”

ภูผาดันเข็มฟ้าออกจากร่างและจับแขนดาริการักไว้แน่น กอดร่างบางแนบอกด้วยความรัก ลูบเรือนผมไปมา เข็มฟ้าเห็นดังนั้นร้องกรี๊ดขึ้นมาอีก หนุ่มสาวทั้งสองผละร่างออกจากกัน เข็มฟ้ามีความรู้สึกว่าหัวใจเหมือนถูกควักออกจากอก และเหยียบขยี้ให้แหลกสลาย เธอวิ่งออกจากห้องพัก โดยวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง

ร่างนั้นโซซัดโซเซไปมา วิ่งและวิ่งฝ่าเท้าเปล่าเหยียบลงบนก้อนหิน ซึ่งมันพลิกคว่ำจนร่างเล็กม้วนตีลังกากลิ้งลงดอย กระแทกกระทบกับแง่งหินแล้วตีลังกาไปหลายตลบ จนที่สุดเสียงดังโพล๊ะ เธอเจ็บแปลบที่ศีรษะ ร่างแน่นิ่งซบตรงซอกหินก้อนใหญ่ เลือดไหลออกมาเป็นลิ่ม ๆ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก หญิงสาวสลบทันที จะมีเพียงลมหายใจที่แผ่วเบาเต็มที

ดาริการู้สึกว่าตัวเองผิดมากที่เป็นต้นเหตุทำให้เข็มฟ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนต้องส่งโรงพยาบาล ถ้าเธอไม่รักกับภูผา เข็มฟ้าคงไม่ต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ เห็นทีต้องตัดใจจากเขาเสียที ไปให้ไกลจากที่นี่เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยาก หญิงสาวยินดีเป็นผู้เสียสละเพื่อให้คนอื่นได้รับความสุข คิดว่าเป็นการทำบุญครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

หญิงสาวแวะไปเยี่ยมเข็มฟ้าบ่อย ๆ อาการก็เริ่มดีขึ้น เข็มฟ้าไม่สนใจใครนอกจากภูผาเพียงคนเดียว พอเห็นหน้าเขา ตาเธอจะเป็นประกาย แสดงอาการดีใจออกมาอย่างชัดเจน ดาริกาเห็นแล้วถึงกับถอดใจ

“คุณภู”

เข็มฟ้าเรียกภูผาเสียงดัง ชายหนุ่มเดินเข้าไปหา เข็มฟ้าจับมือเขาไว้แน่น บางครั้งเอาฝ่ามือไปแนบอิงแก้มจูบและหอมเพียงเบาๆ ดาริกาเมินหน้าหนีภาพนั้นได้แต่คิดว่าถ้าภูผาได้อยู่กับเข็มฟ้าคงมีความสุข เพราะเข็มฟ้ารักเขามาก คงจะเอาใจมากกว่าดาริกาเสียอีก

“อย่าทิ้งเข็มฟ้านะคะ เข็มไม่มีใคร มีเพียงคุณภูที่เป็นกำลังใจ”

เสียงสั่นเครือ สายตาเว้าวอน ภูผามีสีหน้าอิหลักอิเหลื่อทำอะไรไม่ถูก มองคนโน้นทีคนนี้ที เผชิญเห็นใจเพื่อนที่สุด เขายอมใจในการตื๊อของผู้หญิงคนนี้จริง ๆ

“คนมันหน้าด้าน”

ทองสายโพล่งออกมาดัง ๆ ดาริกาตกใจไม่คาดคิดว่าคนที่มีอารมณ์ขันเช่นนี้จะกล้าพูดออกมา หญิงสาวบีบมือเพื่อนสาวเป็นเชิงห้าม เข็มฟ้าหันมามองด้วยสายตาขุ่นกร้าว

“เธอว่าใครทองสาย”

“เธอก็น่ารู้แก่ใจตัวเอง โธ่เอ้ยคนเขาไม่ก็ไปบีบบังคับเขาให้สงสาร ทำให้คนที่รักกันต้องเสียใจ ไม่น่ามาเป็นครูบาอาจารย์เลยจริง ๆ”

ดาริกายกมือเป็นเชิงห้าม ทำให้ทองสายสงบเสียงลงไปบ้าง และมองเข็มฟ้าด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง เธอไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาอยู่ร่วมกันในรั้วโรงเรียนเดียวกัน จากนั้นสองสาวเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี