บทที่ 11 ซ่อนตัว ซ่อนใจ

**ตั้งแต่ตอนนี้จะแทนชื่อใน ‘ฟานเยว่ซิน’ การบรรยายแทนชื่อจันทรกาลและแทนตัวเชิงโบราณนะคะ**

มีคนเคยกล่าวไว้ว่าการหนีก็เป็นความกล้าอย่างนึง ได้มารู้ซึ้งก็ตอนนี้…

ฟ่านเยว่ซินรู้สึกว่าปอดกำลังทำงานหนักเพราะถึงจะได้พักเหนื่อยจากการวิ่งมาราธอน แต่ทัศนวิสัยที่แคบทำให้การหายใจลำบาก อาจเพราะไม่ได้ตัวเล็กเหมือนตอนยังเด็ก การที่ต้องหลบอยู่ในนี้กลายเป็นความทรมานเสียมากกว่า รู้อย่างนี้ควรหาเวลาไปฟิตเนสสัปดาห์ละสองสามครั้ง ไม่น่าขี้เกียจและกินแต่แป้งและชีสเลย วิ่งมาไกลก็จริงแต่มันเหนื่อยเสียจนไม่อยากขยับตัวอีกแล้ว แถมออกซิเจนในนี้ก็น้อยเหลือเกิน

ปล่อยให้ทหารมาจับไปไหมจะได้จบ?

แกร๊บ.. เสียงม่านใบไม้ที่แห้งกรอบถูกเกลี่ยออกจนเห็นคนที่นั่งหลบอยู่ด้านใน

เมื่อได้ยินเสียงฟ่านเยว่ซินก็หันกลับไปมองเท้ามือทั้งสองข้างไว้ด้านหลังจะกระถดตัวหนีแต่หลังชนทางตัน โพรงนี้มีทางเข้าทางออกแค่ทางเดียว เสียงในหัวแล่นขึ้นอย่างรวดเร็ว สันนิษฐานได้สองทาง

ทางหนึ่ง คนเชื่อว่านางคือฟ่านเยว่ซิน ซึ่งข้อสันนิษฐานนี้มีความเป็นไปได้อยู่ เนื่องจากยุคนี้เป็นยุคที่มีผู้วิเศษ เทพเซียน ฝึกพลังปราณ และภูตผีปีศาจอยู่จริงๆ ไม่เหมือนอีกโลกที่เธอไปเกิดเป็นจันทรกาลที่ความเชื่อเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งงมงาย ในโลกนี้ไม่ว่าใครก็สามารถมีพลังวิเศษหรือกำลังภายในได้

อีกทาง คนไม่เชื่อ อาจจะคิดว่าคนหน้าเหมือนหรือคิดไปถึงว่าเป็นภูตผีปีศาจจำแลงกายมา นางอาจถูกนำไปจุดไฟเผาทั้งเป็น! ยิ่งถ้าถูกตั้งข้อหาเป็นสายลับจากแคว้นอื่นปลอมตัวมา คงโดนประหารสถานเดียว

ถ้ากลับไปเป็นฟ่านเยว่ซินก็เหมือนกลับไปตายทั้งเป็นเหมือนเดิม ความรักของนางที่มีต่อชินอ๋องมันตายไปพร้อมกับชีวิจก่อนของนางแล้ว ไม่สิ มันตายไปพร้อมกับชีวิตลูกชายนา่งต่างหาก ทุกอย่างมันจบไปหมดแล้ว นางไม่เหลือความอาลัยอาวรณ์อะไรกับที่นี่

พานางกลับมาทำไม?!

ในเวลานี้ในหัวของร่างบางเต็มไปด้วยความคิดตรรกะมากมาย พัวพันฟาดฟันกันยุ่งเหยิง

ฟ่านเยว่ซินในอดีตเป็นเพียงสตรีฟั่นเฟือนเพราะยอมรับไม่ได้กับการสูญเสียบุตรชายอันเป็นที่รักไป นางวิ่งร้องขอความช่วยเหลือราวกับคนเสียสติแต่ไม่มีมือใดยื่นเข้ามา ไม่แม้แต่พี่ชายบุญธรรม เพื่อนเล่นตั้งแต่วัยเด็กหรือกระทั่งสามีของนาง ไม่มีใครเชื่อนางสักคนแล้วยังบังคับเอาร่างลูกนางไปฝังตามประเพณี ตอนนั้นลูกนางอาจจะยังไม่ตาย เขาแค่ไม่หายใจและหาชีพจรไม่เจอเท่านั้น ถ้าปั๊มหัวใจเหมือนที่อีกโลกนึงที่นางจากมาทำ อาจจะช่วยได้

เยว่หลงของนางน่าสงสาร มีพ่อใจร้าย มีลุงๆ ใจดำ ไม่มีใครช่วยเหลือเยว่หลงของแม่สักคน

ฟ่านเยว่ซินคิดพลางก้มหน้า มารู้สึกตัวตอนได้ยินใบไม้กระทบกันของม่านใบไม้ นางเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นข้อนิ้วมือทั้งห้าเกลี่ยนม่านไปด้านข้าง แสงแยงเข้ามาจนนางต้องเอามือบัง

จนมีบางสิ่งเข้ามาบดบังเผยให้เห็นใบหน้าคมอย่างชัดเจน ฟ่านเยว่ซินถึงกับช็อกจนแทบหยุดหายใจ ไม่ใช่นายทหารแต่เป็น ฮ่องเต้

ฮ่องเต้ไล่มองไปยังใบหน้าแสนหวาน จมูกโด่งเรียวเล็กที่เจ้าของชอบทำจมูกย่นจนโดนแขวะว่าเหมือนลูกหมู ริมฝีปากเล็กที่ชอบคว่ำอย่างน้อยใจ แก้มที่มีเลือดฝาดให้เห็นในยามปกติเพื่อบ่งบอกสุขภาพที่แข็งแรง ดวงตากลมสองชั้นหลบในที่คลอไปด้วยน้ำตาบ่อยครั้ง ยามถูกเจ้าสี่เจ้าห้ากลั่นแกล้ง ผิวที่เคยดูขาวใสราวหิมะ ยามนี้แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่ยังคงดูสดใส

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่หัวใจเขาเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอก

นี่คือซินเอ๋อร์ของเขาใช่หรือไม่ นางกลับมาแล้ว

“ซินเอ๋อร์” ฮ่องเต้เรียกชื่อนางพร้อมมกับก้มลงไปหา จนหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงหนึ่งชุ่น ตาใสยังคงเหลือบขึ้นมาจ้องมองพระองค์อย่างหวาดระแวงระคนกลัว ทำให้พระองค์นึกถึงเหตุการณ์ที่ไม่อยากหวนคิดถึงมันอีก

(อดีต)

ยามที่เขาเดินทางไปเยี่ยมเยว่ซินหลังจากที่ถูกโบย เยว่ซินที่นอนคว่ำอยู่ตรงหน้า เมื่อสายตาเหลือบมาเห็นเขาก็ตัวสั่นและเอ่ยออกมาอย่างหวาดกลัว

‘ฝ่าบาท...' ยิ่งพระองค์เดินเข้าไปใกล้ นางยิ่งกระถดตัวถอยหนี แต่เป็นการถอยหนีที่ค่อนข้างทุลักทุเลเพราะแผลเหวอะบนแผ่นหลังจากการถูกโบย

‘พี่มาเยี่ยมเจ้าในฐานะพี่ชาย หาใช่ฮ่องเต้’ น้องน้อยเป็นหญิงคนเดียวที่พระองค์ยอมให้เรียกเสด็จพี่ แต่ยามนี้นางคงโกรธเขาจนไม่ยอมเรียกอย่างเคย

‘หม่อมฉันบุญน้อย วาสนาต่ำต้อย ไร้ครอบครัว ไม่มีใครไยดี จะบังอาจนับพี่นับน้องกับฝ่าบาทได้อย่างไร’

‘เจ้ายังมีพี่อย่างไรเล่า พี่ลงโทษเจ้าด้วยฐานะฮ่องเต้ ไม่ใช่ในฐานะพี่ชาย เหตุใดเจ้าถึงไม่เข้าใจ ข้อหาของเจ้าร้ายแรงนัก หากเป็นผู้อื่นคงต้องโทษถึงประหารชีวิต พี่เป็นฮ่องเต้ ถึงจะอยากช่วยเจ้าเพียงใดแต่ก็ไม่อาจทำการไม่ยุติธรรมได้ พี่เจ้บปวดใจเพียงใดที่ต้องเห็นเจ้าถูกโบยต่อหน้า อยากช่วยเจ้าใจแทบขาดแต่ไม่อาจทำได้ โชคดีของเจ้าที่มีชิน..เอ่อ...คนช่วยให้โทษหนักเป็นเบา ไม่งั้นโทษของเจ้าคงหนักกว่านี้มาก’

เกือบแล้ว...เขาเกือบหลุดปากบอกความจริงไป

‘หากฝ่าบาทจะทรงมีรับสั่งประหารก็รับสั่งได้เลย หม่อมฉันจะนอนรอโทษตายที่นี่ ไม่หนีไปไหน รีบรับสั่งมาเถิด ไม่งั้นหม่อมฉันจะหาหนทางตายด้วยตัวหม่อมฉันเอง’

นับแต่นั้นฮ่องเต้มีรับสั่งให้คนจับตาดูแลพระชายาเยว่ซินอย่างใกล้ชิดและเก็บของมีคม สิ่งอันตรายออกไปจากตำหนักจนหมด พระองค์กลัวนางจะฆ่าตัวตาย