บทที่ 9 รักครั้งใหม่

เรื่องราวของนายจักรพลเป็นการฆาตกรรมอันน่าสะเทือนขวัญ

คงเป็นงั้นถ้ามีคนรู้... แต่ถ้าไม่...มันก็จะเป็นเพียงค่ำคืนแสนธรรมดาทั่วไปคืนหนึ่งเท่านั้น

คนที่ไม่มีครอบครัว ไม่มีใครรัก ไม่มีชื่อเสียง ไม่เป็นที่จดจำ ก็จะไม่มีใครตามหา พอเป็นอย่างนั้น ชื่อของนายจักรผล ยลศิลป์ ก็ได้อันตรธานหายไปจากโลกนี้ตลอดกาลโดยไม่มีใครทันสังเกต

หญิงสาวร่างบางผู้ซึ่งเพิ่งผ่านการก่อคดีอาชญากรรมกำลังฮัมเพลงตามท่วงทำนองพร้อมกับนอนแช่อ่างอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ ราวกับไม่รู้สึกรู้สากับเหตุการณ์ที่เพิ่งกระทำมาสด ๆ ร้อน ๆ ทั้งที่นั่นเป็นการก่อเหตุครั้งแรก แต่กลับไร้ซึ่งความกลัว ความรู้สึกผิด เหมือนกับว่าจิตสำนึกของเธอถูกทำลายไปแล้วและใช้ชีวิตตามสัญชาตญาณเท่านั้น

คนที่จ้างมาจัดการทำความสะอาดครั้งใหญ่โดยการจุดไฟเผาทำลายหลักฐานทั้งหมด โกดังนั้นไม่มีคนใช้งานมานานจึงไม่มีใครสงสัยว่าไฟไหม้ได้อย่างไร ตำรวจที่มายังที่เกิดเหตุสันนิษฐานว่าคงมีพวกขี้ยามาเสพยากันแล้วเกิดไฟไหม้ขึ้นและสั่งปิดคดีไปภายในไม่กี่ชั่วโมง เนื่องจากไม่พบผู้เสียหายหรือใครที่จะมาร้องเรียนเรื่องไฟไหม้เลย ตำรวจไม่พบร่างของนายจักรพลหรือถ้าพบก็ทำเหมือนไม่เห็นอะไร ไม่แม้แต่รวมอยู่ในสำนวนคดี

หลังจากจัดการเคลียร์ทุกอย่างจนเรียบร้อย จันทรกาลขับรถกลับมาถึงโรงแรมค่อนข้างดึก เธอต้องการอาบน้ำชำระกายที่เปรอะเปื้อนคราบสกปรกบางอย่างออกไป เธอเดินผ่านโถงของโรงแรมจนเข้าไปในลิฟต์โดยที่ไม่มีใครมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ อาจเพราะโรงแรมระดับห้าดาวให้ความเป็นส่วนตัวแก่ลูกค้าพรีเมี่ยม รวมถึงชุดสูทสีดำที่ใส่วันนี้ค่อนข้างเลือกผ่านการเลือกมาอย่างดีจากแฟชั่นนิสต้าที่มีชื่อว่าจันทรกาล

หลังจากแช่น้ำผ่อนคลายสบายใจแล้ว จันทรกาลลุกขึ้นไปแต่งตัว พรุ่งนี้เธอต้องเตรียมเก็บกระเป๋าเช็กเอาต์เพื่อไปสนามบินตั้งแต่เช้า เธอมองตรงเข้าไปในกระจก เธอมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสะท้อนผ่านกระจกบานนั้น

ผู้หญิงที่สมควรได้รับความสุข

ไม่มีใครจะมาพรากอะไรไปจากเธอได้อีก ไม่มีวัน

…ฆ่ามัน ฆ่าอีก…ต้องฆ่าอีก

ราวกับเธอได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู พอมองไปที่กระจกเธอเห็นเงาดำทมึฬ จันทรกาลกะพริบตาถี่ ๆ พลางส่ายหัวขับไล่เงาดำที่เธอเห็นผ่านกระจก

สงสัยเธอจะตาฝาดมองเห็นภาพหลอน...นี่อาจเป็นสัญญาณบอกให้เธอรีบนอนได้แล้ว

วันรุ่งขึ้น

ในที่สุดก็มาถึงไต้หวันสักที

ไต้หวันคือประเทศที่เป็นเกาะตั้งอยู่ในทะเลจีน ระยะทางระหว่างประเทศไทยกับไต้หวันใช้เวลาเดินทางเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ประเทศนี้จึงเป็นอีกประเทศที่ได้รับความนิยมมากในหมู่คนไทย คนไต้หวันมีวัฒนธรรมใกล้เคียงกับคนไทยเชื้อสายจีนอยู่หลายอย่างทั้งในเรื่องอาหารและไลฟ์สไตล์

ชายหญิงหน้าตาดีคู่หนึ่งจูงมือกันเดินอย่างสวีทหวานจนคนรอบข้างพากันส่งสายตาอิจฉา แต่พวกเขากลับไม่รู้สึกตัวสักนิด รับรู้เพียงแค่โลกที่มีกันและกันเท่านั้น บางครั้งชายหนุ่มก็จับพลิกมือหญิงสาวขึ้นมาแล้วแตะริมฝากลงไปด้านหลังฝ่ามืออย่างแผ่วเบา ทำให้มองเห็นแสงส่องประกายวิบวับบนนิ้วมือข้างซ้ายก็ยิ่งอิจฉาตาร้อน ทั้งที่เมื่อวานแทบตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

หนึ่งวันก่อน

เมื่อเครื่องที่หญิงสาวนั่งมาจอดลงบนผืนแผ่นดินของประเทศซึ่งเป็นต้นตำรับชาไข่มุก แน่นอนว่าพอออกจาก Gate สิ่งแรกที่เธอทำคือการไปสั่งชานมไข่มุกหนึ่งแก้วแล้วดูดขึ้นมาเคี้ยวกรุบกรับ โดยไม่สนใจคนที่มายืนรอรับด้วยสีหน้าบึ้งตึงตั้งแต่เช้า เพราะเขามาถึงที่นี่ตั้งแต่สองวันที่แล้วและไม่สามารถติดต่อว่าที่เจ้าสาวได้เลย เธอเข้าไปกอดทักทาย ชายหนุ่มกลับทำมึนตึงแต่ก็ยังช่วยลากกระเป๋าไปเก็บที่รถ ก่อนจะขับพาเธอไปที่คอนโดของเขา พอถึงคอนโดเขาจัดการนำกระเป๋าเธอไปไว้อีกห้อง

(ทั้งคู่สื่อสารกันด้วยภาษาจีน)

“โรเบิร์ต คุณโกรธฉันเหรอคะ” ร่างเล็กเข้าไปสวมกอดร่างสูงจากทางด้านหลังอย่างง้องอน

“ผมไม่มีสิทธิ์โกรธ?” ชายหนุ่มแกะมือที่โอบกอดเขาแล้วหันหน้าไปสบตากับสาวเจ้า “คุณหายไปเบ๊บ ผมติดต่อคุณไม่ได้เลยแล้วคุณก็ไม่โทรกลับ ผมห่วงคุณมากแค่ไหนคุณรู้บ้างไหม”

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากใช้เวลากับตัวเอง ฉันต้องการคิดทบทวนบางอย่างและมัน…จบไปแล้วค่ะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วง ยกโทษให้ฉันนะคะ นะ นะ นะ” จันทรกาลเข้าไปกุมมือชายหนุ่มขึ้นมาถูไถกับข้างแก้มของเธออย่างออดอ้อน

“แล้วเรื่องพ่อคุณ”

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ คุณพ่อท่านไม่อยากเจอหน้าฉันเท่าไหร่ ท่านอยากมีเวลาอยู่กับเมียใหม่มากกว่า”

“แล้วทำไมต้องโทรไปตามคุณถึงโน่น”

“คุณหมอเขาทำตามหน้าที่ค่ะ พอดีท่านกับเมียใหม่ไม่ได้จดทะเบียนตามกฎหมายเลยไม่สามารถดำเนินการอะไรได้ พอเจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบก็พบว่าคุณพ่อมีลูกสาว เลยให้ฉันไปช่วยจัดการเอกสารแต่ต่อไปนี้คงไม่มีแล้วค่ะ ว่าแต่คุณหายโกรธฉันแล้วใช่ไหมคะ”

“เฮ้อ เมื่อไหร่ผมจะโกรธคุณได้จริง ๆ จัง ๆ ซะที ผมควรไปบำบัดรักษาโรคยอมคุณบ้าง ไม่งั้นเสียเปรียบแย่” โรเบิร์ตจุมพิศที่หน้าผากเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ไต่ระดับลงไปยังริมฝีปาก ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากหนาเข้าหาริมฝีปากบางอย่างดุเดือด

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำรุนแรงราวกับนี่คือบทลงโทษในข้อหาทำให้เขาเป็นกังวล

“แต่นี่คุณกำลังเอาเปรียบฉันอยู่นะคะ” จันทรกาลถอนจูบออกมาพลางเอ่ยเย้า ก่อนจะเข้าไปเป็นฝ่ายประกบปากบางบนปากหนาแทน ลิ้นร้อนเกาะเกี่ยวพัวพันขบเม้มลิ้นเล็กอย่างหนักหน่วงในโพรงปากหวานกินเวลาหลายนาที กายหนาเริ่มร้อนรุ่มเต็มไปด้วยไฟปรารถนา มือที่กดจับด้านหลังท้ายทอยเริ่มลื่นไหลไปยังแผ่นหลังบาง รสจูบอันยาวนานทำให้คนตัวเล็กเริ่มหายใจไม่ทันและส่งเสียงครางประท้วงจนร่างสูงจำต้องยอมถอนริมฝีปากออก ร่างบางหอบหายใจถี่กระชั้นราวกับจะขาดใจ

“ขอโทษ ผมเริ่มทนไม่ไหว” โรเบิร์ตบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่า ความรู้สึกที่ต้องการคนตรงหน้าถาโถมเข้ามาและยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ที่ผ่านมาเขาควบคุมมันได้ดีกว่านี้ แต่พักนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างมากระตุ้นเขา รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างไรชอบกล

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือ แต่ไว้พรุ่งนี้ดีกว่านะคะ หลังจากฉันให้คำตอบคุณ เราค่อยเซ็นสัญญาด้วยปากกาของคุณ จุ๊บ” จันทรกาลตอบกลับด้วยน้ำเสียงยั่วยวน เธอชอบแกล้งโรเบิร์ตอย่างนี้เสมอ จนฝ่ายชายอดไม่ได้ที่จะจับแม่คุณมาเพิ่มบทลงโทษต่ออีกสักนิด “ว้าย อื้อออ โร...เบิร์ต อื้มมม”

วันนั้นหญิงสาวโดนจูบจนปากเปื่อยและเกือบเลยเถิดของจริง ดีว่าท้องเธอร้องขึ้นมาเสียก่อน ไม่งั้นมีหวังทริปเที่ยวเคหสถานโบราณในพรุ่งนี้เป็นอันโดนยกเลิกและเปลี่ยนไปให้คำตอบเขาบนเตียงแทน

(เวลาปัจจุบัน)

“แฮ่ก แฮ่ก”

เสียงหอบหายใจดังออกมาจากร่างบาง ด้านหน้ามีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง ซึ่งสถานที่ที่กำลังเดินขึ้นไปคือโบราณสถานบนยอดเขาสูง

โรเบิร์ตนึกอยากสมน้ำหน้าคนข้างหลังนัก มาขึ้นเขาแต่กลับใส่รองเท้าส้นสูง ยังดีว่ามีบันไดให้เดินขึ้นแต่มันไม่เหมาะกับการใส่ส้นสูงเลย แต่ก็ตำหนิไม่ลง ก็เธอเล่นบอกว่า

“ฉันมักชอบใส่รองเท้าคู่เก่งในวันพิเศษมาก ๆ” และวันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด เหตุเพราะเจ้าของส้นสูงเพิ่งตอบตกลงรับคำขอแต่งงานของเขาไปก่อนขึ้นมาด้านบน

เมื่อเขาก้มมองไปยังมือที่คล้องคอเขาอยู่ บนนิ้วเรียวมีแหวนเพชรส่องประกายวิบวับอย่างน่าอิจฉา เห็นแล้วยิ่งทำให้เขามีความสุข

แล้วใครมันจะอยากดุ..

เอาเถอะ สุดท้ายเดินไม่ไหวก็แค่แบกจริงไหม ได้เป็นคู่หมั้นทั้งที

ในที่สุดก็คุ้มค่ากับที่รอคอยมานานหลายปี ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกัน โรเบิร์ตรู้สึกอยากดูแลเธอ อยากชดเชย อยากทำให้เธอมีความสุขมากเท่าที่เธอต้องการ ต่อให้เป็นพระอาทิตย์พระจันทร์หรือดวงดาว ถ้าเธอคนนั้นต้องการเขาก็พร้อมจะหาทางไปเอาลงมาให้จนได้ สุดท้ายวันนั้นก็มาถึงซะที

ส่วนงานแต่งงานนั้นจะถูกจัดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า ถ้าถามว่ามันไม่เร็วไปเหรอ คำตอบคือไม่

เขาเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ที่มีชื่อเสียง ส่วนเจ้าสาวก็เป็นเจ้าของแบรนด์แฟชั่น เรื่องที่จะเนรมิตงานแต่งสักงาน ง่ายดายยิ่งกว่าไอ้ตัวม่วงดีดนิ้วซะอีก