"5" คลั่งรัก - งอน

บทที่ 5

หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็จ ในวันนี้แด๊ดให้ฉันไปงานเลี้ยงบริษัท รุ่นเพื่อนของเขาแทนแด๊ดโดยที่มีคุณไบรอันมารับ

"ดารินท์"ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่หน้าบ้าน พี่ภูผาเอ่ยเรียกฉัน ฉันจึงหันกลับไปยิ้มระยะเวลาที่ผ่านมาหลังจากที่คุณไบรอันท์เข้ามาในบ้านหลังนี้เข้ามาทำความรู้จัก พี่ภูผาเขาเริ่มเปลี่ยนไปเริ่มไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ฉันหรือว่าฉันที่เปลี่ยนไปกันแน่ฉันทำถูกแล้วแหละฉันไม่คู่ควรกับพี่ภูผาฉันไม่อยากให้เขามาเดือดร้อนเพราะฉัน

"ค่ะ มีอะไรกับดารินท์หรอคะ"

"ดารินท์เปลี่ยนไปมากเลยนะพี่ทักไปไม่เห็นตอบพี่เลยล่ะ"ในทุกคืนพี่ภูผาจะทัก LINE มาหาฉันตลอด ฉันไม่อ่านและฉันก็ไม่ตอบ

"แล้วพี่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงทักมา ถ้าไม่มีธุระอะไรจำเป็นดารินท์ไม่มีเวลาว่างอ่านขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"ทำไมดารินท์ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้เป็นเพราะมันหรอ"ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อที่ฉันกล้าพูดหักน้ำใจพี่ภูผา ถ้าฉันยังคงยื้อยึงเขาก็ยังคงคิดกับฉันไปไกล

"อย่ามาพูดแบบนี้นะคะ พี่เป็นลูกน้องดารินท์เป็นลูกเจ้านายของพี่ พี่ควรเคารพดารินท์เหมือนเคารพเจ้านายของพี่ด้วย"ในแววตาพี่ภูผานั้นเป็นแววตาที่เศร้า เหมือนกับแววตาที่กำลังน้ำตาคลอฉันเลือกที่จะไม่มอง

"เรายังรักกันอยู่ไหม"ในขณะที่ฉันกำลังเจริญหลีกหนีพี่ภูผา แต่พี่ภูพาเขาพูดขึ้นตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยบอกรักเขาเลยเพราะว่าฉันกับเขายังไม่ได้คบกันแค่มีความรู้สึกดีๆให้กันเท่านั้น

"นายอย่ามาพูดแบบนี้นะ ฉันเป็นเจ้านายฉันไม่มีวันรักกับลูกน้องของตัวเองแล้วต่อจากนี้ไป ถ้าไม่จำเป็นอย่าเข้าใกล้ฉันอีก"ฉันยอมรับว่าสิ่งที่ฉันพูดไปนั้นบั่นทอนจิตใจพี่ภูผาเป็นอย่างมาก แต่ฉันเองก็เสียใจที่ฉันต้องพูดแบบนี้ เมื่อฉันหันหลังให้กับเขา น้ำตาของฉันไหลออกมาทั้งสองข้างมันจบแบบนี้ดีแล้ว ดีกว่าเราทั้งสองคนรักกันและทั้งลำลึกไปมากกว่านี้ ถ้าในวันนั้นเกิดขึ้นจริงๆแด๊ดคงไม่ปล่อยพี่ภูผาและครอบครัวไว้อย่างแน่นอน

"มีอะไรกันหรือเปล่า"เสียงทุ้มที่น่ากลัวนั้นดังขึ้น ไม่ใช่เสียงใครไกลเป็นเสียงของแด๊ดฉันนั่นเอง ฉันรีบยกมือมาเช็ดน้ำตาตนเอง พร้อมกับหันไปยิ้มให้กับแด๊ด

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลูกสาวของแดชแต่งตัวสวยไหมคะ"ฉันเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยและพี่ภูผาเขาก็เดินออกจากบ้านไป

"สวยที่สุดเลย เดี๋ยวแด๊กจะไปประชุมต่างประเทศ ไม่แน่ใจว่าจะกลับวันไหนดูแลตัวเองนะลูก และในวันนี้ก็ให้ไบรอันท์มาส่งที่บ้าน ไม่ต้องไปนอนคอนโดนะ"นี่ไงที่ฉันไม่ค่อยได้รับความอบอุ่นจากแด๊ด เพราะว่าเขาไปทำงานต่างประเทศบ่อยมาก ถึงแม้ว่าจะมีเงินมีอำนาจแต่ความรักมันไม่สามารถซื้อได้จากครอบครัวจริงๆ

"ค่ะแด๊ด เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"แด๊ดลืมบอกอีกอย่าง แด๊ดจะให้ภูผาาไปดูแลแด๊ดที่ต่างประเทศด้วย อยู่ที่นี่ลูกมีคอยดูแลแล้ว คงไม่จำเป็นต้องใช้มัน"

"ค่ะ"เวลาผ่านไปไม่นานแด๊ดได้ออกจากบ้านไป และคุณไบรอันท์ก็ขับรถเข้ามารับฉันไปงานเลี้ยง

"เอิ่ม คุณ"เวลาผ่านไปเกือบจะสิบนาทีแล้วหลังจากที่ขึ้นรถมากับคุณไบรอันท์ เขานั่งเงียบขับรถนิ่งๆ ไม่แม้แต่จะมองฉันด้วยฉันจึงหันหน้าไปหาเขาแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเรียกเขาด้วยเสียงที่เบาและเขาก็ไม่ได้สนใจฉันนอกจากทางตรงหน้า

"มีอะไรทำไมไม่พูด"อะอ่าวเขาได้ยินด้วยหรอเนี่ย ทำไมทำท่าทีขรึมจังล่ะ

"ได้ยินด้วยหรอคะ"ฉันหันหน้าไปจ้องเขาเอ่ยถามเขา

เอี๊ยด!!! ถึงแม้ว่าจะขับรถไม่เร็วแต่เขาเบรครถกระทันหันแบบนี้ ใครจะตั้งตัวทัน ใช่หน้าฉันพุ่งไปด้านหน้าจนหน้าผากของฉันก้มลงไปกระแทก

"โอ้ย"มือซ้ายฉันรีบกุมจับตรงที่เจ็บทันที หัวแตกแล้วหรือป่าวดารินท์

"เป็นอะไรไหม"มือของเขาจับเข้าที่ต้นแขนซ้ายของฉัน

"ปล่อยค่ะ ทำไมต้องทำดาขนาดนี้ด้วยพูดแค่นี้"

"ไม่ชอบ"

"ค่ะ ต่อไปก็จะไม่พูดและจะไม่พูดอะไรอีกด้วย"หัวไม่แตกหรอกแล้วก็ไม่บวมแต่ไม่รู้ช้ำหรือป่าว ส่วนเขาหรอไม่แม้แต่จะเอ่ยขอโทษฉัน แถมยังนั่งขับรถหน้าตาเฉย

"งอนผมหรอ"เมื่อถึงงานหลังจากที่เขาจอดรถ เขาจึงหันหน้ามาถามฉันพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงชัยชนะคงจะเป็นเพราะตนเองแกล้งคนอื่นได้มั้ง

ฉันเปิดประตูรถและลงมาจากรถโดยที่ไม่คุยกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว ไม่ตอบคำถามเขาด้วยซ้ำ

"ดารินท์หยุดเดี๋ยวนี้นะ"มือทั้งสองข้างจับชุดราตรีของฉันนั้นยกขึ้นเล็กน้อยกำลังจะก้าวขาและเดินตรงมาที่หน้าประตู แต่เสียงเรียกของคุณไบรอันท์นั้นเอ๋ยเรียกฉันให้หยุดเดิน

"ทำไมถึงไม่ตอบคำถามฉัน"เมื่อเขาเดินมาถึงตัวของฉันก็ไม่มีผิดที่มือของเขาจะไม่จับฉันด้วยความแรง

"ดารินท์เจ็บ"ฉันปัดมือของเขาออกจากแขนของฉันอีกครั้ง พร้อมกับคิ้วขมวดและสายตาของฉันจ้องมองหน้าเขาฉันไม่ชอบคนที่ทำฉันเจ็บตัวมาตั้งแต่เด็กแล้วฉันถึงไม่ค่อยไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้าน

"ถ้าจะเข้างานก็ต้องกอดแขนฉันเดินเข้าไปไม่ใช่เดินหนีฉันเข้าไปคนเดียวแบบนี้"ในตอนที่ฉันคุยกับเขาเขาก็ไม่คุยกับฉันแต่ในขณะที่ฉันงอนเขากลับมาคุยกับฉันอีกต่างหากมือซ้ายของคุณไบรอันจับมือขวาของฉันไปกอดแขนของเขา

"อย่ามาแกะมือออกจากแขนของผมจนกว่าจะได้รับคำอนุญาตถ้าพูดไม่ฟังเจอดีแน่"ขู่ฉันยังไม่พอแถมยังจ้องมองฉันด้วยแววตาที่น่ากลัวอีกต่างหาก