บทที่ 5 ความหวังริบหลี่

จางหมิงเตรียมม้าเพื่อตามไปช่วยนายหญิง ทว่าถูกนายท่านหยุดไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องตาม ข้ารู้จักเว่ยเฉาดีเขาไม่ทำร้ายนางหรอก ส่งสัญญาณถอนกำลังออกจากเขาลั่ววั่งด้วย”

นายท่านสั่งเช่นนี้เขาจะทำอย่างไรได้ คำพูดของนายคือคำสั่งเหนือหัว สงสารก็แต่นายหญิง สตรีตัวเล็กที่ไม่เคยพบเจอความลำบาก ถูกจับเป็นตัวประกันไม่ต่างจากเชลยศึก “ฮูหยินจะทนไหวหรือขอรับ”

“ให้นางได้เรียนรู้ความลำบากบ้าง ผ่านเรื่องนี้ไปคงจะเป็นตัวนางที่ขอข้าหย่า จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงมาปวดหัวกับเรื่องวุ่นวายที่นางสร้างขึ้นอีก”

กล่าวจบนายท่านก็เดินเข้าเรือนหลังเล็กไปอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนใจ จางหมิงจึงผูกม้ากลับที่เดิม คำสั่งนายท่านเขาขัดไม่ได้อยู่แล้ว นายท่านยังไม่ห่วง เขาจะเสนอหน้าห่วงใยฮูหยินของนายได้อย่างไร

ทางด้านเสียงอวิ๋นถูกผลักเข้ารถม้าล้มคะมำหน้าผากชนเข้ากับป้านชา เลือดซึมออกมาเล็กน้อย บาดแผลทั่วร่างกายทุกจุดยังไม่เจ็บเท่าหัวใจที่แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ จุกที่ใจจนลืมไปด้วยซ้ำว่าถูกจับตัวมา ร่างเล็กขดตัวอยู่มุมหนึ่งในรถม้า กอดตัวเองร่ำไห้ไร้เสียง เขาไม่ช่วยนาง เหตุใดเขาไม่ช่วย หาเหตุผลมากมายมาแก้ต่างให้เขา สุดท้ายคำตอบที่ชัดเจนที่สุดก็คือ เขาไม่รัก คิดวกไปวนมาซ้ำ ๆ อยู่เช่นนั้น จนไม่รู้สักนิดว่ารถม้าได้หยุดลงแล้วและเวลาได้ล่วงเลยมาจนถึงต้นยามไฮ่ [เวลาประมาณ 21:00 น.] นั่นเท่ากับเดินทางมาสองชั่วยามแล้ว [1 ชั่วยาม เท่ากับ สองชั่วโมง]

เว่ยเฉาเป่ากระบอกไฟเปลวเพลิงจุดชนวนติดไหวระริก แหวกม่านประตูรถม้าเห็นสตรีตัวเล็กนั่งเหม่อลอย คราบน้ำตายังเปื้อนบนแก้มนวล ไม่รู้ว่าควรสมเพชหรือเวทนาดี สหายชั่วคนนั้นแสดงออกชัดเจนสตรีคนนี้ก็ยังไม่ยอมรับความจริง “ตื่นได้รึยัง ไม่เห็นรึว่าเจ้านั่นไม่ห่วงเจ้าสักนิด กระทั่งส่งคนมาช่วยยังไม่ทำ คุ้มค่ากับความรักของเจ้ารึไม่เล่า”

“ไม่จริง” เสียงอวิ๋นส่ายหน้าไปมาข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลนัยน์ตาแดงก่ำ

“หลอกตัวเองเก่ง อย่าสิ้นคิดไปกว่านี้เลย เขาแค่เข้ามาหลอกเจ้าเพื่อสตรีอื่นยังไม่เข้าใจอีกหรือ ทำดีเท่าใดสามีเจ้าก็รักสตรีอื่นที่ไม่ใช่เจ้าอยู่ดี มิสู้ร่วมมือกับข้าทวงทุกอย่างคืนมา ทำให้เจ้านั่นไม่มีที่ยืนสนใจรึไม่เล่า”

เสียงอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษที่จับตัวนางมา อายุของเขาน่าจะเท่ากับสามีของนาง บุคลิกก็ไม่ด้อยไปกว่าหลี่เฉียง องอาจน่าเกรงขามไม่แพ้กัน “หากข้าตกลงเจ้าจะไม่ทำร้ายข้าใช่รึไม่”

“ข้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร หากเจ้าตายไปสามีเจ้าก็สมดั่งใจหวัง ข้าไม่ทำเช่นนั้น ไม่สู้ปล่อยเจ้าไปสร้างความวุ่นวายในชีวิตเขาสนุกกว่า” เว่ยเฉาหัวเราะในลำคอ หลี่เฉียงรังเกียจฮูหยินตัวเอง เขายิ่งไม่อาจทำร้ายนางได้ให้นางคอยสร้างความรำคาญใจให้สหายเก่า ทำให้หลี่เฉียงหาความสุขในชีวิตไม่เจอได้ยิ่งดี การที่สหายไม่ส่งคนมาช่วยฮูหยินเป็นผลดีกับเขายิ่ง “ว่าอย่างไร ข้อเสนอข้าน่าสนรึไม่”

“เจ้าจับตัวข้ามาเพื่อหว่านล้อมให้ข้าหักหลังสามี?” เลิกคิ้วขึ้นหรี่ตามองบุรุษตรงหน้า

“ฮ่า ฮ่า น่าขันเจ้าถูกเขาหักหลังนานแล้วไม่คิดเอาคืนรึอย่างไร กิจการของมารดาเจ้า ความรู้สึกของเจ้าถูกหลี่เฉียงเหยียบย่ำเล่นราวดินโคลน ข้าไม่บังคับ เจ้ามีสมองน่าจะคิดเองได้”

“...” ราวกับถูกด่าว่าโง่เขลา ยอมรับก็ได้ใครใช้ให้นางรักเขากันเล่า ถูกกระทำถึงขั้นนี้ยังทำใจทำร้ายเขาไม่ลง เสียงอวิ๋นเม้มริมฝีปากแน่น

“อย่าบอกข้าว่าเจ้ายังหวังว่าเขาจะรัก...ได้...เช่นนั้นมาดูกันว่าคืนนี้สามีของเจ้าจะส่งคนมาช่วยรึไม่ ลงรถม้าแล้วตามข้ามา”

เสียงอวิ๋นลงรถม้าอย่างว่าง่าย แม้ความหวังจะมีเพียงริบหรี่ ก็ยังหวังว่าเขาจะส่งคนมาช่วย ไม่ปล่อยนางไว้กับบุรุษแปลกหน้าเพียงลำพัง