บทที่ 8 ล่อลวงผู้หญิงได้อีกคน

กระบวนการทั้งหมด ช่างราบรื่น สำเร็จกระบวนการเพียงอึดใจเดียว

เห็นเข็มทองสามเล่มสั่นไหวอย่างดุเดือด ในดวงตาหลี่ลี่ฟูเผยความตกตะลึงปนดีใจออกมา

“วิธีฝังเข็มลมปราณมังกร! เยี่ยมเลย ในที่สุดฉันก็ได้เห็นวิธีฝังเข็มอันน่าอัศจรรย์เช่นนี้อีกครั้ง!”

จากนั้นเขาก็พึมพำกับตัวเองด้วยความตื่นเต้นสุดขีด

“นี่ก็คือวิธีการฝังเข็มที่สูญหายไปที่คุณพูดถึงบ่อยๆ?”

กู้จื้อสิงดวงตาสว่างไสว เต็มไปด้วยความหวังโดยฉับพลัน

“ไปเตรียมอ่างมาหนึ่งใบ”

พิหยางหยางกล่าวกับกู้จื้อสิงอย่างเรียบเฉย

กู้จื้อสิงรีบหันหลังเดินออกไป ไม่นานก็ถืออ่างเหล็กมาหนึ่งใบ

หลังจากนั้นสิบนาที พิหยางหยางตวัดมือซ้าย รวบเก็บเข็มทองทั้งสามเล่ม

ในเวลาเดียวกันนั้น มือขวาก็คลึงบริเวณถุงน้ำดีสามรอบ

ลมปราณแท้ที่มองไม่เห็น ค่อยๆ ฉีดเข้าไปในร่างกายผู้เฒ่า

ผู้เฒ่าลืมตาขึ้นโดยฉับพลัน หันร่างกะทันหัน แล้วอาเจียนครั้งใหญ่ออกมา “แหวะ”

สิ่งของทั้งคาวและเหม็นเกินครึ่งอ่าง ทำให้หลี่ลี่ฟูขมวดคิ้วทันที

กู้เทียนซวงกลั้นหายใจอย่างอดไม่ได้ กู้เทียนเฉินจะสำรอกอยู่ตลอด จึงถอยออกไปจากห้องทันที

สามนาทีเต็ม ผู้เฒ่าถึงอ้าปากหายใจหอบ แล้วกึ่งนั่งบนเตียง

กู้เทียนซวงรีบยื่นแก้วน้ำให้ ผู้เฒ่าบ้วนปาก แล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “สบายขึ้นแล้ว……”

กู้เทียนซวงน้ำตาคลอเบ้า ตะโกนเรียกด้วยความเศร้าใจปนยินดี “คุณปู่……”

กู้จื้อสิงบิดหูข้างหนึ่งของกู้เทียนเฉินพาเข้าไป แล้วตะโกนขึ้น “พ่อ……โชคดีที่เสี่ยวซวงเชิญหมอเทวดาพิท่านนี้มา ไม่งั้นคุณ……”

“ฉันรู้ ที่พวกเธอพูดฉันได้ยินหมดแล้ว……”

ผู้เฒ่าพยักหน้า มองไปที่พิหยางหยาง แล้วพูดขึ้นอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณหมอเทวดาพิมาก ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันกู้จิ่วโจวคงจบสิ้นชีวิตนี้แล้ว”

“ไม่เป็นไร วันหลังออกไปกินข้าว ก็คอยระวังให้มากๆ ก็พอครับ”

ได้ยินประโยคนี้ สีหน้ากู้จื้อสิงก็อึมครึม “หมอเทวดาพิพูดแบบนี้หมายความว่า……”

“โรคเข้าทางปาก โรคของนายท่าน เกิดจากกินของไม่สะอาด คั่งอยู่ที่ตับ ถึงก่อให้เกิดอาการเช่นนี้ ฉันช่วยรักษาเขาแล้ว วันหลังแค่ระวังก็พอ ฉันมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ”

“หมอเทวดาพิได้โปรดอยู่ก่อน!”

พิหยางหยางสิ้นคำพูด ทำท่าจะไป กู้จื้อสิงก็ตามมา ยื่นบัตรธนาคารสีดำใบหนึ่งมอบให้อย่างเคารพ

“ในนี้มียี่สิบล้าน ถือเป็นค่าตอบแทน ต่อไปไม่ว่าหมอเทวดาพิมีความต้องการอะไร ตระกูลกู้ของฉันไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน”

พิหยางหยางก็ไม่เกรงใจ ยื่นมือไปรับ แล้วเอ่ยอย่างเรียบเฉย “ขอบคุณ”

“เทียนเฉิน แกไปส่งหมอเทวดาพิหน่อย……”

กู้จื้อสิงหันไปตะโกน

มุมปากกู้เทียนเฉินกระตุก ดูไม่ค่อยยินยอมนัก

“ฉันไปเองดีกว่า”

กู้เทียนซวงเดินออกไป

กู้จื้อสิงจำใจพยักหน้า “ได้ เธอต้องไปส่งหมอเทวดาพิให้ปลอดภัยล่ะ”

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในบ้าน แล้วเตะบั้นท้ายกู้เทียนเฉินหนึ่งทีอย่างโหดเหี้ยม

“ไอ้เวรนี่! ถ้าวันนี้ล่าช้าการรักษาปู่แกเพราะแก ฉันเอาชีวิตแกแน่!”

แม้ว่ากู้เทียนเฉินจะจนตรอก แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก

“ผอ.หลี่ หมอเทวดาพินั่นมีภูมิหลังยังไงเหรอ?”

กู้จิ่วโจวที่นั่งอยู่บนเตียงพลันเอ่ยถามขึ้น

“พูดแล้วเรื่องมันยาว……” หลี่ลี่ฟูคิดสักพัก “อาจารย์ของเขาคือท่านปรมาจารย์เทียนหยางผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง ห้าปีก่อน ฉันพบเจอผู้ป่วยประหลาดคนหนึ่ง พยายามทุกวิถีทางก็รักษาไม่หาย”

“ด้วยความไร้หนทาง ก็ได้แต่ไปเชิญท่านปรมาจารย์แห่งถนนโบราณ โชคไม่ดีท่านปรมาจารย์ไม่อยู่บ้าน มีเพียงศิษย์เขาที่อยู่ ด้วยความเร่งด่วน จึงได้แต่ให้ศิษย์ของเขามุ่งหน้าไปลองดู……”

“ใครจะไปรู้ว่าการลองครั้งนี้ ฉันถึงได้รู้ว่าหนุ่มน้อยคนนี้สุดยอดไปเลย! เขาไม่เพียงแต่รักษาผู้ป่วยคนนั้นได้อย่างสบายๆ แต่ยังชี้แนะข้อบกพร่องในวิธีฝังเข็มของฉันด้วย……”

กู้จิ่วโจวยิ่งฟังยิ่งฮึกเหิม ถามขึ้นอย่างตื่นเต้น “งั้น……คุณรู้ไหมว่าเขาชื่ออะไร?”

“เขาชื่อพิหยางหยาง……” กู้เทียนเฉินชิงตอบ

“นายรู้จักเขา?”

กู้จิ่วโจวมองไปทางเขาด้วยความประหลาดใจ

กู้เทียนเฉินพูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม “รู้จักสิครับ ลูกเขยสวะของตระกูลฉิน ชื่อเสียงโด่งดังในชิงเจียง……”

“ไอ้เวร!”

ยังพูดไม่จบ บั้นท้ายก็ถูกกู้จื้อสิงเตะอีกครั้ง

“เป็นเขาจริงๆ ไม่รู้อาสามคิดยังไง ผอ.หลี่ก็เหมือนกัน บอกว่าเขาเป็นหมอเทวดาเนี่ยนะ……”

กู้เทียนเฉินแยกเขี้ยวยิงฟันด้วยความเจ็บปวด นวดบั้นท้ายพลางพึมพำเสียงเบาอย่างไม่พอใจ

“ถ้าพูดซี้ซั้วอีก ฉันจะตีแกให้ตาย!”

กู้จื้อสิงกวัดแกว่งกำปั้น กู้เทียนเฉินรีบวิ่งแจ้นออกไปอย่างจนตรอก

กู้จิ่วโจวมองไปยังหลี่ลี่ฟูด้วยความผิดหวังเล็กน้อย แล้วเอ่ยถาม “ผอ.หลี่ เขาแต่งงานแล้วจริงเหรอ?”

หลี่ลี่ฟูพยักหน้า “แต่งแล้ว ภรรยาคือฉินอวี้เจี๋ยคุณหนูใหญ่ตระกูลฉิน”

“เฮ้อ……น่าเสียดาย……”

กู้จิ่วโจวถอนหายใจแผ่วเบา ทำหน้าผิดหวัง

…………

ณ ถนนโบราณ

“หมอเทวดาพิ ขอบคุณจริงๆ นะคะที่คุณช่วยชีวิตคุณปู่ฉัน คุณคือผู้มีพระคุณของฉันกู้เทียนซวง วันหลังมีอะไรให้ใช้งานฉัน ฉันช่วยเหลือเต็มที่แน่นอน”

กู้เทียนซวงจอดรถ หันไปพูดกับพิหยางหยางด้วยความซาบซึ้ง

พิหยางหยางผลักประตูรถแล้วลงไป “ไม่ต้องเกรงใจ ตระกูลกู้ของพวกเธอให้ค่าตอบแทน ไม่ได้ติดหนี้อะไรฉัน”

กู้เทียนซวงก็ลงจากรถเช่นกัน คลี่ยิ้มชวนหลงใหล “ชีวิตของคุณปู่ฉัน มันไม่ใช่แค่ยี่สิบล้าน”

ในเวลานี้เอง เสียงถากถางหนึ่งก็ดังลอยมา

“เฮ้ เก่งจังเลยนะ ล่อลวงได้อีกคนแล้ว? พิหยางหยาง นายแน่มาก!”

ทั้งสองหันไปมองด้วยความแปลกใจ เห็นเพียงหญิงสาวสองคนเดินลงมาจากรถมาเซอร์ราติคันหนึ่ง

ฉินอวี้เจี๋ยและหวงไห่หรงเลขานุการของเธอ

พิหยางหยางสายตานิ่งค้าง หันศีรษะจะเดินไปที่เฟอร์รารี่ที่จอดอยู่ไม่ไกล

“พิหยางหยาง ตกลงนายจะไม่แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอว่าคนนี้เป็นใครอีก?”

ฉินอวี้เจี๋ยจ้องมองพิหยางหยางอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยถาม

“ฉันชื่อกู้เทียนซวง แล้วคุณเป็นใคร?”

กู้เทียนซวงมองออกว่าบรรยากาศผิดปกติไปหน่อย จึงชิงพูดขึ้น

“กู้เทียนซวง?”

ฉินอวี้เจี๋ยเดินไป มองสำรวจเธอหัวจรดเท้า

ตอนเช้าที่หน้าประตูทางเข้าสำนักกิจการพลเรือน พิหยางหยางถูกซูเสวี่ยฉิงลากเข้าไปจดทะเบียนสมรส นี่ยังไม่ถึงครึ่งวัน ข้างกายก็มีกู้เทียนซวงเพิ่มอีกหนึ่ง

นอกจากนี้ ทั้งคู่ยังเป็นสาวสวยไม่ด้อยไปกว่าเธอเลยสักนิด มีพลังอำนาจมากกว่าด้วยซ้ำ

ในใจเธอรู้สึกริษยาแปลกๆ

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

พิหยางหยางหันไป เอ่ยถามอย่างเฉยชา

“นี่เป็นของขวัญชิ้นเดียวที่นายมอบให้ฉันหลังจากนายแต่งกับฉันมาสามปี นายบอกว่านี่เป็นของตกทอดมาจากบรรพบุรุษ นี่ฉันเอามาคืนให้นาย……”

สีหน้าฉินอวี้เจี๋ยเยือกเย็น พูดพลางยัดจี้หยกชิ้นหนึ่งใส่มือพิหยางหยาง

“ดูท่านายจะเกาะผู้หญิงกินได้สบายดีนี่? ทางนั้นเพิ่งทิ้งผู้หญิงไปคน ทางนี้ก็รีบเก็บขึ้นมาอีกคน นายคงจะเตรียมพร้อมไว้นานแล้วสิ?”

หวงไห่หรงมองพิหยางหยางอย่างดูถูก

“เธอนี่พูดจาส่งเดชได้ยังไงกัน?”

พิหยางหยางทำหน้าเฉยชา แต่กู้เทียนซวงโมโหแล้ว

แต่อาจเป็นเพราะเธอหน้าตาอ่อนเยาว์ ถึงแม้จะเดือดดาล ก็ดูน่ารักมาก

“ฉันพูดส่งเดช? ก็เขาเพิ่งหย่ากับประธานฉินของเรา แล้วไปคลุกคลีกับเธอเลย สาวน้อย ฉันขอแนะนำเธอเปิดตาให้กว้างหน่อย อย่าเห็นเขาทำตัวดูดีก็หลงเสน่ห์เข้าซะล่ะ ถึงตอนนั้นเกรงว่าเธอจะหาที่ร้องไห้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

“เธอ……เธอพูดให้รู้เรื่องนะ……”

กู้เทียนซวงกระทืบเท้าด้วยความโมโห แต่หวงไห่หรงขึ้นรถไปแล้ว

เห็นรถยนต์จากไปอย่างรวดเร็ว ความอัดอั้นตันใจของพิหยางหยาง ก็ค่อยๆ สลายหายไป

“คุณหนูกู้ ให้คุณเห็นเรื่องตลกเลย”

พิหยางหยางเอ่ยอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

“คนนั้นเมื่อกี้……เป็นอดีตภรรยาคุณเหรอ? คุณเพิ่งหย่าจริงๆ?”

กู้เทียนซวงมองพิหยางหยางด้วยความสงสัย กะพริบตาปริบๆ ถามขึ้น

“อืม หย่าไปเมื่อเช้านี้”

กู้เทียนซวงเผยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย “ผู้ชายยอดเยี่ยมอย่างคุณ แต่เธอกลับ……”

“ไม่เป็นไร คุณหนูกู้ เชิญกลับเถอะครับ”

พิหยางหยางกล่าวอย่างไม่แยแส

“ทิ้งเบอร์ไว้สิคะ ต่อไปถ้าเจอเรื่องอะไร จะได้ติดต่อสะดวกหน่อย”

กู้เทียนซวงคิดแล้วพูดขึ้น

พิหยางหยางควักโทรศัพท์ออกมา “คุณเบอร์อะไร ฉันกดโทรหาคุณ”

กู้เทียนซวงเห็นโทรศัพท์บ้านๆ เก่าโทรมเครื่องนั้นในมือเขา ก็อึ้งเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

เธอแจ้งเบอร์โทรศัพท์ตนเอง พอริงโทนดังขึ้น เธอถึงคลี่ยิ้มพราวเสน่ห์ “เรียบร้อย ต่อไปห้ามไม่รับสายฉันนะคะ”

พูดจบ ก็หันหลังขึ้นรถจากไป

พิหยางหยางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนขับเฟอร์รารี่มุ่งหน้าไปยังตึกใหญ่ของสำนักงานซูซื่อ กรุ๊ป