4 ข้าไม่รักท่าน

เขาครุ่นคิดเรื่องนางอยู่ทั้งคืน เรื่องที่นางอยากถอนหมั้นกับเขา ไม่ว่าจะมองไปในทิศทางไหนอย่างไร นางก็ต้องมีเหตุผลแอบแฝง คนเช่นเฟิ่งหยางชิงไม่มีวันปล่อยสตรีที่ต้องเป็นของเขาไปให้ใครครอบครองเด็ดขาด แค่คิดว่านางต้องกลายเป็นภรรยาของผู้อื่นเขาก็รู้สึกไม่ชอบใจ

ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะส่งขนมและของขวัญไปให้นาง ลู่เอ๋อเป็นสตรีที่ชื่นชมสิ่งของมีค่า แค่เขาเอาใจนิดหน่อย ไม่นานนางก็กลับมาเป็นฝ่ายไล่ตามเขาเหมือนเดิม

ห้องอาบน้ำของเฟิ่งหยางชิง อยู่ทางทิศใต้ของเรือน เชื่อมต่อทางเดินกับเรือนพักของเขา ที่แห่งนี้ถูกจัดเป็นสถานที่ต้องห้ามของจวนอ๋อง ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามาที่นี่โดยเด็ดขาด ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากเขาโดยตรง เส้นทางที่จะมาที่แห่งนี้ต้องเป็นผู้ที่คุ้นเคยเท่านั้นจึงจะสามารถเข้ามาได้

ภายในบริเวณเรือนเต็มไปด้วยเครื่องหอมที่ช่วยให้ผ่อนคลาย ประดับผ้าม่านบาง ๆ เพื่อบดบังสายตา น้ำร้อนจะถูกส่งมาตามท่อตลอดเวลา มีการควบคุมความร้อนของน้ำไม่ให้ร้อนเกินไปหรือเย็นเกินไป โดยที่ไม่ต้องเข้ามารบกวนผู้ที่กำลังพักผ่อน

ลู่เอ๋อตั้งใจนำของมาคืน นางนั่งรออย่างใจเย็นอยู่ที่ห้องรับแขก แต่จนแล้วจนรอดคนผู้นั้นก็ยังไม่โผล่หน้าออกมาให้นางเห็น

เพล้ง!!

โหลกระเบื้องที่เฟิ่งหยางชิงส่งมาให้นางถูกนางโยนทิ้งทีละชิ้น

“ท่านอ๋องอยู่ที่ไหน” สตรีตัวเล็กโวยวายเสียงดัง แม้จะได้ใช้ชีวิตมาหลายกาลเวลา แต่ความโมโหเป็นเรื่องที่ไม่สามารถห้ามได้ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเขา

“เอ่อ.... ท่านอ๋อง” นางกำนัลไม่กล้าตอบ เพราะรู้ดีว่าหากเป็นเวลานี้ เจ้านายของตนไม่ชอบให้ใครไปรบกวน

ที่พวกเขานิ่งเงียบเช่นนี้ นางก็พอจะเดาได้ว่าบุรุษผู้นั้นอยู่ที่ใด นางจึงรีบปรี่ไปห้องอาบน้ำ นางเคยมาที่นี่แล้วหลายครั้ง จดจำเส้นทางในจวนอ๋องได้เป็นอย่างดี ไม่เว้นแม้แต่ห้องอาบน้ำ

ที่นั่น ในช่วงเวลาอื่นเขาใช้มันกับสตรีที่ไม่ใช่นาง แค่คิดลู่เอ๋อก็เจ็บในอก

บ่าวไพร่คนอื่นพยายามห้ามไม่ให้ท่านหญิงเฉินเข้าไปภายในห้องอาบน้ำของเจ้านาย แต่ไม่มีผู้ใดกล้าแตะต้องตัวนาง นางใช้ความเป็นท่านหญิงอวดอ้างห้ามใครแตะต้อง

เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงไม่มีใครกล้าขัด

ทุกซอกทุกมุมในจวนแห่งนี้นางคุ้นเคยดี ห้องอาบน้ำนั่นแม้จะอยู่ในสถานที่มิดชิดหลบซ่อน ก็ใช่ว่าจะเข้าไปไม่ได้

“อ๋องหยางชิง ท่านออกมานี่เดี๋ยวนี้” เสียงหวานใสตะโกนลั่น

‘มาเร็วดีนี่’ เฟิ่งหยางชิงคิดเอาไว้แล้วว่านางต้องมา

และไม่คิดว่านางจะอาจหาญกล้าเข้ามาถึงห้องอาบน้ำส่วนตัว นางรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่..

ลู่เอ๋อเห็นว่าเขาไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำ นางรู้ว่าเขาได้ยินแต่แกล้งเมินนาง ในที่สุดก็ตัดสินใจเดินเข้าไปด้าน

ควันจากไอน้ำปกคลุมโอบล้อมร่างกายของนางทันทีที่ย่างกรายเข้าไป กลิ่นกำยานเครื่องหอมอบอวลทั่วทั้งห้อง มันเป็นกลิ่นที่เขาชอบ ลู่เอ๋อจำได้ ทุกความชื่นชอบของเขานางจำได้ทั้งหมด

และแน่นอนว่าเขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาที่นี่

“ท่านอ๋อง ออกมาเดี๋ยวนี้ ข้าบอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ต้องการแต่งงานกับท่าน” ยิ่งเห็นว่าเขาไม่ยอมออกมานางยิ่งโวยวายเสียงดัง

นางเดินวนหาเขาโดยรอบแต่ก็ไม่พบบุรุษผู้นั้น คนตัวเล็กยืนเท้าเอวอย่างเหนื่อยใจ นางถอนหายใจเรื่องเขาไปแล้วไม่รู้วันละกี่ครั้ง

“ดีไม่ออกมาก็ไม่ต้องออก งั้นข้าจะเป็นฝ่ายเขียนหนังสือบอกกล่าวเรื่องทั้งหมดกับองค์จักรพรรดิด้วยตัวเอง”

นางรู้ว่าเขาแอบอยู่ในนี้ เพราะไอน้ำทำให้การมองเห็นของนางไม่ชัดเจน แต่ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องอาบน้ำกลับมีมือหนึ่งฉุดนางลงน้ำ

กรี๊ด!!!

ลู่เอ๋อหวีดร้องดังลั่น นางสำลักน้ำเข้าไปหลายอึก กว่าจะยืนได้อย่างมั่นคงก็ใช้เวลาหลายนาที

“มาหาข้าถึงที่นี่ไม่ใช่ว่าอยากเจอข้าล่อนจ้อนอาบน้ำหรอกหรือ”

“ท่านหลงตัวเองเกินไปแล้ว” นางชี้นิ้วใส่เขา

ลู่เอ๋อโกรธ แต่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาเป็นคนหน้าด้านเช่นนี้ รู้แค่ว่าเป็นคนสารเลวแค่นั้น

“เอาเถอะ ท่านหญิงเฉินมีอะไรจะพูดกับข้างั้นหรือ” เฟิ่งหยางชิงเดินเข้าไปใกล้นาง

ยามนี้ใบหน้างดงามกำลังแดงเปล่งปลั่ง เสื้อผ้าตัวบางที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำกำลังทรยศนาง มันเปิดเผยสัดส่วนงดงามน่าหลงใหล

ท่าทีของเขาดูคุกคามเกินไป ลู่เอ๋อถอยร่นไปเรื่อย ๆ แต่เขาก็ยังเข้าหานางไม่หยุด

“หยุด” นางใช้มือเล็กผลักดันร่างกายแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้ออกห่าง เขาจะเข้ามาใกล้นางเกินไปแล้ว กระทั่งนางเข้าไปชิดกับขอบสระเขาก็ยังไม่หยุด

“ที่นี่เสียงดังนักข้ากลัวว่าจะไม่ได้ยินในสิ่งที่ท่านพูด” เฟิ่งหยางชิงท้าวขอบอ่างยันร่างของตนเอาไว้ ในลักษณะนี้จึงคล้ายกับว่าเขากำลังกอดนาง

คนทั้งสองใกล้ชิดกันมีเพียงเสื้อผ้าเปียกชื้นที่เป็นตัวกั้นกลางระหว่างเขาและนาง

ปลิ้นปล้อน ที่นี่เงียบจะตายไป เขามันคนปลิ้นปล้อน

“ถอนหมั้นกับข้าเสีย ข้าไม่อยากแต่งกับท่าน”

เฟิ่งหยางชิงเลิ่กคิ้วอย่างกวนประสาท

“แล้วถ้าข้าไม่ยกเลิกการหมั้นล่ะ”

“พูดกันด้วยเหตุผลได้ไหม” ลู่เอ๋อเชิดจมูกขึ้นเพราะความเหนื่อยหน่ายใจ

“แล้วเหตุผลใดที่เจ้าอยากถอนหมั้น ไม่ใช่ว่าในอนาคต เจ้าจะใช้เรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างในการทำลายและเหยียดหยามข้า” เฟิ่งหยางชิงโน้มใบหน้าไปประชิดนาง เขาอยากเห็นว่าเวลาที่นางพูดบอกเหตุผลจะมีปฏิกิริยาเช่นไร

“คิดมากเกินไปแล้ว เหตุผลหนึ่งเดียวของข้าคือไม่รักท่านแล้ว ข้าไม่อยากผูกพันใด ๆ กับบุรุษที่ไม่ได้รักกัน” นางเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว

ใช่แล้วเฟิ่งหยางชิง กาลเวลานี้ข้าจะไม่รักท่าน เวลาที่ข้าตายอีกคราความเจ็บปวดจะได้ลดน้อยลงไปบ้าง

คำพูดที่นางเอ่ยว่าไม่รักเขาแล้ว ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างไม่รู้ตัว ความเจ็บชาแล่นเข้ามาจนเขารู้สึกได้

ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือที่นางบอกว่าไม่รัก แต่เหตุใดเขาจึงรู้สึกเจ็บปวดเล่า

มือแกร่งเลื่อนประคองใบหน้าของนางโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากอวบอิ่ม ใบหน้างดงามที่แดงเปล่งปลั่งเพราะความร้อน ร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ

นี่นางกำลังยั่วยวนเขาอยู่หรือไม่…