"2" คลั่งรัก - หยุดเซ็กส์กลางคัน

บทที่ 2

ไฟเร่าร้อนในร่างหญิงและชายหนุ่ม กำลังพลุกพล่านอยู่บนเตียง เปรียบดั่งเพลิงไฟที่กำลังแผดเผาไม่สามารถมีอะไรมายับยั้งให้หยุดเกิดไฟนี้ได้เลย

เสียงหายใจแผ่าเบา อัดอั้นออกผ่านลำคอมายังปากปากของเธอนั้น คาเต็มไปด้วยแท่งหยกอันใหญ่ของไบรอันท์ มือเรียวบางด้านซ้ายจับกุมเข้าที่เผ็ดเม็ดใหญ่ใต้แท่งหยกทั้งสองใบยิ่งสร้างความเสียวซ่านร้อนรุ่มให้กับฝ่ายชายไม่น้อย

"อึ๊ก"ฉันใช้มือขวาพยายามผลักต้นขาของเขา เพื่อที่จะให้เขาดันออก แต่ดูเหมือนว่าเขาจับที่หัวของฉันพร้อมกับกดลง ไม่พอยังดันแท่งหยกนี้เข้ามาในปากของฉันจนฉันหายใจแทบจะไม่ออก

"อ๊วกอื้ม"ฉันพยายามที่จะคายน้ำเหนียวๆหรือสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปยังปากของฉันออก เขากลับใช้มือขวาปิดปากของฉัน เพื่อให้กลืนน้ำนั้นลงไปในความรู้สึกของฉันมันเหมือนนมข้นหวาน ที่ไม่มีรสชาติหวานแต่กลับได้กลิ่นรสชาติแปลกๆ

"คุณอื้ม"ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เขาก้มลงมาประคองลำตัวของฉัน พร้อมกับก้มลงมาจูบปากของฉันอีกครั้ง ลิ้นของเขาสอดเข้ามายังโพงปากของฉันกวาดจนหมดมันสร้างความรู้สึกให้ฉันและเสียวซ่านไปถึงตรงนั้น

"อ๊ะ"ฉันไม่รู้ว่าเขาสอดมือเข้าไปด้านในของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อรู้อีกทีเขาใช้นิ้วมือของเขานั้นขยับ ทำให้ตรงนั้นของฉันเกิดความเสียว

"เยิ้มเลยนี่"ได้เพียงแต่นอนมองผู้ชายตรงหน้า ที่เขาเอามือของเขาออกมาดูพร้อมกับเชยชม แถมยังใช้ริมฝีปากยิ้มในทำนองผู้ชายเจ้าเล่ห์ สายตาจ้องมองฉันดั่งหมาป่า

"คุณต้องป้องกัน"สิ่งแรกที่ฉันกังวลคือเรื่องป้องกัน ไม่ใช่แค่ป้องกันเรื่องท้องแต่ยังป้องกันโรค ที่ฉันไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร แต่ฉันเผลอตัวและเผลอใจไปแล้วที่สำคัญไม่สามารถหยุดเหตุการณ์นี้ได้อย่างแน่นอน ไม่ใช่แค่เขาแต่หมายถึงตัวของฉันด้วย

"แน่นอน"

"อื้อ"เขาเร็วมากดั่งกับวิญญาณหายได้ ทันใดนั้นตัวของเขาอยู่ที่ระหว่างขาของฉัน ที่ฉันขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มเขาใช้มือทั้งสองข้างสอดเข้าที่ต้นขา พร้อมกับยกดึงขึ้นมาจนฉันหงายหลังลงไป ใบหน้าของเขาซุกไซร้ลงมาตรงจุดรับของฉันทันที

"อร๊าย คุณไบรอันท์ฉันเสียว"ในความรู้สึกของฉัน เหมือนกับเขาทำแรงนะแต่เมื่อ ปากของเขาสัมผัสลงแล้วใช้ลิ้นสากๆลงไปสัมผัสด้วย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นดั่งไฟร้อน ที่จุดที่ผิวหนังทำให้ฉันเหงื่อผุดออกมาเป็นเม็ดๆ ฉันรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่างกาย ใบหน้าร้อนเผ่ายิ่งกว่าอยู่ข้างกองไฟเสียอีก

"ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ"ฉันพยายามกัดฟันและฝืนพูดพร้อมกับเสียงครวญครางที่มันเกิดขึ้นมาเอง จู่ๆในความรู้สึกของฉันนั้นก็เหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมา

"ฟิตดีนี่"สายตาดั่งหมาป่าจ้องมองฉัน และใช้มือลูบริมฝีปากของตนเอง เขาดูน่ากลัวแต่ดูน่าหลงใหลไปพร้อมๆกัน ร่างกายของเขาขยับขึ้นมานั่งอยู่ที่ระหว่างขาของฉันอีกครั้ง โดยที่แทรกอยู่ตรงกลางในขณะนี้ของเราทั้งคู่ ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้นที่ปกคลุมร่างกาย มือด้านขวาของเขาจับเข้าที่แท่งหยกของตนเอง สัมผัสขึ้นลงช้าๆและสิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าคือความใหญ่และยาวของแท่งหยกอันนี้ ฉันรู้สึกกังวลว่าฉันจะต้องเจ็บหรือว่าฉันควรพอแค่นี้ดี

"คุณ"ในใจของฉันเต้นตึกตั๊กตึกตัก รู้สึกกลัว จึงรีบจับแขนของเขาและพยายามหุบขาลง

"ถ้าเธอจะหยุดมัน คงเป็นไปไม่ได้"ฉันรู้ว่าไม่สามารถหยุดการกระทำนี้ได้อย่างแน่นอน

"ฉันกลัว"ลมหายใจแผ่วเบาของฉันพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นแรง พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ว่าเธอนั้นกำลังกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า

"หึ อย่าใช้ไม้นี้กับผม"อึกเขาไม่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดทันใดนั้น ปลายแท่งหยกใหญ่ของเขาได้เสียบเข้ามา แต่ก็ยังเข้าไม่สุด ความรู้สึกของฉันเหมือนกับว่าเนื้อของฉันตรงนั้นฉีกขาด มีสิ่งแปลกปลอมดันเข้ามาตรงกลางแผล ฉันพยายามผลักเขาออกแต่ก็ไม่สำเร็จ

"ยะอย่า ฮื่อเจ็บ"ใบหน้าของเขาที่กำลังเคลิบเคลิ้ม หยุดการกระทำและหันจ้องมองฉัน

"อย่าเกร็งสิผมก็เจ็บ"เขาคิ้วขมวดใส่ฉันในเชิงดุ แต่ฉันไม่เกร็งเป็นไปไม่ได้หรอก คนที่กำลังเจ็บนั้นยิ่งบอกให้หยุดก็ยิ่งเจ็บ

อื้ม ในขณะที่ฉันน้ำตาไหลเขาก้มลงมาหาฉันก้มจุมพิตที่ริมฝีปาก ในความรู้สึกของฉันตอนนี้เริ่มผ่อนคลายลง

"โอ้ย"เขากำลังหลอกให้ฉันหายเจ็บ แต่เวลาผ่านไปเพียงแค่เสี้ยววินาที เขากลับดันแท่งหยกใหญ่ของเขาเข้ามาพรวดพราด จนฉันตั้งตัวไม่ทันมือของฉันได้เพียงแต่จริงหยิกแผ่นหลังของเขาเพื่อระบายความเจ็บ

"ไปทำที่ไหนมาหรอ"เมื่อเขาจ้องหน้าของฉัน พร้อมกับคำพูดของเขาที่ฉันไม่เข้าใจ ในตอนนี้ฉันเริ่มไม่เจ็บแต่กลับรู้สึกดีและอยากให้เขาทำต่อ

"คืออะไรหรอคะฉันไม่เข้าใจ"

"ไปรีแพร์ที่ไหนมาหรอ หมอเขาทำดีนี่"ผู้ชายคนนี้ดูถูกฉันมากเกิน จนฉันคิดว่าฉันควรหยุดการกระทำแค่นี้ มือทั้งสองข้างของฉันผลักหน้าอกของเขาออกด้วยความแรง ถึงแม้ว่าความรู้สึกของฉันจะอยากไปต่อแต่ใจของฉันนั้นไม่ไปแล้ว

"อย่าเข้ามานะ"ฉันดึงผ้าห่มมาปกคลุมร่างกายตัวเอง พร้อมกับใช้นิ้วชี้ชี้หน้าเขา

"พูดแค่นี้รับไม่ได้หรอ"ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่ปากดีและปากร้ายที่สุด และฉันก็รู้สึกไม่ชอบในคำพูดของเขาเป็นอย่างมาก

"ใช่ ถือว่าเราจบกันและไม่รู้จักกัน"ฉันม้วนผ้าห่มปกคลุมร่างกายตนเอง พร้อมกับคว้าเสื้อผ้าเข้าไปยังห้องน้ำ เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าจนเสร็จก็กลัวเหมือนกันว่าจะเปิดประตูมาเจอเขา หรือว่าจะเจออะไรเมื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ไม่พบใครอยู่ในห้องนี้แล้วเขาคงไปแล้วสินะ

"ฉันทำอะไรลงไป"ได้เพียงแต่เงยหน้ามองด้านบนและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าแล้วออกมาจากห้องนั้นดีแล้วแหละที่ไม่เจอเขา

"ดารินท์"เมื่อฉันเดินออกมาและมีเสียงเรียกชื่อฉันจนฉันสะดุ้ง ฉันหันไปมองตามเสียงที่พูดขึ้นนั้นเป็นพี่ภูผาเขาจับที่ข้อศอกของฉันดึงให้หันไปหาเขา

"พี่ภูผา"

"เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงหน้าซีดแบบนี้หรือว่าเมา"ฉันยิ้มให้กับพี่ภูผาเล็กน้อย พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆจึงส่ายหน้าไปมา

"เปล่าค่ะกลับกันเถอะ"