5 แววตาที่เปลี่ยนไป

สายตาที่เขามองมาที่นางทำให้หัวใจของลู่เอ๋อเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ลมหายใจที่สลับเข้าออกทำให้ทรวงอกคู่สวยขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ เสื้อผ้าตัวบาง ๆ ที่แนบลู่ไปกับเรือนกาย มันยิ่งขับเน้นให้สัดส่วนของนางยั่วยวนสายตาของเขาเป็นที่สุด

“ลู่เอ๋อ” เฟิ่งหยางชิงเรียกชื่อนางแผ่วเบา เขาโน้มใบหน้าเข้าหานางอย่างเป็นธรรมชาติ

คนตัวเล็กสัมผัสรับรู้ว่าลมหายใจของเฟิ่งหยางชิงโลมเลียอยู่ที่ข้างหู แล้วสรรพนามที่เขาเรียกนางนั่นมันอะไรกัน?

“วันนี้คงเจรจากันไม่รู้เรื่อง” นางพยายามผลักให้เขาออกห่าง

แต่คนตัวสูงกว่าคว้าข้อมือนางเอาไว้ เหนี่ยวรั้งเอวบ้างให้แนบชิดเรือนกายแข็งแกร่ง

“เหตุใดเจ้าไม่อยากแต่งงานกับข้าแล้ว” น้ำเสียงที่เฟิ่งหยางชิงเอ่ยจริงจังกว่าทุกครั้ง

ลู่เอ๋อเชิดจมูกเงยหน้าขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว ทำให้เวลานี้ดวงตาของนางสบเข้ากับแววตาล้ำลึกคู่นั้น เฟิ่งหยางชิงที่อดทนไม่ไหว ไม่รอให้นางตอบคำถามใด ๆ เขาจุมพิตนางอย่างแผ่วเบา

จุมพิตครั้งนี้ของเขา นางสัมผัสได้ถึงกลิ่นและรสชาติของสุรา เฟิ่งหยางชิงสอดลิ้นขบเม้มบังคับให้นางอ้าปาก

สัมผัสอันอ่อนโยนของเฟิ่งหยางชิงทำให้นางหลงลืมความเจ็บปวดนางไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่อ่อนโยนและใกล้ชิดเช่นนี้จากเขามาก่อน คนตัวเล็กเริ่มเผลอไผลหลงใหลเคลิบเคลิ้มกับความอ่อนโยนที่เขามอบให้ นางหลับตาพริ้มส่งเสียงครางอย่างลืมตัว

เฟิ่งหยางชิงถอนจูบอันหอมหวาน เขายอมรับว่าเวลานี้เขากำลังลุ่มหลงสตรีตัวเล็กนุ่มนิ่มผู้นี้

“ลู่เอ๋อ ข้า....”

ยามนี้ใบหน้างดงามของนางแดงซ่านริมฝีปากบวมเป่งจากการจูบ นางเองก็หยุดฟังว่าเขาจะกล่าวสิ่งใด

แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่พูดสิ่งใดกับนาง

“หึ อย่างไรท่านก็คงไม่พูด” นางพยายามผละออกจากเขา

นางกำลังคาดหวังสิ่งใดจากเขากัน...

เฟิ่งหยางชิงยืนแน่นิ่งอยู่ในสระน้ำ แผ่นหลังของนางเหยียดตรงก้าวเดินแน่วแน่

“ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปหรอกเฉินลู่เอ๋อ”

พูดจบคนตัวสูงที่มีวรยุทธแข็งแกร่งก็เข้ามาช้อนร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ในอ้อมแขน ตรงดิ่งไปที่เรือนพักที่มีทางเดินเชื่อมต่อกันทันที

“ท่านอ๋อง ปล่อยข้า” นางทั้งทุบทั้งตี แต่บุรุษผู้นี้แข็งแกร่งนักไม่สะทกสะท้านกับการต่อต้านของนางเลยสักนิด “เฟิ่งหยางชิงข้าบอกให้ปล่อย” ลู่เอ๋อตะโกนลั่น

เมื่อไปถึงห้องนอนส่วนตัว นางก็ถูกเขาจับโยนลงบนเตียงนุ่ม

“ลู่เอ๋อ”

“อย่าทำเช่นนี้ อย่าทำให้ข้าต้องเกลียดท่าน” นางต่อต้านเขา

สถานการณ์เช่นนี้มันคืออะไร นางไม่เข้าใจ

ในสามกาลเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่านางจะทำวิธีไหนเขาก็ไม่เคยสนใจนาง ไม่เคยแตะต้องนางเลยสักครั้ง แม้กระทั่งคืนวันแต่งงานคืนที่นางเฝ้าคอยอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่แม้แต่จะโผล่หน้ามาให้นางเห็นด้วยซ้ำ

หยาดน้ำตาเริ่มคลอครองอยู่ที่ดวงตาคู่สวย นางมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ

เฟิ่งหยางชิงหยุดการกระทำที่คุกคาม เหตุใดตัวเขาที่ไม่คิดจะชายตามองนางถึงได้กระทำตัวเช่นนี้ ตอนที่ได้ยินว่านางไม่อยากแต่งงานกับเขาแล้วเหตุใดหัวใจเขาจึงคล้ายกับถูกบีบขย้ำ

“.....” เฟิ่งหยางชิงใช้มือปาดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน

ร่างกายที่เคยชินกับการถูกทำร้ายของลูเอ๋อสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว คนตัวเล็กหลับตาอย่างหวาดหวั่น

“....”

“ให้คนนำชุดมาเปลี่ยนให้ท่านหญิง”

สิ้นเสียงเฟิ่งหยางชิง ร่างกายสูงใหญ่ของเขาก็หายไปพร้อมกัน ไม่นานนางกำนัลในจวนอ๋องก็จัดแจงเข้ามาแต่งตัวให้นาง

เสื้อผ้าที่เฟิ่งหยางชิงจัดหามาให้พอดีตัวนางอย่างน่าประหลาด มันถูกตัดเย็บด้วยผ้าไหมที่นางใช้เป็นประจำ สีสันของมันก็เป็นรสนิยมของนาง อีกทั้งมันยังถูกอบด้วยกลิ่นหอมที่นางโปรดปราน

เมื่อออกมาที่โถงด้านนอก ก็พบว่าเขากำลังรอนาง

“ลู่เอ๋อ” เฟิ่งหยางชิงส่งยิ้มหล่อเหลาให้แก่นาง

“เรียกข้าว่าท่านหญิงเฉินเช่นเดิมเถอะ เรียกแบบนี้ข้าไม่ชิน” นางนิ่วหน้า ท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนผู้นี้มันคืออะไรกัน

“เรียกเช่นนี้น่ะถูกแล้ว ในอนาคตถ้าเราเป็นสามีภรรยากันจะได้คุ้นเคย”

“ก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากแต่ง” นางกอดอกอย่างเอาแต่ใจ คนผู้นี้พูดยากราวกับเป็นเด็กเล็ก ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“แต่ข้าอยากแต่งกับเจ้า” เฟิ่งหยางชิงจับมือนางเอา เขาจุมพิตที่หน้าผากกลมมนของนางอย่างอ่อนโยน

“ท่าน....” ลู่เอ๋อ เช็ดหน้าผากตรงบริเวณที่เขาจูบ

“หากเราเป็นสามีภรรยากันเมื่อไหร่ เจ้าคงจะต้องเสียเวลาขัดถูตัวให้มากหน่อย” สายตาของเฟิ่งหยางชิงเจ้าเล่ห์ราวกับหมาป่า

ถึงอย่างไรนางก็ไม่ชิน ต่อให้เขาพูดจาหวานหูกับนาง อย่างไรนางก็ไม่ชิน

เฟิ่งหยางชิงที่นางรู้จักไม่ใช่คนเช่นนี้

“ข้าจะกลับบ้าน”

“งั้นข้าไปส่ง เจ้าเป็นท่านหญิงเดินตลาดตามลำพังจะไม่ปลอดภัย”

“คนเดียวที่ไหน รถม้าของข้าอยู่ด้านนอกไม่ต้องลำบากท่าน” ลู่เอ๋อชี้นิ้วไปทางประตูจวน ตรงจุดที่รถม้าจอดเอาไว้

‘เดี๋ยวก่อนสิ’ ทุกอย่างว่างเปล่า คนของนางก็ไม่อยู่แล้วเช่นกัน

“ข้าให้พวกเขากลับไปก่อนแล้วและรายงานกับบิดาเจ้าว่าข้าจะเป็นผู้ไปส่ง คนของเจ้าจึงวางใจ”

“เฟิ่งหยางชิง!!!!” ลู่เอ๋อกระทืบเท้าอย่างเอาแต่ใจ

“พี่หยางชิง เรียกข้าว่าพี่หยางชิง หรือเจ้าจะเรียกข้าว่าท่านพี่ก็ได้นะ” แววตาของเขาหวานเชื่อมหยาดเยิ้ม

ท่าทีเช่นนั้นเล่นเอานางขนลุกไปทั้งร่าง คิ้วเรียวสวยของลู่เอ๋อขมวดกันเป็นปม สถานการณ์นี้นางเดาไม่ออกและไม่เข้าใจด้วย

เรื่องราวมันเปลี่ยนไปจากเดิมจนนางไม่สามารถคาดเดาสิ่งใดได้ ท่าทีของเฟิ่งหยางชิงที่ดูเหมือนจะเอาอกเอาใจนางนี่มันคืออะไร แค่คิดสมองน้อย ๆ ของนางก็ปวดคล้ายกับจะระเบิด

“เฟิ่งหยางชิง ท่านจะมาไม้ไหนกันแน่”

เขาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มสำหรับนางแล้วช่างดูไม่จริงใจเลยสักนิด...