EP. 2 เข้าใจผิด

EP. 2

สองวันต่อมา

@บ้านของกาย

ฉันนั่งแท็กซี่มายังบ้านหลังหนึ่งที่ดูใหญ่โตจนบ่งบอกถึงฐานะทางการเงินของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี

เป็นบ้านสองชั้น มีที่จอดรถกว้างขวางมากและมีรถที่จอดอยู่ไม่ต่ำกว่าสี่คันเท่าที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้ แล้วยังมีที่ว่างสำหรับคันอื่นอีก ฉันเป็นเพื่อนสนิทกายมานาน แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้นะ ช่วงหลังๆมานี้พ่อกับแม่ของกายได้ผลตอบแทนทางธุรกิจดีขึ้น ทุกอย่างเลยดีขึ้นไปด้วย

"มาแล้วเหรอ" กายทักทายฉันด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเปิดประตูรั้วให้เข้าไป

"อื้ม นายมีเรียนเหรอ"

"ใช่ เรียนเก้าโมง เดี๋ยวก็ต้องไปแล้วแต่จะบอกอะไรคร่าวๆให้ก่อน แล้วนี่...มีเรียนกี่โมง ทำไมไม่ใส่ชุดมาเลยล่ะ" เขาถามแล้วมองดูฉันที่ยังใส่เสื้อผ้าลำลองมาที่นี่

"ฉันเรียนบ่ายแต่เอามาเปลี่ยนแล้วล่ะ" ฉันยกถุงเสื้อผ้ามาให้เขาดู วันนี้ฉันต้องเริ่มทำงานที่บ้านของเขาเลยเพื่อไม่ให้ยื้อเวลาที่จะเอาเงินไปจ่ายค่าเทอมของตัวเอง"

"อ่อ งั้นเดี๋ยวทำงานเสร็จไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องฉันก็ได้" เขาพูดแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

กายอธิบายและแนะนำส่วนต่างๆให้รู้ บ้านของเขามีห้องนอนทั้งหมดสี่ห้อง มีห้องสำหรับรับรองแขกหรือพ่อกับแม่หนึ่งห้อง เพราะพ่อแม่อยู่บ้านอีกหลัง แต่ส่วนมากไปต่างประเทศมากกว่า นอกนั้นเป็นห้องของพวกเขาทั้งสามคน ซึ่งอยู่ชั้นสองหมด แต่เขาแค่อธิบายไม่ได้พาขึ้นไปหรอกเพราะรีบไปเรียน

ด้านล่างจะมีห้องครัว ห้องทานข้าว ห้องนั่งเล่นและห้องรับแขกเป็นห้องเดียวกัน แล้วยังมีห้องหนังสืออีกด้วย ด้านหลังบ้านมีห้องเก็บของ ซึ่งฉันคงจะได้ใช้ห้องนี้บ่อยๆเพราะอุปกรณ์ต่างๆอยู่ในนั้น

"ไว้เจอกันนะ แล้วนี่กุญแจของทุกห้อง ช่วงนี้ไม่มีคนอยู่ ไปเรียนกันหมด กลับมาอีกทีก็คงสิบเอ็ดโมงถ้าฉันจำไม่ผิด แต่ฉันบอกพวกมันไว้แล้ว ห้องฉันห้องที่สองนะถ้าจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า มีปัญหาอะไรโทรมา ฉันต้องรีบไปแล้ววันนี้มีควีซ" เขาพูดแล้วก้มมองนาฬิกาก่อนจะรีบออกไป

ฉันวางเสื้อผ้าของตัวเองไว้มุมมุมหนึ่งแล้วจึงเริ่มเตรียมอุปกรณ์มาปัดกวาดเช็ดถูเป็นอันดับแรก กว่าจะทั่วทุกพื้นที่ก็ปาไปเกือบสองชั่วโมง

กายบอกว่าถ้าจะทำความสะอาดสำหรับห้องนอนฉันต้องขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนเพราะพวกนั้นอาจจะหวงของ

วันนี้ฉันไม่ต้องทำกับข้าว เพราะคนในบ้านออกไปกินข้างนอกเพราะมีเรียน ให้ทำแค่วันหยุดหรือบางวันตอนเย็นเป็นกรณีพิเศษ

"ห้องนี้ล่ะมั้ง..."

ฉันพึมพำคนเดียวออกมาเบาๆ หลังจากที่ทำความสะอาดเสร็จเก็บของเข้าที่ทุกอย่างก็ขึ้นมายังชั้นสองเพื่อที่จะอาบน้ำแต่งตัว

แต่...หมอนั่นบอกห้องที่สอง ห้องที่สองมันห้องไหนล่ะ ในเมื่อห้องทุกห้องเรียงกันรอบด้านเหมือนวงกลม คงจะนับจากห้องแรกที่เดินขึ้นมาใช่มั้ยนะ

ฉันตัดสินใจลองหมุนลูกบิดประตูเข้าไป เมื่อเห็นว่าไม่ได้ล็อคไว้จึงคิดว่าคงใช่แน่ๆ ฉันดันประตูแล้วเดินเข้าไป และหันไปล็อคประตูไว้เพื่อความปลอดภัย

ภายในห้องไม่ค่อยมีข้าวของอะไรเลย ดูสะอาดสะอ้าน ทุกอย่างถูกตกแต่งด้วยโทนสีเทาๆ

ฉันเข้าไปอาบน้ำใช้เวลาประมาณยี่สิบห้านาที ก่อนจะออกมาด้วยชุดนักศึกษาของตัวเองที่เป็นกระโปรงทรงเอสั้น เสื้อขนาดพอดีตัว แต่รัดหน้าอกนิดหน่อยเพราะแม่ให้มาเยอะพอสมควร

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันก้าวออกจากห้องน้ำพอดี

กึก

สายตาของฉันประทะเข้ากับดวงตาคมเข้มที่มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่มันฉายแววดุดันและน่ากลัวมากกว่า

"เธอเป็นใคร!!"

"...อะ เอ่อ..."

ให้ตายเถอะฉันเข้ามาผิดห้องใช่มั้ย นี่ไม่ใช่ห้องของกายแต่เป็นของพี่ชายเขา!

เขาพูดเสียงดุและดังจนฉันสะดุ้งออกมาแถมยังพูดอะไรไม่ออก

"ฉันถามว่าเธอเป็นใคร เข้ามาห้องฉันทำไม!" เขาก้าวเข้ามาประชิดตัวฉันแล้วกระชากคอเสื้อนักศึกษาของฉันเข้าไปหาแรงๆจนกระดุมหลุดออกจากเสื้อสองเม็ดและร่วงลงพื้น

ฉันจับข้อมือเขาเอาไว้ด้วยความกลัว ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ!

"ฉันมารับจ้าง...ทะ ทำความสะอาด เป็นเพื่อนของกาย" เสียงของฉันสั่นมากจนเขาค่อยๆคลายมือออกแต่ก็ไม่ปล่อยซะทีเดียว

เขาหน้าตาดีมากเลยนะแต่ดูเข้มกว่ากาย มีรอยสักตรงหน้าอกที่โผล่พ้นเสื้อนักศึกษานั้นมาด้วย ยิ่งทำให้บุคลิกของเขาดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่

แต่ก็ไม่น่ากลัวเท่าการกระทำรุนแรงในตอนนี้

"...แล้วเข้ามาห้องฉันทำไม ฉันไม่ได้อนุญาตให้เธอเข้ามาในนี้"

"พอดีฉันเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวจะไปเรียน คิดว่านี่เป็นห้องกาย ขอโทษที่เข้าใจผิด"

"...ออกไปซะ" เขาปล่อยมือและดันฉันออก จนทำให้มองเห็นเนินอกที่โผล่พ้นออกมาจากบราเชียสีครีมเพราะกระดุมเสื้อหลุดออกไป จนต้องใช้มือจับกระชับเสื้อเอาไว้

"ค่ะ" ฉันพูดแต่ไม่ได้เดินออกไป เพราะกำลังมองหากระดุมเสื้อที่มันหล่นลงบนพื้น

"ทำไมไม่ไปวะ! ทำอะไรของเธอ!!" น้ำเสียงของเขาดูหงุดหงิดมากๆ

"พอดีกระดุมเสื้อมันหลุด เมื่อกี้ตอนพี่ดึง"

"ฉันไม่ใช่พี่เธอ"

"งั้นชื่ออะไรล่ะคะ จะได้เรียกถูก"ฉันเองก็เริ่มหงุดหงิดแล้วเหมือนกันนะ อุตส่าห์พูดดีๆด้วยทำไมต้องดุขนาดนั้น

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"

"ค่ะ งั้นเรียกว่านายก็แล้วกันเนอะ ฉันก็ไม่ได้อยากเรียกพี่" ฉันพูดแล้วยิ้มออกมา รู้สึกโกรธคนตรงหน้าแต่ทำอะไรไม่ได้

เพิ่งเคยเห็นคนที่ไม่ยอมฟังใคร ไม่สนใจใครแล้วไม่มีมารยาทแบบนี้

ใจดีสู้เสือไว้ก่อนแล้วกัน

"เธออยากตายใช่มั้ย"

"อ๊ะ นี่ไง" ฉันยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจก่อนจะก้มลงไปเก็บกระดุมสองเม็ดนั้นขึ้นมาถือไว้

"เหอะ แต่งตัวแบบนี้เข้าห้องผู้ชาย คิดอย่างอื่นป่าววะ" เขาพูดขึ้นมาเหมือนกำลังคิดอะไรที่ทุเรศๆอยู่ พร้อมกับยกยิ้มอย่างดูถูก มันเป็นรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจมากๆ

"ชีวิตนายคงเจอเรื่องเหี้ยๆมาเยอะใช่มั้ยถึงคิดว่าคนอื่นเขาเป็นแบบนั้นกันหมด"ฉันพูดจบก็เดินเลี่ยงตัวเขาที่ทำหน้าดุๆมองฉันอยู่ แล้วไปหยิบถุงเอาเสื้อผ้าของตัวเองใส่เข้าไปก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นทันที

ให้ตายเถอะ วันแรกก็ไปด่าเจ้าของบ้านแล้วฉัน จะอยู่รอดมั้ยเนี่ย

แต่จะให้ยอมได้ยังไงในเมื่อเขามารุนแรงกับฉันก่อน แล้วยังดูถูกฉันอีก!!

---------------