"4" คลั่งรัก - บังเอิญหรือตั้งใจ

บทที่ 4

เป็นไปได้ยังไง ฉันได้เพียงแต่พร่ำถามตนเอง ว่าเรื่องราวทุกอย่างเกิดขึ้นได้อย่างไร หรือว่าเรื่องทั้งหมดคุณไบรอันจะรู้อยู่แล้วแต่เขาแกล้งฉัน

"ดารินทร์"ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงแด๊ดที่เรียกฉันอยู่เพียงระยะใกล้ชิด ใช่ในตอนนี้ฉันขอตัวออกมาข้างนอก ฉันรู้สึกว่าฉันอึดอัดและฉันไม่กล้าสงสัยตาของเขา

"ตกใจหมดเลยค่ะแด๊ด"

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมจู่ๆถึงขอตัวออกมาไม่น่ารักเลยนะ"

"ดารินท์รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย เลยขอตัวออกมาสู่บรรยากาศคงเป็นเพราะว่าดารินท์เกร็งที่ได้เจอพวกเขา"

"จำไว้นะดารินท์ ไม่ว่าภายภาคหน้าจะเป็นยังไง ดารินท์ต้องห้ามรักไบรอันท์และสิ่งแรกที่ดารินท์ต้องคิดถึง คือเป้าหมายที่แด๊ดวางไว้ให้ดารินท์จะต้องเอามันมาให้ได้"

"ค่ะแด๊ด"ฉันพยักหน้าให้กับผู้เป็นพ่อ และหลังจากนั้นเขาก็ออกไปแล้วบอกให้ฉันออกไปด้วย เขาย้ายเข้าไปในห้องรับแขกหลังจากที่ทานข้าวเสร็จ

"ไบรอันท์พาน้องออกไปเดินเล่นสิลูก ป๊ากับม๊ามีเรื่องที่จะต้องคุยกับคุณลุง"ฉันยังไม่ทันได้นั่งตรงที่โต๊ะรับแขกเลย แม่ของคุณไบรอันท์ เลยบอกคุณไบรอันท์ให้พาฉันออกมาด้านนอก พวกเขาคงมีธุระที่จะคุยกันโดยที่ไม่ให้ใช้ 2 คนรับรู้

"เชิญครับน้องดารินท์"สายตาของคุณไบรอันท์นั้นบ่งบอกถึงความเยาะเย้ยที่มองมาหาฉันจนฉันรู้สึกได้

"ทำไมมองหน้าดารินท์อย่างนั้นล่ะ"

"แล้วจะให้ผมมองอะไรล่ะ เพราะว่าผมก็มองหมดแล้ว"เป็นผู้ชายที่ดูดุร้ายไม่พอ แถมยังเป็นผู้ชายที่ปากร้ายอีกต่างหาก ฉันจะรับมือและทำยังไงให้เขาเชื่อใจและหลงรักฉันได้ล่ะ

"และไม่อยากเห็นอีกหรอคะ"

"หึ"

"เราไปนั่งเล่นด้านนู้นกันดีกว่าค่ะให้ผู้ใหญ่เขาคุยกัน"

"อืม"นอกจากทำตัวขรึมๆ และคำพูดยังพูดห้วนๆอีกต่างหาก ทำไมนะฉันถึงรู้สึกว่าฉันชอบในตัวเขา และการกระทำของเขาทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจฉันเลย

"ดารินท์"เมื่อฉันพาคุณไบรอันท์ออกมาเดินด้านนอก ที่ภูผาเดินมาทักฉันในแววตาของเขาซึ่งบ่งบอกถึงคำถาม

"ลูกน้องที่นี่เขาเรียกลูกสาวเจ้านายแบบนี้หรอครับ"สายตาของคุณไบรอันท์ที่จ้องมองพี่ภูผานั้นเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความเป็นศัตรูและกำลังพูดยั่วยวนพี่ภูผาสายตาของพี่ภูผาก็เช่นกัน เขาจ้องมองคุณไบรอันท์ด้วยแววตาที่ไม่ชอบคนตรงหน้าอย่างแน่นอน

"ขอโทษครับ"พี่ภูผาเขาทำถูกแล้ว เขาเลือกที่จะก้มหน้าลงและเอ่ยคำขอโทษ ฉันจึงจับแขนของคุณไบรอันท์ เดินหลีกมาทางด้านซ้ายมือเพื่อที่จะตรงมาตามทางสระว่ายน้ำ

"ดูสายตาของลูกน้องคุณเป็นห่วงคุณมากนะ"ใบหน้าของคุณไบรอันท์บ่งบอกถึงความไม่พอใจ พี่ภูผาเขาพูดประชดฉันหลังจากที่เดินออกมาจากตรงนั้นแล้ว

"พี่ภูผาเขาก็เป็นห่วงทุกคนแหละค่ะ เขาเป็นลูกน้องคุณสนิทของคุณพ่อที่ดูแลดารินท์อยู่"

"ลูกน้องคนสนิทที่ดูแลอยู่อย่างนั้นหรอ ต่อไปนี้ก็คงไม่ต้องแล้วสินะ"

"ทำไมหรอคะ คุณจะดูแลดารินท์เองหรอ"

"ผมไม่รู้หรอกนะ เหตุผลของคุณพ่อคุณแม่ของผมเป็นยังไง ทำไมถึงให้ผมมาคบกับคุณ แต่ผมจะทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุดถ้าถึงเวลาแล้ว เราทั้งสองคนเข้ากันไม่ได้จริงๆผมก็ไม่ขอไปต่อ"คุณไบรอันท์เป็นคนที่พูดตรงมากๆ

"แล้วถ้าถึงวันนั้น เราทั้งสองคนรักกันล่ะ"

"ไม่รู้สิก็คงจะอยู่ด้วยกันอย่างคู่อื่นเขา"เมื่อคุณไบรอันท์พูดออกมาแบบนี้ ฉันรู้สึกดีใจ และหัวใจของฉันมันพองโต นี่ฉันหลงรักคุณไบรอันท์ตั้งแต่แรกเลยหรอ

"อุ้ย"มีอะไรไม่รู้บินมาชนตาของฉันและฉันรู้สึกว่ามันแสบจึงใช้มือขวานั้นขยี้

"ดารินทร์"คุณไบรอันท์ขยับใบหน้าของตนเองเพื่อช่วยดู และเขาก็เอาแมลงออกจากตาของฉันได้จริงๆ เป็นแมลงตัวเล็กๆที่อยู่ปลายนิ้วมือของคุณไบรอันท์

"นี่ไงแมลงตัวร้าย"

"ขอบคุณนะคะ มันแสบมากๆเลยฉันลืมตาไม่ได้ด้วย"เหมือนกับว่าแมลงตัวนี้มีพิษทำให้ตาแสบฉันลืมตาและน้ำตาก็ไหล

"อย่างนั้นต้องไปล้างหน้าแล้วแหละ เดี๋ยวผมพาไปนะ"คุณไบรอันท์โอบกอดฉันโดยที่ใช้แขนขวาโอบมาที่เอวของฉัน และประคองฉันเดินเข้ามาในบ้าน

"ดารินท์เป็นอะไร"พี่ภูผาเขาคงลืมตัวจึงรีบเข้ามาหาฉัน ในตอนนี้ฉันแสบตามากๆต้องการที่จะล้างด้วยน้ำที่สะอาด คุณไบรอันท์จึงพาฉันมาเข้าห้องน้ำแต่ดันมาเจอพี่ภูผาคุณไบรอันท์ผลักพี่ภูผาออกด้วยมือซ้ายของเขามือเดียว

"เป็นลูกน้องไม่ต้องยุ่งเรื่องของเจ้านาย"

"คุณไบรอันท์คะ ฉันแสบตามาก"ฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่อง จึงรีบให้คุณไบอันท์พาเข้ามาในห้องน้ำ

"ไหนดูซิ"เมื่อฉันลืมตามองใบหน้าที่อยู่ใกล้ๆ หัวใจฉันสั่นเต้นดั่งกลองไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าที่ดูโหดซ่อนไปด้วยความหล่อเหลาและเร้าใจ จนฉันไม่อยากละสายตาออก

"อื้ม"มองเขาจนเผลอลืมตัว เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งฉันกำลังถูกปากหนาครอบจูบอยู่

"มัดจำไว้ก่อน"เขาหันหลังให้กับฉันก่อนที่จะหันหน้ากลับมาเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"ดารินทร์! ทำไมต้องหน้าชาขนาดนี้ด้วย"ฉันใช้มือซ้ายจับเข้าที่ใบหน้าของตนเองรู้สึกว่าใบหน้าร้อน ผ่าวจนชา