ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว

“ท่านพี่...หากท่านกล้าก้าวออกไปจากจวนข้าจะกระโดดลงไปจริง ๆ นะ” เสียงอวิ๋นยืนอยู่บนสะพานข้ามสระน้ำในจวน ดวงตาหงส์วูบไหวทอดมองแผ่นหลังบุรุษอันเป็นที่รัก ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ค่อย ๆ ก้าวขาห่างออกไปทีละก้าว

หนึ่งปีมานี้สามีเปลี่ยนไปจากเดิมเรียกร้องที่จะหย่ามาตลอด หลังจากมารดาของนางจากโลกนี้ไป ความรักที่เคยหวานชื่นจืดจางลง บุรุษที่เคยตามใจและเอาใจใส่บัดนี้เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาทำตัวห่างเหินหมางเมินไม่ใส่ใจ สายตาที่มองมาเย็นชายิ่งกว่าก้อนน้ำแข็ง

“ท่านยังไม่หยุดอีกรึ ข้าจะโดดแล้วนะ” เสียงหวานข่มขู่ส่งความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไปให้ทางสายตา อยู่ด้วยกันมาสามปีหวังว่าเขาจะห่วงใยและไม่ก้าวเท้าออกไปในยามที่นางต้องการเขา

วันนี้เสียงอวิ๋นป่วยเล็กน้อยก็อยากให้เขาสนใจนางบ้าง สักนิดก็ยังดี หัวใจดวงน้อยสว่างไสวเมื่อสามีหยุดฝีเท้าลง

“หากเจ้าโง่เพียงนั้นก็เชิญ ไม่ต้องเข้าไปช่วยหากนางอยากตายก็ปล่อยนาง”

สามีที่รักหมุนกายกลับมากล่าวตอกหน้าสายตาเรียบนิ่ง สั่งการคนสนิทข้างกายไม่ให้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ หากนางโดดลงไปจริงเขาจะยืนดูนางจมน้ำตายอย่างนั้นหรือ คนใจร้าย

หัวใจเสียงอวิ๋นยามนี้เปราะบางคล้ายโถแก้วร้าวรอวันแตกละเอียด แววตาไม่แยแสย้ำเตือนให้รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว อาจจะไม่เคยเปลี่ยนด้วยซ้ำแต่ที่ผ่านมาเขาแค่แสร้งรัก

ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความโกรธ “ท่านสัญญากับท่านแม่ว่าจะดูแลข้าอย่างดี เหตุใดทำกับข้าเช่นนี้ ข้าไปทำสิ่งใดให้ท่านกัน หลี่เฉียงไยท่านทำร้ายใจข้าเช่นนี้” เสียงหวานตวาดลั่น วันนี้เขายื่นกระดาษแผ่นนั้นให้นางอีกแล้ว ทำให้เสียงอวิ๋นต้องเรียกร้องความสนใจจากเขาด้วยวิธีนี้ อยากให้เขาตามใจและเอาใจใส่นางเหมือนเมื่อสองปีก่อน กลับมารักกันหวานชื่นไม่หมางเมินนางอย่างตอนนี้

“สัญญาลวงเจ้าเข้าใจรึไม่ เจ้าคิดว่าข้าจะหลงรักเจ้าที่เป็นต้นเหตุให้คนรักของข้าต้องตายเช่นนั้นรึ” น้ำเสียงเย็นชาสีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึก “ไม่ต้องเข้ามา” หลี่เฉียงสั่งคนสนิททั้งสอง เมื่อ ฮูหยินของเขาวิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทางคลุ้มคลั่ง

เสียงอวิ๋นเสียใจเหลือเกิน เสียใจที่หลงรักบุรุษคนนี้ เสียใจที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเขา ถลำลึกรักเขาไปแล้วทั้งใจ รักคนชั่วช้าที่หลอกเอาทุกอย่างไปจากนาง หลอกให้รัก หลอกให้ไว้ใจ หลอกให้ประทับลายนิ้วมือยกกิจการของตระกูลจูให้เขาทั้งหมด “ท่านมันชั่วช้า...หลี่เฉียง ท่านมันสารเลว” เสียงอวิ๋นกระชากปิ่นบนศีรษะวิ่งเข้าไปหาสามี เวลานี้โกรธจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ไม่เคยมีใครทำกับนางเช่นนี้มาก่อน เป้าหมายคืออกข้างซ้าย แทงลงไปที่หัวใจ แล้วควักออกมาดูว่าเหตุใดถึงใจร้ายใจดำกับนางได้ลงคอ

ข้อมือเล็กถูกฝ่ามือใหญ่กำไว้หลวม ๆ เขาออกแรงสะบัดท่อนแขนเรียวเล็กน้อย คนตัวเล็กก็เซจนล้มลงพื้น

บอบบางเหลือเกิน เสแสร้งเก่ง หลี่เฉียงหรี่ตามองท่าทีของ ฮูหยินตนเองที่ดูอ่อนแอเสียเหลือเกิน บอกว่าเขาชั่วช้านางเองก็ร้ายกาจไม่แพ้กัน ที่ผ่านมาเขาระอาเต็มทนแล้ว เมื่อครู่เขาไม่ได้ออกแรงสักนิด แต่นางยังสามารถพาตัวเองล้มลงพื้นบาดเจ็บได้อีก ร้ายรึไม่เล่า

เข่าและฝ่ามือครูดหินก้อนเล็กจนถลอกปอกเปิก ผิวกายเนียนนุ่มมีโลหิตไหลซิบออกมาอย่างรวดเร็ว เสียงอวิ๋นก้มมองมือที่ถลอก แล้วช้อนตาขึ้นมองสามีให้ดูน่าสงสารที่สุด เขากลับมองมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้มีท่าทางส่งสารเห็นใจนางแม้แต่น้อย

หลี่เฉียงเดินเชื่องช้าเขาไปหาฮูหยินของตน ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาเพราะเขาไม่เคยคิดจะรักสตรีแสนร้ายคนนี้

เสียงอวิ๋นส่งรอยยิ้มที่หวานที่สุดให้สามี แม้สีหน้าของเขาจะเย็นชา แววตาจะไร้ความรู้สึก นางก็ยังหวังว่าเขาจะพยุงนางลุกขึ้น ตรวจบาดแผลและใส่ยาให้เหมือนเมื่อสองปีก่อน

หลี่เฉียงย่อตัวลงนั่งยองด้านข้าง จับมือข้างที่ถือปิ่นปักผมนำพามือเล็กเอาปลายแหลมของปิ่นจ่อไปที่ลำคอระหง “อยากตายไม่ใช่รึแทงตรงนี้สิ...เจ็บปวดไม่นาน" พูดจบก็ปล่อยมือแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ไม่ชายตามองสตรีที่เรียกร้องความสนใจเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยลงมือจริงจัง น่ารำคาญ

น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา "ฮรึก หลี่เฉียงท่านไม่เคยรักข้าเลยรึ” สะอึกสะอื้นจนไหล่สั่น เสียงอวิ๋นเจ็บปวดกับการกระทำนี้ของสามีมาก นางเรียกร้องความสนใจเพื่อให้เขาเห็นใจสงสารไม่ใช่ให้มาซ้ำเติม

“มันก็แค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น เสียงอวิ๋นหย่าให้ข้าเสียทีเถิด"

น้ำเสียงนั้นของสามีราวกับรำคาญมาเนิ่นนาน “แต่ข้ารักท่าน รักท่านมาตลอด ท่านพี่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถิดนะ”

ยังคงหวังว่าจะกลับมาหวานชื่นได้เหมือนสองปีก่อน ในยามนั้นเขามาบอกอยากครองคู่กับนาง ทุกอย่างเหมือนภาพฝัน มองสิ่งใดก็สวยงามไปหมด ยิ่งยามที่เขาขอสมรสพระราชทานจากฝ่าบาท ใจของเสียงอวิ๋นได้ตกอยู่ในห้วงแสนหวานไปแล้ว บุรุษคนหนึ่งชัดเจนเพียงนั้นสตรีใดบ้างไม่ชื่นชอบ และในยามที่เขาสัญญากับมารดาว่าจะดูแลนางอย่างดี เสียงอวิ๋นก็รักเขาไปแล้วหมดทั้งใจ

ทุกการกระทำของหลี่เฉียงสลักลึกอยู่ในใจของเสียงอวิ๋น ไม่เคยคิดหวาดระแวงการเข้ามาของเขา คิดว่านี่คือความรักที่แสนบริสุทธิ์งดงาม สุดท้ายเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง เขาเข้ามาหลอกให้นางรัก หลอกเอาทุกอย่างไปโดยที่นางไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย

“เจ้ารู้คำตอบดีเสียงอวิ๋น ข้าต้องการหย่า”

เสียงอวิ๋นนั่งบนพื้นที่เต็มไปด้วยหินก้อนเล็ก ความเจ็บที่ถูกหินขรูดยังไม่เท่าใจนางตอนนี้ที่ทรมานเหลือเกิน แหงนหน้าหัวเราะราวกับคนบ้า ปล่อยน้ำตาไหลร่วงอาบแก้มซึมไปถึงหัวใจ อ้อนวอน ขอร้อง ข่มขู่ ทำมาทุกทางแล้ว ทว่าเขาไม่ใจอ่อนสักนิด สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาคือลายนิ้วมือของนาง ประทับบนกระดาษแผ่นนั้น

ฝันไปเถิดอยากหย่านักหรือ นางไม่ยอมเสียอย่างเขาจะทำอะไรได้ จะเกาะสมรสพระราชทานที่เขาทูลขอเองครั้งนี้ไว้แน่น ๆ “ข้าไม่หย่า หากข้าไม่มีความสุขท่านก็อย่าหวังว่าจะได้มี”

“เจ้ามัน...ได้” หลี่เฉียงก้าวฉับ ๆ ออกไปด้วยความโมโห ฮูหยินของตนดื้อรั้นไร้เหตุผล น่ารำคาญนัก

เสียงอวิ๋นกำปิ่นในมือแน่น ยันกายลุกขึ้นจากพื้นได้ก็วิ่งเข้าหาสามีอีกครั้ง “ท่านพี่อย่าไป ข้าไม่สบายท่านอยู่กับข้าก่อนนะเจ้าคะ” ครั้งนี้นางกอดเอวสามีไว้แน่น หากต้องแทงปิ่นบนผิวหนังเขาจริง คนที่เจ็บปวดมากกว่าเขาคงเป็นนาง

ฝ่ามือหนาจับแขนเล็กทั้งสองข้างที่เกาะเอวออก เอ่ยด้วยน้ำเสียงระอา “หยุดเสียทีเสียงอวิ๋น อย่าก่อเรื่องอีกข้ามีธุระสำคัญต้องจัดการ” เมื่อไร้การพันธนาการหลี่เฉียงก็เดินออกจากจวนอย่างรวดเร็ว

เสียงอวิ๋นยืนมองร่างสูงโปร่งก้าวห่างออกไปทีละก้าว ห่างออกไปไม่ต่างจากใจของเขา ที่แบ่งเส้นชัดเจนว่านางเป็นเพียงหมากที่เขาใช้ทวงแค้นให้คนรัก ทวงเอาไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกิจการของตระกูลจู ความรู้สึก กระทั่งหัวใจดวงน้อยของนางล้วนอยู่ในมือเขา ได้ทุกอย่างไปหมดแล้วก็พ่นคำขอหย่าออกมานับครั้งไม่ถ้วน ใจดำไม่รู้เลยหรือว่านางปวดใจ