EP. 3 ใกล้ชิด

EP. 3

Rrrrrrr Rrrrrr

"ว่าไง"

ฉันกดรับสายของกายทั้งทีตอนนี้อารมณ์ยังครุกรุ่นอยู่ เหมือนภูเขาไฟที่ต้องการระเบิดออกมาแต่ต้องหักห้ามใจไว้

(ทำไมหงุดหงิด เหนื่อยเหรอ)

"เปล่า"

(แล้วมีปัญหาอะไรมั้ย)

"คือ..." จะเล่าดีมั้ยนะ จะว่าไปแล้วมันก็เป็นเพราะความงี่เง่าของฉันเองทั้งนั้น

(อะไร)

"พี่ชายนายคนที่ชอบทำหน้าดุแล้วก็ปากเสียคนนั้นชื่ออะไร"

(หืม เจอมันเหรอ อ่อ วันนี้มันคงมีเรียนตัวเดียว ไอ้เกียร์ใช่มั้ย)

"เกียร์เหรอ เหอะ"

(ทำไม มันหาเรื่องอะไรเธอ) กายถามขึ้นมาอย่างสงสัย

"เขาว่าฉันแต่งตัวมาอ่อยผู้ชาย!! ก็นี่ฉันกำลังจะแต่งตัวไปเรียนไงเล่า! แล้วมันก็ชุดปกติของฉัน ขนาดนายเห็นยังไม่เคยว่าเลย!!" ฉันพูดออกไปด้วยความโมโหทั้งที่ตอนนี้ก็ยังอยู่ในบ้านเขา

แต่อยู่ชั้นล่างนะคงไม่ได้ยินหรอก

(แต่เธอก็ชอบใส่สั้นจริงๆนะ เสื้อก็รัดเหมือนจะหายใจไม่ออก) กายพูดขึ้นแล้วหัวเราะใส่ฉันเบาๆ

"ว่าไงนะ!! ฉันไม่คุยกับนายแล้ว!"

(โอ๋ๆ ไม่งอนนะคนสวย เย็นนี้มาทำกับข้าวให้ฉันทานด้วยนะ ไม่อยากไปกินข้างนอกแล้ว เดี๋ยวฉันแวะรับที่ มหา'ลัย)

"ชิ โอเค"

แล้วฉันก็กดวางสายจากนั้นก็เก็บมือถือของตัวเองใส่กระเป๋าสะพายในเล็ก

นี่ฉันคงต้องเอาเสื้อผ้าไปเรียนด้วยใช่มั้ย ชีวิตลำบากมากขึ้นจริงๆ

ปึก!

"อ๊ะ!" อยู่ๆฉันก็ชนเข้ากับแผงอกของใครซักคนเพราะมัวแต่เดินก้มดูของของตัวเอง จนต้องยกมือขึ้นมาลูบจมูกตัวเองเบาๆ

"..." พอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา หน้าตาดีมากอีกคน แต่เขาหน้านิ่งๆเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ

"ขอโทษค่ะ พอดีฉันเป็นเพื่อนกายมาทำความสะอาด"

"อืม"

เขาตอบแค่นั้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ทำราวกับฉันเป็นขี้หมาก้อนหนึ่งที่เขาไม่อยากเหลียวแล

บ้านหลังนี้มันมีแต่คนแปลกๆหรือไง

สองคนสองอารมณ์แล้วนะ ยังดีที่ฉันมีกายที่ดูปกติที่สุด หรือเพราะฉันรู้จักเขามานานถึงชินกับนิสัยของเขาแล้วก็ไม่รู้

หลังจากออกจากบ้านหลังนั้นมาได้ฉันก็เดินออกมาหน้าปากซอยแล้วรอรถเมย์สายที่จะผ่านหมา'ลัย จากตรงนี้ไปก็ไม่ไกลมาก แต่รถติดทำให้ทุกอย่างดูช้าไปหมด

เรียนจนถึงห้าโมงก็รอกายมารับ พาฉันไปซื้อของสดมาทำกับข้าว เข้าบ้านกายตอนประมาณหกโมงกว่า

"นายไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง" ฉันบอกกายแล้วยิ้มให้

"ไม่เป็นไรจะได้เสร็จเร็วๆ หิวแล้ว" เขาไม่ยอมฟังฉันเลย ใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วเดินเข้ามาหั่นนั่นนี่ช่วยฉันอีก

"ทำเป็นใช่มั้ยเนี่ย เดี๋ยวก็โดนมือหรอก" เขาหันมามองฉันตอนที่กำลังหั่นหัวหอมอยู่ แต่เพราะกลัวว่ามันทำให้ฉันน้ำตาไหลเลยแทบจะไม่มอง เลยกลายเป็นว่ามันหั่นไม่ได้ซักที

"ฉันทำเป็นย่ะ อร่อยทุกอย่างแต่ไม่ชอบเจ้านี่" ฉันพูดแล้วชูหัวหอมให้เขาดู

"มานี่ หลับตาลงซะ" เขาพูดแล้วมายืนด้านหลังฉันก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้จนแผงอกของเขาชนกับแผ่นหลังของฉันอย่างแนบชิด

"..." ทะ...ทำไมมันต้องรู้สึกแปลกๆด้วยนะ ทั้งที่เราก็เคยใกล้กันมาตลอด

ไม่สิ เราไม่เคยใกล้กันขนาดนี้

"เสร็จละ" เขาพูดขึ้นข้างหูก่อนจะปล่อยมือออกจากมือฉัน แล้วกลับไปยืนที่เดิม

ฉันมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยจนเขาจับมือหั่นเสร็จ

"อื้ม" ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะทำกับข้าวต่อจนเสร็จ เขาก็ทำตัวปกตินะ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คงมีแต่ฉันคิดอะไรบ้าๆอยู่เดียว

พอทำกับข้าวเสร็จสองอย่างแล้วก็จัดใส่จาน เอาไปวางบนโต๊ะกินข้าว เวลาตอนนี้ก็ทุ่มกว่าแล้ว

"งั้นฉันกลับแล้วนะ พรุ่งนี้มีควิซเหมือนกัน ฉันจะเข้ามาทำความสะอาดตอนเย็นๆ"

"กินด้วยกันสิ เดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่เป็นไร นายทานเถอะฉันจะรีบไปอ่านหนังสือ"

"สอบพรุ่งนี้อ่านวันนี้มันจะเข้าสมองเธอเหรอ" เขาพูดแล้วยิ้มกวนๆ

"ฉันอ่านมาบ้างแล้วย่ะ แค่จะทบทวน"

"กินด้วยกันก่อน อ่อ ไปเรียกพวกนั้นด้วยนะ น่าจะยังไม่ได้ทาน" กายพูดแล้วยิ้มให้

พวกนั้น...พวกที่ฉันเจอเมื่อเช้านะเหรอ

ให้ตายเถอะ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่อยากอยู่ต่อเลยล่ะ

"ทำไมนายไม่ไปเรียกเองเล่า"

"นี่เธอสั่งเจ้านายเหรอ ฉันรำคาญพวกมัน" เขาขมวดคิ้วถามฉัน ก็รู้ว่าไม่ได้จริงจังขนาดนั้นหรอก

แต่มันก็ทำให้ฉันสำนึกผิดจริงๆ นี่มันเป็นเจ้านายฉันอยู่นี่ ไม่ใช่แค่เพื่อน

"ก็ได้"

"แค่เคาะห้องแล้วบอก ไม่ต้องเข้าไปหาพวกมันนะ เข้าใจมั้ย"

"รู้แล้วน่า ต่อให้จ้างเข้าไปฉันก็ไม่เข้าหรอก ถ้าไม่เข้าไปทำความสะอาด" ฉันพูดแล้วทำหน้าสยอง แค่คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าก็ต้องกุมขมับแล้ว

แถมเมื่อเช้าผู้ชายที่ชื่อเกียร์ก็ต้องเห็นเนินอกตอนเสื้อกระดุมขาดแน่ๆ ฮือๆ ผิวเนินอกขาวๆของฉันที่หวงแหนทำไมต้องเป็นหมอนั่นที่ได้เห็นคนแรก!!(นอกจากพ่อกับแม่ที่เห็นมาตั้งแต่แบเบาะ)

ก๊อกๆ

ฉันเคาะห้องแรกที่เพิ่งรู้ว่ามันคือห้องของผู้ชายหน้านิ่งๆ ชื่อว่าไกด์ พี่ชายคนโตของกาย

"พี่คะ ลงไปกินข้าวด้วยกันนะคะ อาหารเสร็จแล้ว" พูดจบฉันก็เดินออกมา หวังว่าคงจะได้ยิน

จากนั้นก็เดินไปอีกห้องที่เพิ่งเข้าผิดไปเมื่อเช้า ฉันสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะเคาะเบาๆ

ก็อกๆ

ผลั่วะ!!

อยู่ๆประตูก็ถูกกระชากเปิดออกอย่างแรงจนทำให้ตกใจ ทำหน้าเหวอออกมา หน้าผู้ชายที่ทำหน้าดุๆโผล่มามองฉันพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

ชีวิตนี้เคยยิ้มบ้างมั้ย นอกจากยิ้มแบบปีศาจเมื่อเช้า

พรึบ!

ฉันยกมือขึ้นมาปิดหน้าอก ทั้งๆที่ตอนนี้กระดุมเสื้อก็เย็บแล้ว แถมยังใส่เสื้อคลุมอีกชั้น

"เป็นบ้าอะไร" เสียงเข้มเอ่ยถามแล้วมองฉันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเลื่อนสายตามามองที่หน้าอกของฉัน

กรี๊ด ฉันเกลียดสายตาของเขา!!

"กายให้มาชวนไปกินข้าว" ฉันพูดแล้วหันหลังออกมาโดยไม่รีรอให้เขาตอบกลับมา

จะไปหรือไม่ไปก็ช่าง!!

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

กายถามขึ้นหลังจากที่ชั้นไปทำตามคำสั่งของเขา สีหน้าหงุดหงิดของฉันมันปรับมันทัน

"เปล่า"

"มาทานด้วยกันสิ"

"ไม่ละ ฉันจะกลับ" ฉันพูดแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าและถุงเสื้อผ้าของตัวเอง

"มีใครทำอะไรเธอหรือเปล่า" กายถามขึ้นสีหน้าดูสงสัยในตัวฉัน

"ไม่มีใครทำอะไรหรอก ไม่ต้องห่วง" ฉันพูดแล้วยิ้มให้เขาเพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจ

"งั้นก็นั่งลงก่อน เดี๋ยวจะไปส่ง"

"..." ฉันยืนคิดครู่หนึ่งก่อนจะเหลือบมองอาหารบนโต๊ะแล้วกลืนน้ำลายลงคอ

หิวก็หิวแต่ก็กลัวว่าพวกนั้นจะลงมาทานด้วย

"เป็นอะไรไอ้กวางน้อย" น้ำเสียงและรอยยิ้มของกายทำให้ฉันรู้สึกคลายความหงุดหงิดลงไปบ้าง จึงต้องนั่งลงแล้วกินข้าวกับเขา

"..."

ครืด~

ครืด~

แล้วฉันก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเก้าอี้อีกสองตัวถูกลากออกไปพร้อมกัน ก่อนที่ผู้ชายสองคนจะนั่งลงและทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ต่างกัน

"จะกินได้เหรอ"

-------------------