บทที่ 3 ไร้หัวใจ

เสียงอวิ๋นตามสามีมาจนถึงเรือนแห่งหนึ่ง เห็นแผ่นหลังเขาหายลับเข้าไปในเรือนพร้อมกับจางหมิง ดวงตาหงส์กวาดมองเรือนที่ประดับประดาไปด้วยดอกไม้หายากหลายสายพันธุ์ สถานที่งดงามน่าอยู่เช่นนี้เขาไม่เคยพานางมาสักครั้ง หากได้อยู่ที่นี่ด้วยกันกับเขาคงดี สร้างบรรยากาศอบอุ่นให้เขาย้อนคิดไปถึงวันวาน ที่พวกเราทั้งสองมีความสุขด้วยกัน ริมฝีปากบางยกขึ้นอย่างมีความสุข

“พี่หลี่เฉียง ดอกไม้นี้งามเหลือเกินข้าชอบมากเจ้าค่ะ”

รอยยิ้มแห่งความสุขหุบลง เมื่อหันไปตามเสียงแล้วสายตาปะทะร่างสูงโปร่งของสามีและสตรีตัวเล็กข้างกายเขา

ราวกับอยู่ในห้วงฝันยืนตะลึงอยู่เนิ่นนาน เสียงอวิ๋นนี่เจ้าคิดมากจนเห็นภาพหลอนไปแล้วกระมัง สตรีคนนั้นไม่อยู่บนโลกนี้แล้วจะมายืนข้างสามีได้อย่างไร

หยิกขาตัวเองเต็มแรงเล็บจิกลงเนื้ออุ่นแล้วรู้สึกเจ็บ ยิ่งเจ็บเท่าใดภาพเบื้องหน้ายิ่งชัดเจน นั่นไม่ใช่ภาพหลอนสองคนนั้นยืนอยู่ด้วยกัน สตรีคนนั้นแทบจะสิงร่างสามีนางอยู่แล้ว นี่นะหรือธุระสำคัญของเขา

กรี๊ด...เสียงอวิ๋นกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่ง “เจ้า...เจ้ายังไม่ตาย เหตุใดเจ้ายังอยู่” เสียงหวานตวาดลั่น สองมือกำแน่นจนสั่นไปทั้งตัวเมื่อเห็นสตรีข้างกายของสามี นางไม่ยอมหรอกนะ ไม่ยอมเสียเขาให้สตรีคนนี้เด็ดขาด สายตามาดร้ายส่งไปหาสตรีคนนั้นอย่างไม่ปกปิด เร็วกว่าความคิดเสียงอวิ๋นวิ่งตรงไปหา ประกาศก้องผ่านสายตาว่าอยากสังหารสตรีไร้ยางอายตรงหน้าให้สิ้นชีพคามือ

“หยุดนะเสียงอวิ๋น”

น้ำเสียงคุ้นเคยตวาดกลับมาอย่างแข็งกร้าว เวลานี้ใครก็หยุดเสียงอวิ๋นไม่ได้แม้แต่สามีที่รักนางก็ไม่ไว้หน้า อ้างเหตุผลเสียดิบดีว่ามีธุระที่แท้ก็ออกมาหาสตรีอื่น สตรีที่เสียงอวิ๋นไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีชีวิตอยู่

ท่อนแขนแกร่งรวบเอวฮูหยินของเขาไว้ ต้องการให้นางเห็นกับตาแล้วยอมหย่ากับเขาเสีย แต่ฮูหยินของเขาคนนี้เหมือนคนเข้าใจอะไรยาก ไม่ยอมหย่าไม่พอยังจะเข้าไปทำร้ายผู้อื่นอีก ร่างเล็กที่ทำท่าจะเป็นจะตายตอนอยู่ในจวน เอาเรี่ยวแรงมหาศาลมาจากไหนไม่รู้ ทั้งเหวี่ยงเท้าทั้งชี้หน้าด่ากราดเจียม่านถิง

“ไร้ยางอาย ไม่รู้หรือว่าเขาแต่งงานแล้ว ม่านถิงเหตุใดเจ้าไม่ตาย ๆ ไปซะ”

“เสียงอวิ๋นข้าบอกให้เจ้าหยุด”

สามีตะคอกใส่เป็นครั้งที่สอง นับตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยขึ้นเสียงใส่นางเลยสักครั้ง ไม่ว่านางจะตบตีสตรีใดมาเขาก็ไม่เคยเอ่ยปากต่อว่า ครั้งนี้เขาถึงกับตวาดนางสองครั้งติดกัน

“หลี่เฉียงท่านปกป้องนางรึ” เสียงอวิ๋นแผดเสียงขุ่นมัวออกไป มองใบหน้าชดช้อยของม่านถิง ที่ยามนี้แววตาสั่นระริกพาให้คนมองเกิดความสงสาร ท่าทางอ่อนแอราวกับลมพัดก็ปลิวได้นั้นขวางหูขวางตาเสียงอวิ๋นยิ่ง “ม่านถิงเจ้ามันนางแพศยา หน้าไม่อาย น่ารังเกียจ” เสียงอวิ๋นชี้หน้าด่ากราดสตรีที่คิดแย่งสามีนาง

ม่านถิงสะอื้นไห้ตัวสั่นอย่างหวาดกลัว ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าเงยหน้า ถูกคำพูดเหยียดหยามกระทบจิตใจจนไม่กล้าสู้หน้าผู้คน น้ำตาไหลพรากส่ายหน้าไปมา สติรับรู้ดับสิ้นลง

สามีปล่อยท่อนแขนแกร่งจากเอวฉับพลัน จนร่างเล็กหัวคะมำไปด้านหน้า หากจางหมิงไม่ดึงไว้ ใบหน้าของเสียงอวิ๋นคงได้ลงไปวัดความแข็งที่พื้นเสียแล้ว

เขารีบไปรับร่างบอบบางของม่านถิง ไม่สนใจด้วยซ้ำว่านางจะล้มหรือได้รับบาดเจ็บหรือไม่ “หลี่เฉียง ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ ข้าต่างหากเป็นฮูหยินของท่าน" เสียงอวิ๋นย่ำเท้าถี่อยู่กับที่อย่างไม่พอใจ

“จางหมิง พาฮูหยินกลับจวน” เสียงสั่งการคับแน่นไปด้วยเพลิงโทสะ หลี่เฉียงทนนิสัยแย่ ๆ ของฮูหยินตนเองมานานแล้วและไม่อยากจะทนอีกต่อไป

“ฮูหยินกลับจวนเถิดขอรับ” จางหมิงรั้งร่างบางของฮูหยินไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปทำร้ายแม่นางม่านถิง โดยการดึงคอเสื้อจากด้านหลัง ตัวก็เล็กนิดเดียวเหตุใดแรงเยอะเพียงนี้ “อย่าดื้อดึงเลยขอรับฮูหยิน”

นายท่านใช้เวลาถึงสี่ปีเพื่อรักษาชีวิตแม่นางคนนี้ไว้ บังคับขู่เข็ญหมอที่ไม่เต็มใจมารักษาเพื่อยื้อชีวิตของแม่นางม่านถิง ซึ่งแม่นางผู้นี้คือคนที่นายท่านรัก เพิ่งจะพื้นคืนสติมาได้แค่เดือนเดียวยังอ่อนแออยู่ นางนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาถึงสี่ปี หากฮูหยินลงมือทำร้ายนางอีกต้องถูกนายท่านลงโทษสถานหนักเป็นแน่

“ข้าไม่กลับ...วางสตรีคนนั้นลงเดี๋ยวนี้นะ ท่านควรปกป้องข้าที่เป็นฮูหยินของท่าน ไม่ใช่ปกป้องสตรีอื่นต่อหน้าข้าเช่นนี้”

“เสียงอวิ๋น” เขาตะคอกออกมาเสียงดัง “กลับจวนเสีย อย่าให้ข้าหมดความอดทน”

“ท่านจะทำอะไรข้าหลี่เฉียง ท่านจะสังหารข้าเพื่อสตรีคนนี้รึ” คำถามนี้เกรี้ยวกราดทว่าแฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

“ก็ไม่แน่” เสียงเย็นชาตอบกลับไม่แยแส อย่าท้าว่าเขาทำไม่ได้ ที่เขายังทนจนถึงทุกวันนี้เพราะราชโองการเท่านั้น

เสียงอวิ๋นจุกแน่นกับคำตอบ ทั้งสายตาทั้งน้ำเสียงช่างไร้หัวจิตหัวใจสิ้นดี เขาทำเพื่อสตรีอื่นได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ อุ้มสตรีอีกคนเดินหนีไปในเรือนอย่างไม่แยแสนางที่เป็นฮูหยิน

“ระวัง” ถึงแม้จะเจ็บจากการถูกหมางเมินแต่นางรักเขา ทนเห็นเขาตกอยู่ในอันตรายไม่ได้ เมื่อเห็นบางอย่างพุ่งมาทางสามี เสียงอวิ๋นก็ดิ้นจนหลุดออกจากการดึงของจางหมิง วิ่งเข้าไปกอดด้านหลังของสามี