10 เข้าใจผิด

“คุณเข้าใจผิดแล้วดา ผมกับเข็มฟ้าไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าเพื่อนร่วมงาน ผมไม่ได้รักเธอแม้แต่นิดเดียว คุณก็รู้ว่าผมรักคุณมาก ผมจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง ดาริกาโปรดเข้าใจผมด้วย อย่าหูเบารู้แต่ว่าผมรักคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”

ภูผาปฏิเสธและยืนยันเสียงแข็งว่ารักดาริกาเพียงคนเดียว แรก ๆ หญิงสาวยังไม่เชื่อแต่ดูจากสีหน้า น้ำเสียงดูเขาจริงจังมาก หรือว่าเข็มฟ้ารักเขาเพียงฝ่ายเดียว ปากผู้ชายพูดยังไงก็พูดได้

“ผู้ชายไว้ใจไม่ได้สักคน”

“อะไรกันคุณดา ผมไม่เคยคิดแม้แต่จะรักผู้หญิงคนนั้น แล้วผมจะทิ้งเขาได้ไง เชื่อผมบ้างสิ ผมจริงใจกับคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”

ภูผาพยายามอธิบายให้เข้าใจ ขณะหญิงสาวปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นทางกระทบกับแสงจันทร์เป็นประกายวาว

“คุณเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุด”

ดาริกาตะโกนเสียงดังพร้อมกับร่างประเปรียววิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มใจหายวาบ ยกมือเกาหัวแกรก

“ทำไมไม่เชื่อกันบ้างน๊า ผู้หญิงนี่หูเบาจริง ๆ น่าจะหาต่างหูเหล็กมาใส่ถ่วงเอาไว้บ้าง ซวยจริง ๆ อยู่ ๆ ตกเป็นผู้ต้องหาโดยที่ตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิดเดียว เฮ้อกลุ้มจังเลย”

ภูผากลับเข้าบ้านพัก แล้วทิ้งร่างหนาใหญ่ลงบนที่นอน ยกมือก่ายหน้าผาก เผชิญยิ้ม แล้วยื่นหน้าดำเข้ามาหา

“คืนพระจันทร์เต็มดวงสุดแสนโรแมนติกอย่างนี้ หญิงชายคงมีความสุขไม่น้อย น่าอิจฉาคนมีความรักจังเลย”

เผชิญกุมมือภูผาไว้ทำตาปรอย ถ้าอยู่ในอารมณ์ปกติคงอดขำไม่ได้แต่เวลานี้เขากลุ้มจนแทบบ้าที่หญิงคนรักเข้าใจผิด

“สุขกะผีอะไร ทุกข์แทบตายน่ะไม่ว่า”

หนุ่มหน้าดำทำหน้าเหรอหราอย่างไม่เข้าใจ

“มีเรื่องอะไรกันล่ะ คืนวันงานยังจู๋จี๋กันจนน่าอิจฉา พอมาวันนี้ทำหน้าดำคล้ำหมอง ความรักมันช่างแปลกอะไรอย่างนี้หนอ”

“ก็ยายเข็มฟ้าตัวแสบน่ะซิ แหมพูดออกมาได้ว่าผมจะทิ้ง โธ่เอ้ยผมไม่ได้รักไม่ได้ชอบสักหน่อยขี้ตู่ชัด ๆ คุณดาเลยโกรธผมเสียใหญ่โต ผมเป็นคนเลวในสายตาเธอไปแล้ว เวรกรรมจริง ๆ เลย”

ภูผาบ่นอย่างอารมณ์เสีย เผชิญจึงหัวเราะสีหน้าเขาดูเหมือนว่าไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

“เหอะน่าแล้วผมจะจัดการให้ เรื่องเพียงแค่นี้ทำตามผมก็แล้วกันนะ แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย”

ดาริกาหลบหน้าภูผา ไม่ยอมพบหน้า สร้างความอึดอัดแก่ครูหนุ่มไม่น้อย เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ความสัมพันธ์กลับมาเป็นเหมือนเดิม วันหนึ่งขณะที่เธอยืนอยู่ตามลำพัง กระดาษแผ่นน้อยยื่นมาตรงหน้า หญิงสาวรับเอาไว้แต่ไม่มองหน้าผู้ให้ พออ่านดูจึงรู้ว่าเป็นบทกลอนแห่งความรัก

“โอ้ความรักชักพาให้เหงาจิต

สุดจะคิดหักใจให้คิดถึง

ใครคนหนึ่งซึ่งฉันหวังคะนึง

ยังตราตรึงซึ้งหทัยไม่วายปราน”

“ผมเขียนให้คุณ เขียนออกมาจากหัวใจ ได้โปรดกรุณาพูดกับผมบ้าง อย่าเฉยชาแบบนี้ ใจผมไม่ดี ขอให้ทุกอย่างเหมือนเดิมนะครับ”

หญิงสาวเงยหน้ามองเขา หยาดน้ำตาเต็มทั้งสองข้าง จึงฝืนใจพูดออกไป

“คุณให้คนผิดแล้วค่ะ สิ่งนี้ควรจะให้เข็มฟ้ามากกว่า ถ้าเธอได้รับจะดีใจมาก”

หลังจากพูดจบ มือทั้งสองข้างถูกรวบเอาไว้แน่น สีหน้าดูจริงจังเสียจนหญิงสาวรู้สึกกลัว ไม่เคยเห็นเขาขึงขังอย่างนี้มาก่อน เธอพยายามดึงมือออก ทว่ามือใหญ่แข็งแรงคู่นั้นยังคงจับบีบแน่นและยกขึ้นจูบอย่างแผ่วเบา ความชื้นที่หยดลงบนนิ้ว จึงรู้ว่าเขาร้องไห้ หญิงสาวใจสั่น และสงสารที่เห็นน้ำตาของเขา

“คุณไม่เข้าใจผมเลย จะให้ผมบอกอีกกี่ครั้งว่าผมรักคุณ มีคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าคุณไม่เห็นค่าแห่งความรักของผม ผมก็ขอมีคุณในใจและจะไม่มีใครอีกแล้ว จำไว้ดาริกาที่รักผมรักคุณ”

ร่างเปรียวยืนนิ่งเมื่อภูผาเดินจากไป โดยไม่หันมามอง หญิงสาวเศร้าน้ำตาร่วง บัดนี้เข้าใจเขาแล้ว เกลียดตัวเองที่ทำร้ายน้ำชายหนุ่ม ความปรารถนาดีที่เขามีให้เธอกลับทำร้ายเขาด้วยคำพูดจนยับเยิน

ดาริการู้ตัวว่ารักภูผามาก ๆ แต่ละอย่างก้าวที่เขาเดินจากไป เหมือนหัวใจหลุดหายไป หญิงสาววิ่งตามกอดซบหน้ากับแผ่นหลังแน่น

“ดาเชื่อ ดาเข้าใจคุณแล้วค่ะ”

ความเย็นของน้ำตาทำให้ภูผาไม่อาจก้าวต่อไปได้อีก ได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้ดาริกาซบหน้าเกลือกกลิ้งเช็ดน้ำตาบนแผ่นหลังอยู่อย่างนั้น เขามีความสุขอย่างประหลาด ความปลื้มปิติเกิดขึ้น เขารู้แล้วว่าหญิงสาวผู้นี้คงรักเขามาก จึงหันมาเผชิญหน้ายกนิ้วเช็ดน้ำตาให้แห้งเหือดหายไป