ตอนที่ 4 ท่านเซียน

ตอนที่ 4

“ท่านพี่ อย่าทิ้งมู่หลันไว้คนเดียว ช่วยข้าขึ้นไปด้วย”

มู่หลันมองปากบ่อที่ถูกไม้ปิดอย่างสิ้นหวัง สองหูยังได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของพี่สาวทั้งสองที่เริ่มห่างออกไป

หญิงสาวมองรอบ ๆ บ่อแคบ ที่มืดสลัว มีเพียงแสงน้อยนิดที่เล็ดลอดลงมา พยายามหาหนทางที่จะปีนขึ้นไป แต่มองไปทางไหน นางก็ไม่สามารถปีนกลับขึ้นไปได้

“ฮือ ๆ ท่านแม่ ลูกกลัว ท่านแม่ช่วยลูกด้วย” เมื่อหมดสิ้นหนทางมู่หลันก็ร้องไห้ออกมา หญิงสาวยืนแช่น้ำที่สูงถึงหัวเข่า ในใจคิดถึงมารดาที่เสียชีวิตไปแล้ว พร้อมกับนึกสมเพชในชะตาชีวิตของตนเอง ที่เกิดมาก็อาภัพ มารดามาด่วนตายจาก บิดาก็ไม่แยแส มีชีวิตอยู่ด้วยการถูกคนเขารังแกโขกสับ

“เทพเทวาเจ้าคะ หากท่านมีจริงช่วยให้ข้าหลุดพ้นไปจากจวนสกุลฉิน หลุดไปจากโชคชะตาที่โหดร้ายนี้ด้วยเถิดเจ้าคะ” มู่หลันยกมือพนมอธิษฐานต่อเทพเซียนทั้งหลาย

~ใจเย็นไว้ก่อน หลันเอ๋อร์เอย ไม่นานเจ้าจะได้พบคนที่จะมาช่วยเจ้า~

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นใกล้ ๆ หูของมู่หลัน

สิ้นเสียงกระซิบ ปรากฏแสงสว่างจ้า จนมู่หลันต้องใช้มือป้องตาเอาไว้ สักพักเมื่อแสงสว่างหายไป หญิงสาวจึงมองเห็น จะเรียกว่าคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง เพราะร่างที่ยืนอยู่ต่อหน้าของมู่หลัน เป็นร่างกายของคนแท้ ๆ เพียงแต่โปร่งใสคล้ายกับผิวน้ำ

ลินดาจากตอนแรกกำลังตกใจคิดว่าตนเองตายแล้ว รู้สึกว่ามีลมพัดแรงอยู่รอบตัว ก่อนจะรับรู้ถึงแรงดูดมหาศาล ดูดร่างของตนเองเข้าสู่ห้วงของความเวิ้งว้าง แล้วอยู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวในบ่อน้ำร้างแห่งนี้

“เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะนี้” หญิงสาวหมุนมองรอบตัว ก่อนจะพานพบกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ที่ยืนหน้าซีดเผือด สีหน้าแววตาตกใจสุดขีด

“ท่านเป็นผู้ใดกัน” มู่หลันข่มความกลัวเอ่ยถามออกมา

ลินดามองหญิงสาวตรงหน้า เหมือนกำลังยืนส่องกระจกยังไงยังงั้น เพราะว่าหญิงสาวผู้นี้มีใบหน้าเหมือนเธอราวกับแกะ อย่าว่าแต่ลินดาแปลกใจเลย มู่หลันก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน

นอกจากจะแปลกใจที่หญิงสาวสวมใส่ชุดจีนโบราณหน้าเหมือนตนแล้ว ยังตกใจที่มองเห็นเธออีก ลินดาจึงเอ่ยปากถามขึ้น

“เธอมองเห็นฉันด้วยหรือ”

“เห็น แต่เห็นแบบร่างที่ใสคล้ายกับน้ำเลย” มู่หลันเอ่ยเสียงเบา

พอได้ยินหญิงสาวแปลกหน้าทักแบบนั้น ลินดาก็ก้มลงมองร่างกายของตนเอง พบว่าโปร่งใสอย่างที่ว่าจริง ๆ

“เอาล่ะ ตั้งสติก่อน อย่าไปสนเรื่องแปลกประหลาดนี้” ลินดาหลับตายืนพึมพำกับตัวเอง ระงับอารมณ์สูดหายใจเข้าออกลึก ๆ หลังจากจิตใจสงบลงมากแล้ว จึงหันมาสนใจคนแปลกหน้า ที่จ้องมองเธอตาไม่กะพริบ

“สวัสดี ฉันชื่อลินดา เป็นคนไทย ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรือ”

แม้มู่หลันจะคิดว่า สตรีผู้นี้พูดจาแปลกประหลาด แต่นางก็ยังพอฟังเข้าใจได้

“ข้าชื่อฉินมู่หลัน”

“มู่หลัน คนจีนจริง ๆ สินะ แต่ว่าชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ...ช่างเถอะ เธอตกลงมาในบ่อนี้ได้อย่างไร” ดูเหมือนเรื่องประหลาดนี้จะทำให้ลินดา ลืมเรื่องแฟนนอกใจไปเลย

มู่หลันเลยเล่าเรื่องที่ถูกพี่สาวต่างมารดา ทั้งสองหลอกมา แล้วทิ้งให้ตกลงมาในบ่อ นอกจากนี้ยังเล่าเรื่องอดีตของตนให้ฟังจนหมด นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ไว้ใจ เล่าเรื่องให้คนแปลกหน้าฟัง อาจเป็นเพราะว่าสตรีผู้นี้มีใบหน้าเหมือนกับตนก็เป็นได้

“แล้วเธอก็ยอมให้พวกนั้นรังแกมาตั้งแต่เด็กยันโตเลยหรือ”

ลินดาที่ได้ฟังเรื่องราวของมู่หลัน รู้สึกเดือดดาลแทน และรู้สึกหงุดหงิดที่หญิงสาวไม่คิดจะสู้ปกป้องตัวเองเลย

“มู่หลันทำไมไม่ตอบโต้กลับไปบ้าง” ลินดาพูดอย่างเหลืออด

“ข้าไม่กล้า และอีกอย่างไม่อยากถูกท่านพ่อลงโทษด้วย”

ลินดาเหลือกตามองบน มู่หลันนางช่างเหมือนนางเอกละครน้ำเน่าของไทยเหลือเกิน แสนดี บอบบาง อ่อนแอ เป็นละครที่เธอไม่ชอบมากที่สุด เป็นเธอหน่อยไม่ได้แม้จะตอบโต้ จะสู้กลับ แม้ว่าต้องถูกอำนาจมืดสั่งลงโทษก็ตาม

“ว่าแต่ เรื่องที่เธอเล่าคุ้นมากเลยนะ เหมือนเคยดูหรืออ่านเจอจากที่ไหนมาก่อนนะ”

ลินดานึกคิด มันติดอยู่ที่ปากของเธอนี้แหละ หญิงสาวหลับตาเค้นเซลล์สมองทุก ๆ ส่วน ระดมความคิดอย่างหนัก มือข้างหนึ่งลูบกระเป๋าสะพาย

“ใช่แล้ว! ฉันนึกออกแล้ว”

หญิงสาวล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย หยิบหนังสือเล่มเก่าออกมา แม้หนังสือจะโปร่งใสเหมือนกับร่างกายของลินดา แต่เธอก็สามารถอ่านตัวอักษรได้

หนังสือนิยายเล่มนี้ กล่าวถึงชีวิตที่น่าสงสารของ ฉินมู่หลัน สตรีที่มีดวงชะตาอาภัพ และมีจุดจบที่แสนเศร้า

เพราะนางได้แต่งงานกับจวิ้นอ๋อง ที่ได้ก่อการกบฏ แต่ล้มเหลว ฮ่องเต้จึงมีรับสั่งล้างบางจวนจวิ้นอ๋องทั้งหมด รวมถึงมู่หลันด้วย

แต่เนื้อเรื่องตรงส่วนกลาง ลินดายังไม่ได้อ่านเลย หญิงสาวมองมู่หลัน แววตาเต็มไปด้วยความสงสารเห็นใจ

“มู่หลัน ชีวิตเธอน่าสงสารเหลือเกิน ฉันจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง”

“ท่านเป็นเทพเซียนที่ลงมาช่วยข้าใช่หรือไม่ ถ้าอย่างนั้นช่วยข้าออกไปจากบ่อนี้ และพ้นไปจากชีวิตที่เป็นอยู่นี้ด้วยเถอะ” มู่หลันสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังอีกครั้ง

“เทพเซียน ฉันนะหรือ”

ลินดาชี้มือเข้าหาตัวเอง บ้ากันไปใหญ่แล้ว...เอ๊ะหรือว่าเธอตายแล้วกลายมาเป็นเซียนในโลกของนิยาย...ไหนลองซิ

หญิงสาวยันมือไปข้างหน้า เพื่อปล่อยพลังเทพเซียน...แต่เงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ลองใหม่ คราวนี้ลินดาย่อตัว ตั้งท่าก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปด้านบน...แต่ว่า เธอก็กระโดดได้ไม่สูงก็หล่นลงมาเหมือนเดิม...ปล่อยพลังไม่ได้ ลอยไม่ได้ แต่อาจจะหายตัวได้ ลินดาคิดถึงตอนที่มาปรากฏตัวในบ่อ เลยลองหลับตาแล้วหมุนตัวไปรอบ ๆ เมื่อทุกอย่างหยุดแล้ว เธอก็ลืมตาขึ้น...แต่ว่า ภาพที่เห็นก็เป็นมู่หลันที่มองการกระทำประหลาด ๆ ของลินดาอยู่

“เธอคงคิดผิดแล้วละ ฉันไม่ใช่เซียนหรอก” ลินดาบอกอย่างสิ้นหวัง

นัยน์ตาหงส์ที่มีความหวัง บัดนี้หม่นแสงลง และแทนที่ด้วยม่านน้ำตา มู่หลันร้องไห้จนร่างบางโยกไปมา

“หรือว่าข้าต้องถูกขังอยู่แบบนี้ไปจนตาย ฮือ ๆ”

“อย่าร้องไห้สิ มู่หลัน ยังไงฉันก็ต้องหาทางช่วยเธอขึ้นมาให้ได้”

ลินดาไม่พูดเปล่า พยายามทุกอย่างที่จะหาทางขึ้นไปด้านบนบ่อ แต่ระหว่างที่หาหนทางอยู่นั้น เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุก ๆ เป็นจังหวะ

หญิงสาวยกมือจับที่หน้าอกด้านซ้าย อาการกระตุกเริ่มเพิ่มความแรงขึ้น พร้อมกับเสียงแผ่วเบาที่ล่องลอยมาจากที่ที่อยู่แสนไกล

...คุณ ฟื้นสิ ฟื้นขึ้นมา...

“ใคร ใครพูด” ลินดาแหงนหน้าขึ้นมองปากบ่อ มู่หลันหยุดร้องไห้ทันทีที่เห็นอาการประหลาดของคนที่นางคิดว่าเป็นเทพเซียน

แล้วอยู่ ๆ ลินดาก็รู้สึกหายใจติดขัด หญิงสาวยกมือกุมรอบลำคอ รู้สึกเหมือนมีใครล้วงเข้าไปในคอของตนเอง

“แคก ๆ” ลินดาไอสำลักออกมา สองมือป่ายปะอยู่ที่ลำคอของตนเอง จนสร้อยคอที่สวมใส่อยู่หล่นลงไปที่พื้น

...แวบ...