3. คนหลงยุค

เมืองฉาง

ยามนี้ผู้ที่ถูกเอ่ยถึงกำลังตวัดทวนในมือ หลังจากตื่นขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อคืนเขาดื่มกินสุรากับสหายรักอย่างแม่ทัพภาคเผยกวงจนดึกดื่น ไหนจะสตรีที่คลอเคลียสร้างความสำราญให้อีก เรื่องจำพวกนี้เขามิเคยขาด จนกระทั้งเมื่อสี่ปีก่อนที่ตี้ซีเหยียนเหมือนจะเสียศูนย์ มิค่อยเที่ยวเตร่เช่นแต่ก่อน ทว่าฉากบังหน้าก็ยังเป็นเช่นนั้น

ตี้ซีเหยียน หรือ ตี้อ๋อง วัยสามสิบสี่ เขาขอออกมาอยู่นอกวังนานกว่าสองปีแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังทำงานให้กับพระนัดดาอยู่ เพราะรู้ดีว่าตำแหน่งของฮ่องเต้มิได้แข็งแรงเลย มันพร้อมจะถูกแย่งชิงไปได้ทุกเมื่อ เพราะคนรอบข้างล้วนแต่ต้องการอำนาจ

และที่สำคัญไทเฮาก็เป็นเพียงมารดาเลี้ยง มิมีทางจะหวังดีกับฮ่องเต้อย่างจริงใจเป็นแน่ ซีเหยียนจึงมิอาจละทิ้งไปได้อย่างที่คนอื่นเข้าใจ ยังคอยส่งข่าวอยู่เสมอ รวมถึงตัวฉางอี้ด้วย ซึ่งยามนี้ก็ยังคงรับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่เช่นเดิม เพียงแต่มิมีศึกเขาก็พาครอบครัวย้ายไปอยู่ต่างเมืองห่างออกไปสองวันก็เท่านั้น เพื่อหลีกหนีความวุ่นวาย

“ท่านอ๋องคนของเรามีรายงานพ่ะย่ะค่ะ” จงฟานเดินเข้ามาพร้อมกับสหายในหน่วยซึ่งตามสืบข่าว เกี่ยวกับการยักยอกเกลือที่ถูกส่งมายังท่าเรือ ตี้ซีเหยียนตามสืบเรื่องนี้มานานแล้ว หากสหายมิมาเขาคงอยู่มุมไหนสักแห่งในเมือง เพราะเริ่มเข้าใกล้เบาะแสขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

ก่อนนั้นจับตัวคนร้ายได้คราใด หากมิถูกสังหารตายพวกมันก็ฆ่าตัวตายเกือบทั้งหมด ที่เหลือแม้จะเฆี่ยนตีทรมานก็มิอาจบอกความจริงได้ เพราะมิรู้ตัวคนบงการ สุดท้ายก็ไร้ซึ่งประโยชน์ ทำให้เขาต้องเสียเวลาอยู่ในเมืองนี้กว่าครึ่งปีแล้วมิได้ไปไหน ผู้บงการนั้นรอบคอบยิ่งนัก

ตี้อ๋องส่งทวนให้กับคนสนิทรับไปแทน เขาดินมานั่งยังตั่งพร้อมกับคลี่ปมผ้าในมือออกเพราะคงมิต้องฝึกอีก นัยน์ตาคมมองไปยังคนในหน่วย เพื่อรอฟังรายงาน

“วันนี้คนของรุ่ยอ๋องเดินทางมาที่เมืองฉาง กระหม่อมติดตามเขาอยู่ทั้งวัน คนผู้นี้เข้าไปในจวนเจ้าเมืองอยู่นาน มิรู้มีเรื่องด่วนอันใดถึงได้หารือกันนานนัก”

“แล้วยามนี้มันพักอยู่ที่ใด” ซุ่มเสียงของตี้อ๋องฟังดูเยือกเย็น เมื่อได้รับคำตอบก็สั่งให้คนของตนเตรียมพร้อม ส่วนตัวเขาเองเดินกลับเข้าเรือนเพื่อเปลี่ยนอาภรณ์มินานก็ออกมา ท่วงท่าของตี้อ๋องนั้นช่างน่าหลงใหลและน่าเกรงขามไปในตัว รูปร่างสูงโปร่งใบหน้าคมคายราวกับเทพบุตรก็มิปานแม้อายุจะมากแล้วก็เถอะ

“คนของเรารออยู่ด้านนอกขอรับ” ยามที่เขามิได้อยู่เมืองหลวง ทุกคนต้องเอ่ยเรียกเช่นนี้ ตี้อ๋องพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินนำคนของตนออกไปเพื่อมุ่งหน้าเข้าเมือง เขามิอยากเป็นที่สนใจของผู้คนนัก จึงพำนับอยู่นอกเมืองแทน

“กระจายกำลังโอบล้อมเอาไว้” เมื่อควบม้าเข้ามาในเมืองได้ก็สั่งคนของตนซึ่งมีแต่ยอดฝีมือทันที

เรือนรับรองสกุลจ้าว ที่นี่คือสถานที่พำนับของไห่ถัง ยามที่เขามาเยือนเมืองฉาง เหรินเจี๋ยคนสนิทของเขาจึงได้พักที่นี่ไปด้วย และกำลังจะเผาทำลายบัญชีที่ท่านเจ้าเมืองส่งให้อยู่ภายในเรือน ทว่ายังมิทันเริ่มก็ได้รับรายงานก่อน

“พี่เหรินเจี๋ย ด้านนอกมีคนน่าสงสัยกลุ่มหนึ่ง พวกมันเดินไปมาอยู่รอบเรือนเราขอรับ”

“จริงหรือ? คนของใครกัน” ถามโดยมิได้รอคำตอบ เพราะเกรงว่าผู้ที่สมุนเอ่ยถึงจะเป็นตี้อ๋อง เขาคงรับมือมิไหวเป็นแน่ จำต้องหาทางเลี่ยงเสียก่อน

“ข้าจะออกทางลับ พวกเจ้าก็ทำตัวตามปกติแล้วกัน” สั่งจบเขาก็เดินออกไปที่ริมกำแพง ซึ่งมีพุ่มไม้ใหญ่ปกคลุม ทว่ามันคือประตูที่เชื่อมต่อกับเรือนหลังหนึ่งของชาวบ้าน ที่พวกเขาสร้างเอาไว้เพื่อหลบหนี เป็นจังหวะที่คนในเรือนเดินออกมาพอดี จึงทำให้มีปากเสียงกัน

“เอ๋! นี่เจ้าเป็นใคร เข้ามาในบ้านข้าได้เยี่ยงไร” เสียงหนึ่งดังท้วงเมื่อเห็นคนแปลกหน้าเดินอยู่ในสวน และยังเหยียบเอาพืชผักที่นางปลูกเอาไว้อีก

“จะเอะอะโวยวายไปไย ประเดี๋ยวก็บั่นคอให้” รีบส่งเสียงขู่สตรีตัวน้อยทันที ทั้งตื่นตระหนกทั้งกลัวคนที่ซุ่มอยู่ด้านนอกจะได้ยิน นางก็ช่างกระไรพอกหน้าจนขาววอก ดูเหมือนตัวละครในคณะงิ้วก็มิปาน

“ชิ! เข้าบ้านคนอื่นแล้วยังจะมาปากดีอีก” คนตัวเล็กยืนถือเสียมด้ามยาวชี้หน้าอีกฝ่าย นางมิยอมเป็นอันขาด เพราะเขาเดินย่ำเบี้ยผักที่พึ่งเกิดจนมันหักเละเทะหมด กว่าจะประคบประหงมให้มันโตขึ้นมิใช่เรื่องง่ายเลย 

“หลบไปอย่าขวางทาง ข้ารีบ” เพราะสตรีตัวน้อยยืนเท้าสะเอวอยู่ เหรินเจี๋ยจึงมิอาจออกจากเรือนนี้ได้

“จ่ายค่าเสียหายมาก่อน มิเช่นนั้นก็มิต้องไป” มือขาวแบออกพร้อมกับกระดิกใส่ ทำเอาคนที่ต้องรีบหนีถึงกับขบกรามแน่น จำต้องล้วงเอาถุงเงินออกมาหยิบส่งให้ ซึ่งขณะนั้นเองที่บางสิ่งล่วงหล่นลงแปลงผักพอดี

“เอาไป แล้วก็รีบหลบทางข้า” ก้อนเงินหนึ่งตำลึงวางแหมะบนฝ่ามือ ก่อนที่เหรินเจี๋ยจะผลักร่างเล็กจนเซถลา

“ชิ! ถ้ามิใช่เพราะเจ้าจ่ายมาก มีหรือข้าจะยอม” ว่าแล้วก็โยนเงินในมือขึ้นลงก่อนจะยิ้มกว้างเดินกลับเข้าเรือน

“ท่านยายเรามีเงินซื้ออาหารแล้วเจ้าค่ะ” ฟางซินเด็กสาวที่หลงมิติเข้ามาเมื่อสามปีก่อนร้องเรียกยายแก่ ซึ่งรับนางมาอยู่ด้วยหลังจากเห็นเดินโซเซอยู่ในเมือง ตั้งแต่นั้นฟางซินก็พยายามหารายได้ทุกอย่าง

ซึ่งมันก็ไม่ยากแต่ก็ไม่ง่ายนัก กับการใช้ชีวิตในยุคที่ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวก บางอย่างก็ต้องสร้างขึ้นเอง

“ขายผักได้แล้วหรือฟางเอ๋อ” ยายเจียงซึ่งนอนป่วยอยู่บนเตียงเอ่ยถาม มือไม้ก็สั่นเทาเพราะชรามากแล้ว โชคดีที่นางรับฟางซินมาอยู่ด้วย จึงช่วยแบ่งเบาภาระได้เยอะ

“เปล่าจ๊ะยาย มีคนบ้าเดินผ่านสวนมาเหยียบผัก ข้าเลยให้เขาจ่ายค่าปรับก่อนจะออกไป” บอกอย่างอารมณ์ดี คนแก่ก็ได้แต่ฟังเท่านั้น เพราะหลานนอกไส้ผู้นี้มักจะพูดจาประหลาดไปเรื่อย นางเองก็เริ่มจะชินแล้ว

“ข้าจะออกไปเก็บผักขาย ค่ำๆ จะตุ๋นขาหมูให้กินนะ” กล่าวจบก็เดินออกจากเรือนไปอีกรอบ คนแก่ก็ได้แต่มองตามพร้อมกับยิ้ม

มิคิดว่าตนจะวาสนาดีตอนแก่ มีคนดูแลเช่นนี้ทั้งที่มีบุตรสาวแต่งงานไปกับขุนนางใหญ่โตแท้ๆ ทว่ากลับมิได้รับการใส่ใจจากแม้แต่น้อย มีก็แต่ฟางซินเท่านั้นที่อยู่ดูแลหาเงินมารักษาอาการป่วยเรื้อรัง ที่เป็นมานานกว่าสี่ปีแล้ว

คราหนึ่งยายเจียงป่วยหนักจนต้องใช้เงินซื้อยาที่มีราคาแพงมาก ฟางซินก็ยังหาเงินมาได้ ทว่าเด็กสาวในวัยสิบหกปีในยามนั้นก็ล้มป่วยไข้ขึ้นสูงในวันถัดมา คนแก่จึงต้องเฝ้าเช็ดตัวดูอาการ เพราะช่วงนั้นมีโรคระบาดกำลังแพร่ในเมืองพอดี ยังดีที่มีท่านหมอออกมาเดินตรวจและแจกจ่ายยาในยามนั้น เด็กสาวจึงรอดชีวิตมาได้อีกครั้ง

ฟางซินถอนผักในสวนใส่ตะกร้าหนึ่งใบเต็มแล้ว ก็ไปที่ผักอีกแปลง จึงได้เห็นว่าตรงนี้มีบางสิ่งแปลกปลอมอยู่ เลยรีบหยิบขึ้นมาดูอย่างสนใจ

“เอ๋! ทำไมมันมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ เราไม่เคยซื้อของพวกนี้มานี่หน่า” จับพลิกไปพลิกมาอยู่ครู่หนึ่งก็นึกได้ “หรือว่าจะเป็นของคนเมื่อครู่ หึหึ เสร็จโจรล่ะเก็บไว้แบล็คเมล์ดีกว่า”

เมื่อคิดหาช่องทางได้เงินอีก ฟางซินก็ยัดสมุดบัญชีใส่เข้าไปในเสื้อ แล้วถอนผักต่อจนกระทั่งพอขาย นางก็บอกกล่าวกับยายแก่อีกรอบ แล้วนำผักมุ่งหน้าไปยังตลาดในเมือง ทว่าฟางซินขายของได้มินาน

เพื่อนบ้านวิ่งมาแจ้งข่าวร้าย ร่างเล็กรีบวิ่งตรงไปยังทิศใต้ซึ่งเป็นที่พักพิง พอมาถึงตรอกเล็กก่อนจะถึงบ้านก็ถูกกลุ่มคนขวางเอาไว้เสียก่อน

“เจ้าคือหลานสาวของหญิงชราผู้นั้นสินะ” ตงไห่คนสนิทของตี้อ๋องเอ่ยขึ้น ฟางซินจึงได้แต่ยืนมองอีกฝ่ายนิ่ง เพราะเขาดูหน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ทว่า! ในใจนั้นร้อนรุ่มอยากกลับไปดูผู้มีพระคุณเต็มที แต่คนเหล่านี้กลับยืนขวางเอาไว้ มิยอมเปิดทางให้