"3" คลั่งรัก - คนเดียวกัน?

บทที่ 3

"ดารินท์"ฉันกำลังเหม่อและคิดในเรื่องราวที่เกิดขึ้น แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ฉันให้พี่ภูผาขับรถกลับมาที่บ้าน คืนนี้ไม่ได้กลับคอนโด เพราะว่าในวันพรุ่งนี้แด๊ดจะพาฉันไปเจอกับพี่ชายจนต้องสะดุ้งในคำเรียกของพี่ภูผาอีกครั้ง

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เป็นอะไรหรือเปล่า พี่รู้สึกว่าดารินท์เปลี่ยนไปนะ หลังจากกลับมา"ฉันเปลี่ยนไปอย่างนั้นหรอฉันแสดงอาการให้พี่ภูผาดูออกขนาดนั้นเลยหรอ

"เปลี่ยนไปยังไงหรอคะ หมายถึงการนั่งรถหรือว่าคำพูด ถ้าเรื่องนั่งรถพี่ภูผาก็รู้ดีว่าดารินท์ควรนั่งตรงไหนเมื่อกลับบ้าน"ฉันให้พี่ภูพามาส่งที่บ้าน ฉันต้องนั่งด้านหลังไม่อย่างนั้นถ้าแด๊ดเห็นแด๊ดจะดุพี่ภูผา

"ตลอดระยะทางพี่มองหน้าของดารินท์ผ่านกระจกรถตลอดรู้ไหม และพี่ถามอะไรไปดารินท์เหม่อลอยเหมือนกับมีเรื่องอะไรสักอย่างที่เกิดขึ้น"

"ขอโทษนะคะ เป็นเรื่องส่วนตัวของดารินท์พี่ไม่จำเป็นต้องรู้มากก็ได้นะคะ และพี่เป็นเพียงลูกน้องไม่สมควรถามแบบนี้"ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดให้พี่ภูผาน้อยใจ แต่ฉันควรตัดใจจากเขา และเขาไม่ควรชอบฉันเราทั้งสองคนแตกต่างกันมากที่สำคัญฉันไม่อยากทำให้เขาและครอบครัวเดือดร้อน

"ดารินท์พี่ขอโทษ"ฉันหันหลังให้พี่ภูผา และเดินเข้ามาในบ้านโดยที่ไม่รับคำขอโทษจากเขา ในตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่ทำไมแดนซ์ของฉัน ยังคงนั่งรอฉันอยู่ที่โซฟา

"ยังไม่นอนหรอคะแด๊ด"

"ออกไปไหนมาล่ะ"

"ไปดื่มมาค่ะ"ถ้าแด๊ดถามแบบนี้แสดงว่าเขารู้แล้วว่าฉันออกไปเที่ยวมา

"ทำไมถึงต้องไปดื่ม"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขอโทษนะคะที่ดารินท์ไม่ได้บอกแด๊ด"

"ไม่เป็นไรหรอก ขึ้นไปนอนเถอะกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้วในวันพรุ่งนี้ 3 โมงเช้า ดารินท์ต้องแต่งตัวให้สวย และต้องพร้อมตรงต่อเวลา พรุ่งนี้พี่ชายของดารินท์จะมาที่นี่เราไม่ต้องออกไปเจอข้างนอก"

"ค่ะ"

"จำไว้นะ ทำทุกวิธีทางเพื่อให้มันหลงรักดารินท์ให้ได้"

"แล้วถ้าเขาไม่เป็นอย่างที่แด๊ดต้องการล่ะคะ"

"ผู้ชายร้อยทั้งร้อย มันหลงผู้หญิงสวยและออดอ้อนเก่งอย่างแน่นอน แด๊ดเชื่อมั่นในตัวของลูกสาวแด๊ดนะ"มือขวาของแด๊ดยกมาวางไว้บนหัวของฉัน พร้อมกับโยกเบาๆ และรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงชัยชนะในภาคหน้า

"ค่ะ หลังจากจบเรื่องดารินท์ขอใช้ชีวิตอิสระอย่างคนอื่นเขานะคะ"

"ชีวิตอิสระหมายความว่ายังไง ทุกวันนี้แด๊ดยังไม่ให้อิสระกับดารินท์อีกหรอ แด๊ดให้ทุกอย่าง ทำทุกอย่างก็เพื่อดารินท์"

"เอาไว้ดารินท์จะบอกความรู้สึก และเหตุผลที่ดารินท์ขออิสระนะคะ"ฉันยอมรับว่าชีวิตของฉันสุขสบาย และมีทุกอย่างอิสระก็ได้ แต่มันไม่เหมือนกันกับชีวิตมนุษย์ทั่วไป ที่ฉันต้องการฉันต้องการเป็นคนทั่วไป ที่ไม่ต้องมีอำนาจไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาจับตัวไปเป็นตัวประกัน หรือว่ามีคนคุ้มกันฉันอยากเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตอิสระมีธุรกิจถูกกฎหมายไม่ใช่ธุรกิจมืดแบบนี้

"OK ขึ้นไปพักผ่อนเถอะลูก"

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะแด๊ด"ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆแด๊ด พร้อมกับเขย่งเท้าหอมแก้มด้านซ้ายของท่าน ก่อนที่จะเดินขึ้นมายังห้องของตนเองเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามา ยังไม่ทันได้นั่งลงเลยเสียงไลน์ของฉันก็เด้งเข้า ฉันจึงหยิบมาดู คิดว่าเป็นเพื่อนหรือว่าอาจารย์ที่ส่งงานมาให้ แต่กลับเป็นพี่ภูผา ส่งข้อความมาขอโทษผ่านไลน์ฉันได้เพียงแต่เปิดอ่านและปิดมือถือลง ฉันยังไม่ต้องการคุยกับใครทั้งนั้น ในตอนนี้หัวสมองของฉันมีแต่เรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นคือเรื่องของเขาคนนั้น

"ฉันจะได้เจอคุณอีกไหม"ในใจลึกๆแล้วฉันอยากเจอคุณไบรอันท์อีก แต่ฉันก็รู้สึกกลัวและรู้สึกอายหลายๆอย่าง

เช้าวันใหม่

ในเช้าที่สดใสของฉันอย่างนั้นหรอ ไม่ใช่เลยเปรียบดั่งเช้าที่หม่นหมองของฉันต่างหาก ถึงแม้ว่าฉันจะแต่งตัวสวยบรรยากาศสดชื่น แต่ความรู้สึกของฉันนั้นไม่มีถึงความดีใจเลยด้วยซ้ำ และในค่ำคืนที่ฉันหลับตาลง ฉันเห็นแต่หน้าของคุณไบรอัน ทำไมถึงคิดถึงเขาขนาดนี้ดารินท์

"คุณหนูคะคุณท่านให้มาตามลงไปด้านล่างค่ะ แขกคนสำคัญมาแล้ว"ในขณะที่ฉันนั่งอยู่ที่เตียง แม่บ้านได้มาเคาะประตูเรียกฉันให้ลงไปด้านล่าง

"ค่ะ เดี๋ยวสักครู่ดารินท์จะลงไปนะคะ"ฉันไม่รู้สึกกลัวหรือว่าเกร็งที่จะเจอพี่ชายคนที่แด๊ดเรียกเลย ฉันเดินตามแม่บ้านลงมาด้านล่าง

"นั่นไงลูกสาวของผมมาแล้ว"เมื่อฉันเงยหน้ามองตรงที่โต๊ะอาหาร สิ่งแรกที่ฉันตกใจคือฉันเจอคุณไบอันท์ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย

"ฉันคิดถึงเขาจนเห็นหน้าเขาอยู่ที่นี่เลยหรอ"มือขวาของฉันยกขึ้นมาขยี้ตาตนเอง พร้อมกับบ่นพึมพำ พยายามไม่ให้เห็นคุณไบอันอยู่ที่นี่

"ดารินท์อะไรเข้าตาหรือเปล่าลูก"แด๊ดเดินมาหาฉัน โดยที่โอบกอดเอวฉัน ประคองฉันมาจนถึงโต๊ะอาหารระยะใกล้ชิดกับแขกของ แด๊ด เชื่อไหมว่าคุณไบรอันท์นั่งอยู่ที่นี่จริงๆ พร้อมกับผู้ชายและผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแด๊ด

"ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ ดารินทร์"เขาจริงๆด้วย ฉันไม่ได้ตาฝาดหรือว่าคิดถึงเขามากเกินไป คุณไบรอันท์เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารจริงๆและเขาเอ่ยชื่อเรียกฉันด้วย

"คุณไบรอันท์"

"อ้าวทั้งสองคนรู้จักกันแล้วหรอลูก"หญิงสาววัยกลางคน อายุรุ่นราวกับแด๊ดของฉันนั้นเอยพูดขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่เป็นรอยยิ้มเหมือนกับเอ็นดูฉัน

"ถามน้องดารินท์ดูสิครับมามี๊ ว่าเรารู้จักกันได้ยังไง และรู้จักกันลึกซึ้งมากแค่ไหน"ในใจของฉันสั่นจนบอกไม่ถูก ฉันต้องกุมมือของตนเองไว้จนไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

"ดารินท์รู้จักกับไบรอันท์แล้วหรอลูก"แด๊ดหันมามองหน้าฉันพร้อมกับย้ำคำถามอีกครั้ง

"ทำไมน้องดารินท์ไม่บอกความจริงกับแด๊ดของดารินท์ไปล่ะครับ ว่าเรารู้จักกันได้ยังไง"คุณไบรอันท์คุณจะปากดีมากเกินไปแล้วนะ ถ้าบอกความจริงไปแด๊ดจะมองฉันยังไงเพราะว่าการที่เจอกับคุณไบรอันท์มันเป็นการที่เจอกันไม่ดีเลย

"เอาเถอะลูก รู้จักกันก่อนก็ดีแล้วเพราะว่าอนาคตจะต้องรู้จักกันมากกว่านี้"ผู้ชายวัยกลางคนนั้นพูดขึ้น ก่อนที่แด๊ดจะพาฉันมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร ฉันนั่งฝั่งตรงข้ามกับคุณไบรอันท์

"สีหน้าซีดเลยนะน้องดารินท์ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ"เขารู้ก่อนแล้วหรือเปล่าว่าฉันคือดารินท์ลูกสาวของแด๊ดเมื่อคืนนี้เขาถึงทำแบบนั้นกับฉันโอ้ยดารินทร์เสียภาพพจน์หมด