บทที่ 3 โดนทำร้าย

ปล.ไรท์จะเรียกน้องบยอนซุกเป็นเว่ยหลี่หมินอย่างเต็มตัวแล้วนะจ๊ะ

(หลี่หมิน พาร์ท)

หลังจากที่ผู้ตรวจการหยางกลับไปทุกอย่างก็แปลกไปหมด ในทุกวันผมมักจะเผลอทำอาหารสำหรับพอกินสองคนเสมอหรือไม่บางทีก็มักจะเดินไปห้องรับรองอย่างไม่รู้ตัว จนผมคิดได้ว่าชายผู้นั้นมาทำอะไรกับตัวผมไว้รึเปล่านะ

และคำตอบที่ได้ก็คือมันคือความเคยชินของผมไปแล้ว ไอ้คนนิสัยไม่ดีมาทำกับผมแบบนี้ได้ไงตัวไม่อยู่แล้วยังมาทำให้ผมเพี้ยนไปด้วยอีกคนได้ไงเนี่ย และเรื่องน่าแปลกอีกเรื่องก็คือมีผู้ชายมากมายมาเยือนบ้านผมแทบไม่ขาดสายเลยในทุกวัน

แล้วก่อนหน้าทำไมที่คนผู้นั้นอยู่ถึงไม่มีใครมาหาผมเลยว่ะ พอไม่อยู่ผมได้กินขนมแปลกๆแถมอร่อยทุกวันเลยนะนี่ อืมแต่ผมก็พอเข้าใจได้แหละ ในเมื่อผมเป็นเกอนั่นก็เท่ากับว่าผมท้องได้ แถมผมก็หน้าสวยขนาดนี้ สงสัยที่ท่านหยางไม่ยอมไปไหนก็คงเพราะห่วงผมแน่เลยแหมพูดแล้วก็เขินอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

แต่โทดทีเถอะผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะครับเพราะศิลปะการต่อสู้และการป้องกันตัวเองผมได้ร่ำเรียนมาหมดแล้วจากท่านองครักษ์ของท่านพ่อผมเอง ฝีมือก็ระดับนักฆ่าได้เลยล่ะอันนี้ผมไม่ได้โม้นะ

"คุณชายเว่ยขอรับมีคนนอนบาดเจ็บอยู่ในสวนของท่านอีกแล้วขอรับ"อ่าผมก็เข้าใจว่าบ้านผมมันเป็นหลังเล็กๆอยู่ห่างจากตัวเมืองแถมติดป่าแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมีคนมานอนเจ็บอยู่ในพื้นที่ผมแบบนี้เป็นรายที่สามแล้ว

ใช่ครับคนที่ผมพามารักษาตัวคนนี้เป็นคนที่สามแล้วครับและหน้าตาของคนที่บาดเจ็บคนนี้ก็หน้าคล้ายคนที่2มากเลยด้วยสงสัยจะเป็นพี่ชายที่พลัดหลงกันล่ะมั้งนะ

"พาไปที่ห้องพักแขกซะ เดี๋ยวข้าจะตามไปรักษาเอง"

เมื่อผมได้ตรวจอาการเบื้องต้นแล้วปรากฏว่าชายผู้นี้โดนยาพิษมาด้วยเพราะบาดแผลมีสีออกม่วงอมดำดูน่ากลัวมาก ดีนะที่ท่านอาของผมเก่งช่วยสอนผมรักษาแบบปัจจุบันและแบบสมัยโบราณแถมสมุนไพรทุกอย่างผมก็มีพร้อมอยู่แล้วเรื่องนั้นจึงไม่ใช่ปัญหาเลย

พอผมรัักษาเสร็จผมก็ไปดูหญิงสาวที่ผมพามารักษาก่อนหน้าเธอรู้สึกตัวแล้วครับ สรุปแล้วผมเป็นหมอจริงๆใช่ไหมเนี่ย ผมเข้าไปพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงก่อนจะตรวจอาการเธออีกครั้ง

"ฟื้นแล้วหรือแม่นาง อืมดูเหมือนไข้จะลดและพิษภายในร่างกายก็ถูกขับออกมาหมดแล้วนะ อ่าใช่สิข้าเจอพี่ชายของเจ้าแล้วนะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมาพอสมควรเลย ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้าสองคนไปโดนใครทำร้ายมางั้นหรือ" พอผมเอ่ยถึงพี่ชายของเธอ เธอก็แสดงอาการดีใจออกมาแต่พอผมบอกว่าพี่ชายเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสหน้าเธอก็ดูเศร้าลงเลยครับ

"ตัวข้าน้อยและพี่ชายเป็นบ่าวในจวนท่านเจ้าเมืองหลิวเจ้าค่ะแต่ข้าน้อยและพี่ชายโดนฆ่าปิดปากที่ไปเห็นเหตุการณ์ที่ฮูหยินใหญ่กรอกยาพิษให้อนุที่กำลังตั้งครรภ์เข้าเจ้าค่ะ"อ่าคนสมัยนี้จะฆ่าแกงกันง่ายไปแล้ว

"งั้นเจ้ากับพี่ชายก็รักษาตัวให้หายดีเถอะนะแล้วมาทำงานให้กับข้าดีหรือไม่เดี๋ยวข้าจะสร้างเรือนพักให้เจ้าทั้งสองคนใหม่"

"จะดีหรือเจ้าค่ะ หากคนของฮูหยินมาเจอเข้า ข้าน้อยกลัวว่าจะทำท่านลำบากไปด้วยนะเจ้าค่ะ"โอ๊ยน่ารักอ่ะครับดูแล้วน่าจะเด็กกว่าผมเยอะเลย

"เรื่องลำบากเจ้าคงไม่ต้องห่วง ตัวข้านั้นถึงเป็นเกอแต่ก็พอมีวรยุทธอยู่บ้างเจ้าอย่าห่วงเลยว่าแต่เจ้ากับพี่ชายชื่ออะไรหรืออายุเท่าไรกันแล้ว ข้าชื่อเว่ยหลี่หมินนะอายุ20แล้ว"พอผมแนะนำตัวขึ้นเธอก็ทำโตเท่าไข่นกกระจอกเทศไปแล้วครับพอได้สติก็ตะโกนซะเสียงดังจนผมตกใจแทน

"จริงหรือเจ้าค่ะ!!ที่นายท่านอายุ20แล้ว แต่ข้าน้อยดูอย่างไรท่านก็น่าจะอายุแค่17หนาวเองนะเจ้าค่ะ"

"โอ้ นี่ข้าหน้าเด็กเพียงนั้นเชียวหรือนี่ฮ่าๆๆๆ ข้าอายุ20แล้วจริงๆข้าไม่โกหกเจ้าหรอกนะเอาล่ะบอกชื่อเจ้ามาเถอะ"

"ข้าน้อยชื่อหลินเพ่ย อายุ14ปีเจ้าค่ะส่วนพี่ชายข้าน้อยชื่อเซียงหยงอายุ16ปีเจ้าค่ะ" อายุน้อยกันมากๆเลยอ่ะครับแต่อย่างว่าสมัยโบราณก็คงจะแบบนี้แหละ

"เจ้าทำอะไรเป็นบ้างหล่ะเพ่ยเพ่ย"

"ข้าน้อยทำงานบ้านได้ทุกอย่างเลยเจ้าค่ะขอเพียงนายท่านสั่งมา ข้าน้อยจะทำให้ทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ"เด็กน้อยทำท่าตื่นเต้นแล้วรีบบอกผมมาเลยครับสงสัยกลัวผมจะไม่ให้งานทำมั้งครับเนี่ย

"ดีๆงั้นถ้าเจ้าหายดีเมื่อไรข้าจะให้เจ้าทำงานบ้านให้ข้าแล้วกันนะ บ้านข้าหลังไม่ใหญ่เจ้าคงไม่ต้องเหนื่อยมาก ส่วนเรื่องอาหารเดี๋ยวข้าจะสอนเจ้าทำอีกทีแล้วกันวันนี้เจ้าก็พักผ่อนไปก่อนเถอะ"

"เจ้าค่ะนายท่าน"

ก็นั่นแหละครับสุดท้ายผมก็ได้บ่าวมาใช้งานส่วนเรื่องสวนผมก็ยังคงจ้างมาคนภายนอกมาช่วยอยู่นี่ก็ใกล้หน้าหนาวแล้วด้วยผมคงต้องตระเตรียมของทุกอย่างให้ทันช่วงหน้าหนาวมาเยือนเสียที

ผ่านไปหลายวันอาการคนเจ็บของผมทั้งสองก็ดีขึ้นจนแทบจะหายเป็นปกติแล้วครับแถมยังดื้อด้วยกันทั้งคู่อีกต่างหาก ผมบอกให้พักแต่พวกเค้ากลับมาช่วยงานบ้านและงานสวนของผมทุกวันเลย อ่อถ้าถามถึงสวนของผมล่ะก็ตอนนี้ผมผลิตของผมก็เก็บได้อีกแล้วเมื่อ2วันก่อนก็พึ่งจะส่งไปขายได้มาตั้ง200ตำลึงเงินเชียวนะครับ

ส่วนเรื่องการสร้างบ้านพักผมก็สร้างด้านหลังบ้านของผมนี่แหละ ผมทำเป็นห้องๆไม่เล็กไม่ใหญ่พอให้อยู่กันได้ประมาณ4-5ห้อง เผื่อเอาไว้ก่อนครับก็แหมผมเห็นเค้าลางมาแต่ไกลเลยว่าบ้านผมต้องได้รับคนอีกแน่นอน

"เพ่ยเอ๋อร์วันนี้เราไปเดินตลาดกันนะ วันนี้ข้าจะพาเจ้ากับพี่เจ้าไปซื้อชุดใหม่กัน ยามซื่อก็มาเจอกันที่หน้าบ้านนะ" อ่อเมื่อก่อนบ้านผมล้อมด้วยรั้วไม้ไผ่ครับแต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้วครับบ้านผมในตอนนี้ล้อมรั้วด้วยอิฐอย่างแข็งแรงหมดแล้วครับ บ้านผมที่เป็นเรือนไผ่ก็ยังคงเดิมแหละครับจนเซียงหยงบ่นว่าบ้านเล็กไปไม่สมฐานะของผมเลย

แต่ผมก็ได้บอกเค้าไปแล้วว่าผมชอบแบบนี้มากกว่า ส่วนเรื่องอนุของเสนาบดีหลิวที่ถูกกรอกพิษนั้นก็ถูกใส่ร้ายว่าเพราะเด็กในครรภ์ไม่ใช่ลูกของเสนาบดีหลิว อนุหลิวผู้นั้นจึงดื่มพิษเพื่อฆ่าตัวตาย อ่าคนเรานี่ก็เลวร้ายได้ใจจริงๆสองพี่น้องที่เห็นเหตุการณ์นั้นก็ได้แต่ร้องไห้เพราะช่วยอะไรนายเก่าไม่ได้เลย

เรื่องนี้ผมคงต้องปล่อยไปเพราะหลักฐานมันไม่หนักแน่นพอน่ะสิครับแค่บ่าวตัวเล็กๆสองคนจะไปสู้ผู้ใหญ่ใจโหดได้ไง แต่เท่าที่ได้ฟังมาผมว่าอีกไม่นานคนตระกูลหลิวก็คงล่มจมไปเองเพราะความชั่วที่ถูกซุกไว้ใต้พรมนั่นแหละครับ

ยามซื่อ(09.00 น.- 10.59 น.)

เมื่อถึงเวลานัดพวกผมสามคนก็ขึ้นรถม้าที่ผมลงทุนซื้อมาเองเพราะไม่อยากจ้างรถม้าแล้ว เพราะตอนนี้ผมมีคนขับรถม้าให้แล้วไง เมื่อมาถึงตลาดผมก็พาสองคนพี่น้องตรงไปร้านขายผ้าก่อนเลยครับ แต่พอไปถึงกลับเจอกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นภายในร้านได้ซะนี่ดวงผมนี่ช่างสมพงษ์กับไอ้พวกเรื่องวุ่นวายจริงๆ

"เกิดอันใดกันขึ้นหรือท่านป้าภายในร้านดูวุ่นวายเหลือเกิน"

"ก็นายหญิงของร้านน่ะสิเจ็บท้องจะคลอด หมอตำแยก็ไม่มีว่างซักผู้เดียวก็อย่างว่าเมืองอันของเราก็ไม่ใช่เมืองใหญ่อันใดหมอจึงน้อยตามไปด้วยสามีนางก็ไปเมืองหลวงเสียด้วย อ่าคงต้องแล้วแต่สวรรค์จะเมตตาแล้ว"

พอผมได้รู้เรื่องแบบนี้ผมคงอยู่นิ่งไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมแหวกทางแทรกตัวเข้าไปจนถึงตัวของนายหญิงของร้านที่กำลังนอนเจ็บท้องอยู่ที่พื้นทั้งยังมีเด็กอีกคนกุมมือของนางเอาไว้

"ท่านแม่ขอรับอย่าเป็นอะไรไปนะขอรับ อย่าทิ้งข้ากับท่านพ่อนะขอรับ"โคตรน่าสงสารเลยอ่ะแบบนี้จะไม่ช่วยก็กระไรอยู่ใช่ไหมล่ะครับ

"เด็กน้อยบ้านเจ้าอยู่ที่ใดพาพี่ชายไปบ้านของเจ้าได้หรือไม่เดี๋ยวพี่ชายจะช่วยแม่ของเจ้าเอง"

"ขอรับพี่ชาย พี่ชายช่วยแม่ของข้าด้วยเถอะนะขอรับท่านพ่อก็ไม่อยู่ข้าไม่รู้จะทำเช่นไรดี"

ผมที่กำลังจะอุ้มหญิงท้องแก่ก็ถูกขัดขึ้น

"นายท่านข้าจะอุ้มนางเองท่านตัวบางเช่นนี้คงไม่ไหวเป็นแน่ เกรงว่าจะไปไม่ถึงรถม้าเอาเสียได้นะขอรับ"เจ็บจี๊ดไหมล่ะเสียชาติเกิดจริงๆเลยตัวผมเป็นชายทั้งทีกลับตัวบางอย่างกับสตรี

"เอาเช่นนั้นก็ได้ พวกเจ้าก็ดูแลร้านให้ดี ส่วนนายหญิงของพวกเจ้าข้าจะดูแลให้เอง"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"

"พวกเจ้าหลบทางข้าสิจะมุงไปถึงเมื่อใดกัน!!"เจอเซียงหยงตวาดลั่นคนที่มุงอยู่ก็รีบแหวกทางกันเลยครับส่วนผมก็เร่งเท้าจูงมือเด็กน้อยไปที่รถม้าทันที

เมื่อมาถึงบ้านของหญิงท้องแก่ผมก็ฝากเด็กน้อยเอาไว้กับหลินเพ่ย ส่วนตัวผมก็กำลังตรวจครรภ์ของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเด็กจะไม่กลับหัวนี่สิ ลำบากซะแล้วมีทางเดียวที่จะรอดทั้งแม่ทั้งลูกนั่นก็คือการผ่าคลอด

แล้วผมก็ได้ยินเสียงโวยวายด้านนอกเหมือนว่าคนที่เป็นสามีจะกลับมาแล้ว แต่เสียงก็เงียบไปในทันทีผมจึงไม่รอช้านำเครื่องมือทันสมัยที่ท่านอามินซุกให้ผมมาออกมาวางพร้อมใช้งาน

ผมรมยาสลบให้เธอไปครับหลังจากเธอสลบแล้วนั้นผมก็เริ่มลงมือผ่าหน้าท้องของเธอตามที่ท่านอาเคยสอนมา หลินเพ่ยที่ผมตามเข้ามาเป็นผู้ช่วยก็ตะลึงยืนอึ้งไปแล้วล่ะครับดีที่ไม่สลบ

เวลาผ่านไปประมาณ1ชั่วยาม (ประมาณ2ชั่วโมง) ผมก็สามารถพาเด็กชายตัวน้อยออกมาได้อย่างปลอดภัย ผมตัดสายสะดื้อให้เด็กเรียบร้อยพร้อมก็ส่งเด็กน้อยตัวแดงที่กำลังร้องไห้จ้าไปให้หลินเพ่ยทำความสะอาดร่างกายด้วยน้ำอุ่น ส่วนผมก็หันมาเย็บปิดปากแผลรับรองได้เลยว่าหารอยแผลเป็นไม่เจอแน่นอน

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็เดินออกจากห้องมาได้ไม่กี่ก้าวตัวผมก็ถูกเขย่าเป็นขวดยาเลยครับ

"เมียข้าเป็นอย่างไรบ้างแล้วลูกของข้าเล่าเป็นอย่างไร พวกเขาปลอดภัยดีหรือไม่"น้ำเสียงของคนที่เป็นทั้งพ่อและสามีดูร้อนรนเผยความกังวลออกมาจนปิดไม่มิดเลยล่ะครับ น้ำหูน้ำตาไหลพรากเลยครับ

"ปลอดภัยดีทั้งคู่ ท่านไม่ต้องห่วงฮูหยินของท่านปลอดภัยดีรออีกซักหนึ่งชั่วยามก็คงจะฟื้นแล้ว ส่วนลูกของท่านเป็นลูกชายหน้าตาได้ท่านมาเลยล่ะ อ่ะนั้นไงมาแล้ว"หลินเพ่ยที่เดินออกมาก็ส่งเด็กน้อยในห่อผ้าให้กับคนเป็นพ่อได้อุ้มส่วนคนที่เป็นพี่ชายก็ดูจะเห่อน้องชายไม่ต่างกัน

"นี่คือเทียบยาที่จะให้นายหญิงของเจ้ากิน ส่วนเด็กน้อยก็รอจนกว่านางจะฟื้นค่อยให้นมแล้วกัน"

"ขอบคุณขอรับ นี่คือค่าที่ท่านทำคลอดเมียข้าขอรับ"เจ้าบ้านเค้ายื่นถุงเงินให้ผมแต่ผมก็ไม่ได้รับเพราะคิดอยากได้อย่างอื่นแทน

"ข้าขอรับเป็นชุดขนาดสองคนนี้คนละ3ชุดแล้วกันนะได้หรือไม่"

"ได้เลยขอรับๆ เด็กๆไปเอาชุดสีเข้มขนาดชายผู้นี้มาและชุดสีอ่อนหวานสำหรับเด็กสาวผู้นี้มาอย่างละสามชุด เออ...ข้าขอบพระคุณท่านยิ่งนักท่านหมอที่ช่วยภรรยาข้า ตามทีแล้วข้านั้นกังวลมาตลอดว่าภรรยาข้านั้นจะไม่รอด เพราะมีหมอดูคนหนึ่งทักข้ามาว่าจะเสียลูกน้อยคนนี้ไปพร้อมกับภรรยา หากท่านมีสิ่งใดให้ข้าช่วยท่านบอกมาได้เลยนะขอรับ"เออก็เกือบไม่รอดแหละนะดีที่ผมมีเครื่องมือดีล่ะนะ

"อ่า ข้าตามจริงแล้วไม่ใช่หมอหรอกนะเพียงแต่มีวิชาติดตัวมาบ้าง เห็นคนเดือดร้อนข้าก็ต้องช่วยอยู่แล้ว ยังไงต่อจากนี้ก็ดูแลครอบครัวเจ้าให้ดีล่ะ"

"ขอรับๆท่านผู้มีพระคุณ"

ทางด้านร้านผ้า คนของฮูหยินใหญ่หลิวที่เป็นหนึ่งในคนที่มุงดูเมื่อได้เห็นหน้าของสองพี่น้องที่ถูกจับกรอกพิษไปพร้อมกับนายของมันยังอยู่หญิงสาวก็รีบกลับไปยังจวนเพื่อรายงานให้ฮูหยินใหญ่หลิวได้รู้ทันที

"เจ้าว่าอะไรนะมันสองคนพี่น้องรอดไปได้งั้นหรือ"

"เจ้าค่ะ อิชั้นเห็นกับตาเลยเจ้าค่ะว่ามันอยู่กับเกอรูปงามที่บ้านอยู่ชายป่าเจ้าค่ะ"

"ดี ถ้างั้นก็ไกลหูไกลตาคนหน่อย ไปจัดคนมาซัก4-5คนไปเก็บพวกมันทั้งหมดอย่าให้พวกมันหาเรื่องมาถึงข้าได้"

"เจ้าค่ะฮูหยิน"

เมื่อได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนายมาแล้วนั้น หญิงสาวคนสนิทของฮูหยินหลิวก็รีบจัดคนให้สะกดรอยตามคนทั้งสามไปเมื่อถึงเวลาเหมาะก็ให้ฆ่าปิดปากพวกของเว่ยหลี่หมินทันที

ยามอุ้ย ( 13.00 น. จนถึง 14.59 น)

หลังจากที่หลี่หมินทำคลอดเสร็จและได้ค่าตอบแทนเป็นชุดของบ่าวทั้งสองมานั้น เขาก็พาบ่าวทั้งสองไปเดินเที่ยวตลาดต่อและได้ซื้อของมากมายกลับไปที่บ้านแต่ส่วนมากก็จะเป็นขนมเพราะหลี่หมินนั้นทำของหวานไม่่ค่อยเก่งเท่ากับอาหารคาว

"วันนี้มีงานปล่อยโคมลอยในเมืองพวกเจ้าอยากจะไปกันหรือไม่"

"อยากไปเจ้าค่ะแต่ข้าน้อยกลัวว่าจะได้เจอคนรู้จักเจ้าค่ะ"

"อ่าใช่ข้าลืมไปเสียสนิทเลย น่าเสียดายยิ่งงั้นเรามาทำโคมลอยแล้วลอยกันที่บ้านแค่นั้นพอ ดีหรือไม่ เดี๋ยววันนี้ข้าจะทำหม้อไฟให้พวกเจ้าได้ลิ้มลองกัน"

"เจ้าค่ะนายท่านเว่ย"เมื่อได้รับคำตอบรอยยิ้มที่เจิดจ้าของเกอหนุ่มอย่างเว่ยหลี่หมินก็กระแทกเข้าตาและใจของชายหนุ่มที่อยู่แถวนั้นไปตามๆกัน

แล้วทั้งสามก็เดินทางกลับมาถึงบ้านในยามเย็น ทั้งสามต่างก็พากันวาดลวดลายลงกระดาษโคมลอยของตัวเองโดยไม่ได้รู้ถึงภัยที่มาเยือนเลยซักนิด

เมื่อถึงยามซวีคนทั้งสามก็เริ่มปล่อยโคมลอยที่ตนทำให้ลอยขึ้นบนฟ้าเมื่อปล่อยโคมลอยกันเสร็จก็มานั่งกินหม้อไฟที่หลี่หมินทำ คู่พี่น้องก็ได้แต่ตื่นกับสิ่งที่ได้กินเป็นครั้งแรกในชีวิตทำให้หลี่หมินได้แต่ยิ้มขำอาการนั้นของสองพี่น้อง จนเวลาผ่านไปจนดึกทั้งสามก็แยกย้ายกันไปนอน

เหล่าชายฉกรรจ์ที่ซุ่มตัวอยู่ในเงามืดก็ทะยานตัวเข้ามายังตัวบ้านของหลี่มินและเข้ามายังห้องพักของหลี่หมินได้มันก็ทำการจ้วงแทงไปบนที่นอนหวังให้คนที่ตนถูกจ้างมาฆ่านั้นตายในทันที

แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงคนร้องหรือรอยเลือดมันจึงเปิดผ้าขึ้นพวกมันกลับพบเพียงหมอนที่ขาดรุ่งริ่ง

"กำลังหาข้าอยู่หรือเจ้าพวกลาโง่ คิดว่าพวกเจ้าเป็นใครที่กล้าบุกเข้ามาสังหารข้าถึงในห้องนอนเช่นนี้ คิดว่าข้าจะยอมตายง่ายๆงั้นหรือ"

ชายฉกรรจ์2คนที่บุกเข้ามานั้นถึงกับผงะเมื่อเห็นวัตถุเงินวาวในมือของหลี่หมิน แต่พวกมันคือนักฆ่าฝีมือเหี้ยมโหดพวกมันจึงไม่กลัวและพุ่งตัวเข้าหาหลี่มินทันที หลี่หมินจึงใช้ปืนเก็บเสียงที่แอบจิ๊กท่านพ่อของตัวเองมายิงเจาะหัวของชายฉกรรจ์ทั้งสองอย่างแม่นยำ

เมื่อเรียบร้อยหลี่หมินก็รีบวิ่งไปหาบ่าวทั้งสองของตัวเองทันทีแต่เมื่อมาถึงก็เห็นศพของชายฉกรรจ์ทั้ง3นั้นได้ตายหมดแล้วหลี่หมินจึงคิดว่าที่นี่คงอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว หลี่หมินจึงลากศพของชายทั้ง5ออกมานอกบ้านแล้วหลี่หมินก็ตั้งสมาธิยกพื้นดินทั้งหมดที่เป็นบริเวณบ้านของตัวเองย้ายเข้าไปอยู่ในมิติจิตแทน แล้วพื้นที่ก็กลับมาว่างเปล่าดังเดิม สองพี่น้องที่เห็นแบบนั้นก็ตกตะลึงกับความมหัศจรรย์ที่นายท่านของตนได้แสดงให้เห็น

พวกมันสองคนพี่น้องจึงได้รู้ทันทีเลยว่านายของพวกมันมีพลังไร้ลักษณ์ที่สามารถใช้ได้ทุกธาตุเพราะก่อนหน้านี้หลี่หมินเคยใช้พลังธาตุน้ำในการดึงน้ำจากลำธารมารดต้นไม้ ทำให้ทั้งสองพี่น้องยิ่งเลื่อมใสในตัวของนายมันอย่างที่สุด

"ไปกันเถอะพวกเจ้าทั้ง2เราคงอยู่ที่นี่ไม่ได้เสียแล้ว แต่ก่อนไปข้าขอทำบางสิ่งก่อน"

หลี่หมินตัดหัวนักฆ่าทั้ง5คนใส่ถุงผ้าใบใหญ่พร้อมไปโยนไว้หน้าจวนสกุลหลิวพร้อมจดหมายที่แนบติดย่ามไปด้วย แล้วคนทั้งสามก็พากันเดินทางออกจากเมืองอันทันที

ในความมืดร่างเงาทั้ง3สายก็ได้ติดตามรถม้าของหลี่หมินออกไปเช่นกันพร้อมใบหน้าของแต่ละคนที่คิดไม่ตกว่าจะไปอธิบายให้นายเหนือของพวกมันฟังว่าเช่นไรดี ที่พวกมันได้ทำงานบกพร่องปล่อยให้เกอหนุ่มจัดการผู้บุกรุกเองเช่นนี้

จวนตระกูลหลิว

ในยามเช้าพ่อบ้านตระกูลหลิวที่ออกมาเจอถุงและเห็นว่ามีจดหมายถึงฮูหยินใหญ่มันจึงนำถุงและจดหมายไปให้ฮูหยินใหญ่ที่กำลังนั่งทานข้าวเช้าอยู่กับสมาชิกในครอบครัว

แต่เมื่อฮูหยินได้อ่านจดหมายก็ถึงกับหน้าซีดปากสั่นและยิ่งได้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในถุงฮูหยินใหญ่และบรรดาลูกๆของนางก็กรีดร้องกันออกมา

"กรี๊ด!! นี่มันหัวคนนี่เจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่"

นายท่านใหญ่ของบ้านเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงแย่งจดหมายจากมือฮูหยินของตนมาอ่านและได้รู้ความจริงในที่สุดว่าความจริงแล้วอนุที่ตั้งครรภ์นั้นไม่ได้ฆ่าตัวตายแต่ถูกกรอกยาพิษและหลักฐานก็คือการมีอยู่ของบ่าวทั้งสองของอนุผู้นั้นที่ได้หายไปจากจวน

"เจ้ามันช่างน่าตายนักฮูหยินข้า ข้าขอลงโทษให้เจ้าอยู่แต่ในเรือนพักไม่ต้องออกมาเสนอหน้าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก"

เจ้าเมืองหลิวที่กลัวตัวเองเสียชื่อเสียงจึงลงโทษฮูหยินของตนให้อยู่เพียงแต่ในห้องส่วนลูกๆของนางที่เห็นคนเหลือแต่หัวก็พากันขวัญหนีดีฝ่อ ในที่สุดมื้ออาหารนั้นก็เป็นอันต้องจบลงไป

และหลายวันต่อมาหลักฐานการฉ้อโกงของเจ้าเมืองหลิวก็ถูกเปิดโปงออกมาทำให้เจ้าเมืองหลิวถูกคุมตัวไปลงโทษที่วังหลวง ตระกูลหลิวถูกยึดทรัพย์ บรรดาลูกและฮูหยินกับอนุถูกเนรเทศไปใช้แรงงานที่ชายแดน ตระกูลที่มีส่วนเกี่ยวข้องต่างก็ถูกร่่างแหไปด้วย

ฮ่องเต้ก็ได้แต่ขอบคุณคนที่ช่วยให้เขาได้กวาดล้างพวกฉ้อฉลแม้จะไม่ทั้งหมดแต่ก็ยังดีกว่าทำให้เงินในพระคลังร่อยหรอไปมากกว่านี้ แถมยังทำให้ประชาชนได้รับความเป็นธรรมกลับไปไม่ต้องถูกเก็บภาษีเกินควรอีกต่อไป แต่จะมีผู้ใดได้รู้กันเล่าว่าสาเหตุของเรื่องทั้งหมดที่เกิดกับตระกูลหลิวนั้นเกิดจากผู้ใดกันแน่

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>