บทที่ 7 ความจริงอันน่ารังเกียจ

มีฉากความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม

ผู้ชมที่มีความรู้สึกละเอียดอ่อนดังกล่าวมาข้างต้นควรหลีกเลี่ยง

เครื่องบินลงจอดยังผืนแผ่นดินบ้านเกิดที่จันทรกาลไม่ได้กลับมาหลายปี แน่นอนว่าไม่มีญาติมารอรับ มีเพียงรถของบริษัทที่รอรับอยู่ที่ลานจอดของสนามบิน

หญิงสาวให้รถไปจอดส่งเธอที่โรงแรมที่จองเอาไว้เพื่อเก็บของให้เรียบร้อยและออกไปหาอาหารไทยอร่อย ๆ กินเหมือนคนที่ไม่มีเหตุด่วนให้รีบร้อน เธอเดินชอปปิงต่ออีกพักใหญ่จนเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว จึงกลับเข้าที่พักแล้ววางแผนว่าพรุ่งนี้ค่อยไปจัดการเรื่องผู้ชายคนนั้นที่โรงพยาบาล

ทนทรมานไปอีกสักคืนผู้ชายขี้เหล้าคนนั้นคงจะไม่ถึงตายหรอก

จันทรกาลคิดพลางเดินเข้าไปนอนแช่น้ำในอ่างอย่างสบายและออกมาหลับเป็นตายบนเตียงนอนนุ่มเพราะยังคงปรับเรื่องเวลาไม่ค่อยได้

พอเช้าถัดมาเธอก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งที่เดียวกับที่เคยรักษาแม่ของเธอ คุณหมอและพยาบาลต่างจ้องมองเธอเป็นตาเดียว ด้วยเครื่องแต่งกายที่เหมือนจะไปออกรายการทีวีและใบหน้าสวยหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางทำให้ลุคดูเฉี่ยว คม เซ็กซี่สมกับเป็นเจ้าของแบรนด์แฟชั่นชั้นนำ

เธอเดินเข้าไปติดต่อฝ่ายธุรการว่ามาพบคุณหมอรัช เจ้าหน้าที่บอกให้เธอนั่งรออยู่หน้าช่องจ่ายยา ไม่นานพี่หมอรัชก็เดินเข้ามาทักเธอและพาเธอไปพบกับคุณพ่อในห้องผู้ป่วยรวมขนาด 4 คน ซึ่งดีขึ้นมาหน่อยเพราะตอนนี้มีคนไข้แค่ตาแก่นั่นคนเดียว

พี่หมอบอกอาการทั้งหมดคร่าว ๆ ให้ฟังและเสนอวิธีการรักษาหลายรูปแบบ จันทรกาลแทบไม่ได้ฟังที่หมอพูดเลย ตาเธอเอาแต่มองไปที่ผู้ป่วยบนเตียงที่ร่างกายดูซูบลงไปไม่เท่าไหร่ เห็นว่าทุกวันนี้ทำงานอยู่ไซต์ก่อสร้าง เพื่อเอาเงินไปปรนเปรอผู้หญิงที่ไปติดพันและซื้อเหล้ากิน ล่าสุดปวดท้องหนักจนสลบไปเลยมีคนหามเขาไปโรงพยาบาลจนมาพบว่าเป็นโรคตับอ่อนอักเสบมายาวนานเกิน จนมันรุนแรงขึ้นและเสี่ยงต่อการที่ระบบอวัยวะจะถูกทำลาย

น่าสมเพช...คนเห็นแก่ตัวที่ทิ้งลูกเมียให้เผชิญความลำบาก แต่ตัวเองออกไปสำเริงสำราญนอกบ้านอย่างสบายใจ ก็ไม่พ้นมีจุดจบอย่างนี้

“พี่หมอ ซินขอคุยปรึกษากับตา...พ่อเป็นการส่วนตัวก่อนได้มั้ยคะ ส่วนเรื่องการรักษาแล้วแต่พี่หมอเห็นสมควรค่ะ”

“ได้ครับ” พี่หมอหันหลังเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไปไม่นาน จันทรกาลก็นั่งไขว่ห้างที่เก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย

“จะตื่นมาคุยกันมั้ย เป็นพ่อประสาอะไรทำตัวเป็นภาระลูกเสมอต้นเสมอปลาย”

“ใครจะไปสุขสบายแล้วลืมกำพืดเหมือนมึง ดูแต่งตงแต่งตัวก็สวยดี เสียดายไม่น่าเป็นอีตัวเลย”

“หมายความว่าไง ใครเป็นอีตัว” จันทรกาลลุกขึ้นยืนจ้องเขม็งไปยังคนพูด

“มึงคิดว่ากูไม่เห็นเหรอวะ สมัยก่อนกูเคยเห็นมึงเดินออกมาส่งแขกที่คลับแถวบ้าน กูรู้นะว่าที่นั่นมันมีแต่พวกอีตัวราคาสูง เป็นคลับของพวกคนรวย มันก็สถานที่เดียวกับซ่องไฮโซแหละว๊า ถ้าไม่อยากเป็นข่าวมึงก็ช่วยเลี้ยงดูปูเสื่อพ่อมึงสักหน่อยเถอะวะ เออ เว้ยป่วยนี่ก็ดีเหมือนกัน กูพยายามจะหาทางติดต่อมึงอยู่พอดี โชคเข้าข้างฉิบหาย มึงมาหากูถึงที่”

“แกนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลย…” เคยชั่วอย่างไรก็ชั่วอย่างนั้น

“ไอ้หนุ่มที่ออกข่าวคู่กับแกบ่อย ๆ ผัวเหรอวะ กูเห็นในอินเทอร์เน็ต แล้วมันรู้ยังว่าเมียเคยเป็นอีตัว”

“อย่ามาเสือกเรื่องของฉัน! จะเอาอะไรก็ว่ามา”

“เออ ๆ กูขอสักเดือนละห้าแสน ซื้อบ้านให้กูอยู่สักหลังกูจะพาแม่ใหม่มึงมาอยู่ด้วย มึงอย่าลืมนะว่ามึงแอบเอาบ้านกูไปขายทิ้งแล้วเอาเงินไปเมืองนอก ถึงบ้านจะเป็นชื่อแม่มึงแต่กูมีสิทธิ์ในบ้านหลังนั้นเหมือนกัน มึงต้องชดใช้คืนให้กู อ้อ แล้วก็รถเท่ ๆ สักคันด้วยนะเว้ย กูจะขับพาแม่เลี้ยงมึงไปเที่ยว” จักรพลหัวเราะอย่างชอบใจ อยู่ดีไม่ว่าดีก็มีบ่อเงินบ่อทองมาให้ตักตวงตรงหน้า

“ทุเรศ เป็นพ่อประเภทไหนถึงขูดรีดลูกตัวเอง ไม่ว่าเมียเก่าหรือเมียใหม่ แกก็ยังจนตรอกไม่มีปัญญาเลี้ยงดูเขาอยู่ดี โคตรกระจอก บ้านนั้นเป็นชื่อแม่ แม่ทำงานอย่างหนักกว่าจะผ่อนหมด อย่ามามั่ว!” จันทรกาลมองลึกเข้าไปยังนัยน์ตาคนโลภมากก็แสยะยิ้มอย่างสมเพชที่แววตามีแต่ความอยากได้อยากมี

“ไม่รู้เว้ย กูอยู่บ้านนั้นมาหลายปี มันก็บ้านกูเหมือนกัน ส่วนมึงเป็นลูกกูรึเปล่ากูยังไม่แน่ใจ วันนั้นกูพาเพื่อนมาดื่มเหล้าในบ้าน ดื่มไปดื่มมาพวกกูเลยจัดแม่มึงคนละดอก มีเมียแบ่งกันใช้ไม่เห็นเป็นไร พอไม่กี่เดือนแม่มึงก็ท้อง มึงควรขอบใจกูที่ใจกว้างรับมึงเป็นลูก ทั้งที่ไม่รู้ว่ามึงเป็นลูกของไอ้เวรตัวไหนด้วยซ้ำ คืนนั้นแม่มึงเล่นรีดน้ำหมดทุกคน แถมหลังจากนั้นยังมีอีกหลายครั้ง ใครมันจะไปรู้จริงไหมวะ”

สิ่งที่ได้ยินทำให้จันทรกาลช็อกแข้งขาอ่อน ดีว่าจับขอบที่กั้นเตียงไว้

ผู้หญิงคนหนึ่งถูกสามีที่ไว้ใจหักหลังให้เพื่อนมาข่มขืนเมียตัวเอง แถมยังใจกล้าหน้าด้านโดยการใช้คำว่าใจกว้าง แม่ต้องอดทนกับไอ้เดนมนุษย์คนนี้มานานแค่ไหน ทนไปเพื่ออะไร เพื่อเธอ... เพื่อเธองั้นเหรอ...ไม่น่า แม่ถึงให้เธออยู่แต่ในห้องตอนที่ไอ้เศษมนุษย์นี่มันพาเพื่อนของมันเข้ามาในบ้าน เพราะแม่รู้ว่าพวกมันมีเจตนาอะไร

จันทรกาลไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป เธอเดินออกมาจากที่แห่งนั้นตอนไหนก็ไม่รู้ รู้เพียงต้องออกไปให้ไกลที่สุดจากไอ้โรคจิตนั่น

เธอเดินกลับมาถึงโรงแรมก็เอาแต่นั่งกอดเข่าเงียบ ๆ บนเตียง พร้อมกับปิดเครื่องไม่รับสายใครทั้งนั้น เธออยากใช้เวลาดื่มด่ำกับความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้แม่สู้ชีวิตเพียงลำพัง ถ้าเธอสังเกตเห็น เธออาจจะช่วยแม่ให้ไม่ต้องตกนรกเพราะพวกมัน

เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง แม่ถึงคอยย้ำนักย้ำหนาให้ปกป้องตัวเองอย่าให้ใครทำอะไรได้ เพราะแม่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ จึงหวังให้เธอไม่ต้องมีชะตากรรมแบบเดียวกัน

ตั้งแต่วันนั้นจันทรกาลไม่ไปที่โรงพยาบาลอีกเลย เธอจ้างนักสืบให้จัดการตรวจดีเอ็นเอระหว่างเธอกับผู้ชายคนนั้นโดยไม่ให้คนพรรค์นั้นรู้ตัว เพียงแค่สองวันก็ได้ผลตรวจด้วยอำนาจของเงินทำให้ได้รับผลอย่างรวดเร็ว ผลออกมาว่าไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือด จันทรกาลรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

เธอติดต่อกลับไปหารินรดา พี่สาวที่เคยทำงานด้วยกันที่คลับ เธออยากคุยกับเจ้าของคลับเป็นการส่วนตัว ตั้งแต่ตอนทำงาน เธอรู้ว่าคลับแห่งนั้นไม่ธรรมดา มีแบ๊กใหญ่หนุนหลังและรู้จักคนสายเทาค่อนดำมากมาย เธอต้องการจ้างคนมาทำงานบางอย่างให้ งานที่จำต้องเป็นระดับมืออาชีพโดยเฉพาะ หลังจากฟังเรื่องของเธอ ทางเจ้าของคลับยินดีจะให้ความช่วยเหลือแก่เธอ